Μια μέρα, Μια ηλιαχτίδα, κ ένας Φίλος

Σήμερα, πέρασα μια περίεργη μέρα.

Από αυτές που σου τα δίνουν όλα (ή σχεδόν όλα), αλλά για λίγο.

Είχα ραντεβού με την ηλιαχτίδα μου... Για 4 ώρες μόνο...

Παράξενο πράγμα...Να περιμένεις να περάσουν οι μέρες, μέσα στο κρύο τη βροχή και την παγωνιά, για να έρθει η στιγμή εκείνη που έχεις ραντεβού με την ηλιαχτίδα σου...Για 4 ώρες μόνο.

Να πρέπει μέσα σε 4 ώρες να γεμίσεις τις μπαταρίες σου, να ρουφήξεις όλη την ενέργεια που μπορείς, για να έχεις αποθέματα μέχρι το επόμενο ραντεβού...

Και είναι πραγματικά παράξενο συναίσθημα στην αρχή ανυπομονησία, σφίξιμο στο στομάχι, περίεργες σκέψεις "θα του αρέσω? του έλειψα όσο μου έλειψε?κλπκλπ" (τι και αν σε ξέρω χρόνια, τι και αν με έζησες και σε έζησα? Τι και αν κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε μαζί αμέτρητες φορές...Τι και αν αγαπηθήκαμε , και αν τσακωθήκαμε και τα ξαναβρήκαμε...Τι και αν έχω περάσει τόσα και τόσα μαζί σου...Ακόμα το στομάχι μου σφίγγεται όταν πρόκειται να σε συναντήσω...)...

Στεκόμουν από μακριά και σε κοιτούσα.Δεν με είχες δει.Σου είπα ότι κάτι μου έτυχε και δεν θα έρθω. Όμως εσύ στεκόσουν εκεί...Έψαχνες μέσα στο πλήθος...Κρύφτηκα και σε πλησίασα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τόσο δυνατά που δεν μπορούσα να μιλήσω... Το στομάχι μου κόμπος... Οι περίεργες σκέψεις με είχαν κυριεύσει "Τι θα του πω? Τι θα μου πει?Θα χαρεί που με βλέπει τελικά?κλπκλπ"...

Και ξαφνικά εμφανίζομαι μπροστά σου...Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο, από ένα βλέμμα, ένα φιλί και μια αγκαλιά...Αυτή η αγκαλιά...Αχ...Πόσα μπορώ να υπομένω για αυτήν την αγκαλιά... Και σε κοιτούσα... Και μου μιλούσες... Και ήμασταν αγκαλιά...Και κάπως έτσι, τόσο γρήγορα πέρασαν οι ώρες και έπρεπε να φύγω...

Φιλί, αγκαλιά, λόγια γλυκά....

Γειά σου...Θα σε δώ στο επόμενο ραντεβού...

Και ανάμεικτα συναισθήματα μετά...

Μια χαρά...

Και μια λύπη...

Ένα δάκρυ...Είναι χαράς και λύπης ταυτόχρονα...

Και γυρίζω πίσω...Και μπαίνω στο blog μου να ξεχαστώ...Και πέφτει το μάτι μου σε ένα σχόλιο...Σχόλιο σε παλιαιότερη ανάρτηση.Που δεν το είχα δει...Από έναν φίλο...

ONE MAN SHOW-www.diktyo1024.gr είπε...
Όσο μισήσαμε την Καστοριά την πρώτη μέρα που πατήσαμε το πόδι μας ως φοιτητές, άλλο τόσο μισήσαμε την τελευταία μέρα που μαζεύαμε τα πράγματα μας από το σπίτι. Δεν είναι τελικά ο προορισμός αυτό που μας σημαδεύει, αλλά το ταξίδι.... Και αυτά τα 4 χρόνια ήταν ένα ανεπανάληπτο ταξίδι!!

Πόσο πίσω με γυρνάς Παναγιώτη μου!

Πίσω, όχι μόνο στην τελευταία μου μέρα...(είναι αλήθεια.Τη μίσησα θανάσιμα την τελευταία μέρα μου .Περισσότερο απ'όσο είχα μισήσει την πρώτη ...)

Με γύρισες πίσω σέ όλες τις τελευταίες μέρες που είχα ζήσει. Μεταξύ όλων και της δικής σου...(Δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ που δούλευα και δεν άκουσα την τελευταία σου εκπομπή...όμως κάποιος μου την είχε ηχογραφήσει, και την άκουγα πολλά πρωινά που ξυπνούσα... :) .... )...Πόσα έχουμε περάσει εκεί...Φιλίες, Τσακωμούς, Ανησυχίες...χαχα...Τα σκέφτομαι και γελάω...Δουλειές, εκπομπές, φιλοδοξίες...Προσπάθειες....

Και τι ταξίδι! Ταξίδι με αντίξοες συνθήκες. Χιόνια, κρύο, αφραγκίες...Ποτά, μεθύσια, γέλια και κλάματα! Εμπειρίες ζωής. Ανεπανάληπτο ταξίδι...

Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Εσένα και όλες τις άλλες... Ευχαριστώ που κάνατε τις μέρες μου και τις νύχτες μου στην Καστοριά τόσο, μα τόσο όμορφες.Τόσο μα τόσο αξέχαστες!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!!!!