Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Οι μέρες...

 

Πράσινα λιβάδια με γκαζόν και μαργαρίτες! Πράσινα λιβάδια με γκαζόν και μαργαρίτες!
Θάλασσα απέεεεεεραντη γαλάζια, ήρεμη και λιπαρή. Θάλασσα απέεεεεεραντη γαλάζια, ήρεμη και λιπαρή...

Αυτές είναι οι σκέψεις τις οποίες προσπαθώ, με πολύ κόπο, να βάλω στο μυαλό μου τις δύσκολες ώρες, των μαύρων ημέρων.  Οι μαύρες μέρες πια δεν είναι σπάνιες. Είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Άντε για να μην υπερβάλλω, είναι φαινόμενο που ακολουθεί πάντα τις εύκολες μέρες.

Εκείνες τις χωρίςλογοχαρούμενες μέρες! Τις ζεστές σχεδόν χαμογελαστές μέρες, που μοιάζουν με σιρόπι σοκολάτας... Οι μέρες που ο οργανισμός μου δουλεύει υπερωρίες και με ντοπάρει με πολύ καλό stuff, και νιώθω ήρεμη και καλή και συγκαταβατική, και έχω τεράστια αποθέματα κατανόησης και συγχώρεσης! Είναι όμορφες αυτές οι μέρες, θα ήθελα να έρχονται πιο συχνά, αλλά δεν μου κάνουν τη χάρη. Πάντα μια τέτοια μέρα την ακολουθεί η άλλη, η μαύρη.

Τις μαύρες μέρες τις καταλαβαίνω από το πρωί γιατί συνήθως ξυπνάω από τρομακτικές -για μένα- σκέψεις. Οι σκέψεις μου προκαλούν ταχυπαλμία, η ταχυπαλμία λαχάνιασμα (η το αντίστροφο, δεν ξέρω) το κεφάλι μου γυρίζει σαν να το χτύπησα μόλις στον τοίχο, και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Τίποτα εκτός από αυτά που προκαλούν όλες τις προαναφερθείσες παρενέργειες. Αφού περάσει λίγη ώρα προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι πιο θετικό στο τέλος τα καταφέρνω. Συνήθως κάποια ήρεμη γαλάζια θάλασσα ή κάποιο λιβάδι με μαργαρίτες και γκαζόν. Έτσι φτάνω στη λυτρωτική ηρεμία. 

Για λίγο.

Γιατί το μυαλό, να ξέρεις, δεν σταματά ποτέ να σκέφτεται! Μπορεί για μια μικροστιγμή, ενός νανοδευτερόλεπτου να νομίζεις ότι το ελέγχεις, μα την αμέσως επόμενη στιγμή σου έχει ξεφύγει ακριβώς όπως η άμμος από τη χούφτα σου σε εκείνη τη φωτογραφία που είναι και έγχρωμη και μετά ασπρόμαυρη, ξέρεις...

Όλα αυτά είναι ψυχοσωματικά λένε. Άμυνες..

 Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον πυρετό, που στην ουσία είναι η προσπάθεια του οργανισμού μας να εξοντώσει το ξένο σώμα που βρίσκεται μέσα μας, αλλά τελικά μας ξεκάνει και είμαστε κρεβατομένοι χωρίς να μπορούμε να κανουμε και πολλά πολλά, έτσι συβαίνει και με το μέσα μου.

Με μισώ.
Και με πολεμάω.
Με όλα μου τα όπλα.
Μέχρι να νικήσω εγώ ή εγώ. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Κάνένας από εμάς δεν θα μείνει όρθιος. 

Με μισώ γιατί μετά απ'όλα όσα έχεις κάνει, δεν μπορώ να φυτέψω μέσα μου μίσος για σένα. Ούτε λίγο. Να σε βρίσω. Να σε ξεφτυλίσω. Να σε ξεθωριάσω. 
Γιαυτό με μισώ. Γιατί δεν μπορώ να με προστατέψω. Λίγο.

Γιατί συνειδητοποιώ, ότι μετά από όλα αυτά και ενώ ακόμα βρίσκομαι στα γόνατα χωρίς να μπορώ να σταθώ όρθια, και φταίς εσύ γιαυτό, εγώ δεν μπορώ να πω σε μισώ! 

