Like old Times...Good & Bad...

Είναι πολύ περίεργο αυτό...
Το ζώ, χρόνια τώρα και ξέρω, ότι δεν μπορείτε να ακολουθήσετε...Κανείς δεν μπορεί...

Όλος ο κόσμος κυλάει με συγκεκριμένους ρυθμούς.
Νιώθω ότι μόνο εγώ βγαίνω από αυτήν την πορεία του κόσμου..

Είναι μερικές εποχές που ζώ μια κατάσταση νομάλ, σχεδόν όπως οι υπόλοιποι γύρω μου.
Μετά έρχονται αυτές οι εποχές που ζώ σε άλλους ρυθμους. Σαν σε παράλληλο σύμπαν...
Έτσι είναι και τώρα...
Πέρασα 1 χρόνο σε χειμερια νάρκη, και ξύπνησα πριν λίγες εβδομάδες...Το θέμα είναι ότι ξύπνησα για τα καλά!.

Εξ'ού και η απουσία...Η δουλειά μου είναι περίεργη...Δεν μοιάζει σε τίποτα με τις συμβατικές. Είναι από όλες τις πλευρές της περίεργη.

Αυτό είναι που με κάνει να ξεχωρίζω, από τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι νιώθω τουλαχιστον.
Μεγάλα διαστήματα χαλαρά και ήρεμα...Και άλλα πηγμένα, τόσο πηγμένα που δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτώ.

Κυριολεκτικά...

Τις τελευταίες 10 μέρες δεν είχα χρόνο ούτε να σκεφτώ. Τίποτα. Μου μιλούσαν, άκουγα, αλλά δεν επεξεργαζόμουν τίποτα. Στην πορεία γινόταν η επεξεργασία...Αποτέλεσμα πολύ μετά...

Την αγαπάω τη δουλειά μου.
Την αγαπάω πιό πολύ όταν μου χαρίζει αυτό το δευτερόλεπτο...
Είναι το δευτερόλεπτο που σε γεμίζει τόσο πολύ! Μπορεί να είναι ένα στο 1.000.000. Αλλά είναι αυτό που τα κάνει όλα να έχουν νόημα..

Δεν έρχεται πάντα. Μπορεί να περάσεις άπειρα δευτερόλεπτα προσπαθώντας, και να μην έρθει ποτέ. Είναι να σου δωθεί η ευκαιρία.

Αλλό όταν έρχεται....

Εδώ και 5 χρόνια προσπαθώ...Έχουν περάσει πολλά δευτερόλεπτα.
Θυμάμαι μόνο 2 από αυτά.

"5,4,3,2,1 είμαστε στον αέρα..."

Και τα δυο συνοδεύονταν από δάκρυα...Δάκρυα χαράς, συγκίνησης...

Πολλές φορές μέσα σ'αυτα τα 5 χρόνια σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Γιαυτό ακόμα είμαι εδώ...Αλλά όσο περνούν τα χρόνια νομίζω ότι εθίζομαι περισσότερο σ'αυτήν την ανωμαλία της δουλειάς μου, και βλέπω ότι όλο και πιο δύσκολα θα το αφήσω...όσο και αν με πονάει, όσο και αν με ενοχλεί...

Μισώ τη δουλειά μου.
Όταν δεν μπορώ να φύγω το Σαββατοκύριακο, όταν δεν ισχύουν για μένα γιορτές και αργίες...όταν είμαι μέσα στο πλατό 5 μέρες και μια από αυτές είχα γεννέθλια εγώ , ή το αγόρι μου, ή η κολλητή μου...όταν δεν μπορώ να καλέσω κάποιον σπίτι μου να αραξουμε, γιατί πολύ απλά δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω, ΑΝ γυρίσω...
Τη μισώ όταν με κάνει να ξεχωρίζω απόλους τους άλλους..

Λατρεύω τη δουλειά μου...
Τη λατρεύω όταν βλέπω κάτι τεράστιο, να βγαίνει στον αέρα και ξέρω ότι και εγώ έχω βάλει το χεράκι μου να τελειοποιηθεί...

Από μικρή θυμάμαι ότι ήμουν πάντα ανάμεσα σε 2 πράγματα...
Πάντα μέσα μου υπήρχε ένα ασπρο και ένα μαύρο..Τόσο άσπρο όσο και μαύρο..Ποτέ δεν υπερτερούσε το ένα ή το άλλο. Πάντα σε δίλλημα..

Για ένα μόνο είμαι σίγουρη...
Ότι είναι να'ρθει θε να 'ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει....
Όσοι είναι να μείνουν δίπλα μου, θα μείνουν, οι άλλοι απλά θα προσπεράσουν...

Δεν ανησυχώ πια, για τους γύρω μου.
Στεναχωριέμαι πολύ όταν δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους ούτε τα πιο απλά.
Αλλά μαθαίνω να αρκούμαι με τα λίγα...
Μια αγκαλιά για λίγα δευτερόλεπτα, μεταξύ βούρτσισμα δοντιών, ντυσίματος και μιας γουλιάς καφέ (που μου έφτιαξες γιατί δεν προλάβαινα...), και ένα φιλί πεταχτό.

Ένα τηλεφώνημα, που παράλληλα με σένα, μιλάω σε 15 ανθρώπους που συναντάω μπροστά μου διανύοντας 10 μέτρα από το πλατό στο ασανσέρ. Αλλά απλά πήρα να ακούσω τη χροιά σου γιατί ξέρεις ότι με ηρεμεί, και αυτό μου φτάνει. Ας μην έχουμε τίποτα να πούμε..Ας μην προλαβαίνω να σε ρωτήσω τίποτα αρκεί που ακούω αυτό το "Έλα, πως είσαι?" Και είμαι καλα! ότι και αν σου λέω...Τρέχω, πήζω, δεν προλαβαίνω, δεν φτάνω...Θέλω απλά να σου φωνάξω ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ! Επειδή είσαι δίπλα μου, και σε αισθάνομαι. Επειδή σ'άκουσα. Επειδή ξέρω ότι κάποια στιγμή, όταν θα γυρίσω θα με περιμένει σπίτι μια αγκαλιά, πικραμένη (γιατί χαθήκαμε πάλι) , αλλά θα είναι εκεί για μένα.

ΚΑΙ Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΟΛΑ...

αφιερωμένο στους καιρούς που θα έρθουν και θέλω να μας βρουν μαζί...να μου κρατάς το χέρι στα εύκολα και στα δύσκολα...Στα καλά και στα άσχημα...

Και αυτό είναι μια υπόσχεση...