Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Back to life...

Συνηθίζω να γράφω πίνοντας κάτι,
Απολαμβάνω να γράφω με κρασί, ανοίγει το μυαλό μου, κάνει τις σκέψεις πιο απαλές, χωρίς ιδιαίτερες γωνίες, για να ταιριάζουν μεταξύ τους.

Παει καιρός από την τελευταία φορά...
Όχι που ήπια κρασάκι, αλλά που με τράβηξε τούτο δω το Blog να γράψω...

Σήμερα, είναι η πρώτη μέρα μετά από αρκετές που έβγαλε ήλιο, και νιώθω ότι αυτές οι μικρές ηλιαχτίδες που τρύπωσαν από το παράθυρό μου μου έχουν ζεστάνει το μέσα μου.
Ξύπνησα αργά, γλύστρησα από τα σκεπάσματά μου, και φόρεσα τις χειμωνιάτικες κάλτσες μου. Ναι είμαι η μεγαλύτερη κρυουλιάρα του κόσμου...

Ζέστανα νερό στο βραστήρα και έφτιαξα ένα πράσινο τσάι με μελι, στην αγαπημένη μου κούπα..
Μετά την πρώτη γουλιά, επέστρεψα γρήγορα στο κρεβάτι μου αγκαλιά με το laptop και να 'μαι!

Εδώ και καιρό σκέφτομαι τι θα γίνει με αυτό εδω το blog. Δεν έβρισκα λόγο, αλλά ούτε και θέμα να γράψω.Πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου να το κλείσω. 

Νιώθω ότι το κοριτσάκι που το άνοιξε, δεν υπάρχει πια. Μέσα μου δεν βρίσκω πολλά να με συνδέουν με εκείνη την εποχή που έγραφα ιστορίες, αλήθειες, ψέμματα... Σήμερα, είμαι αλλιώς. Θα ήθελα να είμαι όπως τότε.

Θα ήθελα να πηγάζει από μέσα μου κάθε τρεις και λίγο μια καινούρια ιστορία. Να μην μπορώ να ησυχάσω αν δεν γράψω.. όμως δεν νιώθω έτσι πια...

Μέσα μου κυριαρχεί μια ατελείωτη ηρεμία. (φαινομενική το νιώθω, αλλά αρκεί για να μην γράφω). Μια ατελείωτη ησυχία, που με κοιμίζει...

Όμως κάποιες μέρες σαν και αυτές, που ο ήλιος καταφέρνει και τρυπάει τα σύννεφα που μας σκεπάζουν και μας κοιμίζουν μέρες, κάτι μέσα μου ξυπνάει. Τεντώνεται και αρχίζει πάλι να θέλει.
Να θέλει να βγεί στον κόσμο, να θέλει να ζήσει, να γνωρίσει...

Και να 'μαι λοιπόν, εδώ είμαι και σας γράφω. Μου γράφω... Πάντα κάπως έτσι είναι. Γράφω για μένα ότι θέλω να θυμάμαι, να βλέπω, να μοιράζομαι...

Είμαι πάλι εδώ, με χειμωνιάτικο και πιο ενήλικο Look γιατί έτσι νιώθω...:)

10 σχόλια:

  1. Σε καταλαβαίνω.. όταν το άρχισα δεν ήμουν έτσι και εγώ.. άλλαξα.. δεν μπορώ όμως να το σταματήσω, έπαιξε και αυτό ρόλο στο πως είμαι σήμερα.. κοίτα να το απολαμβάνεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Hfaistiwnas

    Καλέ μου, εσύ το πρώτο comment εε??

    Σ'ευχαριστώ πολύ..Ελπίζω να αντέξω να τα λέμε :)

    Φιλιά πολλα πολλααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. οι καλτσούλες είναι must!
    εδώ ανάμεσα στο σήμερα και το χτες κάποιες φορές δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, πόσο μάλλον... πόσα χρονάκια έχεις αυτό το μπλογκ; ω!
    και πάλι καλά που κάνεις αναρτήσεις ακόμη!!
    γεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Hfaistiwnas

    Εντάξει, υπόσχομαι να προσπαθήσω!