Γιατί καταλαβαίνω ότι αυτό που αγαπώ είναι η εικόνα που εγώ έχω φτιάξει μέσα μου για σένα. Γιατί όσο και αν προσπαθήσεις να μου την χαλάσεις, και το προσπαθείς πολύ το καταλαβαίνω, δεν γίνεται. Είναι προϊόν δικό μου, που μόνο εγώ μπορώ να χαλάσω. 
Και εγώ δεν το χαλάω ρε γαμώτο να ησυχάσω!

Γιαυτό με μισώ.

Και για όλες εκείνες τις στιγμές που σου χαμογέλασα. Και για όλες τις άλλες στιγμές που σου ανοίχτηκα. Και για όλες τις υπόλοιπες που σε έβαλα μέσα στην καρδιά μου. 

Μα πάνω απ'όλα με μισώ για την μια και μοναδική στιγμή που στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, σου αφιέρωσα τις μέρες μου μου εν λευκώ. Τις μέρες που πέρασαν και τις μέρες που θα έρθουν.

Για εκείνη τη μια στιγμή δεν θα με συγχωρήσω ποτέ.

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Σαν σήμερα.



Σαν σήμερα πριν έναν ακριβώς χρόνο βγήκα από το νοσοκομείο που είχα νοσηλευτεί για αρκετές ημέρες...

Μου αρέσουν οι επέτειοι. Μου αρέσει να ξεχωρίζω ημερομηνίες διάσπαρτες και να τις κάνω ξεχωριστές. Έτσι νιώθω ότι διαφοροποιείται η ζωή μου από των υπολοίπων. 

Ένας χρόνος λοιπόν! Γεμάτος χρόνος! 

Έχω κλείσει ακριβώς έναν χρόνο που δεν καπνίζω. Βέβαια έχω βάλει πολλά κιλά μέσα σ' αυτόν τον χρόνο, αλλά ξέρεις κάτι? Επιτέλους έχουν αρχίσει και φεύγουν ένα ένα και πολύ μ' αρέσει. Είμαι σίγουρη ότι μέχρι το καλοκαίρι θα έχω βρει τον καλύτερο παλιό μου εαυτό και θα με επιβραβεύσω γιαυτό (θα δείτε τότε)!

Αυτές τις μέρες πριν από έναν χρόνο ξεκίνησε μια πολύ δύσκολη ψυχολογικά κυρίως περίοδο, η οποία όμως επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς της ζωής μου. 

Με αφορμή την ασθένεια και την 2μηνη "καραντίνα" που ακολούθησε, η ψυχολογία μου άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα.  
Η απόφαση να κόψω το κάπνισμα, μου δυσκόλεψε τη ζωή. Σε καθημερινό επίπεδο μόνο εμπόδια αντιμετώπιζα.
Στη συνέχεια ήρθε μια αμφιλεγόμενη συγκατοίκηση να προσθέσει το δικό της βάρος στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση. 
Ο χώρος που δεν υπήρξε ποτέ αρκετός, ο  χρόνος που άλλες φορές δεν έφτανε ούτε για μια ανάσα επιπλέον,και άλλες φορές ήταν άφθονος, τόσο άφθονος που τον σιχάθηκα, έβαλαν και αυτά το δικό τους λιθαράκι στην κατάσταση.
Κι ύστερα όλοι αυτοί οι φόβοι, οι ανασφάλειες, οι ελλείψεις που δημιουργούνται μέσα σε μια συμβίωση...
Είναι όλοι αυτοί οι παράγοντες που ρουφάνε την ικανότητα των ανθρώπων να επικοινωνούν αποτελεσματικά, που κάνουν τη ζωή μας τόσο, μα τόσο δύσκολη!
Στη συνέχεια ήρθε η απώλεια της δουλειάς...
Ξέρεις τι συμβαίνει σε εμας τις γυναίκες που έχουμε αποφασίσει ότι θα ασχοληθούμε με την δουλειά μας σοβαρά?
Το καταφέρνουμε. Και το καταφέρνουμε καλά γαμώτο. 
Αλλά όταν το χάσουμε...

