Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

2010 - 2011

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, συνηθίζουμε να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς που φεύγει, αλλά και σχέδια για τη χρονιά που έρχεται...

Εγώ λοιπόν στο παραπέντε αποφάσισα να γράψω δυο κουβέντες.
Πιο πολύ σαν προσωπικό ημερολόγιο παρά σαν ανάρτηση.

2010

Το 2010, με βρήκε στα εξωτερικά, πιωμένη για να την παλέψω από το κρύο και χιονισμένη λες και ήμουν χιονάνθρωπος. Συνέχισε με απώλειες, αλλά και σμιξίματα...
Η Άνοιξη με βρήκε να αλλάζω επαγγελματική στέγη κάτι σαν πισωγύρισμα, αλλά απ'ότι αποδείχθηκε μάλλον ήταν γύρισμα για να πάρω εκδίκηση...

Ακολούθησε ένα καλοκαίρι άφραγκο, με πολλή δουλειά και τρέξιμο για πτυχιακή (η οποία ακόμα να τελειώσει)και φυσικά διακοπές με το σκάφος Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ!!!

Ύστερα ήρθε ένα φθινόπωρο σκατά, με 2 δουλειές που έγιναν 1 με πολλή στεναχώρια αλλά καινούριους ανθρώπους. Κάπου στο τέλος του ήρθε και η προαγωγή! Με πολλή χαρά και γέλια, αλλά έφερε μαζί της και αφάνταστη δουλειά..

Έτσι μπήκε ο χειμώνας.
Καθόλου βαρύς, αφού σκάσαμε στη ζέστη, με ατελείωτη δουλειά και νεύρα κρόσια...
Ο χειμώνας όμως μου έφερε ένα δώρο! Είναι ο μικρός μου Αργύρης! Ένας γκρι γατούλης που ήρθε έξω απ'το πλατώ και μετά από τρεις μέρες μετακόμισε σπίτι μου...
Εδώ και ένα μήνα λοιπόν, με βασανίζει και τον βασανίζω. Μου κάνει παρέα και μου γουργουρίζει όταν τον παίρνω αγκαλιά.Έχω λόγο να γυρίσω σπίτι, έχω μια ψυχούλα να νοιαστώ.. Υπευθυνότητα και αγάπη...

Κάπως έτσι φτάνουμε σε τούτες τις μέρες...

2011

Το 2011, κάτι θα μου φέρει και κάτι θα μου πάρει.
Θα με στεναχωρήσει αλλά και θα με χαροποιήσει.
Σίγουρα όμως θα με μάθει.

Αυτό που θέλω πιο πολύ απ'όλα είναι να έχω δουλειά, και εγώ και πολύς κόσμος που πεινάει εκεί έξω...

Θέλω ακόμη, αγάπη, ζεστασιά, και αγκαλιές. Πολλές αγκαλιές.

Θέλω εσύ να είσαι καλά, και να βλέπω χαμόγελα...

Αααααααα!

Και που 'σαι! Αϊ - Βασίλη !


Φέτος θέλω να μου φέρεις ένα Wii (με την πλατφόρμα της γυμναστικής και 2 χειριστήρια - το άσκουσα στο ραδιόφωνο σε κάποιο μαγαζί έχει προσφορά 270€) ακούς????Μην ξοδευτείς κιόλας! Εγώ θα πάρω την τηλεόραση και θα περιμένω...

Εντάξει?????


Σε φιλώ γλυκά,
εγώ!@

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

And so this is Christmas

And so this is Christmas....
And what have you done...
Another year over
A new one just began...


Τα Χριστούγεννα είναι εδω, σαν να μην έφτασαν μοιάζουν κιόμως σε δυο μέρες έχουμε Χριστούγεννα.


Δεν έχουν τίποτα από τη μαγεία που υπόσχονται.
Δεν κουβαλούν δώρα και χαρά όπως άλλες χρονιές.
Είναι εδώ και φωνάζουν μές στη σιωπή.
Είναι εδώ για να νιώθουν οι φτωχοί φτωχότεροι...
Είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι κάποιος λείπει απ'το σπίτι...


Τέτοιες μέρες συνίθιζα να γράφω γράμμα στον Αϊ Βασίλη , να του πω τι δώρα θέλω.


όμως φέτος δεν θέλω να γράψω τίποτα και πουθενά.


Θέλω μόνο να κάνω μια ευχή :


Ας έχουμε την υγεία μας και το σπίτι μας.


ΟΛΟΙ ΜΑΣ


Κλείνω όπως άνοιξα με στίχους του John Lennon


And so this is Christmas
For weak and for strong
For rich and the poor ones
The world is so wrong....
Avery merry Christmas
And a happy new year
Let's hope it's a good one
Without any fear...

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Things just feel so wrong, baby when you're gone

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολλά πράγματα μαζί...
Είναι η αγάπη, η συντροφικότητα, ο έρωτας, η φιλία, το ενδιαφέρον, η διάθεσή μας για προστασία, και η ανάγκη μας παράλληλα...

Έχουμε μάθει να ζούμε σε μια ρουτίνα, καθημερινή...Και μερικές φορές η καθημερινότητα μας φαίνεται κενή, ανούσια, σαν να μην κάνουμε τίποτα ουσιαστικό. Κι όμως, όταν αυτή η καθημερινότητα, αλλάξει λίγο για κάποιο λόγο, τότε εκτιμούμε την όμορφη και γεμάτη ρουτίνα της προηγούμενης καθημερινότητάς μας...

Τον τελευταίο καιρό, η κατάσταση είναι λίγο δύσκολη. Όπως όλοι έτσι και εγώ ζορίζομαι πολύ οικονομικά. Κάτι οι εταιρείες που δεν έχουν ρευστό, κάτι οι διευθυντές που μας γράφουν κανονικά... Έτσι καταλήγει η καθημερινότητα λίγο πολύ η ίδια, Σπίτι - δουλειά - σπίτι -ταινία - νάνι....

Το άγχος αυξάνεται και η διάθεση μειώνεται και κάπου χάνουμε και την ουσία...

Πριν από λίγες μέρες, άλλαξε η καθημερινότητά μου, ξαφνικά. Ο λόγος? Ένα επαγγελματικό ταξίδι για το έτερον ήμισυ, με άφησε έρμη και μοναχή να απολαύσω την καθημερινότητά μου...

Το αποτέλεσμα?

Σκέτη απελπισία...
Η κατάσταση είναι δραμα... Νιώθω ότι οι μέρες μου είναι άδειες, το σπίτι είναι άδειο, εγώ είμαι άδεια...

Τριγυρνάω μέσα στο σπίτι σαν το φάντασμα...Μαγειρεύω, καθαρίζω, ασχολούμαι με τον γάτο μου...Αλλά όλα είναι άγευστα...Άχρωμα...

Γιαυτό θέλω να σου το δηλώσω και επισήμως ότι
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ!
και περιμένω σαν τρελλή να γυρίσεις για μια αγκαλιά...:)

Το τραγουδάκι αφιερωμένο...:)

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Δεν πληρώνω ! Δεν πληρώνω!

Ο Ντάριο Φό το 1974 ,με το έργο του Δεν πληρώνω Δεν πληρώνω! Περιγράφει με χιουμοριστικό τρόπο την κατάσταση στην οποία οδηγούμαστε σήμερα.

Ντάριο Φό- Δεν πληρώνω Δεν πληρώνω!

Ένα συνηθισμένο εργατικό σπίτι. Μπαίνει μια γυναίκα (Αντόνια) ακολουθούμενη από μιαν άλλη πιο νέα (Μαργαρίτα), φορτωμένες με ψώνια που τ' αφήνουν πάνω στο τραπέζι.

ΑΝΤ. Στάθηκα τυχερή που σε συνάντησα. Διαφορετικά δεν ξέρω πώς θα τα κουβαλούσα όλα αυτά.
MAP. Μπορώ να μάθω πού βρήκες χρήματα για ν' αγοράσεις όλ αυτά τα πράγματα;

ΑΝΤ. Στο 'πα πως δεν τ' αγόρασα. Τα κέρδισα με κουπόνια του Tχχχ. Έπειτα βρήκα μέσα σ' ένα
τέτοιο κουτί ένα χρυσό νόμισμα.

MAP. Αυτά πήγαινε να τα πεις σε καμιά άλλη... χρυσό νόμισμα...
ΑΝΤ. Γιατί, δεν το πιστεύεις;

MAP. Ε... όχι.

