Λοιπόν πρίν προλάβει να αλλάξει η μέρα ήθελα να προλάβω να γράψω για τα 15 χρόνια ανησυχίες που γιορτάζω σήμερα. Ως γριά και έμπειρη θα γιορτάσω δίνοντας σας μια συμβουλή αν θέλετε να φτάσετε και εσείς τα 15 (για παραπάνω δεν ξέρω όταν φτάσω θα δώσω απντειτ).
Να βρείτε εναν άνθρωπο να μπορείτε να συζητάτε.
Για τα πάντα.
Να διαφωνείτε.
Να συμφωνείτε.
Να σκοτώνε(σ)τε.
Να αγαπιέστε.
Να αγαπιέστε.
Να σέβεστε ο ένας τον άλλο.
Βασικά αυτό. Να σέβεστε ο ένας τον άλλο.
Και πού ξέρεις, μπορεί 15 χρόνια μετά να έχουν αλλάξει τα πάντα, να εχεις αμφισβητήσει από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο ολα τα δόγματα της ζωής σου, και να βρεθείς σε μια άλλη χώρα, με ξένους ανθρώπους που τους νιώθεις πιο οικείους από αυτούς που ονομάζεις οικείους. Και να'χεις αυτόν τον άνθρωπο για οικογένεια.
ΕΎΧΟΜΑΙ να σου τύχει. Αλλά επειδή δεν πιστεύω στην τύχη, εύχομαι να έχεις την υπομονή στα δύσκολα να οραματιστείς αυτό που θα σε κάνει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να ξαναπιάσεις το χέρι του συνοδοιπόρου σου για να συνεχίσετε το ταξίδι μαζί.
Γιατί δεν ξέρω αν μαζί θα φτάσετε μακρύτερα, αλλα σίγουρα θα είναι πιο όμορφη η διαδρομή. Και τι άλλο αξίζει τελοσπάντων αν όχι η διαδρομη?
Μουτς στη μούρη
