Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Έρωτας

Το φεγγάρι ολοστρόγγυλο κοιτούσε από ψηλά όλη τη φύση. Μα πιο πολύ τη θάλασσα. Ήταν ερωτευμένο μαζί της, και δεν μπορούσε να κρυφτεί. Φύλαγε τις δυνάμεις του όλη μέρα και καθώς έπεφτε η νύχτα το αργυρό του χρώμα απλωνόταν σαν πέπλο παντού. Έριχνε το φως του απλοχερα πάνω της σαν χάδι, και καθώς έπαιζαν φως και νερό, με έναν τρόπο σχεδόν ερωτικό δημιουργούσαν αργυρογαλάζιες αντάυγιες που ξεκινούσαν από το βάθος του ορίζοντα και έφταναν μέχρι την ακροθαλασσιά. Εκεί που η θάλασσα ενώνεται με τη στεριά. Εκεί ακριβώς σταματούσε το παιχνίδι τους και έδινε τη θέση του στα ερωτικά παιχνίδια του ζευγαριού.


Η θάλασσα ήταν απρόβλεπτη. Άλλες φορές φουρτουνιασμένη και άλλες φορές ήρεμη και γλυκιά... Ήταν και αυτή ερωτευμένη με το φεγγάρι, όμως δεν το έδειχνε. Ήξερε ότι ο έρωτας πονάει και ήθελε να προστατευτεί γιαυτό ήταν απόμακρη. Κάθε μέρα, όμως, μετρούσε τις ώρες και τα λεπτά, μέχρι να αποχαιρετήσει τον ήλιο. Και σαν έφευγε εκείνος, γαλήνευε και περίμενε να δει το φεγγάρι της. Μα αν κάποιο βράδυ το φεγγάρι δεν έβγαινε, εκείνη πονούσε γιατί πίστευε ότι την ξέχασε. Τότε την έπιανε η εκδίκηση. Είτε φουρτούνιαζε, είτε ύπουλα - φαινόταν ήρεμη και εκεί στα σκοτεινά - έπνιγε τους ναυτικούς, επειδή ένιωθε ότι την κορόϊδευαν. Οι ναυτικοί της έμαθαν τον έρωτα. Μαζί τους κάθε βράδυ ξενυχτούσε και μάθαινε για τους έρωτες τους σε κάθε λιμάνι που έπιαναν. Ζούσε τον ενθουσιασμό τους στην αρχή και την πίκρα τους κάθε που άφηναν το λιμάνι. Ξενυχτούσε μαζί τους, και τους παρηγορούσε, μα ΠΟΤΕ δεν μοιράζονταν τον δικό της έρωτα μαζί τους. Αυτό ήταν κάτι που κρατούσε μέσα της μυστικό. Γιατί κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τον έρωτά της για το φεγγάρι. Όλοι έλεγαν ότι το πλούσιο φως του ήλιου ήταν αυτό που ταίριαζε με την απεραντοσύνη της. Όμως εκείνη δεν ήθελε τον ήλιο ούτε και κανέναν ήλιο. Εκείνη αγαπούσε το φεγγάρι. Το ασημένιο του φως ήταν αυτό που την έκανε να νιώθει τόσο όμορφα! Έτσι κάθε βράδυ περίμενε, μέχρι να ανέβει ψηλά και να απλώσει το φως του πάνω της. Τότε ενιωθε πιο όμορφη από ποτέ, με το φως του να τη χαιϊδεύει. Γιαυτό και κάθε βράδυ φούσκωνε και έφτανε ως την είσοδο της σπηλιάς του νησιού. Εκεί στην άκρη της, συναντούσε το ζευγάρι του οποίου τον έρωτα φώτιζε το φεγγάρι.


Ξεχασμένα στην είσοδο της σπηλιάς εκείνου του νησιού, τα δυο σώματα δίπλα – δίπλα, σαν να ήταν εκεί από πάντα, καθισμένα αγκαλιά έμπλεκαν τα όνειρά τους, όπως το φως με το νερό. Ώρες και νύχτες, ατελείωτες είχαν περάσει εκεί, αγκαλιασμένοι να κοιτούν τη θάλασσα. Δυο ζευγάρια μάτια που συναντιόντουσαν στις ίδιες ανταύγιες φωτός, στα ίδια κύμματα. Δυο κορμιά που συναντιόντουσαν στην ακροθαλασσιά , και γίνονταν ένα, με τις καμπύλες τους να ταιριάζουν απόλυτα....