ΑΝΤ. Τότε να σου διηγηθώ κάτι άλλο. Ε... πού πας;

MAP. (πάει να φύγει). Γεια σου.

ΑΝΤ. Στάσου, στάσου. Περίμενε. Θα σου πω την αλήθεια, αλλά πρώτα κλείσε τη πόρτα.

MAP. (κλείνει τη πόρτα. κάθεται). Εμπρός, λέγε.

ΑΝΤ. Λοιπόν, πήγα σούπερ-μάρκετ κι εκεί ήταν ένα τσούρμο γυναίκες και δυο-τρεις άντρες που
κάνανε μεγάλη φασαρία για τις τιμές που αυξήθηκαν μέχρις αηδίας.

MAP. Σωστά το 'πες. Μέχρις αηδίας.

ΑΝΤ. (κοιτά τα ψώνια που με το ζόρι χωρούσαν μες στο ντουλάπι). Τα ζυμαρικά κι η ζάχαρη, δε λέγεται. Για να μη μιλήσουμε για το κρέας και τα συσκευασμένα είδη. Κι ο διευθυντής προσπαθούσε να μας καλμάρει. «Μα γω δε μπορώ να κάνω τίποτα» έλεγε, «τις τιμές τις βάζει η διεύθυνση, αυτή αποφάσισε τις αυξήσεις». «Αποφάσισε; Με ποιανού άδεια»; «Με κανενός άδεια. Είναι νόμιμο. Υπάρχει ελεύθερο εμπόριο. Ελεύθερος ανταγωνισμός». Ελεύθερος ανταγωνισμός εναντίον ποιου; Εναντίον μας; Και μεις πάντα πρέπει ν' απειλούμαστε, τα λεφτά ή τη ζωή σας; «Είστε ληστές» τους φώναζα γω. Και μετά κρύφτηκα.

MAP. Μπράβο. Σωστά έκανες.

ΑΝΤ. Μετά, μια γυναίκα είπε: «Φτάνει, μέχρις εδώ. Αυτή τη φορά τις τιμές θα τις καθορίσουμε εμείς... Θα πληρώσουμε αυτό που πληρώναμε πέρσι. Κι αν κάνετε τους δύσκολους τα παίρνουμε και φεύγουμε χωρίς να πληρώσουμε τίποτα. Καταλάβατε Έπρεπε να 'βλεπες το διευθυντή. «Είστε τρελές. Θα καλέσω την αστυνομία». Φεύγει προς το ταμείο σαν αστραπή για να τηλεφωνήσει, μα το τηλέφωνο δε λειτουργεί. Κάποιος έκοψε το καλώδιο. «Συγγνώμη, αφήστε με να πάω στο γραφείο μου. Συγγνώμη». Αλλά δε μπορούσε να περάσει. Όλες οι γυναίκες από γύρω του. Μας σπρώχνει. Και τότε μια γυναίκα κάνει πως τρώει τάχα μια κλωτσιά, πέφτει κάτω και κάνει τη λιπόθυμη.

MAP. (γελώντας). Α...α... τι ωραία!

ΑΝΤ. «Δειλέ», φωνάζει μια νταρντανογυναίκα. «Τα 'βαλες με μια φτωχή γυναίκα που ίσως είναι κι έγκυος. Αν χάσει το παιδί να δεις τι έχεις να πάθεις. Θα σε κλείσουμε φυλακή. Δολοφόνε». Και μετά όλες μαζί. «Παιδοκτόνε».

MAP. (γελώντας). Αχ... πόσο λυπάμαι που δεν ήμουνα κι εγώ εκεί!
ΑΝΤ. Κρίμα, ήτανε σωστό πανηγύρι.

MAP. Και πώς τέλειωσε;

ΑΝΤ. Πληρώσαμε αυτό που αποφασίσαμε. Πρέπει να σου πω πως κάποια το παράκανε λιγάκι.

Θέλησε, για τα πράγματα που πήρε, να της κάνει πίστωση, χωρίς να δώσει καν όνομα, «Δε θα σας πω που μένω», έλεγε, «γιατί μετά, κύριε διευθυντά, είστε ικανός να με καταγγείλετε, σας ξέρω εγώ. Πρέπει να μου 'χετε εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη είναι η ψυχή του εμπορίου. Αυτό δε λέτε πάντα; Λοιπόν, στο επανιδείν και καλήν εμπιστοσύνη».

MAP. Χα... χα... χα.

ΑΝΤ. «Έρχεται η αστυνομία», άρχισε να φωνάζει κάποια, αλλά ήταν παραμύθι. Τότε όλες μαζί το βάλαμε στα πόδια. Άλλη άφηνε κάτω τα ψώνια κι άλλες ξεσπούσανε σε κλάματα. «Ησυχία, ησυχία», άρχισαν να φωνάζουν κάτι εργάτες που βρέθηκαν εκεί. «Γιατί τα κάνετε πάνω σας, γιατί σας πιάνει τέτοιος φόβος για την αστυνομία; Για το Θεό! Είναι δικαίωμα σας να πληρώσετε μόνο αυτό που πρέπει». Τότε αρχίσαμε να φωνάζουμε όλες μαζί: «Δε πληρώνουμε, δε πληρώνουμε». Κι αυτό μετρά για τα λεφτά που μας κλέψανε τόσα χρόνια που ψωνίζουμε δω. Και δόστου και φεύγαν οι γυναίκες φορτωμένες με πράγματα. Και τότε το ξανασκέφτηκα. Έκανα όλα τα ψώνια από την αρχή. «Δε πληρώνουμε, δε πληρώνουμε», φώναξα κι όλες οι άλλες φώναζαν μαζί.

MAP. Αχ τι ωραία. Να πάρει η ευχή, κρίμα να μην είμαι κι εγώ εκεί.

ΑΝΤ. Στο μεταξύ νάσου κι η αστυνομία. Όμως αυτή τη φορά καμιά μας δε το 'βαλε στα πόδια. Τρέμαμε, μα δε φαινότανε το παραμικρό. Τόσο, που βλέποντάς μας έτσι αποφασιστικές να βγαίνουμε έξω φορτωμένες με τα ψώνια και μ' όλη τη φασαρία που γινόταν, δε καταλαβαίνανε τίποτα. «'Αντε, γρήγορα πάτε μέσα να συλλάβετε τους κλέφτες». Και δρόμο, φεύγαμε με τους εργάτες που κάναν αλυσίδα για να φτάσουμε άνετα στο τραμ.

MAP. Τι ωραία...

ΑΝΤ. Ε, ναι. Ήτανε σα γιορτή, όχι τόσο γιατί δε πληρώσαμε τα πράματα, αλλά γιατί πρώτη φορά κάναμε όλες μαζί κάτι σωστό και με κουράγιο ενάντια στ' αφεντικά.



Επιθυμία και επιδίωξη όλων είναι η πλήρης κατάργηση των διοδίων,

αλλά μέχρι να επιτευχθεί είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τις διατάξεις που ισχύουν σήμερα.

Για τους χρήστες της ΠΑΘΕ ισχύει ο νόμος 3555/2007 (που κύρωσε την σύμβαση της εταιρίας ΝΕΑ ΟΔΟΣ Α.Ε. με το ελληνικό Δημόσιο). Για τους κατοίκους των περιοχών όπου λειτουργούν διόδια, ισχύει ο νόμος 2539/1997, που τους απαλλάσσει από την υποχρέωση καταβολής διοδίων και φυσικά για όλους ισχύει το Σύνταγμα της Ελλάδας.


Ειδικότερα, ο νόμος 3555/2007 ΦΕΚ 81 Α, προβλέπει:


- Άρθρο 24.2.2: ισχύει η αρχή καθορισμού των διοδίων-τελών, ανάλογα με τη διανυόμενη από το χρήστη απόσταση.
- Άρθρο 24.1.3: ο Παραχωρησιούχος υποχρεούται να μεριμνήσει για την σταδιακή εγκατάσταση ηλεκτρονικού συστήματος.
- Άρθρο 18.2.2: μέσα σε 20 μήνες, ήτοι μέχρι τις 26/12/2008, θα έπρεπε να είχανολοκληρωθεί όλα τα έργα και εγκαταστάσεις στο τμήμα της Εθνικής Οδού Μεταμόρφωση-Σχηματάρι (εκτός από τον Α/Κ Βαρυμπόμπης).
- Άρθρο 18.2.3: μέσα σε 32 μήνες, ήτοι μέχρι τις 26/12/2009, θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί όλα τα έργα και εγκαταστάσεις στο τμήμα της Εθνικής Οδού Μεταμόρφωση-Αγ.Κωνσταντίνος, δηλαδή ΚΑΙ το πλήρες ηλεκτρονικό σύστημα που αναφέρεται στο άρθρο 24.2.5.


Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η δυνατότητα που δόθηκε στον Παραχωρησιούχο να τοποθετήσει μετωπικά διόδια στις Αφίδνες και να εισπράττει Διόδια για όλο το τμήμα των 51χλμ., από Μεταμόρφωση έως Σχηματάρι, ανεξάρτητα από την διανυόμενη απόσταση, εκτός από το ότι έχει νομικά κενά που θα αναφερθούν στη συνέχεια, ήταν και εντελώς προσωρινού χαρακτήρα, μέχρι δηλαδή να εκπνεύσουν οι τμηματικές προθεσμίες του άρθρου 18.

Επομένως, η λειτουργία των διοδίων με τον σημερινό τρόπο είναι εντελώς αυθαίρετη και παράνομη.


ΝΟΜΙΚΑ ΚΕΝΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 3555/2007
1. Τα διόδια στο τμήμα των 51χλμ., της ΠΑΘΕ από Μεταμόρφωση έως Σχηματάρι, που έχει κατασκευαστεί από χρηματοδότηση του Ελληνικού Δημοσίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα για τους χρήστες, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος τους (65% έως 90%) προορίζεται για την κατασκευή της Ιόνιας Οδού, στο Δυτικό τμήμα της χώρας και έτσι παραβιάζονται τα Άρθρα 4.2 και 4.5 του Συντάγματος, που ορίζουν ότι: «οι Έλληνες έχουν ίσες υποχρεώσεις και συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».
2. Η επιβολή διοδίων που αντιστοιχούν σε χρήση 51χλμ. σε όσους εισέρχονται/εξέρχονται από ενδιάμεσους κόμβους, μεταξύ των οποίων μεσολαβεί ο σταθμός διοδίων των Αφιδνών, είναι αντίθετη με τα άρθρα 24.2.2, 24.1.3 & 24.2.5 του νόμου 3555/2007, καθώς και με το άρθρο 25 του Συντάγματος, γιατί συνιστά καταχρηστική άσκηση δικαιώματος και δεν σέβεται την αρχή της αναλογικότητας (π.χ. για τα 6χλμ. από Αφίδνες μέχρι Αγ. Στέφανο, καλούμαστε να πληρώσουμε για χρήση 51χλμ.).


ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ

Στο άρθρο 24.1.5(2), εδάφια (i) και (ii), προβλέπεται ότι ο Παραχωρησιούχος μπορεί να απαιτήσει από το χρήστη που δεν πλήρωσε, την καταβολή του 20πλάσιου του αντιτίμου σαν αστική ποινή με τις ακόλουθες προϋποθέσεις και διαδικασίες:
α) Πρέπει να έχει πάρει άδεια από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για να εγκαταστήσει και να χρησιμοποιεί κάμερες.
β) Να στείλει στο αρμόδιο Υπουργείο την φωτογραφία των πινακίδων με σημείωση του χρόνου διέλευσης. Το υπουργείο πρέπει μέσα σε 5 ημέρες να του παρέχει τα στοιχεία του κατόχου του οχήματος. Στη συνέχεια, ο Παραχωρησιούχος μπορεί να ζητήσει την έκδοση διαταγής πληρωμής, εφ΄όσον περάσουν 15 ημέρες και ο χρήστης δεν έχει πληρώσει.

Η διάταξη όμως αυτή του άρθρου 24.1.5 είναι αντισυνταγματική γιατί:
α) δεν παρέχει στον πολίτη το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης (άρθρο 20.2), και
β) γιατί παρέχει στο προσωπικό του Παραχωρησιούχου (ο οποίος μπορεί να προσλαμβάνει οποιονδήποτε, για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα και με ανεξέλεγκτα προσόντα και ιδιότητες) αρμοδιότητες δημοσίου υπαλλήλου (άρθρο 103.1 του Συντάγματος).

Στο ίδιο άρθρο, ρητά αναφέρεται ότι το Δημόσιο (Αστυνομία, Τροχαία και Δ.Ο.Υ.) δεν έχει καμία ανάμειξη στη διαδικασία επιδίωξης είσπραξης του αντιτίμου και της αστικής ποινής, πρόκειται δηλαδή για μια οικονομική διαφορά μεταξύ του ιδιώτη χρήστη και του ιδιώτη ΝΕΑ ΟΔΟΣ Α.Ε.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εάν ο Παραχωρησιούχος προσπαθήσει μέσω διαταγής πληρωμής να εισπράξει πρόστιμα από τους πολίτες που αρνούνται να πληρώσουν διόδια, τα Δικαστήρια όπου αυτοί θα προσφύγουν, θα τους δικαιώσουν και η εταιρεία θα έχει γενικότερα προβλήματα σχετικά με τη νομιμότητα της Σύμβασής της.

Εκτός όμως από την παράνομη, αυθαίρετη και καταχρηστική απαίτηση καταβολής Διοδίων, η μη συμμόρφωση του Παραχωρησιούχου με τις συμβατικές του υποχρεώσεις και η αδιαφορία του Δημοσίου, έχουν προκαλέσει προβλήματα οδικής ασφάλειας στον επικίνδυνο και ημιτελή παράπλευρο δρόμο (παράδρομο) από τον Άγιο Στέφανο μέχρι τη Μαλακάσα διότι:
α) Για να αποφύγουν τα διόδια των Αφιδνών, σχεδόν όλα τα φορτηγά διεθνών μεταφορών, κινούνται στον παράδρομο, ο οποίος πλέον είναι γεμάτος λακκούβες και εξογκώματα. Αυτό συμβαίνει διότι οι προδιαγραφές του δεν αφορούν βαριά κυκλοφορία, δεν έχει διαχωριστική λωρίδα, αλλά ούτε και κατάλληλη σήμανση, με αποτέλεσμα συνεχή πρόκληση ατυχημάτων και πολύ μεγάλη ταλαιπωρία. Ο παράδρομος, αντί να εξυπηρετεί τους κατοίκους και την τοπική κυκλοφορία, έχει αποκτήσει κίνηση επιπέδων εθνικής οδού.
β) Από τη δεξιά πλευρά του παράδρομου (με φορά κίνησης προς Αθήνα), αυτός παραμένει ημιτελής, αφού διακόπτεται στη Μαλακάσα (από τη Σφενδάλη έως τις Αφίδνες), στις Αφίδνες (από την ιδιοκτησία του κ. Παπαρούνη), αλλά και στον Αγ. Στέφανο (από το στρατόπεδο της 651ΑΒΥΠ).

Εμείς οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι των περιοχών, από τις Αφίδνες μέχρι τον Ωρωπό, δεν υποκύπτουμε στο εκβιαστικό δίλημμα του τύπου “να πληρώνουμε το παράνομο χαράτσι ή να διακινδυνεύουμε τη ζωή μας στον άθλιο και ημιτελή παράδρομο”.

Αποφασίσαμε ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ, να μη δίνουμε το ονοματεπώνυμό μας και αρνούμαστε να παραλάβουμε οποιοδήποτε χαρτί, ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝΟΙ την κρίση των Δικαστηρίων.



Την προηγούμενη εβδομάδα αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι στη συμπρωτεύουσα. Κατά τη διάρκεια της διαδρόμής μου κλήθηκα να πληρώσω πάνω από 20€ διόδια!!! Για μια διαδρομή που στο 90% οι δρόμοι είναι άθλιοι, ημιτελείς και γεμάτοι παρκάψεις.



Γνωρίζοντας και παρακολουθόντας το κίνημα "Δεν πληρώνω διόδια σε όλη την Ελλάδα" αποφάσισα στο γυρισμό, τουλάχιστον να αρνηθώ την καταβολή του ποσού όταν ο δρόμος δεν ήταν σωστά φτιαγμένος ή όταν ήταν ημιτελής.



Ναι, ήρθα από Θεσσαλονίκη και αρνήθηκα καθ'όλη τη διάρκεια της διαδρομής να πληρώσω τα παράνομα και άδικα διόδια. ΚΑΝΕΙΣ υπάλληλος δεν μπόρεσε να μου το αρνηθεί, κανείς αστυνομικός δεν με σταμάτησε και κανείς δεν αντέδρασε.



