Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Ζωή = Χρώματα



Αγαπημένε μου αναγνώστη,

Οι τελευταίοι μήνες για μένα ήταν ένα μεγάλο σχολείο.
Θα σου μιλήσω άλλη φορά για αυτά που πέρασα (προς το παρόν δεσμεύομαι με συμβόλαιο εμπιστευτικότητας καταλαβαίνεις...).
Θέλω όμως να σου μιλήσω για ένα από τα συμπεράσματα στο οποίο έχω καταλήξει μετά τα εντατικά μαθήματα που κάνω :P

Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρομοιαστεί με έναν ζωγράφο.
Η ζωή μας είναι ένας καμβάς. Και ο τρόπος που ζούμε είναι η ζωγραφική μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που διαλέγουν τα παλ χρώματα, γιατί φοβούται τα έντονα. Χρησιμοποιούν πολύ λευκό χρώμα για να αραιώνουν τα έντονα και πάντα λειτουργούν ήρεμα και εκ του ασφαλούς. Διαλέγουν συνδυασμούς χρωμάτων κλασσικούς, διαχρονικούς και με μια συνέχεια (π.χ. σχολείο - σπουδές - δουλειά - γάμος - οικογένεια κλπ).

Υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι. Αυτοί που βουτάνε το πινέλο στη μπογιά χωρίς να την αραιώσουν. Και τραβάνε γραμμές και σχηματίζουν σχέδια με περισσή μπογιά πάνω στον καμβά τους. Και εκεί που βάψανε μπλέ σκούρο και ακόμα δεν έχει στεγνώσει πάνε και πατάνε πράσινο λαχανί από πάνω. Τα χρώματά τους δεν έχουν καμία συνοχή. Άποτελούν όμως τον καμβά τους. Τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ καμβά.

Εγώ, καλώς η κακώς, ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Πολλές φορές στη ζωή μου γνώρισα ανθρώπους της πρώτης κατηγορίας. Και δεν το κρύβω, ζήλεψα με την ηρεμία που σου μεταδίδει ο καμβάς τους. Κοιτώντας τον δικό μου καμβά - ο οποίος έχει πολυυυυυυυυυυυύ λευκό ακόμα να καλύψω - αναρρωτήθηκα "Άραγε μπορεί ποτέ ο δικός μου με τόσα πολλά και έντονα χρώματα που έχει, με τις τρύπες που του έχω ανοίξει από τα ξεσπάσματά μου, να συγκριθεί ποτέ με το μεγαλείο αυτής της ηρεμίας των διπλανών μου?"

Όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι να σου πω κάτι αγαπημένε αναγνώστη?

Όσο μ'αρέσουν οι ήρεμοι καμβάδες, τόσο τους βαριέμαι κιόλας...
Εγώ στον δικό μου τον καμβά γουστάρω να βλέπω χρώματα, έντονα και άσχετα μεταξύ τους. Γουστάρω που βλέπω τις τρύπες που έχω κάνει γιατί ακόμακαι αυτές μου θυμίζουν εμένα.
Γουστάρω που είναι πολύχρωμος και που τα περισσότερα χρώματα έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους και ακόμα δεν έχουν στεγνώσει...

Και δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου - ίσως μετανιώνω για πράγματα που έκανα και είπα πάνω στα νεύρα μου χωρίς να τα εννοώ - αλλά σε καμία περίπτωση δεν μετανιώσω για το σύνολο. Αυτός ο καμβάς είναι ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ και κανείς άλλος δεν θα λογοδοτήσει στο τέλος, εκτός από μένα.

Έτσι συνεχίζω ακάθεκτη η γνωστή σας έντονα ροζ σκορπίνα.
Φροντίζοντας πάντα να χαμηλώσω τους τόνους μου, όταν απευθύνομαι σε παλ καμβάδες, αλλά τον ΔΙΚΟ ΜΟΥ, δεν τον αλλάζω...

Δουλειά μπορεί να αλλάξω, γιατί με βλέπω στο Δαφνί να με κηνυγάνε οι τράπεζες για χρέη, αλλά ως εκεί.


Σας τσιμπώ γλυκά :)))))))

υγ.Το κομμάτι που παίζει μου το έστειλε ο αγαπημένος αδερφός και μου θύμισε μια κουβέντα που άκουσα την προηγούμενη εβδομάδα για μια γκόμενα που τραγουδάει τζαζ στο ημίφως ξαπλωμένη πάνω σε ένα πιάνο...

8 σχόλια:

  1. εγω δειχνω τον θυμο μου και κρυβω την αγαπη μου

    δεν ξερω που με κατατασσεις ..
    αλλου ειμαι φανερη και αλλου κρυβω συναισθηματα

    αναλογα μαλλον την διαθεση μου και τι μου βγαζει ο αλλος

    φιλακι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Skouliki

    χμμμ, κάτι μου θυμίζει αυτό...
    Έτσι είμαστε αγάπη μου...Και εγώ πολλές φορές νιώθω ότι κρύβω την αγάπη μου κάτω από το θυμό...Το πολεμάω ακόμα, γιατί το έντονο χρώμα της αγάπης μου αρέσει περισσότερο από αυτό του θυμού...

    :)))

    Φιλί γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. o dikos mou o kamvas pali exei ola ta xromata anoixta..skoura..entona..apala.. k min do leuko amesos na tou petakso to xroma pou me ekfrazei ekinei tin ora...me liga logia oti na nai..afirimeni texni pou lene...
    den ksero se poia katigoria katatasomai to sigouro einai ena...
    an kati de mou aresei eimai ikani na alakso k kamva k pali apo tin arxi mexri na katafero na koitazo ton kamva k na po edo eimaste teleiopoiise to ergo sou.!
    opos k na exei oloi exoume ta dika mas xromata k ta dika mas pinela k aksizei na zografisoume ton diko mas paradeiso k na boume mesa se auton giati mas aksizei!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ vicky

    Χμμμμ....Μικρή μου ο καμβάς είναι ένας, απλά τον πιάνεις από διαφορετικές γωνίες...:)

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. και να παραμεινεις ετσι με τα εντονα σου χρωματα τ γεματα ζωντανια και υγεια...αυτα τα αραιωμενα ειναι για τους αραιωμενους και δεν ειναι κατ αναγκη σκεπτομενα ατομα αυτα που εχουν ηρεμια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ η ψυχασθενής

    Μου θυμίζεις τις σκέψεις μου....χαχα!

    Ευχαριστώ

    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εμενα παντως μου αρεσουν τα ψυχεδελικα χρωματα... και ειδικα αντι για καμβα να υπαρχει η κενη σελιδα (με βαση το μαυρο χρωμα) σε ενα προγραμμα ζωγραφικης του υπολογιστη και μετα να κανουμε παπαδες με τα εκατομμυρια χρωματα που μπορουμε να χρησιμοποιησουμε! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Manolog3

    Ψοφάω για ψυχεδελικά χρώματα!!

    Και ειδικά πάνω στο μαύρο...Τρελλή αντίθεση λέμε...

    Επόμενο βήμα Δαφνί...
    Αλλά μ'αρέσει....:)

    Φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Χμμμ...
Έχετε να πείτε κάτι?Εδώ είναι το σωστό μέρος...
Ακούω λοιπόν!