7 χρονια ξενιτια

 

7. 

Λιγοτερο απο 10 αλλα περισσότερο απο 5.

Δηλαδη σχετικά. Οπως ολα στη ζωή μας. 

7 χρονια απο τη μερα που μπήκα σε ενα αεροπλάνο 🛪 με one way ticket. 

7 χρονια που με σμίλεψαν με άλλαξαν με ωρίμασαν με έκαναν αυτο που είμαι σήμερα. 

Έφυγα 1 + 1 και μεσα σε 7 χρονια γίναμε 2 👰και μετα 4. 

Είναι μια επετειακή μερα που επιβάλλει ενα επετειακό πόστ. Αλλά ειναι παράλληλα και μια θλιβερή μερα για τη χώρα στην οποία ζω. Είναι μια μέρα απο το 10ήμερο πένθος για τη Βασίλισσα♛ που πέθανε στα βαθειά γεράματα. 

Δεν θέλω να αναπτυχθω πολιτικα αλλα σε ανθρώπινο επίπεδο ένα κομμάτι μου έχει στεναχωρηθεί. Το περιμέναμε καιρό και ξέραμε οτι κάποια μέρα θα συμβεί, αλλά όταν συμβαίνει είναι πάντα θλιβερό και δεν παύει να ειναι σοκ. 

Φυσικά επισκιάζει τα 7 μου χρόνια, αλλά όπως έχω πει πολλές φορες. Ο κόσμος 🌍ευτυχώς δεν σταματα να γυρίζει. όλες οι στιγμές, είτε χαρουμενες είτε δύσκολες διαρκουν το ίδιο και αυτό είναι λυτρωτικό. 

Θα κλείσω με μια ευχη, τα επόμενα 7 να είναι περισσοτερο βαρετά και ηρεμα γιατι τα προηγούμενα 7 μας ταρακούνησαν. 

Αλλά τι λεω, για εμενα μιλάμε, δεν κάθομαι ησυχη, αρα όλοι ξέρουμε πως θα πανε τα επόμενα 777. 

Φιλι στη μουρη 😘 

12μηνες μαμα 2nd version

Λοιπον θα σου πω κατι. Γονιος γινεσαι μια φορα. Την πρωτη φορα. Ολες οι επομενες ομως κυκλοφορεις την πιο βελτιωμενη σου εκδοση. 

Σημερα λοιπον συμπληρωνω 12 μηνες που εγινα καλυτερη μαμα. 

12 μηνες γεμματοι ξενυχτια και νευρα και εξαθλιωση, αλλα και αγαπη ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ πολυ αγαπη και χαμογελα και χαχανητα και αγκαλιες.  Αχ αυτες οι αγκαλιες... και δακρυα χαρας και λυπης. Και αγωνια. Ποση αγωνια αραγε χωραει στην ψυχη ενος γονιου... 

Δεν ξερω πως περασαν 12 μηνες. Αλλα ταυτοχρονα νιωθω οτι περασαν 12 χρονια. Γονεϊκα παραδοξα τα λεγομενα. Ειναι σαν να βλεπεις την καρδια σου να περπαταει εξω απο το σωμα σου και να νιωθεις απιστευτη περηφανια και ταυτοχρονα να αντιλαμβανεσαι οτι ειναι παρανοϊκο να περπαταει ετσι μονη της εξω μια καρδουλα απροστατευτη. Αλλα ειναι η δικη σου η καρδουλα. Εσυ την εφτιαξες και εχεις εμπιστοσυνη οτι θα τα καταφερει μια χαρα. Αυτο ειναι να εισαι γονιος. Και οσες καρδουλες και αν δημιουργησεις αυτο το συναισθημα ουτε παλιωνει ουτε περναει. 

Ευχομαι χρονια μας πολλα. Να ζησω να σε καμαρωνω να γινεσαι αυτο που εισαι. 

Σε αγαπω στο απειρο

Η μαμα σου ❤

Μπυρα Μπαλα και μια Βασιλισσα

 Λοιπόν που λες σήμερα αγαπημένε αναγνώστη σου γράφω από το λεωφορείο. Ναι το γνωστό διώροφο κόκκινο λεωφορείο. Θα μπορούσα να σου γράφω μέσα από έναν κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο,αλλά προχθές είδα μια μητέρα με (μεγάλα) παιδάκια που τους έδειχνε το εσωτερικό του θαλάμου και τους ρώταγε αν γνωρίζουν τι είναι αυτό που έχει μέσα και την κοιτούσαν σαν χάνοι. Οπότε let's stick to the bus που όλοι γνωρίζουν. 

Είναι μια πολύ σημαντική μέρα για μένα σήμερα γι'αυτό και επέλεξα να την ξεκινήσω με αυτόν τον πολύ τυπικό ντόπιο τρόπο - δηλαδή παίρνοντας το λεωφορείο και οχι ταξί να παω στον προορισμό μου. Αυτό γιατί σήμερα εκεί που πάω έχω μια πολύ σοβαρή δουλειά. Δηλαδή πάω να αποκτήσω ισα νομικά δικαιώματα με όσους γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ. 

Χεστηκες ακούω; Κακώς θα σου πω εγω. Για μένα το σημερινό είναι λίγο πολύ σαν ενας γάμος. Αλλά πιο μόνιμος γάμος από τους κοινούς. Σήμερα εγώ και η χώρα αποκτάμε δικαιώματα ο ένας πάνω στον άλλο. Εγώ θα μπορώ να ψηφίζω και να αποφασίζω τι θα γίνει σε τούτη τη χώρα και η χώρα μπορεί να με προστατέψει να με περιθάλψει στις φτερούγες της. Και τι φτερούγες εεε? Μπλε και κόκκινες και άσπρες. Που να στα λέω. 

Γι'αυτό που λες, ξύπνησα το πρωί, φόρεσα τα καλά μου, έβαλα και την καλή μου μάσκα (γιατί μην ξεχνιόμαστε είμαστε εν μέσω πανδημίας) και πηρα το λεωφορείο για το δημαρχείο.

Σε φιλώ γιατί φτάνω και δεν θέλω να αργήσω. Έχω ραντεβού με μια πολύ σημαντική κυρία. Φυσικά και ΔΕΝ θα είναι εκεί αυτοπροσώπως αλλά και ως ιδέα ακόμη δεν θα ήθελα να τη στήσω όσο και αν διαφωνώ με το επάγγελμα της. 

Μουτς