Φυσικά γιατί είναι παράνομοι!



Καλώ και όλους εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, όταν βρεθείτε μπροστά από διόδια να αρνηθείτε να πληρώσετε.



Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε είναι άδικο να πληρώνουμε ξανά και ξανά τους χιλιοπληρωμένους άπό τους φόρους μας δρόμους, για να πλουτίζουν οι ιδιωτικές εταιρείες!

Διαδόστε το λοιπόν, και όσοι θέλετε μπορείτε να παρακολουθήσετε κάποια video που υπάρχουν στο you tube σχετικά με αυτήν την κίνηση!

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

10 Νοεμβρίου 1984

Αυτή η μέρα...

Για τους περισσότερους είναι μια απλή συνηθισμένη μέρα, όπως όλες οι άλλες...

Για τη μαμά μου, για μένα, για τον αδερφό μου και για τον μπαμπά μου αυτή η μέρα είναι μια ξεχωριστή....

Αυτό το κομμάτι....

Οι περισσότεροι ίσως δεν το ξέρετε.

Οι λίγο μεγαλύτεροι μπορεί και να το θυμάστε από μια ταινία του '80....

Για τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, και εμένα αυτό το κομμάτι...Είναι μαγεία...

26 χρόνια και καμιά 10 ώρες πριν από την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μια γυναίκα έγκυος μπήκε στο μαιευτήριο ΗΡΑ, συνοδευόμενη από τον άντρα της, με πολύ άγχος, πόνους και φόβο, για να γεννήσει το πρώτο της παιδί.

Μπαίνοντας στην αίθουσα αναμονής , στο δρόμο της για την αίθουσα τοκετού, έπαιζε αυτό το κομμάτι. Άρεσε πολύ και στους δυο και έτσι η γυναίκα ζήτησε από τον άντρα της να μείνουν εκεί και να ακούσουν αυτό το κομμάτι και να μπεί μετά στη διαδικασία του τοκετού...

Αφού τελείωσε το τραγούδι, σηκώθηκε και προχώρησε για να ξεκινήσει η διαδικασία...

Λίγες ώρες μετά κρατούσαν στα χέρια τους ένα κοριτσάκι...

Μεγαλώνοντας αυτό το κοριτσάκι, και μη έχοντας ιδέα για την πιο πάνω ιστορία, ένα απόγευμα άκουσε αυτό το κομμάτι τυχαία, καθώς περιπλανιόταν στις γωνιές του internet.

Αμέσως ένιωσε ένα ρίγος να τη διαπερνά. Ο ήχος ήταν τόσο οικείος και τόσο ζεστός...Σαν να το ήξερε χρόνια... Άρχισε να δακρύζει χωρίς να ξέρει το λόγο.

Κάπου εκεί η μητέρα της ακούγοντας το τραγούδι που είχε να το ακούσει πολλά χρόνια, μπήκε στο δωμάτιο της κοπέλας και τη βρήκε δακρυσμένη. Τι ρώτησε γιατί κλαίει και η μικρή της απάντησε ότι το κομμάτι αυτό είναι πολύ συγκινητικό, και νιώθει ότι το ξέρει από παλιά, ακόμα και αν το άκουγε πρώτη φορά.

Τότε η μητέρα της, της είπε αυτή την ιστορία φανερά συγκινημένη... Από τότε αυτό το κομμάτι είναι βαθιά μες τις καρδιές τους. Και όταν ξημερώνει 10 του Νοέμβρη και οι δύο θυμούνται αυτές τις στιγμές....

Πέρασαν 26 χρόνια από έκείνη τη νύχτα...26 χρόνια που τα νιώθω στο πετσί μου ένα προς ένα.

Σήμερα, δεν στεναχωριέμαι που μεγαλώνω, δεν λυπάμαι που ωριμάζω...

Χαίρομαι γιατί κάθε χρόνος που περνάει, εκτός από τα σημάδια του, μου αφήνει γνώσεις και αγάπη...

Δεν θέλω κανένα άλλο δώρο σήμερα.

Θέλω την αγάπη των δικών μου και των φίλων μου, να γεμίσει το σπίτι μου και την καρδιά μου.

Θέλω να είναι μια νύχτα αφιερωμένη στο γέλιο και τη διασκέδαση.

Και ακούω πάντα αυτό το κομμάτι και ας με κάνει να κλαίω. Πιο πολύ κλαίω για το μεγαλείο της ζωής και της γέννησης, για τους πόνους της μάνας, για την αγάπη των , που ακόμα και αν όλα τα πράγματα αλλάξουν, ακόμα και αν έρθουν τα πάνω κάτω και μαύρα γίνουν άσπρα, η αγάπη αυτή προς το παιδί δεν αλλάζει...

Και τους αγαπώ εξίσου πολύ.

Τους ευχαριστώ που με μεγάλωσαν με αγάπη και ζεστασιά. Και ευχαριστώ πολύ και τον αδερφό μου, που αν και είναι μακριά μου τα τελευταία χρόνια, μου έχει χαρίσει καμιά 20 χρόνια γεμάτα αγάπη, τόση αγάπη που ξέρω, ότι δεν θα πάρω ποτέ από κανέναν άλλο.

Γιαυτό είναι πάντα μεσα στην καρδιά μου και περιμένω πως και πως να επιστρέψει σπίτι μας...

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Νεα Παράκρουση Online

Εδώ είμαι πάλι!

3 θέματα με απασχολούν τώρα τελευταία.

Α) Ο επιμένων νικά!
Νικά σου λέω, αλλά άμα είναι να μου βγάλεις την ψυχή άστο καλύτερα...Τα λεφτά μας θα τα πάρουμε. 6 -7 -8 μήνες μετά, αλλά θα τα πάρουμε! Αν είναι όμως να έχουμε πεθάνει από την ασιτία μέχρι τότε, τί να τα κάνω???
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό, αλλά αν είναι να πάθω νευρικό κλονισμό από τα εμπόδια, δεν θα την παλέψω για να δω το καλό που μου επιφυλάσσεται...

Anyway, το καλό είναι ότι πήρα μια επιταγή...Το αν θα εξαργυρωθεί η όχι δεν το ξέρω. Θέλω να πιστεύω ότι μετά από τόσα εμπόδια θα έρθει και το καλό....

Β) Δεν μπορώ να καταλάβω μερικά πράγματα στα ζευγάρια.
Θές να είσαι με έναν άνθρωπο? ή δεν θές?
Εγώ στο μυαλό μου τα πράγματα τα έχω πάρα πάρα πολύ απλά.
θες ή δεν θες. - Είσαι ή δεν είσαι.
Τώρα μπερδέματα τύπου είμαι μαζί του/της και νιώθω ασφάλεια, αλλά παράλληλα πηδ@@@μαι με τον Α-Β-Γ μανουλομάναρο που έπεσε στο δρόμο μου, δεν μπορώ ούτε να τα καταλάβω, ούτε να τα δεχτώ.

Ή είσαι πιστός άνθρωπος, αγαπάς το έτρεον ήμισυ και μένεις δίπλα του/της σε κάθε στραβό και ανάποδο που σου επιφυλάσσει η μοίρα/ζωή, ή πολύ απλά τη δεδομένη στιγμή που ανακαλύπτεις ότι σου είναι δύσκολο να μείνεις δίπλα του/της και να τον/τη στηρίξεις, τον/την εγκαταλείπεις και συνεχίζεις την όμορφη ζωούλα σου μόνη/μόνος ή με κάποιον/κάποια άλλη.
Δεν μπορεί ο εγκέφαλός μου να κατανοήσει-ακολουθήσει τη διαδικασία είμαι με κάποιον, αλλά επειδή η ζωή μας είναι δύσκολη, και τα οικονομικά πάνε από το κακό στο χειρότερο, και επειδή μου φέρεται κάπως άσχημα κλπ, του ρίχνω ένα κέρατο από δω ώς τη Νέα Υόρκη και τον χαιρετώ με καμάρι από τη γέφυρα του Βrooklyn!

ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Και μεταξύ μας : Είσαι καρατσούλα/ καρατσούλος!

