Εντ Οφ Γιαρ Ριβιου

Εδώ είμαι και εγώ. Εμ, πού αλλού να ήμουν?

Καλά, δεν είμαι εδώ εδώ. Οι τελευταίες μέρες αυτού του χρόνου με βρήκαν σε ένα άλλο εδώ. Ένα εδώ που μου ταιριάζει ΤΟΣΟ πολύ στην ψυχοσύνθεση μου που δεν θέλω να φύγω. Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή ομως. Τι ανασκόπηση θα ήταν άλλωστε αν αρχίζαμε από το τέλος;

Αυτός ο χρόνος ξεκίνησε με πολύ αγχος, όπως συμβαίνει άλλωστε όταν θέτεις μεγάλους στόχους. Με καινούρια δουλειά και πολύ προσπάθεια (αυτό το 17 το παράκανα με τις καινούριες δουλειές είναι η αλήθεια.), αλλά και με πολλύ δουλειά σωματικά. Κολυμβητήρια, διατροφές, ατελείωτες ώρες στο Pinterest και αυτή η ατελείωτη εύρεση νυφικού. Τι να σου λέω.

Εκεί τον Αύγουστο λίγο ήμουν σαν το λιοντάρι στο κλουβί, με τους ανθρώπους να καίγονται στο Μάτι και εγω να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να βοηθήσω. Αλλά ευτυχώς και εκεί την βρήκα την άκρη και βοήθησα λίγο να ζευγαρώσουμε τα χαμένα ζωάκια με τους ανθρώπους τους. Πολυ rewarding experience μπορώ να πώ.

Μετά ηρθε ο ΓΑΜΟΣ. Όλα πηγαν καλά γιατί είχα πολύ δυαντό παίχτη στην ομάδα μου ;) Έτσι καταφέραμε και τα οργανώσαμε όλα, από την ξενιτιά και όλα πήγαν ρολόι. :) Η σχεδόν όλα. Αλλά ποιος νοιάζεται; χαχαχα. Ο γάμος ήταν μια ευκαιρία για ξεκαθαρίσματα. Όχι το actual event αλλά το πριν, οι προεργασίες ... καταλαβαίνεις. Άλλος κόσμος έφυγε απο τη λίστα μου (στο καλό και να μας γράφει) άλλος κόσμος μπήκε στη λίστα μου. Γενικά, πολλες αλλαγές και ωριμότητα. Πολύ ωριμότητα. Αυτά είναι που μας κάνουν πιο δεμένους και πιο καλή ομάδα, έτοιμους να αντιμετωπίσουμε ό,τι άλλο μας έρθει. :)

Το δεύτερο μισό του χρόνου είχε άλλου είδους δουλειά. Προσωπική πάλι, αλλά πιο ενδοσκοπική. Καταφερα να μπω σε πόρτες κλειστές και κλειδαμπαρωμένες χρόνια, με αράχνες και άλλα φοβιστικά πράγματα. Όμως τις άνοιξα διάπλατα χωρίς φόβο και αντιμετώπισα τα θεριά και τα κοίταξα κατάματα. Ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου, αλλά είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου που μπορώ και βρίσκω τη δύναμη να μην κρύβω ό,τι με χαλάει κάτω απο το χαλάκι αλλα να το αντιμετωπίζω σε όλο του το μέγεθος.

Και φτάνω στο τέλος αυτού του χρόνου, όπως είπα μας βρίσκει μαζί, σε ενα άλλο εδώ. Ηλιόλουστο και ζεστό, με τιρκουάζ νερά και άλλο κόσμο και ωραία παπάγια και μυρωδάτη μπανάνα και τέλειο ανανά και ζουμερό πεπόνι και καραμελένιο ρούμι. Και the living is easy, αλλά που δεν ήταν πάντα easy το living ή at least δεν ήταν για όλους. Γιατί το 2017 χτυπήθηκε απο τον τυφώνα Ιρμα και καταστράφηκε ολοσχερώς.