Εκεί λοιπόν, στη σπηλιά, το μόνο φως που έφτανε ήταν αυτό του ερωτευμένου φεγγαριού, που επειδή δεν μπορούσε να ολοκληρώσει εκείνο τον έρωτά του με τη θάλασσα, προστάτευε το αυτό το ζευγάρι και μεθούσε με τον έρωτά του...


Κάθε που έδυε ο ήλιος το ζευγάρι,χέρι - χέρι περπατούσε στην ακροθαλασσιά από την αρχή της παραλίας μέχρι την είσοδο της σπηλιάς. Τα μάτια τους πύρινες φλόγες, που σαν κοίταζαν ο ένας τον άλλο νόμιζες ότι θα ξεχυθούν χείμαρροι και θα κάψουν όλο τον κόσμο... Έφταναν περπατώντας στην είσοδο της σπηλιάς και εκεί έβγαζαν τα ρούχα τους. Ο ήλιος είχε ήδη πέσει και το φεγγάρι, έβγαινε κατακόκκινο. Αφήνονταν γυμνοί στην αγκαλιά της θάλασσας, σαν να ζητούσαν από το νερό να απομακρύνει όλες τους τις έννοιες. Εκείνη, αν και το έπαιζε σκληρή, ήταν πιστή στον ερωτα, και έπαιρνε όλα τα άσχημα μακριά αφήνοντας το ζευγάρι γυμνό. Άδειο από έννοιες και προβλήματα....Σαν νεογέννητο μωρό...


Μετά από ώρες κολύμπι, που κηνυγούσαν ο ένας τον άλλο και έπαιζαν σαν παιδιά, ξάπλωναν στην ακροθαλασσιά και άφηναν το πάθος να τους πλημμυρίσει. Τα χάδια τους βάλσαμο, και τα βλεμματά τους φωτιά. Τα φιλιά τους υγρά και παθιασμένα και τα κορμιά τους γίνονταν ένα.


Ύστερα αυτή η αίσθηση ολοκλήρωσης μέσα σε μια αγκαλιά...


Πόσα σ’αγαπώ χωράνε σ’αυτήν την αγκαλιά.


Πόσα σ’αγαπώ χωράει ένα βλέμμα.


Πόσο σ’αγαπώ δεν ξέρεις.



Πονάει ο έρωτας.


Όσο πιο γλυκιά είναι η αγκαλιά, τόσο πιο πολύ πονάει μετά η παγωνιά.


Όσο πιο βαθιά χάνομαι στα μάτια σου, τόσο πιο πολύ πνίγομαι μετά...


Όσο πιο πολύ σε γνωρίζω, τόσο πιο πολύ σ’ερωτεύομαι...


Και αναρρωτιέμαι...


Πόσο πολύ θα πονέσει στο τέλος?

18 σχόλια:

  1. Einai telika toso dyskolo na einai 2 an8rwpoi mazi....???
    Otan yparxei dld ena problhma(apostash...px)...prepei panta na skeftomaste pws 8a teleiwsei??
    Kai gt prepei na einai mia gynaia apomakrh apo ayton pou einai erwteymenh...???apo ti 8a prostateytei???
    apo ayto to telos????
    kai an egw 8elw na dw pws teleiwnei ayth h istoria....??

    skorpina mou pali xalia mas ekanes...se eyxaristw!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ chrisTdim

    Δεν είναι ποτέ δύσκολο να είναι μαζί 2 άνθρωποι.Είναι δύσκολο να επιβιώσουν στην κοινωνία...

    Το χειρότερο είναι να υπάρχει μεταξύ τους απόσταση, όχι χιλιομετρική...

    Και δεν "πρέπει" να είναι μια γυναίκα απόμακρη, μπορεί να είναι και ένας άντρας. όποιος και αν είναι πάντα υπάρχει λόγος, κυρίως γιατί ο έρωτας πονάει.

    Αν εσύ θες ή αν εγώ θέλω να δώ πως θα τελειώσει αυτή η ιστορία και κάθε ιστορία το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τολμήσουμε να τη ζήσουμε.Και όταν τελειώσει θα μάθουμε το τέλος...

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. oses fores kai na ta poume ayta emeis h istoria den afora mono ton ena...k oso k na 8eloume na doume to telos emeis mporei o allos na mhn antexei...ekei loipon rwtaw...emeis ti kanoume??kouname to manthli ka8ws ayto pou 8eloume pernaei apo mprosta mas....??

    telika nai o erwtas ponaei...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ chrisTdim

    Ακριβώς γιαυτό όταν ο άλλος δεν αντέχει, εμείς μαζεύουμε τα κομμάτια μας και του κουνάμε το μαντήλι. Γιαυτό ο έρωτας πονάει.