    φιλιάααα



    @ Summertime Blues

    Αυτό σκέφτομαι και εγώ, ότι είναι μια συνήθεια που με χαρακτηρίζει πια, μετά από τόσα χρόνια και αξίζει να την κρατήσω μόνο και μόνο γιαυτό..:)

    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. kalos irthes mikrh mou ! den sou krivo pws mou elipse poly na grafis isws giati edw eperna ena katharo komati apo s'ena pou distixos thes o xronos thes h taxitita tis zwhs oi doulies h alh xopra diskola evriska me ksafniase o tropos pou skeftese sto giati grafis ... esy grafis oti thes na thimase kai egw oti thelw na vgalw apo mesa mou kai meta na to ksexaso san n ato grafw kai etsi apla na pernaei sto parelthon ... opos kai na exei anameno ta post sou .. p.s. mou elipses poly re xazo !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μάλλον όλοι έτσι είμαστε τελικά, κι εγώ νόμιζα ότι ήμουν η μόνη. Έχω το ιστολόγιό μου από το 2008 και το 2011 πια, είναι αισθητή η διαφορά.. Αλλά πιστεύω θα πρέπει να γράφουμε έστω και ορισμένες φορές, έστω και αυτές οι λίγες αναρτήσεις, είναι από καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Lyric Person

    Μα είναι φυσικό να σε κουράζει κάτι που μένει ίδιο και απαράλλαχτο με τα χρόνια...Εμείς οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας μες στα χρόνια...
    Θεωρώ ότι όσο νιώθουμε ότι έχουμε κάτι να γράψουμε, να πούμε, να μοιραστούμε, καλό είναι να το κάνουμε. Όταν σταματήσω να νιώθω ότι θέλω να μοιράζομαι μέσα από εδώ τότε αυτός ο χώρος δεν θα έχει λόγο ύπαρξης...
    Μέχρι τότε , εδώ θα είμαι! Αυτό λέω και σε όποιον έχει τέτοια διλλήματα....:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ελπίζω όταν θα νιώθεις ότι δεν έχεις κάτι να πεις, να μην σβήσεις το ιστολόγιό σου ή αφήσεις αποχαιρετιστήριο μήνυμα..όταν πετυχαίνω κάτι τέτοιο, πάντα μου προκαλεί μια θλίψη! Πώς γίνεται να θέλει κάποιος να σβήσει τις σκέψεις και τον εαυτό του; Να εγκαταλείψει τα συναισθήματα που μοιράστηκε και βίωσε; Τον χρόνο που αφιέρωσε; Εξάλλου όλοι περνάμε φάσεις, δεν μπορούμε να δώσουμε ένα οριστικό "x" σε κάτι τόσο μεταβαλλόμενο! Το ιστολόγιο πρέπει να το βλέπουμε σαν ένα ημερολόγιο που πάντα υπάρχει εκεί για εμάς όταν το έχουμε ανάγκη ή σαν έναν χώρο συζήτησης, ανοιχτό κάθε στιγμή!

    (Πολύ φλύαρη ε; :p)
    Kαλό βράδυ!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ The Brother

    Και εμένα μου έλειψες μούργο!
    Ειδικά τώρα...



    @ Lyric Person

    Κοίτα, ο καθένας το βλέπει από τη δική του σκοπιά. Αν κάποιος θεωρεί ότι θέλει να το κλείσει και να γυρίσει σελίδα στη ζωή του είναι δεκτό, δεν γίνεται αλλιώς..

    Εγώ ακόμα δεν το έχω σκεφτεί. Αν έχω όρεξη γραφω, αν δεν έχω όρεξη δεν γράφω...

    Αλλά επειδή τον συγκεκριμένο χώρο τον θεωρώ σαν προέκτασή μου, κατά κάποιον τρόπο, δεν μπορώ να φανταστώ να μην υπάρχει καθόλου...

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Χμμμ...
Έχετε να πείτε κάτι?Εδώ είναι το σωστό μέρος...
Ακούω λοιπόν!