Αδελφική αγάπη, ίσως η μόνη που κρατάει για πάντα.

Με αφορμή ένα πόστ που διάβασα στο Blog της αγαπημένης Άσπας , θέλω να σας πω μια ιστορία...

Πριν από 24 περίπου χρόνια γεννήθηκε ένα μικρό κοριτσάκι κάπου στα ΒΑ προάστεια της Αθήνας. Για 3 χρόνια(περίπου) μεγάλωσε ώς μοναχοπαίδι και καθότι ήταν το πρώτο παιδί, λάμβανε απίστευτη αγάπη και προσοχή απ'όλους.

Κάπου εκεί όμως η οικογένεια απέκτησε ένα καινούριο μέλος. Ένα γλυκύτατο αγοράκι. Όπως ήταν φυσιολογικό η προσοχή όλως είχε στραφεί το καινούριο μέλος, κάνοντας έτσι το κοριτσάκι να ζηλέυει και να αποζητά την προσοχή που είχε παλιά.Έτσι λοιπόν έκανε διάφορες προσπάθεις να το εξοντώσει μέχρι που προσπάθησε να το πνίξει, παρόλα αυτά δεν τα κατάφερε.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, το αγοράκι μεγάλωνε, και κάθε μέρα αγαπούσε την αδερφή του όλο και πιο πολύ. Από την άλλη το κοριτσάκι δεν έδειχνε κάποιο παρόμοιο σημάδι, και ενώ αγαπούσε τον αδερφό της, από φόβο μήπως και της "κλέψει" τη "δόξα", δεν του έδινε σημασία.

Μεγαλώνοντας οι γονείς αποφάσισαν ότι τα αδέρφια θα έπρεπε να μοιράζονται τα πάντα. Είχαν κοινό υπνοδωμάτιο, στις διακοπές έμεναν στην ίδια σκηνή , και έκαναν τα πάντα μαζί. Μπάνιο μαζί, ψώνια μαζί, φαγητό μαζί, κατασκήνωση μαζί κλπ. Μέχρι που όταν μεγάλωσαν λίγο ανάγκαζαν το κοριτσάκι όπου πηγαίνει να παίρνει και τον μικρό της αδερφό μαζί. Αυτό όμως δεν της άρεσε καθόλου, και έτσι δυσανασχετούσε και γκρίνιαζε συνεχώς.

Τα χρόνια περάσαν, με καλές και ακκές στιγμές, και κάποια στιγμή το κοριτσάκι μεγάλωσε και έπρεπε να φύγει από το σπίτι για να ζήσει μόνη της σε μια άλλη πόλη μακριά από τους δικούς της.

Χαρούμενη λοιπόν που τίποτα δεν θα τη βάραινε πια εγκαταστάθηκε στο καινούριο της σπίτι... Αφού τακτοποίησε τα πράγματά της έπεσε το βράδυ πτώμα να κοιμηθεί. Μα δεν μπροούσε να κλείσε μάτι όλη νύχτα.Ούτε εκείνη ούτε τις επόμενες.

Σκεφτόταν τον αδερφό της.Της έλειπε η παρουσία του στο δωμάτιο, της έλειπαν τα παιχνίδια τους, οι κουβέντες τους, οι σκανδαλιές τους...Όσο περνούσε ο καιρός που έμενε μόνη της συνειδητοποίησε ότι τις μέρες που ήταν στεναχωρημένη ο πόνος της ήταν αβάσταχτος, αλλά και τις μέρες που ήταν χαρούμενη η χαρά της ήταν μισή..

Κάποια στιγμή γύρισε πίσω να δει τους δικούς της. Και αντικρύζοντας τον αδερφό της ένα πράγμα κατάλαβε : Δεν ήθελε να μένει μόνη της.Δεν ήθελε να έχει την αυτονομία της. Ήθελε να είναι μαζί με τον αδερφό της και να μοιράζεται τα πάντα μαζί του.

Γιατί μαζί του ο πόνος της ήταν μισός και η χαρά της ήταν διπλή....

Τελικά οι γονείς τους αυτό που είχαν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια με την επιμονή τους να μοιράζονται τα πάντα, ήταν να δέθούν τα αδέρφια τόσο πολύ ώστε καμία απόσταση να μην μπορεί να τα χωρίσει και τίποτα να μην μπορεί να μπεί αναμεσά τους.

Και σήμερα που σας μιλάω 24 χρόνια μετά αναγνωρίζω ότι το μοναδικό πολύτμο πράγμα που μου έδωσαν οι γονείς μου, είναι αυτόν τον υπέροχο αδερφό για να μοιράζομαι μαζί του λύπες και χαρές.

Και ξέρω ότι όσο μακριά μου και αν είναι, όσο δύσκολα και αν περνάει, πάντα βρίσκει και θα βρίσκει τρόπους να ξεπερνάει τα εμπόδια και να βγαίνει νικητής.

Για αυτό σου λέω. Η προσπάθεια μετράει. Ακόμα και αν δεν πετυχαίνουμε κάτι όσο και αν έχουμε προσπαθήσει δεν πειράζει. Μέσα από το ταξίδι μας μαθαίνουμε. Και αυτή η γνώση είναι η σημαντικότερη και η μεγαλύτερη.

Είμαι πάντα εδώ για σένα και σε σκέφτομαι πάντα.

Γλυκό φιλί στη μούρη!

φωτό
http://www.cartoonstock.com/directory/l/little_brother.asp
www.inmagine.com
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Smooches_%28baby_and_child_kiss%29.jpg