Well well... εδώ είμαι και εγώ!
Ξέρω ξέρω, είμαι αδικαιολόγητη. Όμως να ξέρεις, γράφω που και που αλλά όταν έρχεται η ώρα να πατήσω αυτό το κουμπάκι της δημοσίευσης ολο κάτι στραβώνει.
Γιαυτο λοιπόν σημερα θα μπω κατευθείαν στο ψητό να προλαβω να στα πω.
Πολλα τα απντειτς. Λείπω ενάμιση χρόνο σχεδόν. Δηλαδή το μισο απ'όσο βρίσκομαι εδώ.
Ω ναι. 3 χρονια εις τας εξωτερικάς. Πριν 3 χρονια λοιπον εναν κατακαημένο Σεπτεμβρη ακριβώς μια εβδομάδα πρίν από τις εκλογές πήρα των οματιών μου, καβάλησα ένα αεροπλάνο και έφυγα. Πως έλεγε ο άλλος "Καβάλα στο δελφίνι τον κόσμο γύρισα" ε καμία σχέση. 4 ωρες δρόμο έκανα και προσγειώθηκα ανέμελη και ανήξερη σε εναν ξένο τόπο τόσο διαφορετικό από τον δικο μου που ούτε που μπορούσα να φανταστώ εκείνες τις πρώτες μέρες τι θα μου έκανε στο μέσα μου.
Δεν θα σου κάνω φούλ ανασκόπηση τώρα, γιατί έτσι και αρχίσω θα μας πάρουν τα ζουμιά και θα κλαίμε μέχρι το πρωί. Οχι, οχι. Εδώ μόνο χαρούμενα πράματα θα λέμε.
Ήρθα λοιπόν που λες, ειχα τη δουλεια μου, και περίπου τέτοιες μέρες είχα βρεί και σπίτι - ω χαρές τι να σου λέω! Πού να ξερα τι θα με περίμενε σε αυτό το σπίτι. Χαχα. Πάει και αυτό όμως πέρασε.
Ο χρόνος κύλησε, αργά-αργά στην αρχή και γρήγορα-γρήγορα στη συνέχεια. Και ετσι βρέθηκα ξαφνικά να γιορτάζω 3 χρόνια στην ξενιτιά. Εγώ και ο Καζαντζίδης ένα πράμα.
3 χρόνια γεμάτα στιγμές. Πολυ κλάμα- καθότι ως αυθεντική drama queen δεν γίνεται χωρίς κλάμα. Αλλά και πολύ γελιο και ευτυχία.
Ξέρεις, ενώ όπως έχουμε πει πολλές φορές όλες οι στιγμές έχουν ακριβως ίδια διάρκεια, υπάρχουν και μερικές στιγμές που έχουν λιιιγο περισσότερη σημασία. Αυτές οι κομβικής σημασίας στιγμές χρειάζονται κυρίως για να κάνουμε μια μικρή παύση, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να κοιτάμε λιγο πίσω για να μετρήσουμε ποσο δρομο έχουμε διανύσει.
Αυτόν τον Σεπτέμβριο λοιπόν ένας γάμος (οχι εγώ, μια φίλη μου) ήταν η αφορμή για να πάρω αυτή τη στιγμή κομβικής σημασίας.
Εκεί που λες ανάμεσα στον κόσμο, κοίταξα γύρω μου, και ένιωσα τόσο καλά, που δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις. Μάλιστα αυτό συνέβη οχι 1 αλλά 2 φορές. Αμεεεε.
Ένιωσα τρισευτυχισμένη που περιτριγυριζόμουν από ανθρωπους που αγαπώ και με αγαπάνε. Όχι μόνο εκεί στα πάτρια εδάφη, που έχω φίλους από όταν ήμουν αθώα παιδούλα. Αλλά και εδώ στην ξενιτιά. Μέσα σε 3 χρόνια πρόλαβα και έκανα φίλους για μια ζωή, από αυτούς που μιλάνε στο μέσα σου χωρις να ξεστομίσουν ούτε μια κουβέντα. Μερικοι από αυτούς τρελοί αρκετά ώστε να καβαληήσουν ένα αεροπλάνο και να κάνουν 4 ώρες ταξίδι για να πάνε σε εναν γάμο που δεν θα καταλάβαιναν τίποτα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτες τις κομβικές στιγμές του γάμου ( και μετά γάμου) τις χρησιμοποιήσα για να μετρήσω πού ήμουν και πού είμαι. Να δω πόση απόσταση εχω διανύσει τελικά. Πού βρίσκομαι και τι έχω καταφέρει. Χρονικά είναι 3 χρόνια ναι. Αλλά ψυχολογικά; Πόσο μεγάλωσα, πόσο ωρίμασα; Πόσα έχασα και πόσα κέρδισα; Θα σου πω αμέσως πόσα.
Αυτό που έζησα και ζω τα τελευταία χρόνια στην ξενιτιά, είναι αυτο που λέμε εμπειρία. Δυστυχώς η ευτυχώς είναι μη μετρήσιμη και η αξία της είναι ανεκτίμητη. Μπορω να περάσω ώρες απαριθμώντας τα θετικα και τα αρνητικά που έζησα και ζω. Όμως, όσο λεπτομερή καταγραφή και να κάνω, τίποτα δεν θα μπορέσει να μεταφέρει τις ζυμώσεις που έκαναν αυτά τα γεγονοτα μέσα μου και πόσο διαφορετικό άνθρωπο με έκαναν.
3 χρονια ξενιτιά λοιπόν, και μου εύχομαι να έρθουν πολλά πολλά ακόμα τέτοια χρόνια. Χρόνια που θα με αλλάξουν, θα με εξελίξουν, θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Γιατί πάντα τα καλύτερα έρχονται ;)
Ξέρω ξέρω, είμαι αδικαιολόγητη. Όμως να ξέρεις, γράφω που και που αλλά όταν έρχεται η ώρα να πατήσω αυτό το κουμπάκι της δημοσίευσης ολο κάτι στραβώνει.
