Λοιπόν που λες σήμερα αγαπημένε αναγνώστη σου γράφω από το λεωφορείο. Ναι το γνωστό διώροφο κόκκινο λεωφορείο. Θα μπορούσα να σου γράφω μέσα από έναν κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο,αλλά προχθές είδα μια μητέρα με (μεγάλα) παιδάκια που τους έδειχνε το εσωτερικό του θαλάμου και τους ρώταγε αν γνωρίζουν τι είναι αυτό που έχει μέσα και την κοιτούσαν σαν χάνοι. Οπότε let's stick to the bus που όλοι γνωρίζουν.
Είναι μια πολύ σημαντική μέρα για μένα σήμερα γι'αυτό και επέλεξα να την ξεκινήσω με αυτόν τον πολύ τυπικό ντόπιο τρόπο - δηλαδή παίρνοντας το λεωφορείο και οχι ταξί να παω στον προορισμό μου. Αυτό γιατί σήμερα εκεί που πάω έχω μια πολύ σοβαρή δουλειά. Δηλαδή πάω να αποκτήσω ισα νομικά δικαιώματα με όσους γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ.
Χεστηκες ακούω; Κακώς θα σου πω εγω. Για μένα το σημερινό είναι λίγο πολύ σαν ενας γάμος. Αλλά πιο μόνιμος γάμος από τους κοινούς. Σήμερα εγώ και η χώρα αποκτάμε δικαιώματα ο ένας πάνω στον άλλο. Εγώ θα μπορώ να ψηφίζω και να αποφασίζω τι θα γίνει σε τούτη τη χώρα και η χώρα μπορεί να με προστατέψει να με περιθάλψει στις φτερούγες της. Και τι φτερούγες εεε? Μπλε και κόκκινες και άσπρες. Που να στα λέω.
Γι'αυτό που λες, ξύπνησα το πρωί, φόρεσα τα καλά μου, έβαλα και την καλή μου μάσκα (γιατί μην ξεχνιόμαστε είμαστε εν μέσω πανδημίας) και πηρα το λεωφορείο για το δημαρχείο.
Σε φιλώ γιατί φτάνω και δεν θέλω να αργήσω. Έχω ραντεβού με μια πολύ σημαντική κυρία. Φυσικά και ΔΕΝ θα είναι εκεί αυτοπροσώπως αλλά και ως ιδέα ακόμη δεν θα ήθελα να τη στήσω όσο και αν διαφωνώ με το επάγγελμα της.
Μουτς
