Έφυγααααααααααααα!

Κάπου εκεί ήθελα να πάω...

Πέρασα από εδώ...

Κάπως έτσι...

Και κατέληξα εδώ....

Και κάπως έτσι γύρισα....

Μπορεί να μην έφτασσα εκεί ....

Έτσι και αλλιώς δεν ξεκίνησα ποτέ για να φτάσω εκεί...

Είχα όμως καλή παρέα...

Έτσι, στέγνωσαν τα δάκρυα μου....

Έμεινε μόνο θυμός...

Που θα πάει όμως...Θα φύγει και αυτός...

Σεισμός!

Υποδείξεις για επιβίωση μετά από σεισμό

Αποσπάσματα από το άρθρο του Doug Copp στο "Triangle of Life ", επιμέλεια έκδοσης από τον Larry Linn &nb sp, του MAA Safety Committee , 13/4/04
Το όνομά μου είναι Doug Copp. Είμαι ο Αρχηγός Διάσωσης και Διευθυντής Καταστροφών της Αμερικανικής Ομάδας Διεθνούς Διάσωσης ( American Rescue Team International , ARTI ), η πιο έμπειρη ομάδα διάσωσης του κόσμου. Οι πληροφορίες που περιέχονται σ' αυτό το άρθρο θα σώσουν ζωές στο ενδεχόμενο ενός σεισμού.

Το πρώτο κτίριο στο οποίο μπουσούλισα στα τέσσερα ήταν ένα σχολείο στη πόλη του Μεξικού κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1985. Όλα τα παιδιά ήταν κάτω από τα θρανία. Όλα τα παιδιά κυριολεκτικά καταπλακωθήκανε σε σημείο ισοπέδωσης. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί άμα είχαν ξαπλώσει δίπλα στα θρανία κατά μήκος του διαδρόμου. Ήταν φρικτό, καθόλου αναπόφευκτο και αναρωτήθηκα γιατί τα παιδιά δεν ήταν στους διαδρόμους. Δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή ότι είχε δοθεί οδηγία στα παιδιά να κρυφτούν κάτω από οποιοδήποτε έπιπλο.
Απλά, όταν τα κτίρια γκρεμίζονται, το βάρος της οροφής που πέφτει πάνω στα διάφορα αντικείμενα ή έπιπλα ενός δωματίου συνθλίβει αυτά τα αντικείμενα, αφήνοντας κάποιο χώρο ή κενό δίπλα τους. Αυτός ο χώρος είναι αυτό που αποκαλώ "τρίγωνο της ζωής". Όσο μεγαλύτερο και δυνατότερο είναι το αντικείμενο, τόσο το λιγότερο θα συμπιεστεί. Όσο λιγότερο συμπιεστεί, τόσο μεγαλύτερο το κενό και τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πιθανότητα ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί το κενό αυτό για την ασφάλειά του να μη τραυματιστεί. Την επόμενη φορά που θα δείτε κτίρια που έχουν καταρρεύσει στην τηλεόραση, μετρείστε τα "τρίγωνα" που έχουν σχηματιστεί. Είναι παντού. Είναι το πιο κοινό σχήμα που θα δείτε στα γκρεμισμένα κτίρια. Είναι παντού.


ΔΕΚΑ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΣΕΙΣΜΟ

1. Σχεδόν όλοι που απλά "βουτούν και κρύβονται κάτω από κάτι" όταν καταρρέει ένα κτίριο συνθλίβονται μέχρι θανάτου. Οι άνθρωποι που χώνονται κάτω από αντικείμενα, όπως θρανία ή αυτοκίνητα, συνθλίβονται.

2. Οι γάτες, τα σκυλιά και τα μωρά πολύ συχνά και φυσικά διπλώνουν το σώμα τους στην εμβρυακή θέση. Πρέπει να κάνετε και εσείς το ίδιο σε περίπτωση σεισμού. Είναι ένα φυσικό ένστικτο ασφάλειας και επιβίωσης. Μπορείτε να επιβιώσετε σε ένα μικρό κενό. Πηγαίνετε δίπλα σε ένα αντικείμενο, δίπλα σε ένα καναπέ, δίπλα σε ένα ογκώδες αντικείμενο που θα συμπιεστεί ελαφρά αλλά θα αφήσει ένα κενό δίπλα του.

