Η αλήθεια ειναι ό,τι σε εχω παραμελήσει. Το ξέρω. Δεν θα αρχίσω τις δικαιολογίες. Θα σου πω ορθά κοφτά οτι απλά ετσι είναι η ζωή. Σκληρή κ άδικη. Όλα τα έχω παραμελήσει τωρα τελευταία.
Το σπίτι, τη ζωή , τα διαβάσματα... Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν για πολύ καιρό ζεις με τις μηχανές στο full speed. Καίς φλάτζα κ μετά θες σέρβις. Consider this as the sevice period.
Όμως δεν είναι αυτος ο λόγος που γράφω σήμερα. Σήμερα γράφω γιατί είναι η παραμονη ενος νεου ξεκινηματος. Όπως έχω πει ξανά τα νεα ξεκινήματα είναι το αγαπημένο μου θέμα.
Αύριο λοιπόν, θα ξημερώσει μια πολύ ωραία Δευτέρα. Με πολυ άγχος, όπως άλλωστε θα ταίριαζε σε μια τέτοια Δευτέρα, νέα μέρη κ νέα πρόσωπα.
Με αγχώνουν πολύ οι αλλαγές. Τα νέα μέρη, τα νέα πρόσωπα. Πάντα με άγχωναν. Φαίνεται πως όσο και να εκτίθεσαι σε αυτά που σε αγχώνουν, δεν το συνηθίζεις. Κάθε φορά η ίδια ιστορία. Θα βλέπω εφιάλτες τις πρώτες μέρες,θα ξυπνάω κάθιδρη στη μέση της νύχτας κ θα είμαι σαν ζόμπι την υπόλοιπη μέρα.
Όλα αυτά, μεχρι να οικειοποιηθώ το περιβάλλον και τους ανθρώπους κ να ξαναδημιουργήσω μια κανονικότητα.
Μετά από λίγο θα βαρεθώ πάλι την κανονικότητα κ θα ξαναβγώ στο ψάξιμο και φτου και απ'την αρχή .
Αλλά να σου πω κάτι; Έτσι είναι η ζωή ρε. Σκληρή κ άδικη. Γιαυτο τη γουστάρω. Γιατι αν ήτανε καμία δικαιη κ fluffy σαν λευκος ζελεδενιος κώλος σε λουλουδενιο μαγιω στην παραλια, θα την εβρισκα ξενέρωτη κ νερόβραστη κ δεν θα μου αρεσε καθολου.
I will keep you updated με ολες τις ενοχλητικές λεπτομέρειες της αϋπνίας που θα ακολουθησει ;)
Μουτς
Το σπίτι, τη ζωή , τα διαβάσματα... Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν για πολύ καιρό ζεις με τις μηχανές στο full speed. Καίς φλάτζα κ μετά θες σέρβις. Consider this as the sevice period.
Όμως δεν είναι αυτος ο λόγος που γράφω σήμερα. Σήμερα γράφω γιατί είναι η παραμονη ενος νεου ξεκινηματος. Όπως έχω πει ξανά τα νεα ξεκινήματα είναι το αγαπημένο μου θέμα.
Αύριο λοιπόν, θα ξημερώσει μια πολύ ωραία Δευτέρα. Με πολυ άγχος, όπως άλλωστε θα ταίριαζε σε μια τέτοια Δευτέρα, νέα μέρη κ νέα πρόσωπα.
Με αγχώνουν πολύ οι αλλαγές. Τα νέα μέρη, τα νέα πρόσωπα. Πάντα με άγχωναν. Φαίνεται πως όσο και να εκτίθεσαι σε αυτά που σε αγχώνουν, δεν το συνηθίζεις. Κάθε φορά η ίδια ιστορία. Θα βλέπω εφιάλτες τις πρώτες μέρες,θα ξυπνάω κάθιδρη στη μέση της νύχτας κ θα είμαι σαν ζόμπι την υπόλοιπη μέρα.
Όλα αυτά, μεχρι να οικειοποιηθώ το περιβάλλον και τους ανθρώπους κ να ξαναδημιουργήσω μια κανονικότητα.
Μετά από λίγο θα βαρεθώ πάλι την κανονικότητα κ θα ξαναβγώ στο ψάξιμο και φτου και απ'την αρχή .
Αλλά να σου πω κάτι; Έτσι είναι η ζωή ρε. Σκληρή κ άδικη. Γιαυτο τη γουστάρω. Γιατι αν ήτανε καμία δικαιη κ fluffy σαν λευκος ζελεδενιος κώλος σε λουλουδενιο μαγιω στην παραλια, θα την εβρισκα ξενέρωτη κ νερόβραστη κ δεν θα μου αρεσε καθολου.
I will keep you updated με ολες τις ενοχλητικές λεπτομέρειες της αϋπνίας που θα ακολουθησει ;)
Μουτς
