ΕΝΑ ΤΕΡΑΑΑΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη : Η φιλία είναι ισχυρός δεσμός. Και χωράει πολλή αγάπη μέσα της. Όλα μπορούν να αλλάξουν , όλες οι σχέσεις μπορεί να τελειώσουν .Η φιλία όμως παραμένει. Ακόμα και αν καμουφλαριστεί για λίγο καιρό (και για πολύ καιρό και για πάντα ακόμη) και ονομαστεί έρωτας. Ακόμη και τότε υπάρχει. Και είναι πάντα το ίδιο ισχυρή. Τόσο που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι πιο πολύ φίλος με τον άνθρωπο σου παρά ζευγάρι… Γιατί η φιλία είναι παντοτινή… Και είναι τόσο ευγενικό συναίσθημα που μπορεί να συνυπάρχει με πολλά άλλα…

Πριν από πολύ καιρό ένας φίλος (ο ίδιος ο ανήσυχος παλαιότερου post), μου είχε πει μια κουβέντα που με ταρακούνησε πολύ. Ήταν μια εποχή που με είχε συνεπάρει η χαρά της καινούριας μου δουλειάς και μιλούσα παντού και με όλους για το αντικείμενο εργασίας μου. Κάποια στιγμή λοιπόν αυτός ο φίλος μου είπε το εξής : « Το κακό με εσένα είναι ότι δεν περιμένεις να πάρεις feedback από τους άλλους. Δεν επεξεργάζεσαι αν ακούν ή αν καταλαβαίνουν αυτά που λες ». Εγώ τον κοιτούσα σαν στήλη άλατος. Τι να απαντήσω… (Δίκιο είχε άλλωστε) «Σιγά μην καταλαβαίνει η γυναίκα 50 χρονών τι εννοείς εσύ όταν λες το τάδε… » Έτσι μου είχε πει εκείνο το απόγευμα…

Και πραγματικά μου κίνησε την περιέργεια να δω αν όντως ισχύει. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, προσπαθούσα να δω αντιδράσεις των άλλων όταν μιλούσα για τη δουλειά μου, και σιγά – σιγά το μετέφερα σε όλες μου τις συζητήσεις. Όντως δεν παρατηρούσα παλιότερα τι λαμβάνει ο κόσμος. Γιατί τελικά κατάλαβα ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που είχα με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν υπαρκτό αλλά διορθώσιμο. Έτσι άρχισα να βοηθάω το συνομιλητή μου να μπει στο θέμα και να ακολουθήσει τη συζήτηση. Στις περισσότερες περιπτώσεις το κατάφερα.(!)

Πρόσφατα ανακάλυψα την αξία στις συμβουλές που μου έδινε (ο ίδιος άνθρωπος), και στον τρόπο με τον οποίο με στήριζε – λίγο ανορθόδοξος οφείλω να ομολογήσω , αφού είχε τύχει να πάρω τηλέφωνο κλαίγοντας για να πω τα παράπονά μου για τη δουλειά και είχε απαντήσει ως εξής : « Δεν έχεις δικαιώματα εσύ. Είσαι πιο νιούδι και απ’ τα νιούδια. Θα έπρεπε να ευχαριστείς που βρίσκεσαι εκεί, όχι να κλαις κιόλας…!!!»!!!

Όμως τώρα πια βλέπω την αξία όλων αυτών.

Με βοήθησες πολύ και σ’ ευχαριστώ. Σ ‘ευχαριστώ γιατί ακόμα και αν τις περισσότερες φορές νιώθω ότι με στήνεις στον τοίχο και με πυροβολείς, χωρίς να μου δώσεις δικαίωμα υπεράσπισης του εαυτού μου, τελικά αποδεικνύεται ότι το κάνεις για το καλό μου. Και είναι η ωραιότερη μορφή έκφρασης αγάπης που έχω δει… Γιατί δεν έχει τίποτα το πρόστυχο τίποτα το προκλητικό… Γιατί είναι για πέρα για πέρα αληθινό…

Γιατί είσαι εσύ.

Mην αναρωτηθείς τι με έπιασε πάλι… Ξέρεις, ψυχολογία είναι αυτή…