Και από τότε ξαναχτίζεται. Και ακόμα χτίζεται. Και θα χτίζεται για πολύ, γιατι δεν ανοικοδομείς ένα νησί μέσα σε ενα δυο χρόνια. Αυτό παίρνει καιρό και προσπάθεια.  Και δεν πάς κάθε μερα μπροστά. Μερικές μέρες ξανααγριέυει ο καιρός και σε πάει λίγο πίσω. Αλλά κάθε μέρα που περνάει και ξυπνάς και το προσπαθείς είναι μέρα που κάνεις πρόοδο. Κάθε μέρα που δεν το βάζεις κατω και κυνηγάς τα ονειρά σου είναι μερα που σε πάει μπροστά. 

Και θα σε αφήσω φέτος με τους παρακάτω στίχους που άκουσα σε ενα τραγούδι στο ραδιόφωνο. Το λένε  "A bitch called Irma" και το έγραψαν οι Orange Grove μαζι με τον Brainpower και μπορείς να το ακούσεις εδω έχει και τους στίχους να τους διαβάσεις, αλλά δεν θα καταλάβεις τίποτα αν δεν δεις το βιντεάκι εδω. Σου υπόσχομαι οτι ό,τι βλέπεις είναι απο τον συγκεκριμένο τυφώνα στο συγκεκριμένο νησί και μερικά πλάνα είναι απο το ξενοδοχείο που καθομαι και σου γράφω αυτές τις γραμμές.

Και αυτό είναι το ΠΙΟ χαρμόσυνο μηνυμα του χρόνου που φεύγει αλλά και του χρόνου που έρχεται. ΌΛΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΝΤΑΙ αρκεί εμείς να το θέλουμε - ΠΟΛΥ.

Facing the biggest and baddest disaster
We growing bigger and stronger and faster
Day by day hour by hour
We moving on said we're feeling the power

Έτσι λοιπόν παίρνω αυτούς τους στίχους και εύχομαι σε μένα στο μαζί μου και σε όλους εσάς, να γινόμαστε δυνατότεροι όσο μεγαλύτερη είναι η καταστροφή και να μην το βάζουμε ΠΟΤΕ κάτω.

Καλή χρονιά να έχουμε. 

3 χρονια ξενιτιά και ενας γάμος

Well well... εδώ είμαι και εγώ!

Ξέρω ξέρω, είμαι αδικαιολόγητη.  Όμως να ξέρεις, γράφω που και που αλλά όταν έρχεται η ώρα να πατήσω αυτό το κουμπάκι της δημοσίευσης ολο κάτι στραβώνει.

Γιαυτο λοιπόν σημερα θα μπω κατευθείαν στο ψητό να προλαβω να στα πω.

Πολλα τα απντειτς. Λείπω ενάμιση χρόνο σχεδόν. Δηλαδή το μισο απ'όσο βρίσκομαι εδώ.

Ω ναι. 3 χρονια εις τας εξωτερικάς. Πριν 3 χρονια λοιπον εναν κατακαημένο Σεπτεμβρη ακριβώς μια εβδομάδα πρίν από τις εκλογές πήρα των οματιών μου, καβάλησα ένα αεροπλάνο και έφυγα. Πως έλεγε ο άλλος "Καβάλα στο δελφίνι τον κόσμο γύρισα" ε καμία σχέση. 4 ωρες δρόμο έκανα και προσγειώθηκα ανέμελη και ανήξερη σε εναν ξένο τόπο τόσο διαφορετικό από τον δικο μου που ούτε που μπορούσα να φανταστώ εκείνες τις πρώτες μέρες τι θα μου έκανε στο μέσα μου.

Δεν θα σου κάνω φούλ ανασκόπηση τώρα, γιατί έτσι και αρχίσω θα μας πάρουν τα ζουμιά και θα κλαίμε μέχρι το πρωί. Οχι, οχι. Εδώ μόνο χαρούμενα πράματα θα λέμε.