Εγώ έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου! Βρέθηκα από εργαζόμενη μανιωδώς μπροστά και πίσω από τα φώτα, νοικοκυρούλα χαρωπή να παρακολουθώ Μενεγάκη, ανάμεσα σε σπανακόπιτες και βελουτέ σούπες. Μόνο που στην πραγματικότητα, αντί να χαίρομαι, υποβίβαζα τον εαυτό μου σε μια θέση που δεν μου άξιζε. Δεν είχα αποφασίσει ότι θα γίνω νοικοκυρούλα και γιαυτό με μετέτρεψα σε υπηρετριούλα...

Μεγάλη απόσταση φίλε μου η νοικοκυρά από την υπηρέτρια...

Ήταν και αυτή η ελλειμματική επικοινωνία. Που λες στον άλλο "Σ' αγαπώ" και στα αυτιά του ακούγεται το π για μ... 
Και σου λέει και εκείνος "σε αγαπώ" και εσύ ακούς "στ'αντίδια μου"... 

Δεν θέλει πολύ η καριερίστρια να χάσει την αίγλη της. Αρκεί να χάσει τη δουλειά της. Εγώ ένιωσα ότι έχασα 20 πόντους ύψος τουλάχιστον.Έτσι που είχα παχύνει κιόλας ένιωθα σαν σακί με πατάτες.

Χάνοντας και καταστρέφοντας μέρα με τη μέρα και την επικοινωνία άρχισα να βυθίζομαι σε ένα πηγάδι, βαθύ, σκοτεινό και υγρό...

Δεν βρέθηκε κανένα χέρι να τραβήξω για να βγω, όχι ότι έψαξα κιόλας... 

Σαν τη γιαγιά στο Requiem for a dream έμεινα στον καναπέ να περιμένω να με φωνάξουν για να αλλάξει η ζωή μου. Αλλά κανείς δεν με αναζήτησε...

Στη συνέχεια έχασα την καλυτερή μου φίλη. Μετά από 12 χρόνια φιλίας...Ακόμα βρωμάει προδωσία εδώ μέσα...


Μετά ήρθε το τέλος, η απώλεια...

Ήταν η χαριστική βολή...

Βεβαια, θα μου πείς όταν τον βλέπεις τον άλλο να σπαρταράει από τα χτυπήματα, δεν του δίνεις τη χαριστική βολή να ησυχάσει? 
Θα σου πω ότι αυτά είναι απόψεις. Εγώ, προσπαθώ να τον σώσω. Εσύ, του δίνεις τη χαριστική βολή.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ούτε θα γίνουμε ποτέ.

Έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Ένα χρόνο μετά από αυτό

Κοιτάχτηκα στον καθρεύτη πριν λίγο. Τα μάτια μου ήταν δυο μάυρες γυαλιστερές χάντρες περικυκλωμένες από ένα πρασινο-κίτρινο στεφάνι με μαύρο περίγραμμα. Τρόμαξα και έφυγα. 

Επειδή έχω αλλάξει δωμάτιο, ξέρω ότι ο φωτισμός εδώ τα δείχνει αλλιώς, η μαύρη χάντρα θα έχει μικρύνει και στη θέση της να απλώνεται το πράσινο-γκρί το συνηθισμένο με το κυπαρισσί περίγραμμα,  όμως εγώ σκέφτομαι ότι έτσι είναι και τώρα. Δεν τα ξαναέχω δει έτσι ποτέ. 

Κενό βλέμμα. 

Το μαύρο μου πάει πολύ. Τώρα τελευταία είναι όλα μαύρα εδώ, μέσα μου, πάνω μου, και όπου πάω μαύρα είναι.

Σαν να πενθώ, και μαζί μου πενθούν όλα γύρω.

Η αλήθεια είναι ότι πενθώ. Πενθώ ό,τι χάθηκε. Πενθώ το μέσα μου που πέθανε. 

Νιώθω σαν να κουβαλάω ένα νεκρό μωρό.

Όμως είναι το μωρό μου! Είναι το δικό μου μωρό, το κομμάτι μου, και το αγαπώ πιο πολύ από οτιδήποτε πάνω σ'αυτή τη γή. Πιο πολύ και από τον εαυτό μου. Και έτσι αντί να το αποχωριστώ και να ζήσω, εγώ επιλέγω να το κρατάω μέσα μου. Και ας ξέρω ότι με σκοτώνει μέρα με τη μέρα. 

