Σήμερα λοιπόν είναι γαμομέρα. Με "ο" και όχι με "ω". Δηλαδή είναι κυριολεκτικά μέρα γάμου.
Θα μου πεις και τι κάνεις εσύ εδώ τέτοια μέρα?
Θα σου πω τι κάνω: Περιμένω φωτογραφίες από το γάμο. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ! Ούτε καν Video!
Γιατί?
Μα γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ. Γιατί ΔΕΝ θα τον ζήσω live. Γιατί είμαι τόσο μακριά που από προχθές κιόλας δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη και να πάω τελευταία στιγμή.
Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα αυτό που σου δημιουργούν οι διαπλανητικές φιλίες. Αναγκαστικά δηλαδή πρέπει να σκέφτεσαι out of the box.
Δηλαδή τι σημασία έχει, αν εγώ σχολάω την ώρα που η άλλη θα λέει "I do". Αν το πει τελικά, γιατί όπως είπαμε ΔΕΝ θα είμαι εκεί να το ακούσω...
Τι σημασία έχει που τρώω το μεσημεριανό μου, την ώρα που η μέλλουσα νύφη ξύπνησε για να αρχίσει τις προετοιμασίες για την μεγάλη μέρα?
Υπάρχει απόσταση....
Σου έχω πει πολλές φορές πόσο νιώθω ότι ΔΕΝ ταιριάζω με τα διπλανά μου κομμάτια σε αυτό το πάζλ που ζούμε. Ε λοιπόν, η φίλη μου ήταν η φωτεινή εξαίρεση σε όλο αυτό, αλλά μάντεψε....
Πριν από (wow!είναι πολλά τα χρόνια) έφυγε! Και από τότε ζει 11 ώρες μακριά(με αεροπλάνο) και 7 ώρες διαφορά ώρας από εμένα.
Με τη φίλη μου γνωριστήκαμε στο σχολείο. Μη φανταστείς ροζ καταστάσεις. Στο γυμνάσιο, στην έναρξη μιας κατάληψης, σε μια σκάλα. Εκείνη κατέβαινε και εγώ ανέβαινα. Την πρώτη στιγμή που κοιταχτήκαμε ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Σαν σκηνή από ταινία. Μέσα στην τρέλα εκείνης της πρώτης μέρας της κατάληψης που ο κόσμος έτρεχε πάνω κάτω σε σκάλες και προαύλια, εμείς ατάραχες ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας. Μέχρι το τέλος της μέρας ήμασταν οι καλύτερες φίλες και περάσαμε μαζί 10 μήνες.
Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που έφευγε και πέρασε από το σπίτι μου να με χαιρετίσει. Δεν έχω νιώσει ξανά να μου ξεριζώνουν την καρδιά. Ήταν αυτή η μέρα, και Αυτό το συναίσθημα.
Βρεθήκαμε, Χαθήκαμε, Ξαναβρεθήκαμε. Με 3 υπερατλαντικά και πολλά πολλά τηλέφωνα ενδιάμεσα, πέρασαν 16 χρόνια.
Η μέρα του γάμου της ήταν η πιο πολυσυζητημένη μεταξύ μας μέρα. Από σχέδια άλλο τίποτα. Πολλά σχέδια. Διαφορετικά κάθε φορά. Αστεία, Σοβαρά. Γελοία. Αλλά πάντα σχέδια στα οποία ήμασταν ΜΑΖΙ.
Και είναι ΠΑΛΙ σαν να μου ξεριζώνεται η καρδιά. Απλά αυτή τη φορά γίνεται πιο ώριμα. Με πολυ ωριμότητα και λιγότερο κλάμα.
Όχι για το γάμο σαν γάμο (για τον οποίο πραγματικά δεν μου λέει κάτι σαν event), αλλά για τη στιγμή αυτή που είναι ΤΟΣΟ σημαντική για τη ΦΙΛΗ μου, και εγώ ΔΕΝ είμαι εκεί!
Γιατί ΠΑΛΙ θα συμβεί κάτι μοναδικά σημαντικό για τη φίλη μου και εγώ δεν θα το μοιραστώ μαζί της.
Δεν είναι ότι επειδή θα λείπω θα τη νιώθω λιγότερο φίλη μου, ούτε και εκείνη εμένα. Γιατί αυτά που μας ενώνουν δεν είναι ότι μοιραζόμαστε πράγματα μαζί - δεν το κάνουμε άλλωστε. Είναι ότι επικοινωνούμε και κουμπώνουμε σε τέτοιο βαθμό ώστε η καθημερινές αλλαγές να μην επηρεάζουν αυτή τη σχέση.
Είναι περίεργη, συναισθηματικά, μέρα η σημερινή, και πολλά αυτά που έχω στο μυαλό μου. Στεναχωριέμαι πραγματικά που δεν το ζω μαζί της αυτό σήμερα.
Η διαπλανητική μου φιλία όμως με έχει μάθει ότι οι φιλίες είναι κάτι πολύ βαθύτερο από την καθημερινή επαφή. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την κοινή κατασπατάληση του χρόνου μας.