Γιαυτο λοιπόν σημερα θα μπω κατευθείαν στο ψητό να προλαβω να στα πω.
Πολλα τα απντειτς. Λείπω ενάμιση χρόνο σχεδόν. Δηλαδή το μισο απ'όσο βρίσκομαι εδώ.
Ω ναι. 3 χρονια εις τας εξωτερικάς. Πριν 3 χρονια λοιπον εναν κατακαημένο Σεπτεμβρη ακριβώς μια εβδομάδα πρίν από τις εκλογές πήρα των οματιών μου, καβάλησα ένα αεροπλάνο και έφυγα. Πως έλεγε ο άλλος "Καβάλα στο δελφίνι τον κόσμο γύρισα" ε καμία σχέση. 4 ωρες δρόμο έκανα και προσγειώθηκα ανέμελη και ανήξερη σε εναν ξένο τόπο τόσο διαφορετικό από τον δικο μου που ούτε που μπορούσα να φανταστώ εκείνες τις πρώτες μέρες τι θα μου έκανε στο μέσα μου.
Δεν θα σου κάνω φούλ ανασκόπηση τώρα, γιατί έτσι και αρχίσω θα μας πάρουν τα ζουμιά και θα κλαίμε μέχρι το πρωί. Οχι, οχι. Εδώ μόνο χαρούμενα πράματα θα λέμε.
Ήρθα λοιπόν που λες, ειχα τη δουλεια μου, και περίπου τέτοιες μέρες είχα βρεί και σπίτι - ω χαρές τι να σου λέω! Πού να ξερα τι θα με περίμενε σε αυτό το σπίτι. Χαχα. Πάει και αυτό όμως πέρασε.
Ο χρόνος κύλησε, αργά-αργά στην αρχή και γρήγορα-γρήγορα στη συνέχεια. Και ετσι βρέθηκα ξαφνικά να γιορτάζω 3 χρόνια στην ξενιτιά. Εγώ και ο Καζαντζίδης ένα πράμα.
3 χρόνια γεμάτα στιγμές. Πολυ κλάμα- καθότι ως αυθεντική drama queen δεν γίνεται χωρίς κλάμα. Αλλά και πολύ γελιο και ευτυχία.
Ξέρεις, ενώ όπως έχουμε πει πολλές φορές όλες οι στιγμές έχουν ακριβως ίδια διάρκεια, υπάρχουν και μερικές στιγμές που έχουν λιιιγο περισσότερη σημασία. Αυτές οι κομβικής σημασίας στιγμές χρειάζονται κυρίως για να κάνουμε μια μικρή παύση, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να κοιτάμε λιγο πίσω για να μετρήσουμε ποσο δρομο έχουμε διανύσει.
Αυτόν τον Σεπτέμβριο λοιπόν ένας γάμος (οχι εγώ, μια φίλη μου) ήταν η αφορμή για να πάρω αυτή τη στιγμή κομβικής σημασίας.
Εκεί που λες ανάμεσα στον κόσμο, κοίταξα γύρω μου, και ένιωσα τόσο καλά, που δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις. Μάλιστα αυτό συνέβη οχι 1 αλλά 2 φορές. Αμεεεε.
Ένιωσα τρισευτυχισμένη που περιτριγυριζόμουν από ανθρωπους που αγαπώ και με αγαπάνε. Όχι μόνο εκεί στα πάτρια εδάφη, που έχω φίλους από όταν ήμουν αθώα παιδούλα. Αλλά και εδώ στην ξενιτιά. Μέσα σε 3 χρόνια πρόλαβα και έκανα φίλους για μια ζωή, από αυτούς που μιλάνε στο μέσα σου χωρις να ξεστομίσουν ούτε μια κουβέντα. Μερικοι από αυτούς τρελοί αρκετά ώστε να καβαληήσουν ένα αεροπλάνο και να κάνουν 4 ώρες ταξίδι για να πάνε σε εναν γάμο που δεν θα καταλάβαιναν τίποτα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτες τις κομβικές στιγμές του γάμου ( και μετά γάμου) τις χρησιμοποιήσα για να μετρήσω πού ήμουν και πού είμαι. Να δω πόση απόσταση εχω διανύσει τελικά. Πού βρίσκομαι και τι έχω καταφέρει. Χρονικά είναι 3 χρόνια ναι. Αλλά ψυχολογικά; Πόσο μεγάλωσα, πόσο ωρίμασα; Πόσα έχασα και πόσα κέρδισα; Θα σου πω αμέσως πόσα.
ΑΜΕΤΡΗΤΑ.
Αυτό που έζησα και ζω τα τελευταία χρόνια στην ξενιτιά, είναι αυτο που λέμε εμπειρία. Δυστυχώς η ευτυχώς είναι μη μετρήσιμη και η αξία της είναι ανεκτίμητη. Μπορω να περάσω ώρες απαριθμώντας τα θετικα και τα αρνητικά που έζησα και ζω. Όμως, όσο λεπτομερή καταγραφή και να κάνω, τίποτα δεν θα μπορέσει να μεταφέρει τις ζυμώσεις που έκαναν αυτά τα γεγονοτα μέσα μου και πόσο διαφορετικό άνθρωπο με έκαναν.
3 χρονια ξενιτιά λοιπόν, και μου εύχομαι να έρθουν πολλά πολλά ακόμα τέτοια χρόνια. Χρόνια που θα με αλλάξουν, θα με εξελίξουν, θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Γιατί πάντα τα καλύτερα έρχονται ;)