Έχω περάσει τη χειρότερη ψυχολογική φάση της μέχρι τώρα ζωής μου. Δεν μπορώ να πω ότι έχω τελειώσει μ'αυτήν. Ακόμα οι λογαριασμοί είναι ανοιχτοί. Όλο και κάτι γίνεται και με γυρνάει πίσω. Ούτε θα σου πώ ότι θα το παλέψω. Χέστηκα να το παλέψω. Αν θέλει να περάσει ας περάσει μόνο του. Εγώ προσπάθεια δεν ξανακάνω για τίποτα. Ούτε κάν για μένα. Βαρέθηκα και κουράστηκα να προσπαθώ.

Και αν θες να μάθεις τι κάνω προσπάθησε για μια φορά να έρθεις στη θέση μου. Τότε θα ξέρεις πολύ καλα τι κάνω. 

ΤΙΠΟΤΑ.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Ο έρωτας


Ο έρωτας,


Όνομα ουσιαστικόν,

πολύ ουσιαστικόν,

ενικού αριθμού,

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός

Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.



Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός:

οι φόβοι.

Οι φόβοι

Για όλα από δω και πέρα.



Η μνήμη,

κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού,

μόνον ενικού αριθμού

και άκλιτη.

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.



Η νύχτα,

όνομα ουσιαστικό,

γένους θηλυκού,

ενικός αριθμός.

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω και πέρα.


Κ. Δημουλά

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Να μάθεις όταν πέφτεις, να σηκώνεσαι.

Όνειρο...


Βρίσκομαι σε ένα δρομάκι στενό λιθόστρωτο και περπατάω.


Στην αρχή δειλά δειλά, ένα βήμα τη φορά, όμως μετά ξεθαρρεύω και περπατάω πιο γρήγορα και όλο πιο γρήγορα...

Είναι πια απόγευμα και εγώ τρέχω στο στενάκι, είμαι πολύ ενθουσιασμένη, έχει πολύ κόσμο γύρω μου. Και όλο χαμογελάω και συνεχώς αυξάνω ταχύτητα. Κάπου εκεί είσαι και εσύ. Με κοιτάς και εγώ παίρνω δύναμη - νόμιζα - και χαμογελάω ακόμα πιο πολύ. Για σένα...

Έχει πια νυχτώσει, όταν σκοντάφτω σε μια πέτρα και σωριάζομαι! Χέρια πόδια ανοιχτά και μπουφ! Κάτω...

Δεν πρόλαβες να έρθεις δίπλα μου, δεν ξέρω αν θα έκανες καν την κίνηση. Σηκώνομαι με γρήγορες κινήσεις, ξεσκονίζω τα ρούχα μου και συνεχίζω το δρόμο μου. Πιο πολύ από ντροπή που με κοιτούσε ο κόσμος παρά επειδή καταλάβαινα τι είχε συμβεί. 

Το γόνατο πονούσε αλλά δεν κοιτούσα τι είχα πάθει, από ντροπή. Μη με πουν κλαψιάρα....Μη δεις οτι πονάω...

Συνεχίζω να περπατάω γρήγορα, κοιτώντας κάτω πια..Το χαμόγελο είχε αντικατασταθεί από ένα βλέμμα ανησυχίας. Δάγκωνα τα χείλια μου από μέσα καθώς προσπαθούσα να αποφύγω τις λακούβες και τις πέτρες που εξείχαν.

Είχε πέσει η νύχτα και για αρκετή ώρα συνέχιζα στους ίδιους ρυθμούς, Ο κόσμος είχε λιγοστέψει γύρω μου, και πια μπορούσα να κοιτάξω το γόνατό μου που ακόμα πονούσε. 

Είχε σκιστεί το καλσόν μου, και είχα ματώσει. Το αίμα έφτανε μέχρι το παπούτσι, αλλά είχε ξεραθεί εκεί. Δεν με ένοιαζε για το καλσόν, ούτε για το γόνατο που πονούσε. Μόνο που φαινόταν το αίμα και με έκανε να φαίνομαι ευάλωτη...Στα μάτια σου...

