Όλοι οι άνθρωποι έχουν ψυχολογικά προβλήματα - θέματα. Άλλος μικρότερα και άλλος μεγαλύτερα.
Έχω αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτηση μου ότι νιώθω ένα μπέρδεμα.
Δεν ξέρω ποια είμαι και τι θέλω.
Εγώ αυτό το ονομάζω ψυχολογικό μπέρδεμα.
Δεν ξέρω, ακόμα, αν έχω ψυχολογικά προβλήματα και ποια είναι αυτά.
Προς το παρόν ζω σε ένα μπέρδεμα. Όταν το ξεμπερδέψω θα σας πω.
Αλλά πάντα νιώθω σαν την ατάκα του αρκά :
Θέλω να βγώ από το αδιέξοδο που ζω αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ από που μπήκα.
Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ότι η ψυχολογία της γυναίκας είναι έχει τη μορφή κύματος και είναι περιοδική, με διάρκεια περίπου ένα μήνα.
Φουσκώνει φουσκώνει και είναι στο απόγειο κατά την διάρκεια του μήνα, και μετά ξεσπάει και πέφτει σαν πτώση σε μια βαθιά χαράδρα.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμβαδίζει με τις "δύσκολες μέρες" μας, πολλές φορές όμως συμπίπτει.
Και όταν τελειώσει πάλι απ'την αρχή.
Τις τελευταίες μέρες ζω εκείνες τις μέρες του μήνα μου. Που έχω πέσει στη χαράδρα. Και πέφτω και πέφτω, ασταμάτητα. Και απλά αναρρωτιέμαι ενμέσω δακρύων και βαριάς ψυχής. Πότε τελειώνει αυτο?Πότε θα φτάσω στο τέλος?Θέλω να ξαναχαμογελάσω.
Θέλω να ξυπνήσω και να δώ τη καθημερινότητά μου με χαρούμενο μάτι.
Βαρέθηκα αυτή την ψυχολογία που έχει φτάσει στα τάρταρα.
Θέλω να ξαναγίνω φοιτήτρια.Να ξεκινάνε οι καλοκαιρινές διακοπές μου μέσα Ιουνίου και να τελειώνουν μέσα Σεπτεμβρίου που ξεκινάνε οι χειμερινές.
Σκέφτομαι το παρελθόν. Ανθρώπους που πέρασαν και έφυγαν (ευτυχως).
Ανθρώπους που έδιωξα και με έδιωξαν από το δρόμο τους.
Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα κάνει διαφορετικές επιλογές.
Δεν μετανιώνω για τις επιλογές που έχω κάνει, απλά σκέφτομαι πως θα ήμουν αν ήταν αλλιώς.
Το καλό με το να πηγαίνεις σε ψυχολόγο είναι ότι κλείνεις ένα ραντεβού, μπαίνεις κάθεσαι, μιλάς - μιλάς, ανοίγεις την ψυχή σου αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου κλαίς γελάς και μετά τελειώνει η ώρα σηκώνεσαι φεύγεις και συνεχίζεις τη ζωή σου μέχρι το επόμενο ραντεβού.
Το κακό είναι όταν προσαπθείς να κάνεις αυτοψυχανάλυση.
Όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα σε ακολουθεί. Θα μιλήσεις ανοιχτά θα ταπεινώσεις το εαυτό σου σε σένα, θα κλάψεις θα γελάσεις. Αλλά δεν σταματάει ποτέ.
Και όταν το βράδυ θα ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου και θα κλείσεις τα μάτια προσπαθώντας να αφεθείς στην αγκαλιά του Μορφέα, ακόμα και τότε πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου. Και να μιλήσεις ανοιχτά, αληθινά. Μα ακόμα και τότε δεν σταματάει. Σε κυνηγάς παντού.
Το δυσκολότερο όλων είναι να έχεις κάποιον άντρα δίπλα σου.
Που να καταλάβει ο έρημος ότι εσύ αυτοβασανίζεσαι. Και τη μια στιγμή γελάς και την άλλη κλαίς?Και γιατί να μπεί στη διαδικασία να σε κατανοήσει αφού ούτε εσύ δεν καταλαβαίνεις πλήρως τι συμβαίνει?
Ίσως γιαυτό εμείς οι γυναίκες στρεφόμαστε προς το ίδιο φύλο.
Φυσικά μπορώ να καταλάβω όταν καθόμαστε με την κολλητή μου για καφέ και γελάμε μετά από μισή ώρα να κλαίει. Το ξέρω, το νιώθω, και εγώ το παθαίνω.
Θέλω και εγώ την ίδια κατανόηση. Όχι να καταλάβεις από που προέρχεται, αλλά ότι έτσι είναι. Και είναι φυσιολογικό.
Έτσι είμαι. Τη μια στιγμή γελάω και την άλλη κλαίω. Δεν είμαι το παράξενο ον - από άλλο πλανήτη. Ή μπορεί και να είμαι, αλλά αφού ζω αναμεσά σας θέλω να με αντιμετωπίζετε σαν φυσιολογική.
Σόρυ για τα σχόλια, αλλά είναι αυστηρά εξομολόγηση.
:)