3. Τα ξύλινα κτίρια είναι η ασφαλέστερη κατασκευή που μπορεί κανείς να βρεθεί κατά τη διάρκεια ενός σεισμού. Το ξύλο είναι ελαστικό και κινείται με τη δύναμη του σεισμού. Αν όντως ένα ξύλινο κτίριο καταρρεύσει, δημιουργούνται μεγάλα κενά επιβίωσης. Επιπλέον, ένα ξύλινο κτίριο έχει λιγότερη συμπυκνωμένη μάζα όταν καταρρεύσει. Τα κτίρια από τούβλα θα σπάσουν σε πολλά ατομικά τούβλα. Τα τούβλα αυτά θα προκαλέσουν πολλούς τραυματισμούς, αλλά λιγότερα πολτοποιημένα πτώματα σε σύγκριση με πλάκες από μπετόν.

4.Αν είστε ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι τη νύχτα και συμβεί σεισμός, απλά κυλήστε έξω από το κρεβάτι. Ένα ασφαλές κενό θα υπάρχει γύρω από το κρεβάτι. Τα ξενοδοχεία θα είναι σε θέση να πετύχουν ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό επιβίωσης από σεισμό, απλά με το να αναρτήσουν μία πινακίδα στο πίσω μέρος της πόρτας κάθε δωματίου, που να λέει στους ενοίκους να ξαπλώσουν στο πάτωμα δίπλα στη βάση του κρεβατιού κατά τη διάρκεια ενός σεισμού.

5. Αν συμβεί ένας σεισμός και δεν μπορείτε εύκολα να ξεφύγετε με το να βγείτε έξω από τη πόρτα ή το παράθυρο, τότε ξαπλώστε κάτω και διπλώστε το σώμα σας στην εμβρυακή θέση δίπλα σε ένα καναπέ ή σε μία μεγάλη καρέκλα.

6. Σχεδόν όλοι που πηγαίνουν κάτω από το κούφωμα της πόρτας όταν καταρρέει το κτίριο, σκοτώνονται. Και αυτό γιατί αν κάθεστε κάτω από το κούφωμα και η πόρτα πέσει προς τα μπρος ή προς τα πίσω θα συνθλιφτείτε από την οροφή από πάνω. Αν ή πόρτα πέσει προς τα πλάγια θα κοπείτε στη μέση από το κούφωμα. Και στις δύο περιπτώσεις θα σκοτωθείτε!

7. Ποτέ να μη πάτε στις σκάλες. Οι σκάλες έχουν διαφορετική ιδιοσυχνότητα (ταλαντώνονται διαφορετικά από το κεντρικό όγκο του κτιρίου). Οι σκάλες και το υπόλοιπο τμήμα του κτιρίου συνεχώς προσκρούουν μεταξύ τους μέχρις ότου οι σκάλες διαλυθούν εκ θεμελίων. Οι άνθρωποι που πάνε στις σκάλες πριν λάβει χώρα η οριστική διάλυσή τους, ακρωτηριάζονται φρικτά από τα σκαλοπάτια της σκάλας τη στιγμή που αυτά διαλύονται. Ακόμα και αν το κτίριο δεν καταρρεύσει, μείνετε μακριά από τις σκάλες, καθόσον αυτές είναι από τα πιο πιθανά μέρη του κτιρίου να υποστούν βλάβες. Ακόμα και αν οι σκάλες δεν καταρρεύσουν από το σεισμό, μπορεί να καταρρεύσουν αργότερα από την υπερφόρτωσή τους από τον πανικόβλητο κόσμο που έχει στραφεί σ' αυτές για εκκένωση του κτιρίου. Οι σκάλες πρέπει πάντα να ελέγχονται για καταλληλότητα μετά από σεισμό, ακόμα και αν το υπόλοιπο κτίριο δεν έχει υποστεί ζημιές.

8.Πηγαίνετε κοντά στους εξωτερικούς τοίχους του κτιρίου ή έξω από αυτούς αν είναι δυνατόν. Είναι πολύ καλύτερα να είστε κοντά στο εξωτερικό του κτιρίου παρά στο εσωτερικό. Όσο πιο μακριά είστε από την εξωτερική περίμετρο του κτιρίου, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να μπλοκαριστεί η οδός διαφυγής σας.

9. Οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στα οχήματά τους συνθλίβονται όταν ο δρόμος από πάνω (ανισόπεδοι δρόμοι) καταρρεύσει σε περίπτωση σεισμού και καταπλακώσει τα οχήματά τους. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που συνέβη με τις πλάκες ανάμεσα στα καταστρώματα στη λεωφόρο Nimitz. Τα θύματα του σεισμού του Σαν Φραντσίσκο έμειναν όλα μέσα στα αυτοκίνητά τους. Σκοτώθηκαν όλοι. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί απλά με το να είχαν βγει έξω και να είχαν καθίσει ή ξαπλώσει δίπλα στα οχήματά τους. Όλα τα καταπλακωμένα αυτοκίνητα είχαν κενά ύψους ενός μέτρου δίπλα τους, εκτός από εκείνα στα οποία οι κολώνες από μπετόν είχαν πέσει εγκάρσια πάνω τους.

10. Ανακάλυψα, καθώς μπουσουλούσα μέσα σε γραφεία εφημερίδων που είχαν καταρρεύσει, καθώς και σε άλλα γραφεία με πολύ χαρτικό υλικό, ότι το χαρτί δεν συμπιέζεται. Μεγάλα κενά δημιουργούνται γύρω από στοίβες από χαρτί. Διαδώστε αυτό το μήνυμα και σώστε ζωές...

Οι λέξεις

Είχα λίγο χρόνο, και είπα να σου γράψω…
Άνοιξα λοιπόν το αρχείο «άδειο» που βρίσκεται πάνω στο desktop μου, και κοιτούσα τη λευκή σελίδα, με τον κέρσορα να αναβοσβήνει…

Έγραψα μια λέξη, κι άλλη μια, κι άλλη κι άλλη….και οι λέξεις έγιναν προτάσεις, και οι προτάσεις έγιναν χρώματα, πολλά χρώματα…όμως, από όλα αυτά τα χρώματα έλλειπε το δικό σου…Προσπάθησα να το βρω μέσα στις λέξεις, όμως δεν μπορούσα…Έψαχνα, έψαχνα…Έμοιαζα απελπισμένη, χαμένη σε έναν διάδρομο από λέξεις και χρώματα. Έψαχνα να σε βρω, και όσο δεν σε έβρισκα τόσο απελπιζόμουν…Ήμουν μόνη μου. Ξαφνικά άκουσα έναν ήχο…Χάρηκα γιατί θυμήθηκα ότι εσύ δεν είσαι χρώμα μόνο, δεν είσαι λέξη μόνο...Θυμήθηκα ότι εσύ είσαι ήχος, είσαι μουσική. Και έτρεξα προς τον ήχο για να σε βρω.

Φόρεσα το ωραιότερό μου χαμόγελο για να σου αρέσω, και έτρεχα…Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη, και οι λέξεις περνούσαν, και τα χρώματα είχαν ανακατευτεί με τις λέξεις, και εγώ κυνηγούσα τον ήχο…Ο ήχος όμως έφευγε συνεχώς, και όλο κρυβόταν. Κάποτε τον έχανα, κάποτε τον πλησίαζα…όμως δεν μπορούσα ποτέ να φτάσω εκεί που ήταν…Μετά από πολλές προσπάθειες, τον βρήκα! Όμως ο ήχος αυτός δεν ήταν εσύ…ήταν κάτι άλλο…Και προσπάθησα να θυμηθώ ποιος είσαι…Όμως δεν τα κατάφερα…Κάθισα κάτω στο πάτωμα, το χαμόγελο είχε φύγει από το πρόσωπό μου, οι λέξεις και τα χρώματα χόρευαν γύρω μου, σαν να γελούσαν μαζί μου… Και τότε ακούστηκε μια μουσική από μακριά. Η μουσική όμως ήταν θλιβερή… Και έτσι οι λέξεις ήταν θλιμμένες και αυτές, και χρώματα το ίδιο…Οι προτάσεις μου δάκρυζαν, και τα δάκρυα έγιναν ποτάμι…Και εγώ καθισμένη κάτω, με κλειστά τα μάτια και χωρίς χαμόγελο, έκλαψα. Έκλαψα μαζί με τις λέξεις και τα χρώματα. Έκλαψα πολύ…Γιατί σε ξέχασα…Έκλαψα για μένα, για τη μοναξιά μου…Και η μουσική άρχισε να γίνεται όλο και πιο χαρούμενη…Και οι λέξεις χαμογελούσαν, και τα χρώματα ήταν χαρούμενα πια, μόνο εγώ έκλαιγα ακόμη...