Είναι αυτό το ζεστό συναίσθημα που νιώθεις όταν μιλάς ή βρίσκεσαι με αυτόν τον άνθρωπο που ταιριάζεις φυσικά. Που όλα βγαίνουν εύκολα, χωρίς να χρειάζεσαι να είσαι ή να φέρεσαι "κάπως". Που είσαι ο εαυτός σου ολόκληρος, ξεδιπλωμένος, χωρίς να πιέζεσαι για να χωρέσεις στα κουτάκια κανενός.
Που δίπλα του νιώθεις ότι είσαι στο ΣΩΣΤΟ σημείο του πάζλ.
Είναι αυτό το σημαντικότερο δώρο που μου έχει κάνει η διαπλανητική μου φιλία, και γιαυτό το λόγο η θλίψη μου και η ταυτόχρονη χαρά μου σήμερα με έχει πνίξει και δεν μπορούσα να λειτουργήσω αν δεν έγραφα αυτές τις γραμμές, και αν δεν αφιέρωνα λίγο από το χρόνο μου σε εκείνη.
Όπως θα έκανα άλλωστε και αν ήμουν δίπλα της σήμερα, αυτές τις ώρες. Σε εκείνη λοιπόν, αφιερωμένες οι σκέψεις μου και οι ώρες μου...
Γιατί κατά βάθος ήμουν εκεί σήμερα... Έστω πνευματικά.
ΤΟΥ γάμου.
Του ΕΝΟΣ και μοναδικού γάμου της καλύτερης φίλης.
Θα μου πεις και τι κάνεις εσύ εδώ τέτοια μέρα?
Θα σου πω τι κάνω: Περιμένω φωτογραφίες από το γάμο. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ! Ούτε καν Video!
Γιατί?
Μα γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ. Γιατί ΔΕΝ θα τον ζήσω live. Γιατί είμαι τόσο μακριά που από προχθές κιόλας δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη και να πάω τελευταία στιγμή.
Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα αυτό που σου δημιουργούν οι διαπλανητικές φιλίες. Αναγκαστικά δηλαδή πρέπει να σκέφτεσαι out of the box.
Δηλαδή τι σημασία έχει, αν εγώ σχολάω την ώρα που η άλλη θα λέει "I do". Αν το πει τελικά, γιατί όπως είπαμε ΔΕΝ θα είμαι εκεί να το ακούσω...
Τι σημασία έχει που τρώω το μεσημεριανό μου, την ώρα που η μέλλουσα νύφη ξύπνησε για να αρχίσει τις προετοιμασίες για την μεγάλη μέρα?
Υπάρχει απόσταση....
Σου έχω πει πολλές φορές πόσο νιώθω ότι ΔΕΝ ταιριάζω με τα διπλανά μου κομμάτια σε αυτό το πάζλ που ζούμε. Ε λοιπόν, η φίλη μου ήταν η φωτεινή εξαίρεση σε όλο αυτό, αλλά μάντεψε....
Πριν από (wow!είναι πολλά τα χρόνια) έφυγε! Και από τότε ζει 11 ώρες μακριά(με αεροπλάνο) και 7 ώρες διαφορά ώρας από εμένα.
Οπότε καταλαβαίνεις.
Με τη φίλη μου γνωριστήκαμε στο σχολείο. Μη φανταστείς ροζ καταστάσεις. Στο γυμνάσιο, στην έναρξη μιας κατάληψης, σε μια σκάλα. Εκείνη κατέβαινε και εγώ ανέβαινα. Την πρώτη στιγμή που κοιταχτήκαμε ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Σαν σκηνή από ταινία. Μέσα στην τρέλα εκείνης της πρώτης μέρας της κατάληψης που ο κόσμος έτρεχε πάνω κάτω σε σκάλες και προαύλια, εμείς ατάραχες ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας. Μέχρι το τέλος της μέρας ήμασταν οι καλύτερες φίλες και περάσαμε μαζί 10 μήνες.
ΜΑΖΙ. Σχεδόν 24/7 ΜΑΖΙ.
Και μετά.... έφυγε.
Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που έφευγε και πέρασε από το σπίτι μου να με χαιρετίσει. Δεν έχω νιώσει ξανά να μου ξεριζώνουν την καρδιά. Ήταν αυτή η μέρα, και Αυτό το συναίσθημα.
Βρεθήκαμε, Χαθήκαμε, Ξαναβρεθήκαμε. Με 3 υπερατλαντικά και πολλά πολλά τηλέφωνα ενδιάμεσα, πέρασαν 16 χρόνια.
Η μέρα του γάμου της ήταν η πιο πολυσυζητημένη μεταξύ μας μέρα. Από σχέδια άλλο τίποτα. Πολλά σχέδια. Διαφορετικά κάθε φορά. Αστεία, Σοβαρά. Γελοία. Αλλά πάντα σχέδια στα οποία ήμασταν ΜΑΖΙ.
