ΟΧΙ

Είναι μέρα και αυτή...

Εθνική εορτή σου λέει...Επίσημη αργία...

Εγώ πάλι στο γραφείο...Τι να υποθέσω?ότι είμαι από άλλο έθνος και δεν με πιάνει η "εθνική εορτή" ή ότι είμαι από άλλο πλανήτη και ζω την ανεπίσημη εργάσιμη ?

Όπως και να έχει το νόημα περνάει...Είτε στο γραφείο, είτε στο σπίτι πρέπει να μάθουμε να λέμε όχι.
Η μόνιμη θετική στάση και απόκριση δεν λειτουργεί πάντα θετικά...
Πρέπει κάπου να βρούμε χώρο για αυτή την άρνηση.
Πραγματικά πιστεύω ότι η άρνηση με μέτρο μπορεί να φέρει πολύ καλύτερα και θετικότερα αποτελέσματα απ'ότι η μόνιμη θετική απόκριση...

Πως γίνεται όμως να φυτέψεις ξαφνικά σε ανθρώπους, τους οποίους έχεις συνηθίσει να λες πάντα ναι, ένα ταρέστιο όχι?

Και μικρό να είναι δηλαδή πάλι δυσκολεύεσαι...
Όσο και αν το νιώθεις όσο και αν το βλέπεις ότι αυτό είναι, η άρνηση δεν είναι ποτέ εύκολη...

Η ιστορία έχει πάντα να μας διδάξει.Αρκεί να θέλουμε να διδαχθούμε.
25 επέτειους του ΟΧΙ έχω ζήσει, και σήμερα μόνο σκέφτηκα ότι ίσως θα έπρεπε να το έχω υιοθετήσει και εγώ...

Ίσως στα επόμενα 25 χρόνια να καταφέρω να το κάνω πράξη...ίσως κάποια στιγμή ισχύσει και για μένα η αργία...ίσως και εγώ κάποια στιγμή να μάθω να λέω όχι...
Τότε πραγματικά θα γιορτάσω και εγώ αυτή τη μέρα...

Μέχρι τότε, απλά θα εργάζομαι σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν που λέγαμε...

Σας φιλώ!