Τελευταία μέρα του χρόνου, και αν και παραμελημένο το μπλογκοdiary δεν γινόταν να περάσει αυτός ο χρόνος κ να μην κάνω μια ανάρτηση.
Επετειακή.
Για το καλό ρε παιδί μου!
Εδώ ειμαι λοιπόν. Δηλαδή όχι στο εδώ που ήμουν όλες τις άλλες χρονιές, αλλά σε ένα άλλο εδω. 4 περιπου ωρες μακριά απο εκείνο το εδώ. Και λίγο πιο royal και καθωσπρέπει απο το παλιό εδώ.
Η χρονιά που περνάει (ειναι καθοδόν σε όλο τον κόσμο, αλλού έχει ήδη έρθει η καινούρια και αλλού είμαστε ακόμα στην παλιά), ήταν μια γεμάτη άδεια χρονιά.
Ήταν μια χρονιά σαν σέρφ.
Ξεκινησε κουλ ήρεμα και προσγειωμένα. Με δουλειά, σχετικά καλά χρήματα και πολύ αγάπη. Αγάπη πάνω στην οποία πατάω για να νιώσω καλά - η σανίδα μου.
Στη συνέχεια άρχισε να φουσκώνει και να πηγαίνει σούπερ! Εγώ πάνω στη σανίδα μου πήγαινα σφαίρα.
Ξαφνικά μπλααατς! Το κύμα με κατάπιε, εμένα και τη σανίδα μου (όπως τους περισσότερους εκεί έξω). Ήταν εκεί, γύρω στο καλοκαίρι.
Μετά το πρώτο σοκ αγκαλιά πάντα με τη σανίδα μου, και όντας σοκαρισμένη πήρα την απόφαση. Θα φύγω. Είναι οριστικό.
Και έφυγα. Άφησα πίσω τα πάντα. Πούλησα ότι μπορούσα, και ήρθα εδώ με τη σανίδα μου και μια αγκαλιά.
Ειμαι καλα, χαρουμενη κ ηρεμη. Πιο καλα απο οτι υπηρξα τα τελευταια 5 τουλαχιστον χρόνια.
Πιο ήρεμη απ'οτι υπήρξα σε ολοκληρη τη ζωη μου.
Έτοιμη για πολλά και μεγάλα κύμματα. Έτοιμη για νέες θάλασσες.
Γράφω από το εδώ, ενώ μυρίζω τα γλυκά που ψήνω στο φούρνο, για να μου θυμήσω:
Να συνεχίσω να κάνω όνειρα, τόσο μεγάλα που να με τρομάζουν.
Να μην εγκαταλείπω την προσπάθεια για ό,τι βάζει το μυαλό μου, γιατί στο τέλος ειναι γαμάτο.
Να κρατήσω αυτήν την αγκαλιά που ήρθε στο δρόμο μου 10 χρόνια πριν και έδωσε νόημα στη ζωή μου!
Να ακούω καμιά φορά τι μου λέει αυτή η αγκαλιά,όσο φιλόδοξο και παράλογο και αν το βρίσκω.
Γιατί πρέπει να θυμάμαι πάντα πως αν πιστέψω οτι έχω φτερά,
μια μέρα θα πετάξω!
μια μέρα θα πετάξω!
Καλή χρονιά με αγάπη πάνω απ'όλα και όνειρα.
ΟΛΑ τα άλλα έρχονται!!!