Γ) Αν θες να χωρίσεις καλέ μου άνθρωπε, (άραγε πως είναι ο Βέγγος? έχουμε κανένα νέο?#άσχετο), χώρισε!
Πες το, και μάζεψε τα μπογαλάκια σου και εξαφανίσου! Σαν να μην πέρασες ποτέ. Σαν να μην υπήρξες ποτέ!
Αν πάλι, δεν είσαι πολύ σίγουρος, αν θες να χωρίσεις ή όχι, τότε κάτσε κάτω και ΣΚΕΨΟΥ, στη συνέχεια πάρε και το έτερον ήμισυ και ΣΥΖΗΤΑ! Και τέλος αποφασίστε από κοινού τι θα κάνετε! Ή θα το διαλύσετε, ή θα το διορθώσετε!

Αλλά αντιδράσεις τύπου " δεν είμαστε καλά με τη Μαρία και μου την έπεσε η φίλη της/μου η Τάνια και βγάζουμε τα μάτια μας ανελειπώς εκτοτε" μου δημιουργούν άμεσα την ανάγκη να σε φτύσω/δείρω/ βρίσω.
Επίσης, δεν μπορώ τους ανισσόροπους ανθρώπους!
Αν εσύ αγόρι μου/ κορίτσι μου, δεν ξέρεις τι θες από τη ζωή σου και από εμένα, τότε αυτό είναι κάτι που ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ! Πάρε το χρόνο σου και το χώρο σου, ΣΚΕΨΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ και έλα να μου το ανακοινώσεις! Θα περιμένω με χαρά την ανακοίνωση όποια και αν είναι αυτή! Αλλά το να κάθεσαι εδώ να μου ζαλίζεις τον έρωτα, και μια να είσαι μες στο πάθος, την άλλη μες στην ξενέρα, είναι κάτι που κάνει τα νεύρα μου μπαλάκια του πινγκ πογκ τα οποία χοροπηδάνε ατάκτως μέσα σε ένα δωμάτιο...Αντιλαμβάνεσαι τις συνέπειες μιας τέτοιας μακροχρόνιας αντίδρασης εε?

Λοιπόν μύνημα προς όλους τους ανισσόρροπους παγκοσμίως :

Επειδή οι εποχές είναι δύσκολες, και οι καιροί ζόρικοι, υπάρχουν 1.000.000 τρόποι να πάω στο Δαφνί, και εσύ δεν χρειάζεται να είσαι ένας από αυτούς. Γιαυτό αποστασιοποιήσουν, δες την εικόνα καθαρά και αποφάσισε.

Να ηρεμήσουμε και εμείς....

Ουφ! Τα 'πα και ηρέμησα.

Φιλούθκια!

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

ΟΧΙ

Είναι μέρα και αυτή...

Εθνική εορτή σου λέει...Επίσημη αργία...

Εγώ πάλι στο γραφείο...Τι να υποθέσω?ότι είμαι από άλλο έθνος και δεν με πιάνει η "εθνική εορτή" ή ότι είμαι από άλλο πλανήτη και ζω την ανεπίσημη εργάσιμη ?

Όπως και να έχει το νόημα περνάει...Είτε στο γραφείο, είτε στο σπίτι πρέπει να μάθουμε να λέμε όχι.
Η μόνιμη θετική στάση και απόκριση δεν λειτουργεί πάντα θετικά...
Πρέπει κάπου να βρούμε χώρο για αυτή την άρνηση.
Πραγματικά πιστεύω ότι η άρνηση με μέτρο μπορεί να φέρει πολύ καλύτερα και θετικότερα αποτελέσματα απ'ότι η μόνιμη θετική απόκριση...

Πως γίνεται όμως να φυτέψεις ξαφνικά σε ανθρώπους, τους οποίους έχεις συνηθίσει να λες πάντα ναι, ένα ταρέστιο όχι?

Και μικρό να είναι δηλαδή πάλι δυσκολεύεσαι...
Όσο και αν το νιώθεις όσο και αν το βλέπεις ότι αυτό είναι, η άρνηση δεν είναι ποτέ εύκολη...

Η ιστορία έχει πάντα να μας διδάξει.Αρκεί να θέλουμε να διδαχθούμε.
25 επέτειους του ΟΧΙ έχω ζήσει, και σήμερα μόνο σκέφτηκα ότι ίσως θα έπρεπε να το έχω υιοθετήσει και εγώ...

Ίσως στα επόμενα 25 χρόνια να καταφέρω να το κάνω πράξη...ίσως κάποια στιγμή ισχύσει και για μένα η αργία...ίσως και εγώ κάποια στιγμή να μάθω να λέω όχι...
Τότε πραγματικά θα γιορτάσω και εγώ αυτή τη μέρα...

Μέχρι τότε, απλά θα εργάζομαι σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν που λέγαμε...

Σας φιλώ!

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Like old Times...Good & Bad...




Είναι πολύ περίεργο αυτό...
Το ζώ, χρόνια τώρα και ξέρω, ότι δεν μπορείτε να ακολουθήσετε...Κανείς δεν μπορεί...

Όλος ο κόσμος κυλάει με συγκεκριμένους ρυθμούς.
Νιώθω ότι μόνο εγώ βγαίνω από αυτήν την πορεία του κόσμου..

Είναι μερικές εποχές που ζώ μια κατάσταση νομάλ, σχεδόν όπως οι υπόλοιποι γύρω μου.
Μετά έρχονται αυτές οι εποχές που ζώ σε άλλους ρυθμους. Σαν σε παράλληλο σύμπαν...
Έτσι είναι και τώρα...
Πέρασα 1 χρόνο σε χειμερια νάρκη, και ξύπνησα πριν λίγες εβδομάδες...Το θέμα είναι ότι ξύπνησα για τα καλά!.

Εξ'ού και η απουσία...Η δουλειά μου είναι περίεργη...Δεν μοιάζει σε τίποτα με τις συμβατικές. Είναι από όλες τις πλευρές της περίεργη.

Αυτό είναι που με κάνει να ξεχωρίζω, από τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι νιώθω τουλαχιστον.
Μεγάλα διαστήματα χαλαρά και ήρεμα...Και άλλα πηγμένα, τόσο πηγμένα που δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτώ.

Κυριολεκτικά...

Τις τελευταίες 10 μέρες δεν είχα χρόνο ούτε να σκεφτώ. Τίποτα. Μου μιλούσαν, άκουγα, αλλά δεν επεξεργαζόμουν τίποτα. Στην πορεία γινόταν η επεξεργασία...Αποτέλεσμα πολύ μετά...

Την αγαπάω τη δουλειά μου.
Την αγαπάω πιό πολύ όταν μου χαρίζει αυτό το δευτερόλεπτο...
Είναι το δευτερόλεπτο που σε γεμίζει τόσο πολύ! Μπορεί να είναι ένα στο 1.000.000. Αλλά είναι αυτό που τα κάνει όλα να έχουν νόημα..

Δεν έρχεται πάντα. Μπορεί να περάσεις άπειρα δευτερόλεπτα προσπαθώντας, και να μην έρθει ποτέ. Είναι να σου δωθεί η ευκαιρία.

Αλλό όταν έρχεται....

Εδώ και 5 χρόνια προσπαθώ...Έχουν περάσει πολλά δευτερόλεπτα.
Θυμάμαι μόνο 2 από αυτά.

"5,4,3,2,1 είμαστε στον αέρα..."

Και τα δυο συνοδεύονταν από δάκρυα...Δάκρυα χαράς, συγκίνησης...

Πολλές φορές μέσα σ'αυτα τα 5 χρόνια σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Γιαυτό ακόμα είμαι εδώ...Αλλά όσο περνούν τα χρόνια νομίζω ότι εθίζομαι περισσότερο σ'αυτήν την ανωμαλία της δουλειάς μου, και βλέπω ότι όλο και πιο δύσκολα θα το αφήσω...όσο και αν με πονάει, όσο και αν με ενοχλεί...

Μισώ τη δουλειά μου.
Όταν δεν μπορώ να φύγω το Σαββατοκύριακο, όταν δεν ισχύουν για μένα γιορτές και αργίες...όταν είμαι μέσα στο πλατό 5 μέρες και μια από αυτές είχα γεννέθλια εγώ , ή το αγόρι μου, ή η κολλητή μου...όταν δεν μπορώ να καλέσω κάποιον σπίτι μου να αραξουμε, γιατί πολύ απλά δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω, ΑΝ γυρίσω...
Τη μισώ όταν με κάνει να ξεχωρίζω απόλους τους άλλους..

Λατρεύω τη δουλειά μου...
Τη λατρεύω όταν βλέπω κάτι τεράστιο, να βγαίνει στον αέρα και ξέρω ότι και εγώ έχω βάλει το χεράκι μου να τελειοποιηθεί...

