Ιστιοπλοϊα… Μια λέξη – Χίλιες εικόνες…

Sail away with me honey…

Μόνο με μια λέξη γεμίζει το μυαλό μου με εικόνες…Προπονήσεις, αγώνες, διαδρομές, βόλτες… Η ιστιοπλοΐα δεν είναι ένα άθλημα για όλους. Είναι άθλημα γι αυτούς που θέλουν , και γι αυτούς που μπορούν. Είναι στάση ζωής. Όσοι από εμάς μπορούμε και θέλουμε παράλληλα , απολαμβάνουμε την αξία της στιγμής.

Ένα άθλημα, που βασίζεται τόσο στο ομαδικό πνεύμα όσο και στο fair play, και που μπορεί να παρέχει μοναδικές ατομικές στιγμές. Η ομάδα πρέπει να λειτουργήσει τόσο συνολικά, όσο και ο καθένας ατομικά, αν θέλουν να έχουν ένα σωστό αποτέλεσμα – το οποίο δεν ταυτίζεται με τη νίκη πάντα. Χρειάζονται ατελείωτες ώρες προπονήσεων για να μάθει το πλήρωμα να λειτουργεί συγχρονισμένα και ομαδικά. Όμως είναι πραγματικά μαγικό όταν «δέσει» η ομάδα, πόσο όμορφα και αρμονικά λειτουργούν όλα. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές ακόμα και μέσα σε 6 ώρες προπόνηση.

Διάφορες υποχρεώσεις με κράτησαν μακριά από το άθλημα που τόσο αγαπώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Την Κυριακή όμως κατάφερα και συμμετείχα σε έναν αγώνα, τον πρώτο μετά από 2 περίπου χρόνια. Χωρίς προπόνηση, χωρίς προετοιμασία. Όσοι γνωρίζουν θα καταλαβαίνουν πως νιώθω. Για όσους δεν γνωρίζουν, σας λέω απλά ότι είναι σαν να έδωσα ραντεβού με την αγάπη της ζωής μου, που είχα να την δω δύο χρόνια…

Το ραντεβού ήταν στις 8 στο λιμάνι. Σηκώθηκα στις 7 χωρίς καμία δυσκολία (παρόλο που κάποιοι «κακοί άνθρωποι» με κράτησαν ξύπνια μέχρι τις 4 την προηγούμενη νύχτα…) και κατά τη διαδρομή μου στο meeting point έπεσαν τα ανάλογα τηλέφωνα στην προσπάθεια επιβεβαίωσης του ραντεβού, με τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος.

Αφού λοιπόν φτάσαμε στο σκάφος γνωριστήκαμε μεταξύ μας, όσοι δεν γνωριζόμασταν και ξεκινήσαμε διαδικασίες αναχώρησης. Δεν ξεκινούσαμε να πάμε για τη νίκη, για όλους εμάς ήταν μια προπόνηση, μια προσπάθεια να γνωριστούμε και να συντονιστούμε. Αλλά όπως όλοι έχετε ακούσει,

αξία έχει η διαδρομή όχι ο προορισμός.

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε. Είχαμε τις ατυχίες μας – έπιασε κάβο η μηχανή κατά την έξοδό μας από το λιμάνι, αλλά ο θαρραλέος skipper έκανε την απαραίτητη βουτιά και έλυσε το πρόβλημα. Μόλις βγήκαμε από το λιμάνι – με μιάμιση ώρα καθυστέρησης –, ξεκινήσαμε για τη γραμμή εκκίνησης. Εγώ σαν η πιο εξοικειωμένη με το σκάφος, άφησα τον skipper να δώσει τις απαραίτητες διευκρινήσεις στο υπόλοιπο πλήρωμα, και κατευθύνθηκα προς την πλώρη. Αφού ακόμη δεν είχαμε ανοίξει πανιά, κάθισα στη πλώρη και απόλαυσα τη διαδρομή ( μια αγαπημένη μου συνήθεια - καθόλου κακή, σε αντίθεση με όλες τις άλλες…).

Όταν το βλέμμα σου σταματάει στη γραμμή του ορίζοντα, και όταν το αεράκι που μυρίζει αλμύρα σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο, τότε δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο.

Στο μυαλό των ιστιοπλόων, η θάλασσα είναι έννοια συνυφασμένη με την ηρεμία, την ελευθερία και την ανεξαρτησία και το σεβασμό. Εκεί λοιπόν, καθισμένη, με τη θάλασσα απλωμένη στα πόδια μου – κυριολεκτικά – είναι χώρος μόνο για μένα. Ήμουν εγώ και ο εαυτός μου. Από τις πολύ λίγες στιγμές που έχουμε να απολαμβάνουμε τη μοναξιά μας… Ο μοναδικός ήχος που έφτανε στα αυτιά μου ήταν το κύμα που έσκαγε στην πλώρη. Ένιωθα τόσο μακριά από την πόλη που μας σκοτώνει μέρα με τη μέρα, τόσο μακριά από ίντριγκες, ψέματα, αγάπες και έρωτες…

Ένιωσα ξανά πώς είμαι εγώ. Μίλησα με τον εαυτό μου χωρίς να κρύψω τίποτα, χωρίς να με διακόψει τίποτα. Αφού τελείωσα με τις εσωτερικές αναζητήσεις, επέστρεψα στο cockpit (ο χώρος πίσω στο σκάφος, που βρίσκονται τα καθίσματα και το τιμόνι), όπου ήταν συγκεντρωμένα τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος και άκουσα τις τελευταίες οδηγίες από τον skipper.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα η θάλασσα μου τα είπε όλα… Ξεκινήσαμε με 1-2 μποφόρ, και καταλήξαμε στο δεύτερο μισό του αγώνα να ταξιδεύουμε με 6 μποφόρ. Δεν ζορίσαμε το σκάφος, για να εκμεταλλευτούμε τον αέρα, επειδή τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος ήταν «πρωτάρηδες» και δεν θέλαμε να τους τρομάξουμε. Άλλωστε πρέπει και εκείνοι να μάθουν ότι τη θάλασσα δεν πρέπει να τη φοβάσαι, πρέπει απλά να τη σέβεσαι.

Είχαμε τις «απώλειές» μας, καθώς κάποιοι από το πλήρωμα άρχισαν να έχουν ναυτίες και ζαλάδες και έτσι καταλήξαμε να «τρέχουμε» ο skipper εγώ και άλλη μια κοπέλα. Το καλό στο σκάφος μας είναι ότι οι ιδιαιτερότητες του κάθε ενός από εμάς είναι αυτό που λέμε "more than welcome"... Καλή θέληση να υπάρχει και όρεξη να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Κάπως έτσι τα καταφέραμε , και 3 ώρες πριν τερματίσουμε είχαμε ήδη τα πρώτα δείγματα συντονισμού μεταξύ μας.

Μετά τον τερματισμό, η κούραση που νιώθαμε όλοι ήταν απίστευτη, όμως το χαμόγελο στα πρόσωπα μας ήταν πλατύ. Μπορεί να μην πήραμε κάποια καλή θέση, όμως εμείς είχαμε κερδίσει. Είχαμε γίνει ομάδα. Είμαστε έτοιμοι για την επόμενη προπόνηση. Για να μάθουμε κάτι περισσότερο, για να γίνουμε λίγο καλύτεροι. Δεν βιαζόμαστε. Τα σκαλιά θα τα ανέβουμε ένα – ένα. Για να έχει νόημα η άνοδος, για να έχει αξία.

Γιατί η ιστιοπλοΐα είναι άθλημα ψυχής.