1 γέννα, αρκετοί χωρισμοί και πολλές συγκινήσεις μετά φτάνουμε στο σήμερα.
Σήμερα είναι λοιπόν αυτή η πολυσυζητημένη γαμομέρα. Σίγουρα όσο γράφω αυτές τις γραμμές βαριεστημένη και καθισμένη στην καρέκλα του γραφείου μου, κάπου στην άλλη άκρη της γης, η φίλη μου κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα, καθώς σε λιγη ώρα θα πει το "I DO" δημόσια στον άντρα της ζωής της.
Και ενώ είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι θα ήμασταν ΜΑΖΙ αυτή τη μέρα, η πραγματικότητα μας απέδειξε λάθος. Εγώ είμαι εδώ καθισμένη στο βαρετό γραφείο μου προσπαθώντας να συμμαζέψω το μυαλό μου, ενώ εκείνη εκεί,να περιτριγυρίζεται από άλλους ανθρώπους. Φίλους, γνωστούς, οικογένεια.
Σήμερα είναι λοιπόν αυτή η πολυσυζητημένη γαμομέρα. Σίγουρα όσο γράφω αυτές τις γραμμές βαριεστημένη και καθισμένη στην καρέκλα του γραφείου μου, κάπου στην άλλη άκρη της γης, η φίλη μου κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα, καθώς σε λιγη ώρα θα πει το "I DO" δημόσια στον άντρα της ζωής της.
Και ενώ είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι θα ήμασταν ΜΑΖΙ αυτή τη μέρα, η πραγματικότητα μας απέδειξε λάθος. Εγώ είμαι εδώ καθισμένη στο βαρετό γραφείο μου προσπαθώντας να συμμαζέψω το μυαλό μου, ενώ εκείνη εκεί,να περιτριγυρίζεται από άλλους ανθρώπους. Φίλους, γνωστούς, οικογένεια.
Και εγώ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ.
Και είναι ΠΑΛΙ σαν να μου ξεριζώνεται η καρδιά. Απλά αυτή τη φορά γίνεται πιο ώριμα. Με πολυ ωριμότητα και λιγότερο κλάμα.
Όχι για το γάμο σαν γάμο (για τον οποίο πραγματικά δεν μου λέει κάτι σαν event), αλλά για τη στιγμή αυτή που είναι ΤΟΣΟ σημαντική για τη ΦΙΛΗ μου, και εγώ ΔΕΝ είμαι εκεί!
Γιατί ΠΑΛΙ θα συμβεί κάτι μοναδικά σημαντικό για τη φίλη μου και εγώ δεν θα το μοιραστώ μαζί της.
Δεν είναι ότι επειδή θα λείπω θα τη νιώθω λιγότερο φίλη μου, ούτε και εκείνη εμένα. Γιατί αυτά που μας ενώνουν δεν είναι ότι μοιραζόμαστε πράγματα μαζί - δεν το κάνουμε άλλωστε. Είναι ότι επικοινωνούμε και κουμπώνουμε σε τέτοιο βαθμό ώστε η καθημερινές αλλαγές να μην επηρεάζουν αυτή τη σχέση.
Είναι περίεργη, συναισθηματικά, μέρα η σημερινή, και πολλά αυτά που έχω στο μυαλό μου. Στεναχωριέμαι πραγματικά που δεν το ζω μαζί της αυτό σήμερα.
Η διαπλανητική μου φιλία όμως με έχει μάθει ότι οι φιλίες είναι κάτι πολύ βαθύτερο από την καθημερινή επαφή. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την κοινή κατασπατάληση του χρόνου μας.
Είναι αυτό το ζεστό συναίσθημα που νιώθεις όταν μιλάς ή βρίσκεσαι με αυτόν τον άνθρωπο που ταιριάζεις φυσικά. Που όλα βγαίνουν εύκολα, χωρίς να χρειάζεσαι να είσαι ή να φέρεσαι "κάπως". Που είσαι ο εαυτός σου ολόκληρος, ξεδιπλωμένος, χωρίς να πιέζεσαι για να χωρέσεις στα κουτάκια κανενός.
Που δίπλα του νιώθεις ότι είσαι στο ΣΩΣΤΟ σημείο του πάζλ.
Είναι αυτό το σημαντικότερο δώρο που μου έχει κάνει η διαπλανητική μου φιλία, και γιαυτό το λόγο η θλίψη μου και η ταυτόχρονη χαρά μου σήμερα με έχει πνίξει και δεν μπορούσα να λειτουργήσω αν δεν έγραφα αυτές τις γραμμές, και αν δεν αφιέρωνα λίγο από το χρόνο μου σε εκείνη.
Όπως θα έκανα άλλωστε και αν ήμουν δίπλα της σήμερα, αυτές τις ώρες. Σε εκείνη λοιπόν, αφιερωμένες οι σκέψεις μου και οι ώρες μου...
Γιατί κατά βάθος ήμουν εκεί σήμερα... Έστω πνευματικά.
Αλλά τώρα σσσσσ.... Αρχίζει ;)