Βρέθηκα να τρέχω στο στενάκι. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά και πια ήμουν μόνη μου στο στενάκι..Μόνη μου μαζί σου...

Ξαφνικά σκοντάφτω σε μια τεράστια λακκούβα με λασπόνερα και πέφτω πάλι... 
Είμαι ήδη πολύ ζαλισμένη από την πτώση και τα αντανακλαστικά μου δεν είναι όπως πριν. Δεν μπορώ να σηκωθώ. Εσύ δεν το καταλαβαίνεις και με κοιτάς περιμένοντας να σηκωθώ. 

Τότε με πλησιάζει ένας θεόρατος τύπος με μαύρα. Σαν σκιά... τρομαγμένη καθώς είμαι από την πτώση τον κοιτάω. Αρχίζει να με χτυπάει με βία μπουνιές κλωτσιές, το γόνατο που πονούσε... Εσύ συνεχίζεις να κοιτάς και φωνάζεις " Σήκω!", "ΣΕ ΧΤΥΠΆΕΙ! ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΖΗΜΙΑ!" , "ΣΗΚΩ! ΜΗΝ ΤΙΣ ΤΡΩΣ! ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!" ... 

Εγώ δεν ακούω...Δεν θέλω να ακούσω... Πονάει το γόνατο, και τα πλευρά, και το καλάμι...

Εσύ δίπλα να με κοιτάς, και αν φωνάζεις όλο και πιο δυνατά "ΣΗΚΩ!ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ!ΒΡΕΣ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑ ΤΟΝ!" "ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ!"....

Ο τύπος συνεχίζει το ξύλο, δεν έχω πια δυνάμεις, το αίμα τρέχει από παντού χωρίς να ξεραίνεται πουθενά, τα ρούχα μου είναι σκισμένα ...
Ντρέπομαι, γιατί έγινα ευάλωτη στα μάτια σου... Και θυμώνω γιατί δεν βοηθάς.

Η ανάσα βγαίνει με δυσκολία πια , ο τύπος εξαφανίζεται στο σκοτάδι όπως ακριβώς εμφανίστηκε. ύπουλα, σαν σκιά...

Και εγώ έχω μείνει εκεί ξαπλωμένη, ματωμένη, σκισμένη, γυμνή και ταπεινωμένη...

Εσύ εκεί πάντα. Δίπλα ...να με κοιτάς. Μόνο που το βλέμμα σου έχει αλλάξει. Δεν μου χαμογελάς πια, είσαι απογοητευμένος. 

Πλησιάζεις και μου λες "Φεύγω. Εσύ φταις. Εγώ προσπάθησα να σε κάνω να αντεπιτεθείς. Μα δεν ήθελες. Δεν με άκουγες...Πρέπει να μάθεις όταν πέφτεις να ξανασηκώνεσαι."

Ψιθύρισα, "Συγνώμη που δεν σηκώθηκα.... Μα ο τύπος ήταν θεόρατος, και εγώ μικρή, τόσο μικρή και μόνη και ευάλωτη...Σε είχα ανάγκη γιατί δεν ήσουν εδώ? " και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι...Άδικα προσπάθησα τόσα χρόνια στο στενό να σε πείσω ότι είμαι δυνατή...Δεν ήμουν. 

Φεύγοντας παίρνεις και την τελευταία μου ανάσα.

Και έμεινα εκεί...Στο σκοτεινό στενό, μες στη νύχτα, στη λασπολακκούβα. Ματωμένη, εγκαταλελειμμένη....Ντροπιασμένη... 

Μα πάνω απ'όλα, έμεινα πεσμένη και μόνη...

Και ξέρεις κάτι?Δεν με νοιάζει να σηκωθώ πια...
Δεν με ενδιαφέρει να σταθώ στα πόδια μου, γιατί τα πόδια μου πονάνε...

Μόνο μια αγκαλιά ήθελα....Επειδή κρυώνω...

Παρέα ήθελα γιατί η σιωπή με ξεκουφαίνει...

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Χειμώνας. Βαρύς.



Νιώθω σαν τον σπόρο.Θέλω να κουκουλωθώ και να με σκεπάσει το χιόνι...Θα τα ξαναπούμε όταν έρθει ποτέ η άνοιξη...