Από μικρή θυμάμαι ότι ήμουν πάντα ανάμεσα σε 2 πράγματα...
Πάντα μέσα μου υπήρχε ένα ασπρο και ένα μαύρο..Τόσο άσπρο όσο και μαύρο..Ποτέ δεν υπερτερούσε το ένα ή το άλλο. Πάντα σε δίλλημα..

Για ένα μόνο είμαι σίγουρη...
Ότι είναι να'ρθει θε να 'ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει....
Όσοι είναι να μείνουν δίπλα μου, θα μείνουν, οι άλλοι απλά θα προσπεράσουν...

Δεν ανησυχώ πια, για τους γύρω μου.
Στεναχωριέμαι πολύ όταν δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους ούτε τα πιο απλά.
Αλλά μαθαίνω να αρκούμαι με τα λίγα...
Μια αγκαλιά για λίγα δευτερόλεπτα, μεταξύ βούρτσισμα δοντιών, ντυσίματος και μιας γουλιάς καφέ (που μου έφτιαξες γιατί δεν προλάβαινα...), και ένα φιλί πεταχτό.

Ένα τηλεφώνημα, που παράλληλα με σένα, μιλάω σε 15 ανθρώπους που συναντάω μπροστά μου διανύοντας 10 μέτρα από το πλατό στο ασανσέρ. Αλλά απλά πήρα να ακούσω τη χροιά σου γιατί ξέρεις ότι με ηρεμεί, και αυτό μου φτάνει. Ας μην έχουμε τίποτα να πούμε..Ας μην προλαβαίνω να σε ρωτήσω τίποτα αρκεί που ακούω αυτό το "Έλα, πως είσαι?" Και είμαι καλα! ότι και αν σου λέω...Τρέχω, πήζω, δεν προλαβαίνω, δεν φτάνω...Θέλω απλά να σου φωνάξω ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ! Επειδή είσαι δίπλα μου, και σε αισθάνομαι. Επειδή σ'άκουσα. Επειδή ξέρω ότι κάποια στιγμή, όταν θα γυρίσω θα με περιμένει σπίτι μια αγκαλιά, πικραμένη (γιατί χαθήκαμε πάλι) , αλλά θα είναι εκεί για μένα.

ΚΑΙ Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΟΛΑ...
αφιερωμένο στους καιρούς που θα έρθουν και θέλω να μας βρουν μαζί...να μου κρατάς το χέρι στα εύκολα και στα δύσκολα...Στα καλά και στα άσχημα...
Και αυτό είναι μια υπόσχεση...

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ!

Συγνώμη που εξαφανίστηκα!

Αλλά!

Έχω νέα:

-Δουλειά, πάρα πολλή αλλά πάει απίστευτα καλά!

-Τρέξιμο, τρελλό και πολύ τηλέφωνο ρε παιδί μου!

-Κούραση, φοβερή αλλά δεν καταλαβαίνουμε από τέτοια!

-Άγχος δραματικά πάρα πολύ - Θα φύγει Δευτέρα πρωί.

Κατά τα άλλα:

- Το σπίτι μου είναι χάλια , θα χρειαστεί ριζική ανακαίνιση για να τακτοποιηθεί,

- Τα ρούχα είναι στοίβες ασιδέρωτα, θέλουν 1 μήνα συνεχόμενο σίδερο για να ισιώσουν οι ντουλάπες μου.

- Εγώ, θέλω ολική ανακατασκευή μετά από όλο αυτό (μαλλιά, νύχια, χαλάουες, μασάζ κλπ).

Σχέσεις:

Χμμμμ!Εδώ έχουμε ένα μικροπρόβλημα!

Θέλω να ζητήσω συγνώμη από όσους δεν προλαβαίνω να αδω - ακούσω -μιλήσω - μάθω νέα τους!

Α

λλά θα έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας!

SPECIAL DEDICATION:

Στον 1 και ΜΟΝΑΔΙΚΟ άνθρωπο που με στηρίζει ΠΑΝΤΑ και στον στηρίζω ΠΑΝΤΑ:

ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!

Σας φιλώ γλυκά όλους!

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Any news - Good news!

Να 'μαι πάλι! Έχω νέα να σου πω!

Είδες που σου έλεγα εδώ ότι μ'αρέσουν τα νέα ξεκινήματα και πιστεύω πολύ στις νέες αρχές?

Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα!

Άκου πως έχει η κατάσταση.

Εγώ πριν από 1 μήνα "απολύθηκα" (και λέω "απολύθηκα" ενώ δεν υπάρχει αυτός σαν όρος στο χώρο μου, απλά λύνεται η συνεργασία μας, γιατί στην ουσία απόλυση είναι..). Θα μπορούσα να μην απολυθώ, αλλά στο δίλλημα που μου έθεσαν να επιλέξω τη σίγουρη οδό, με τα περισσότερα χρήματα. Παρόλα αυτά, επέλξα να δουλέψω φέτος με ανθρώπους που με έχουν στηρίξει τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ, και τους οποίους συμπαθώ ιδιαιτέρως, και ήταν λιγότερα τα χρήματα και πιο βαρετή η θέση. Μπρος στην ησυχία και την ηρεμία μου τι να κάνουν τα εξτρά χρήματα...

Έτσι ξεκίνησε λοιπόν αυτός ο μήνας.

Κύλισε βέβαια πολύ ήρεμα - κάτι που χρειαζόμουν εδώ και καιρό. Ώσπου εχθές μου έγινε και η μεγάλη πρόταση!Στην ίδια δουλειά, αλλά καλύτερη ειδικότητα, και σαφώς καλύτερα χρήματα! Φυσικά και την αποδέχτηκα! Φυσικά και πετάω από τη χαρά μου με τα νέα μου καθήκοντα! Και φυσικά αποχαιρέτησα τα Σαββατοκύριακα της ερχόμενης σεζόν!

Όμως δεν στεναχωριέμαι για τίποτα , γιατί επιτέλους κάνω κάτι που μου αρέσει πολύ!

Και έχω να σας πω ένα πράγμα να το θυμάστε πάντα!

ΚΑΘΕ, ΜΑ ΚΑΘΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΛΟ!!

Ακόμα και τα εμπόδια που οι ίδιοι βάζουμε στους εαυτούς μας! Γιαυτό να μην ξαναδώ στεναχωρημένα μουτράκια, και γκρινιάρηδες ανθρώπους! όλα θα πάνε καλά. Ακόμα και αν προς το παρόν φαντάζουν μαύρα!

Σας φιλώ γλυκά και επανέρχομαι ανανεωμένη!

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Ενημέρωση - Αφιέρωση

I am not A Bitch
I am THE Bitch
and for you...
I am MS. Bitch!
Το παραπάνω, έτσι για να γνωριζόμαστε καλύτερα...
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε κάποιους που την έχουν δει ψιλομύτιδες....
Ας μην ξεχνάμε ότι το παίζω μλκς δεν σημαίνει ότι είμαι κιόλας!
Φιλιά και καλό ΣΚ

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Blogoπαίχνιδο!

Οι αγαπημένοι Συννεφούλα, Marcy και Skroutzakos με κάλεσαν να παίξω ένα παιχνίδι!
Και πόσο πολύ μ'αρέσει!!!!!!
Πρέπει λοιπόν να γράψω ποιος με κάλεσε (το έκανα ήδη), να γράψω 10 πράγματα που αγαπώ, και να δώσω πάσα σε άλλους 10...

Ξεκινάω λοιπόν!

1) Αγαπώ τη θάλασσα και την ιστιοπλοϊα (αυτό πιάνετα για 2?)!
2) Αγαπώ το ζεστό καφέ το χειμώνα παρέα με φίλους και κους κους.
3) Αγαπώ το τζάκι, με κόκκινο κρασί στο πάτωμα και αγκαλίτσες μέχρι το πρωί.
4) Αγαπώ τα ταξίδια παντού!Θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο!
5) Αγαπώ την κολλητή μου σαν τρελλή και δεν ζω μακριά της.
6) Αγαπω τον αδερφό μου τόσο που νιώθω μαμά του πολλές φορές.
7) Αγαπώ το μπιλιάρδο γιατί μου θυμίζει τα χρόνια που πέρασαν
8) Αγαπώ το σπίτι μου
9) Αγαπώ τις φωτογραφίες! Μπορώ να γεμίσω δωμάτια με φωτογραφίες!
10) Αγαπώ τον ένα και μοναδικό άνθρωπο που είναι δίπλα μου εδώ και 5 χρόνια και δεν φεύγει όσο και αν τον βασανίζω και δεν φεύγω όσο και αν με βασανίζει..:)

Τα κατάφερα! Μπορώ να σας πω άλλες 10.000 πράγματα που αγαπώ αλλά νομίζω ότι αυτά είναι ενδεικτικά!