Ήρθα λοιπόν που λες, ειχα τη δουλεια μου, και περίπου τέτοιες μέρες είχα βρεί και σπίτι - ω χαρές τι να σου λέω! Πού να ξερα τι θα με περίμενε σε αυτό το σπίτι. Χαχα. Πάει και αυτό όμως πέρασε.

Ο χρόνος κύλησε, αργά-αργά στην αρχή και γρήγορα-γρήγορα στη συνέχεια. Και ετσι βρέθηκα ξαφνικά να γιορτάζω 3 χρόνια στην ξενιτιά. Εγώ και ο Καζαντζίδης ένα πράμα.

3 χρόνια  γεμάτα στιγμές. Πολυ κλάμα- καθότι ως αυθεντική drama queen δεν γίνεται χωρίς κλάμα. Αλλά και πολύ γελιο και ευτυχία.

Ξέρεις, ενώ όπως έχουμε πει πολλές φορές  όλες οι στιγμές έχουν ακριβως ίδια διάρκεια, υπάρχουν και μερικές στιγμές που έχουν λιιιγο περισσότερη σημασία. Αυτές οι κομβικής σημασίας στιγμές χρειάζονται κυρίως για να κάνουμε μια μικρή παύση, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να κοιτάμε λιγο πίσω  για να μετρήσουμε ποσο δρομο έχουμε διανύσει.

Αυτόν τον Σεπτέμβριο λοιπόν ένας γάμος (οχι εγώ, μια φίλη μου) ήταν η αφορμή για να πάρω αυτή τη στιγμή κομβικής σημασίας.

Εκεί που λες ανάμεσα στον κόσμο, κοίταξα γύρω μου, και ένιωσα τόσο καλά, που δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις. Μάλιστα αυτό συνέβη οχι 1 αλλά 2 φορές. Αμεεεε.

Ένιωσα τρισευτυχισμένη που περιτριγυριζόμουν από ανθρωπους που αγαπώ και με αγαπάνε. Όχι μόνο εκεί στα πάτρια εδάφη, που έχω φίλους από όταν ήμουν αθώα παιδούλα.  Αλλά και εδώ στην ξενιτιά. Μέσα σε 3 χρόνια πρόλαβα και έκανα φίλους για μια ζωή, από αυτούς που μιλάνε στο μέσα σου χωρις να ξεστομίσουν ούτε μια κουβέντα. Μερικοι από αυτούς τρελοί αρκετά ώστε να καβαληήσουν ένα αεροπλάνο και να κάνουν 4 ώρες ταξίδι για να πάνε σε εναν γάμο που δεν θα καταλάβαιναν τίποτα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αυτες τις κομβικές στιγμές του γάμου ( και μετά γάμου) τις χρησιμοποιήσα για να μετρήσω πού ήμουν και πού είμαι. Να δω πόση απόσταση εχω διανύσει τελικά. Πού βρίσκομαι και τι έχω καταφέρει. Χρονικά είναι 3 χρόνια ναι. Αλλά ψυχολογικά; Πόσο μεγάλωσα, πόσο ωρίμασα; Πόσα έχασα και πόσα κέρδισα; Θα σου πω αμέσως πόσα.

ΑΜΕΤΡΗΤΑ.

Αυτό που έζησα και ζω τα τελευταία χρόνια στην ξενιτιά, είναι αυτο που λέμε εμπειρία. Δυστυχώς η ευτυχώς είναι μη μετρήσιμη και η αξία της είναι ανεκτίμητη. Μπορω να περάσω ώρες απαριθμώντας τα θετικα και τα αρνητικά που έζησα και ζω. Όμως, όσο λεπτομερή καταγραφή και να κάνω, τίποτα δεν θα μπορέσει να μεταφέρει τις ζυμώσεις που έκαναν αυτά τα γεγονοτα μέσα μου και πόσο διαφορετικό άνθρωπο με έκαναν.

3 χρονια ξενιτιά λοιπόν, και μου εύχομαι να έρθουν πολλά πολλά ακόμα τέτοια χρόνια. Χρόνια που θα με αλλάξουν, θα με εξελίξουν, θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Γιατί πάντα τα καλύτερα έρχονται ;)