Οι λέξεις

Είχα λίγο χρόνο, και είπα να σου γράψω…
Άνοιξα λοιπόν το αρχείο «άδειο» που βρίσκεται πάνω στο desktop μου, και κοιτούσα τη λευκή σελίδα, με τον κέρσορα να αναβοσβήνει…

Έγραψα μια λέξη, κι άλλη μια, κι άλλη κι άλλη….και οι λέξεις έγιναν προτάσεις, και οι προτάσεις έγιναν χρώματα, πολλά χρώματα…όμως, από όλα αυτά τα χρώματα έλλειπε το δικό σου…Προσπάθησα να το βρω μέσα στις λέξεις, όμως δεν μπορούσα…Έψαχνα, έψαχνα…Έμοιαζα απελπισμένη, χαμένη σε έναν διάδρομο από λέξεις και χρώματα. Έψαχνα να σε βρω, και όσο δεν σε έβρισκα τόσο απελπιζόμουν…Ήμουν μόνη μου. Ξαφνικά άκουσα έναν ήχο…Χάρηκα γιατί θυμήθηκα ότι εσύ δεν είσαι χρώμα μόνο, δεν είσαι λέξη μόνο...Θυμήθηκα ότι εσύ είσαι ήχος, είσαι μουσική. Και έτρεξα προς τον ήχο για να σε βρω.

Φόρεσα το ωραιότερό μου χαμόγελο για να σου αρέσω, και έτρεχα…Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη, και οι λέξεις περνούσαν, και τα χρώματα είχαν ανακατευτεί με τις λέξεις, και εγώ κυνηγούσα τον ήχο…Ο ήχος όμως έφευγε συνεχώς, και όλο κρυβόταν. Κάποτε τον έχανα, κάποτε τον πλησίαζα…όμως δεν μπορούσα ποτέ να φτάσω εκεί που ήταν…Μετά από πολλές προσπάθειες, τον βρήκα! Όμως ο ήχος αυτός δεν ήταν εσύ…ήταν κάτι άλλο…Και προσπάθησα να θυμηθώ ποιος είσαι…Όμως δεν τα κατάφερα…Κάθισα κάτω στο πάτωμα, το χαμόγελο είχε φύγει από το πρόσωπό μου, οι λέξεις και τα χρώματα χόρευαν γύρω μου, σαν να γελούσαν μαζί μου… Και τότε ακούστηκε μια μουσική από μακριά. Η μουσική όμως ήταν θλιβερή… Και έτσι οι λέξεις ήταν θλιμμένες και αυτές, και χρώματα το ίδιο…Οι προτάσεις μου δάκρυζαν, και τα δάκρυα έγιναν ποτάμι…Και εγώ καθισμένη κάτω, με κλειστά τα μάτια και χωρίς χαμόγελο, έκλαψα. Έκλαψα μαζί με τις λέξεις και τα χρώματα. Έκλαψα πολύ…Γιατί σε ξέχασα…Έκλαψα για μένα, για τη μοναξιά μου…Και η μουσική άρχισε να γίνεται όλο και πιο χαρούμενη…Και οι λέξεις χαμογελούσαν, και τα χρώματα ήταν χαρούμενα πια, μόνο εγώ έκλαιγα ακόμη...

Και τότε ένιωσα ένα χάδι στα μαλλιά μου, και σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά. Είδα τα μάτια σου να με κοιτούν, ένιωσα το βλέμμα σου να με ζεσταίνει…Οι λέξεις , τα χρώματα και οι μουσικές χόρευαν γύρω μας, κ εγώ που ήθελα τόσο πολύ να σου χαρίσω το ωραιότερο μου χαμόγελο, πάλι με δάκρυα σε υποδέχτηκα…όμως με ξέρεις πια…Ξέρεις ότι μετά το δάκρυ σε περιμένει χαμόγελο…

Μου λείπεις πειρατή…