Τώρα δίνω πάσα σε :
1)
Raven γιατί νομίζω ότι έχεις καιρό να παίξεις και πρέπει να συνέλθεις λίγο
2)
Αυτήν (αλλά και Αυτόν) θα ήθελα να δω απαντήσεις!
3)
Εφιάλτη και Μένια γιατί χαθήκατε πάλι...
4)
Lockheart έτσι!
5)
Κατερίνα για να ελαφρύνει το κλίμα λίγο :)
6)
Artou για να ξεχαστείς
7)
Haistiwnas γιατί νομίζω ότι ξέρω ένα πράγμα από αυτά που αγαπάς
8)
Kat. χμμμ τι να περιμένω δεν ξέρω..
9)
Bear κάνε ένα διάλλειμα από τα ταξίδια σου (ζηλέυω!!!)
10)
The Brother φυσικά!!!

Σας φιλώ γλυκά και περιμένω να δω απαντήσεις!

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Laaarge σαββατοκύριακο

Αυτό το Σαββατοκύριακοδεύτερο ήταν...πως να το πω απλά?
Ε Ξ Α Ν Τ Λ Η Τ Ι Κ Ο ! ! ! !

Θα αρχίσω με λίγα νουμεράκια :
Μέσα σε 51 ώρες (από τις 6 το πρωί της Κυριακής μέχρι τις 9 το πρωί της Τρίτης) ταξίδεψα τις 35!
Συνολικά διήνυσα 1350 χιλιόμετρα και 50 ναυτικά μίλια!

Σήμερα λοιπόν, μετά από έναν 12ωρο ύπνο σας μεταφέρω τα γενόμενα...

Όλα ξεκίνησαν την Κυριακή το πρωί όπου βρέθηκα στο σκάφος μας, το οποίο έπρεπε να μεταφέρουμε στην παραλία του Μαραθώνα για να συμμετέχουμε στον Θαλάσσιο Μαραθώνιο, ο οποίος ξεκινούσε στις 10 το πρωί.
(φωτό: πρωινός ήλιος από τη διαδρομή μας για Μαραθώνα)

Μεγάλη μας τιμή που συμμετείχαμε στον εν λόγω αγώνα.

(φωτό: εμείς στην εκκίνηση)

Διοργανώθηκε για 2η χρονιά, είναι εκτός αγωνιστικού προγράμματος της Ε.Ι.Ο. και διοργανώνεται στα πλαίσια των εορτασμών για την επέτειο της μάχης του Μαραθώνα που έγινε στις 12 Σεπτεμβρίου το 490 π.Χ, και έληξε με νίκη των Ελλήνων κατά των Περσών. Φέτος μάλιστα, συμπληρώνονται 2500 χρόνια από εκείνη τη μέρα, και τύχαινε η μέρα του αγώνα να συμπίπτει με την ημέρα της Μάχης. Οπότε καταλαβαίνετε χαρά εμείς!

(φωτό: η μαϊστρα και η μπαλονοτζένοα "πεταλούδα")

Ήταν ένας δύσκολος αγώνας, με πολλές αναποδιές. Εξαντλητικός. Από την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό όλο στραβά πράγματα συνέβαιναν. Και ο καιρός 7 μποφόρ και να φορτώνει.

(φωτό: η μαϊστρα και η τζένοα "πεταλούδα")
Παρ' όλες τις δυσκολίες τερματίσαμε. Θέλω να σας πω ότι αν ένα, απ' όσα πήγαν στραβά δεν είχε πάει, θα ήμασταν μέσα στην πρώτη 3άδα. Όμως και η 5η θέση δεν μας χάλασε, σκεπτόμενοι ότι 3 ακόμη σκάφη εγκατέλειψαν τον αγώνα λόγω καιρού.

Τελικά επιστρέψαμε στο λιμάνι μας, στις 9 το βράδυ έχοντας "φάει" πολύ νερό. Στην επιστροφή ο καιρός είχε φορτώσει. Τα κύματα έφταναν τα 2,5 μέτρα ύψος και όταν έμπαιναν μέσα το μόνο πράγμα που προλάβαινες να κάνεις είναι να κλείσεις τα μάτια και να κρατηθείς. Ξανάνοιγες τα μάτια μετά την ψυχρολουσία! :)

Αμέσως μετά και έχοντας διανύσει 50μίλια με αυτές τις συνθήκες κοιμήθηκα 4 ωρίτσες και 3 το πρωί ξεκίνησα για την αγαπημένη μου Καστοριά!

Ο λόγος: ραντεβού με τον καθηγητή για την πτυχιακή (που δεν λέει να τελειώσει).

Έφτασα Καστοριά το πρωί μετά από ένα καφεδάκι στη λίμνη έγινε και το ραντεβού -ευτυχώς πήγε πολύ καλά - και στη συνέχεια εξόρμηση για φωτογραφία!(τα ντοκουμέντα θα τα αναρτήσω άλλη φορά!)

Βρέθηκα στα βουνά να συνομιλώ με έναν παππού βοσκό ξεχασμένο από τον κόσμο -παρεπιτπόντως πολύ μου άρεσε η φάση του - στα καπάκια φαγητό και καφεδάκι με έναν φίλο από τους λίγους που έχουν απομείνει πια.

Ύπνος για άλλες 5 ώρες και ξανά ταξίδι!

Φτάσαμε Αθήνα γύρω στις 9 και στα καπάκια 8ωρο εργασίας. Τελικά κατέρρευσα στις 9 το βράδυ στο κρεβάτι μου...

Ήταν όμως ένα γεμάτο διήμερο με βουνό και θάλασσα!

Όμορφες εικόνες, όμορφες διαδρομές...
Σας φιλώ γλυκά και επιστρέφω με παιχνίδι!;)

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Ψάχνεις δουλεια? Πες το εδώ!

Σκόπευα να κάνω μια ανάρτηση με καλοκαιρινές φωτογραφίες που χρωστάω...
Και φυσικά το παιχνίδι που με έχουν προσκαλέσει να παίξω αλλά...

Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι ανακάλυψα αυτό :


Και σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να το προωθήσουμε λίγο...
Είτε γιαυτούς που ψάχνονται για δουλειά είτε γιαυτούς που προσφέρουν δουλειά...
Οπότε βάλτε όλοι ένα χεράκι για να δούμε μια άσπρη μέρα :)
Σας φιλώ γλυκά και επανέρχομαι!

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Αγώνας Κάρυστος...Super Σ-Κ!

Δεν μπορώ να σου πω τι φταίει για αυτό που νιώθω όταν σκέφτομαι τη θάλασσα.
Είναι η αδρεναλίνη μου που ανεβαίνει στα ύψη, λές και ετοιμάζομαι για bungie jumping...

Εγώ το λέω αρρώστια. Και οι φίλοι μου έτσι με αντιμετωπίζουν, σαν να έχω μια ανίατη ασθένεια με εξάρσεις...

Οι εξάρσεις φυσικά είναι στους αγώνες. Μπορώ να παρατήσω τα πάντα προκειμένου να συμμετάσχω σε ένα ιστιοπλοϊκό αγώνα. Δεν έχει να κάνει με τη νίκη. Η νίκη είναι κάτι που δεν με νοιάζει. Όταν έρχεται βέβαια, την απολαμβάνω, αλλά άν δεν έρθει δεν σκάω κιόλας!

Είναι αυτή η αίσθηση της ταχύτητας, που δεν είναι μεγάλη μόνο 5-6-7 κόμβους, αλλά το γεγονός και μόνο ότι η ταχύτητα ανεβοκατεβαίνει με ενα μικρό λασκάρισμα ή ένα μάζεμα στις σκότες, με τρελαίνει!

