Ο βυθός...

Τριγυρίζοντας στις μουσικές γωνιές του υπολογιστή μου, έπεσα πάνω σ'αυτό το τραγούδι, που είχα να το ακούσω καιρό... Αν υπάρχει τραγούδι να με εκφράζει τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές , τότε σίγουρα είναι αυτό...

Το μοιράζομαι λοιπόν μαζί σας...

Ο βυθός - Χάρις Αλεξίου

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πώ,

το σ'αγαπώ, δυο μόνο λέξεις.

Αγάπη μου πώς να μ'αντέξεις,

που 'μαι παράξενο παιδί, σκοτεινο.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω,

και αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.

Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις,

σου το'χα πει ένα πρωί, βροχερό...

Θα σβήσω το φώς κι όσα δεν σου χω χαρίσει,

σ'ένα χάδι θα σου τα δώσω.

Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,

μες του μυαλού μου τον μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνος θα μείνεις,

κι εγώ πιο μόνη και από μένα,

μες σε δωμάτια κλεισμένα,

το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ.

Γιατί μες το όνειρο μόνο ζω...

Στα σοβαρά μην με παίρνεις,

ειν'το μυαλό μου θωλό,

Είναι και ο κόσμος μου, αστείος.

Κι όταν με βαρεθείς τελείως,

ψάξε αλλού να με βρείς, όπως με θές.

Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο,

και κάποιο στίχο που σου μοιάζει.

Κοιτάζω έξω και χαράζει,

Έγινε τ'αύριο πάλι χθες...

Θα σβήσω το φώς κι όσα δεν σου χω χαρίσει,
'ένα χάδι θα σου τα δώσω,
Κι ύστερα πάλι, θα σε προδώσω,
μες του μυαλού μου τον μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά, που μόνος θα μείνεις,
κι εγώ πιο μόνη και από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ.
Γιατί μες το όνειρο μόνο ζω...