Μαμά....

Παράξενη μέρα σήμερα...Παράξενη εβδομάδα...Παράξενα όλα....

Διάβασα το τελευταίο ποστ της γλαρομαμάς...

Συγκινήθηκα πάλι...

Μου θυμίζει τη μαμά μου...

Σκορπίνα και εκείνη...Σκορπίνα και εγώ...

Καταλαβαίνεις τώρα κατάσταση....

Είναι και αυτός ο εγωισμός μου,

που δεν με άφησε ποτέ να της εκφράσω αυτά που νιώθω για εκείνη...

Διάβαζα το κείμενο, και δάκρυζα...Και τα δάκρυα ποτάμι...Ασταμάτητα...

Ένιωσα σαν να ακούω τη μαμά μου...Σαν να ακούω τις δικές της αγωνίες, όταν έφυγα 17 χρονών για να σπουδάσω μόνη μου σε μια ξένη πόλη...

Είχαν πάρει 10 μέρες άδεια (μαμά και μπαμπάς) για να μου ετοιμάσουν , δήθεν, το σπίτι...Δικαιολογίες, για να μείνουν λίγο ακόμη μαζί μου...

Θυμήθηκα το αντίο της στην πόρτα όταν έφευγαν...Και τα βουρκωμένα μάτια...

Την αγωνία της στα καθημερινά και πολύωρα τηλεφωνήματα...

Θυμήθηκα τους τσακωμούς της εφηβείας μου, στους οποίους μεσολαβούσε συχνά πυκνά ως διαιτητής να επαναφέρει την τάξη...

Όλο θυμάμαι...Καταστάσεις άλλες φορές συγκινητικές και άλλες φορές αστείες...

Ένιωσα το καρδιοχτύπι της όταν ξενυχτούσα - και ακόμα ξενυχτάω εκτός – χωρίς να ειδοποιήσω...

Η μαμά πάντα αγχωμένη... Και εγώ πάντα στον κόσμο μου!

Ότι και να συνέβαινε στη ζωή μου, η μαμά μου έφταιγε.

Και να μην φταίει δηλαδή, εκείνη τα ακούει...

Δεν είμαι γαϊδούρι, ούτε αχάριστη...Την αγαπάω τη μαμά μου... Όλες τις μανούλες τις αγαπάω. Πιστεύω ότι η μητρότητα είναι η μεγαλύτερη τιμή, για μια γυναίκα. Είναι βαρύ το φορτίο, και εφόρου ζωής το κουβαλάνε. Ξεκινάει απ' την αρχή στην κοιλιά τους και συνεχίζεται στους ώμους τους, για όλη τους τη ζωή...

Τις θαυμάζω τις μανούλες

Όμως προχθές στη γιορτή της, την πίκρανα τη μαμά μου...

“Γιόρτασα” με άλλη μανούλα ...

Ξέρεις ότι σ' αγαπάω και δεν σ' αλλάζω με τίποτα...

Αλλά, είναι ο εγωισμός μαμά μου...Το ξέρεις...Εσύ με γέννησες...

Έτσι είμαι εγώ, μαζί σου...Απότομη, απόμακρη...και όσο πιο πολύ σ' αγαπάω, τόσο πιο απόμακρη γίνομαι...

Σ' αγαπώ πολύ ....

Και ευχαριστώ που με αντέχεις...

Και που ξαγρυπνάς περιμένοντας πότε θα γυρίσω απ' τους δρόμους....Για να με πάρεις αγκαλιά και εγώ αχάριστη να σου πω “φτάνει ...άσε με να κοιμηθώ τώρα....”...

Και ξέρεις κάτι?

Εύχομαι αν γίνω ποτέ μαμά να σου μοιάσω στο μισό τουλάχιστον...