Να νιώθεις τον αέρα, πότε έρχεται και πότε φεύγει, να τον κυνηγάς όταν φεύγει και να απομακρύνεσαι όταν έρχεται. Να παίρνεις και να αφήνεις τις σκότες σου, να κουπαστάρεις τόσο, όσο αντέχεις-θες-μπορείς, και να ταξιδεύεις!
Αυτό που μ'αρέσει στους αγώνες είναι ότι βρίσκομαι με ανθρώπους που τους αρέσει το ίδιο πολύ και απολαβάνω τον συναγωνισμό...Και λέω συναγωνισμός γιατί οι ανταγωνιστές φεύγουν μπροστά να προλάβουν τα κύπελα και τα μετάλια...Εμείς μένουμε πιο πίσω να πολεμάμε τον καλύτερό μας εαυτό. Αυτός είναι ο αγώνας...
Πειράγματα και αστεία μεταξύ μας πολλά, είναι το αλατοπίπερο του αγώνα, να γελάσουμε και λίγο... Με τα άλλα σκάφη το ίδιο.... Και όταν πια φτάσουμε στο λιμάνι, δέσουμε και κατέβουμε από τα σκάφη μας στο μώλο, τότε είμαστε όλοι μαζί μια μεγάαααλη παρέα. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν, οι ιστορίες ατελείωτες για ταξίδια εμπειρίες και καιρούς που συναντήσαμε...
Eτσι έρχεται το βράδυ, μεταξύ φαγητού και κρασιού, και ύστερα ο γλυκός ύπνος της αναμονής της επόμενης μέρας που θα ξεκινήσει ξανά ο αγώνας!

Αγώνες που τους έχω κάνει ξανά και ξανά, γνωρίζουμε τα νερά, τις ξέρες, τα λιμάνια. όμως κάθε φορά ο αγώνας είναι κάτι καινούριο, γιατί όπως πολύ σοφά λένε : Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι...:)

Σας αφήνω με μερικές φωτογραφίες από το πιο όμορφο Σαββατοκύριακο της σαιζόν...:)
Καθ'οδόν, μπροστά μας ο κύριος Μακρής με το σκάφος του, δεν μας έχει πάρει χαμπάρι ότι τον φτάνουμε...:)


Μόλις προσπεράσαμε τον κ. Μακρή...Ακόμα το φυσάει και δεν κρυώνει...:)

Κουπαστάρισμα πάνω από 40 μοίρες...Και όποιος αντέξει να βλέπει τα κολωνάκια να βρέχονται...:) Το πλήρωμα μεταφέρθηκε από την άλλη μεριά γιατί βράχηκε ο ποπός τους:))))

Στο βάθος η Κάρυστος και η γραμμή τερματισμού λίγο έξω από το λιμάνι...

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Γύρισα!

Με γεμάτες μπαταρίες! Με φούλ καλή διάθεση! Με αλλαγές να έρχονται... Νέα σαιζόν, Νέο ξεκίνημα (νέοι αγώνες?!)
Μ' αρέσουν τα νέα πράγματα. Διάλεξα αυτή τη δουλειά που είναι αρκετά δύσκολη και απρόβλεπτη, επειδή μ' αρέσει η ιδέα του "κάθε λίγους μήνες καινούριο project".
Έχει τύχει να δουλέψω δυο συνεχόμενες σαιζόν το ίδιο project αλλά βαριέμαι...Απελπιστικά...
Απορούσα με τους ανθρώπους που μπορούν να δουλεύουν χρόοοονια πάνω στο ίδιο αντικείμενο, στο ίδιο γραφείο, μπροστά τον ίδιο υπολογιστή...Δεν βαλτώνουν?
Γενικά δεν λατρεύω τις αλλαγές, μάλιστα προσαρμόζομαι δύσκολα...Όμως επειδή βαριέμαι τόσο(μα τόσο!) εύκολα οι αλλαγές μοιάζουν σωτήριες όταν έρχονται.
Πέρασα ένα χρόνο πολύ δύσκολο. Με πολύ δουλειά ατελείωτα ωράρια και πολύ μα πολύ αγένεια. Πολύ άσχημες συμπεριφορές και καταστάσεις.
Περίμενα την αλλαγή, όμως εκείνη δεν ερχόταν, και είχα αρχίσει να απογοητεύομαι.. Στη σκέψη και μόνο της επανάληψης της προηγούμενης σαιζόν πνιγόμουν...
Τελικά πριν λίγες μέρες ήρθε και η αλλαγή! Ένα τηλέφωνο τόσο απλό τόσο ευθύ... Και άρπαξα την ευκαιρία κατευθείαν!
Έτσι, ενώ ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω τη χρονιά με 1000...Τσουπ!
Να σου και η πρώτη στραβή!

Δεν θέλω να τρελαθώ ακόμη....
Δεν θέλω να χάσω την καλή μου διάθεση...
Πραγματικά λυπάμαι για τους κακούς ανθρώπους.
Λυπάμαι γιατί μέσα τους πρέπει να είναι όλα μαύρα...
Όταν καταφέρνω να μην κρατάω κακία, και όταν χαίρομαι με τις χαρές των άλλων, νιώθω ότι η ψυχή μου είναι γεμάτη φωτεινά χρώματα...
Με χαροποιεί πολύ αυτό. Μ' αρέσει να νιώθω καλοσύνη.
Δεν είναι εύκολο να συγχωρείς. Για μένα τουλάχιστον είναι πολύ δύσκολο.
Όμως όταν το καταφέρνω νιώθω απέραντη χαρά.
Λυπάμαι για τους ανθρώπους που δεν μπορούν.
Δεν μπορούν να δείξουν κατανόηση, δεν μπορούν να υποχωρήσουν ποτέ, δεν μπορούν να χαρούν όταν ο διπλανός τους χαίρεται...
Πραγματικά τους λυπάμαι.
Και τι ποιο ωραίο δώρο από το να σε απολύσουν την ημέρα της γιορτής σου?Και να το μάθεις από κάποιον συνάδελφο που του το είπαν. Επειδή εσένα δεν μπορούν να σε αντιμετωπίσουν για να στο πουν, αφού ξέρουν ότι είναι άτοπο...


Και όχι, μη βιαστείς, δεν φταίει η οικονομική κρίση...

Απλά βρέθηκα ανάμεσα από εγωισμούς που θέλουν να μαλλιοτραβηχτούν, που ζηλεύουν ακατάπαυστα ο ένας τον άλλο και που, στα πλαίσια της κοινωνίας μας, δεν μπορούν να ξεφτιλιστούν δημοσίως. Έτσι το έκαναν μέσω εμού...

Εμού του ιδίου όπως είπε και η εθνική μας (πορνο)σταρ...

Όμως να σου πω κάτι?

Μετά την πρώτη κρυάδα (που ομολογώ ότι πάγωσε και κάηκε, ταυτόχρονα, ο εγκέφαλός μου με το που το άκουσα), δεν μπορώ να νιώσω τίποτα άλλο πέρα από λύπηση...

Για τον άνθρωπο που οδηγεί την ομάδα και δεν φτάνουν τα πόδια του να πατήσει το φρένο...

Στην τελική χαίρομαι που θα γλιτώσω επιτέλους από τη γκρίνια, τον εγωισμό και τον παραλογισμό που ζούσα...

Άλλωστε, όπως μου έμαθε και ο αγαπημένος μου, "Κάθε εμπόδιο είναι για καλό"...

Ελπίζω ότι αυτό το καλό ήρθε ή έρχεται και απλά θα προσθαπήθσω να συνεχίσω ελπίζοντας, χαμογελώντας και προσπαθώντας για το καλύτερο...

Και επειδή κάθε τέλος κρύβει μέσα του μια καινούρια αρχή ...

Στις νέες αρχές λοιπόν!



Και χρόνια μου πολλά!

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Κλοουζντ φορ βακεϊσον! Μπαϊ μπαϊ!

Αγαπημένοι μου αναγνώτες, (όσοι απομείνατε δηλαδή...)

Έχω ευχάριστα νέα να σας ανακοινώσω...



Μετά από ένα καλοκαίρι γεμάτο καύσωνες που τους έζησα όλους, έναν προς έναν, στη αγαπημένη πλην βαρετή Αθήνα,

Μετά από μια πτυχιακή που δεν λέει να τελειώσει,

Πήρα τη μεγάλη απόφαση!
φορτώθηκα τα πάντα όλα,
αλλά κυρίως πολλές μπύρες και πολλή καλή διάθεση και....


ΦΕΥΓΩ!

Επιτέλους!

Με το καλό πρωί - πρωί, την κοπανάω!



Ώρα καλή στην Πλώρη μας και άερα στα πανιά μας!

Και αν με δείτε να πηδάω κάπως έτσι...
Μή με πείτε τρελλή...
Απλά το χρειάζομαι...




Θα σας δω...ή μάλλον θα σας διαβάσω σε λίγες μέρες...