Μ'αγαπάς?

Μ'αγαπάς?

Γύρισε απότομα και την κοίταξε ξαφνιασμένος.
Τον κοίταζε με αυτά τα μεγάλα γαλάζια μάτια της, τόσο επίμονα...Γυάλιζαν από το δάκρυ που έκρυβαν...
Φαινόταν μικρή, χλωμή και αδύναμη. Δεν θύμιζε σε τίποτα την κοπέλα που γνώρισε και ερωτεύτηκε. Αυτή την ψιλόλιγνη, αιθέρια, ύπαρξη που του είχε πάρει το μυαλό. Που του είχε κλέψει τον ύπνο...Που τον βασάνιζε μήνες στα όνειρά του...

Τώρα, τόσα χρόνια μετά, το μόνο που του θύμιζε κάτι από αυτήν ήταν αυτά τα μεγάλα μπλέ μάτια της. Αυτά που τον κοιτούσαν τώρα με την ανυπομονησία που έχει στο βλέμμα του το μικρό παιδί που περιμένει το δώρο του.

Άλλωστε και εκείνη το δώρο της περίμενε. Ένα δώρο τόσο μικρό και τόσο απλό, όσο μια λέξη. Που όμως αυτό το δώρο, εκείνος δεν ήταν έτοιμος να της το κάνει.
Έμεινε εκεί να την κοιτάζει μές στα μάτια, για λίγα δευτερόλεπτα χαμένος στις σκέψεις του.

Την αγαπούσε?

Κάποτε την ερωτεύτηκε πολύ, θυμάται τα βράδια που έκαιγε η φλόγα της μέσα του και τον άφηνε ξάγρυπνο. Τις μέρες που προσπαθούσε να δουλέψει, αλλά το μυαλό του ήταν κατηλλημένο από τη μορφή της. Τις ώρες που περνούσε κοιτώντας το ταβάνι και ένιωθε το άγγιγμά της σαν να ήταν δίπλα του.

Την αγαπούσε?
Πότε σταμάτησε να είναι ερωτευμένος? Και τι ένιωθε τότε? Πότε έφυγαν όλα αυτά? Και που πήγαν άραγε? Προσπαθούσε να βρεί πια στιγμή έπαψε να τα νιώθει όλα αυτά και τι έφταιξε που έφτασε ως εδώ, αλλά μάταια. Στο μυαλό του υπήρχαν όλα αυτά σαν πανέμορφες φωτογραφίες από το παρελθόν, που τον ταξίδευαν. Όμως πουθενά δεν υπήρχε ανάμνηση από την αρχή του τέλους. Μόνο το τέλος. Ένα τέλος που στέκονταν εκεί μπροστά του επίμονο να τον κοιτάει περιμένοντας απλά να ανακοινωθεί.

Επιβλητικό, και επίμονο. Ένα απλό τέλος.

Την αγαπούσε?
Συνέχισε να την κοιτάει μες στα μάτια, όμως φοβούμενος ότι θα διάβαζε τις σκέψεις του, χαμήλωσε το βλέμμα... Δεν ήταν έτοιμος να της ανακοινώσει το τέλος.

Ψιθύρισε απλά "...ναι..."

Τότε εκείνη άφησε το δάκρυ που κρατούσε να κυλίσει.Ήξερε πολύ καλά ότι δεν την αγαπούσε πια. Το ένιωθε στη φωνή του. Ένιωθε τη δειλία του να την κοιτάξει στα μάτια και να της πει ψέμματα. Ένιωθε το κενό που υπήρχε μεταξύ τους.

Έκλεισε τα μάτια και άφησε την τελευταία της πνοή. Της έφτανε που έζησε ένα όμορφο ψέμα. Της έφτανε που εκείνος το έφτιαξε όμορφο μόνο για εκείνη. Και ας ήταν ψέμα. Ήταν κάτι δικό τους. Ήταν αυτό που έπρεπε...

Γιατί μερικά πράγματα απλά πρέπει...