Και η ζωή πιο πέρα....
Είναι πάλι από αυτές τις μέρες που νιώθω ότι όλα πάνε στραβά…
Όχι εντελώς όλα…
Εσύ είσαι ακόμα εδώ… Σταθερά, να μου κρατάς το χέρι…
"...Είσαι ο κόσμος μου και σε αγκαλιάζω..."
Αλλά να…. Είναι που νιώθω την αδικία...
Είναι που θέλω να βγω, να φωνάξω, να ζητήσω όσα μου αναλογούν.Και έτσι από πείσμα να ζητήσω και ακόμα περισσότερα.
Είναι που θυμώνω με εμένα που ενώ πρήζω τους πάντες γύρω μου, δεν απαιτώ αυτά που θέλω από εκεί που πρέπει…
Ξέρεις….
Είναι πολλά που με θυμώνουν…
“Μα αν θες να πετάξεις βαθιά σου έχεις φτερά…”
Είναι και άλλα τόσα που με κάνουν να χαμογελώ…
Αλλά αυτά τα βλέπω μόνο όταν είσαι εδώ γύρω…
Όταν λείπεις είναι σαν να σβήνει το φώς…
Τσαφ! Και τρυγύρω παντού μαυρίλα…
Όχι όπως παλιά, αλλά πάλι σκοτάδι βλέπω…
Με βασανίζει από προχθές αυτό το “Γιατί?” και αυτό το ΓΑΜΩΤΟ!
Αυτό το γαμώτο που δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου…
Χαζά θυμώνω, και ακόμα πιο χαζά στεναχωριέμαι…
Τα λέω για να τ’ακούω…
Είναι που θέλω να λιώσω σε μια παραλία και δεν μπορώ…
Είναι που μου λείπει η θέα της θάλασσας...
Και ο ήχος από το κύμα που σκάει…
Και που θέλω να αλητέψω αγκαλιά σου
στα σοκάκια κάποιου νησιού......
Και δεν θα κάτσω άλλο να το συζητήσω γιατί εκνευρίζομαι!
Μόνο κάποιες στιγμές σαν και τώρα που σιγοψιθυρίζω…
….Μα είμαι εγώ για πράγματα άλλα…Αληθινά, πολύ πιο μεγάλα….
Και θα τα φτάσω….
Και θα είσαι και εσύ μαζί μου…
Το ξέρω…
Το θέλω…
Σε θέλω …