    Όπως λέει και η Τσανακλίδου :
    Κοντά στα κύμματα θα χτίσω το παλάτι μου και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου...

    Γιατί υπάρχουν και άτομα που γίνονται κομμάτια.

    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θα μας κάψεις τελείως εσύ! Μήπως φαίνεται ότι είσαι ερωτευμένη; Μήπως; Πολύ καλό το κειμενάκι πάντως!
    Idea! Θέλεις να αρχίσουμε να γράφουμε ένα μπλογκο-άρλεκιν; Θα κάνω ένα κεφάλαιο εγώ, ένα εσύ, θα βγάζουμε τα απωθημένα μας τα ρομαντικο/σεξουαλικο/ερωτικά συν του ότι θα ρίχνουμε πολύ γέλιο... Οι άλλοι το πολύ πολύ θα γελάνε μαζί μας :P :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Raven

    Αχ! μικρή μου, σε πρόλαβα εδώ και καιρό...Ψάξε να βρεις σε πιο παλιές αναρτήσεις τα keep living που έχω γράψει και θα καταλάβεις...Έχω τόνους από τέτοιες ιστορίες....:p

    Δεν τις δημοσιεύω όμως γιατί πολύ μελό ρε φιλενάδα...Θα γελάει ο κόσμος...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σημασία έχει να ζεις το παρόν χωρίς έννοιες.. Και να μην φοβάσαι το μέλλον.. Δύσκολο? Σαφώς.. Άλλωστε, "ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο"..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ.ΜΕΡΙΚΟΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ ΚΡΥΒΕΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΑΓΑΠΩ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ;ΠΡΟΧΩΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΓΙΑΤΙ Τ ΑΞΙΖΕΙΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Γιώργος Τ.

    Συμφωνώ.Τελικά αυτό που μετράει είναι να μην αφήνεις καμία μέρα να πάει χαμένη περιμένοντας κάτι να έρθει.Τίποτα δεν θα έρθει να σε βρεί αν δεν βγείς έξω να το βρεις.

    Ό,τι πονάει και είναι δύσκολο αξίζει...Τα εύκολα, εύκολα χάνονται...:)



    @ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS

    Αγαπητέ skroytzako,ένα θα σου πω : Όσοι δεν αντέχουν στο καλό, και να μας γράφουν. Εγώ όσο αντέχω εδώ θα μένω...:)

    Όσο για το βλέμμα που κρύβει τα σ'αγαπώ το βλέπει όποιος πρέπει να το δει και καταλαβαίνει.Σίγουρα, όπως είπα και στον Γιώργο πιο πάνω αν δεν προχωρήσεις τίποτα δεν θα έρθει να σε βρεί...Έξω είναι η ζωή όχι μέσα...:)

    Φιλιάααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Ανώνυμος

    Χμμμ...Όσο πιο γεμάτη η αρχή, τόσο πιο άδειο μοιάζει το τέλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Απο ενα σκορπιο.Οταν αξιζει κατι απλως το ζουμε.....και οπου βγει δεν πειραζει....μεχρι να βρουμε το λιμανι μας!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ chrisTdim

    Χμμ...Γιαυτό είμαστε εδώ...Για να λέμε μεγάλες κουβέντες!!:PPPPPP



    @ Ανώνυμος

    Εμένα μου λες???
    :P

    Μ'αρέσει που όσο περνά ο καιρός σε διαβάζω λίγο πιο αισιόδοξο...:)

    Φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. καλημερα

    δεν πιστευω στον ερωτα πιστευω στην αγαπη

    ο ερωτας ειναι προιον αναγκης λογω ελλειψης ενδιαφεροντος

    κουλο αλλα το πιστευω ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ skouliki

    Καλημέρα,

    Οκ,και εγώ μαζί σου.Να σε ρωτήσω κάτι όμως?
    Πως το λές αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, όταν τον περιμένεις?Και πως το ονομάζεις αυτό το συναίσθημα που νιώθεις πεταλούδες να πετάνε γύρω σου όταν σκέφτεσαι της στιγμή που σε είχε αγκαλιά??
    Γιατί αν δεν το πεις έρωτα τι να σου πω...

    :))

    Μάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ Βλαμμένος

    Ε..όλο και κάτι θα βρεθεί...πως κάνεις έτσι???
    απαπαααααααααααα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Χμμμ...
Έχετε να πείτε κάτι?Εδώ είναι το σωστό μέρος...
Ακούω λοιπόν!