Μέτρα....

Έλειψα λίγο...

Είχα διάφορα σκαμπανεβάσματα τον τελευταίο καιρό....

Όμως είμαι εδώ...

Και είμαι καλά...

Ξέρεις γιατί?

Επειδή είμαι ΜΑΖΙ ΣΟΥ...

Επειδή δεν είμαι εγώ. Αλλά εμείς...

Πάντα μου άρεσε το εγώ....

Τώρα τελευταία συμπάθησα το Εμείς...

Θυμάσαι που σου έλεγα “Έλα κοντά, να σου μιλήσω, γιαυτά που μέσα δεν χωράνε πια”??

Ε...ήρθες τόσο κοντά που τα άκουσες χωρίς να στα πω...

Μέτρα...

Πόσα κύμματα έχουμε περάσει?

Πόσα βουνά έχουμε ανέβει?

Πόσα κύμματα θες να περάσουμε ακόμη?

Εγώ θέλω πολλά...

Όσο περισσότερα τόσο καλύτερα. Όσο πιο παράξενα τόσο πιο όμορφα...

Έχεις ομορφύνει τις μέρες μου, έχεις ζεστάνει τις νύχτες μου.

Γεμίζεις το μυαλό μου όμορφες και πολύχρωμες εικόνες...

Και θέλω πολλά κύμματα ακόμα. Και ακόμα περισσότερες τρικλοποδιές.

Θα πέφτω, και θα σηκώνομαι.... Θα πέφτουμε και θα σηκωνόμαστε...

Και θα δυναμώνουμε όλο και περισσότερο. 'Ωσπου κάποια στιγμή θα πέφτουμε όλο και πιο δύσκολα...

Γιαυτό σου λέω....

Δώς μου κύμματα και εγώ θα σ'αγαπώ όλο και περισσότερο...

Και αν νιώσεις την αγάπη απειλή...Αφέσου...

Σε φιλώ ...

Α!! και πού 'σαι....

Το comeback σου μου άρεσε πάρα πολύ....

Μου θύμισε παλιές μέρες...

Γλυκιά αναμονή...

Αχ!....

Και εκείνα τα ζωηρά μάτια που ερωτεύτηκα πριν από λίγα χρόνια...

Γιαυτό και το κομματάκι που ακούς αφιερωμένο εξαιρετικά...

(Επειδή ακόμα και τώρα, όταν βρίσκομαι κοντά σου νιώθω σαν 15 χρονών...)