Και τότε ένιωσα ένα χάδι στα μαλλιά μου, και σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά. Είδα τα μάτια σου να με κοιτούν, ένιωσα το βλέμμα σου να με ζεσταίνει…Οι λέξεις , τα χρώματα και οι μουσικές χόρευαν γύρω μας, κ εγώ που ήθελα τόσο πολύ να σου χαρίσω το ωραιότερο μου χαμόγελο, πάλι με δάκρυα σε υποδέχτηκα…όμως με ξέρεις πια…Ξέρεις ότι μετά το δάκρυ σε περιμένει χαμόγελο…

Μου λείπεις πειρατή…

ΒΙΑΣΜΟΣ!

Πήραν συνέντευξη από μια ομάδα βιαστών που βρίσκονται στη φυλακή προκειμένου να μάθουμε ποια θεωρούν αυτοί πιθανά θύματα. Παραθέτουμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία:

1) Το πρώτο πράγμα που προσέχουν σε ένα πιθανό θύμα είναι το χτένισμα. Είναι πιο πιθανό να επιτεθούν σε μια γυναίκα με αλογοουρά, πλεξίδα ή κάποιο άλλο χτένισμα που τους δίνει τη δυνατότητα να τη χειριστούν καλύτερα. Είναι πιθανό επομένως να επιτεθούν σε γυναίκες με μακριά μαλλιά Οι γυναίκες με κοντά μαλλιά δεν είναι συνηθισμένες λευκές.

2) Το δεύτερο που παρατηρούν είναι τα ρούχα.
Παρατηρούν εάν οι γυναίκες φορούν ρούχα που αφαιρούνται εύκολα και γρήγορα. Επίσης επιτίθενται σε γυναίκες που μιλάνε στο κινητό ή που κάνουν άλλα πράγματα την ώρα που βαδίζουν : αυτό τους δείχνει ότι δεν είναι συγκεντρωμένες, άρα είναι χωρίς άμυνες και μπορούν να τους επιτεθούν εύκολα.

3) Οι ώρες της ημέρας που πιο συχνά επιτίθενται για βιασμό στις γυναίκες είναι μεταξύ 5:00 πμ και 8:30 πμ και μετά τις 22:30.

4) Οι άντρες αυτοί επιτίθενται σε σημεία που να τους επιτρέπουν να μεταφέρουν τη γυναίκα εύκολα και γρήγορα σε άλλο σημείο όπου δεν θα ανησυχούν να τους πιάσουν.
Εάν εσείς προσπαθήσετε να αμυνθείτε εκείνοι συνηθίζουν να προσπαθούν για περίπου 2 λεπτά : πιστεύουν ότι δεν αξίζει τον κόπο περισσότερο, είναι χάσιμο χρόνου.

5) Δήλωσαν επίσης ότι δεν επιτίθενται σε γυναίκες που κρατάνε ομπρέλα ή αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα από κάποια απόσταση (τα κλειδιά δεν τους φοβίζουν γιατί για να τα χρησιμοποιήσει το θύμα πρέπει να έρθει πολύ κοντά).


6) Εάν κάποιος σας ακολουθεί στο δρόμο, σε κάποια αυλή ή στο πάρκινγκ, ή αν συναντηθείτε με κάποιον ύποπτο στο ασανσέρ ή σε σκάλες, κοιτάξτε τον κατευθείαν στο πρόσωπο και ρωτήστε τον κάτι, του στυλ «Έχετε ώρα?» Εάν είναι βιαστής, θα φοβηθεί μήπως αργότερα τον αναγνωρίσετε και θα χάσει το ενδιαφέρον του. Το θέμα είναι να τον πείσετε ότι δεν αξίζει τον κόπο να σας επιλέξει.


7) Εάν κάποιος εμφανιστεί από το πουθενά και σας αρπάξει φωνάξτε! Η πλειοψηφία των ανδρών ομολόγησε ότι θα άφηνε μια γυναίκα που φωνάζει ή που δεν φοβάται να τσακωθεί μαζί του . Τέλος συνήθως χτυπάνε ΕΥΚΟΛΕΣ ΛΕΥΚΕΣ. Εάν φωνάξετε, μπορεί να τον κρατήσετε σε απόσταση και είναι πιθανό να φύγει.

8) Να είστε πάντα σε εγρήγορση. Στην περίπτωση που θα αντιληφθείτε περίεργη συμπεριφορά μην την αγνοήσετε. Ακολουθείστε το ένστικτό σας. Είναι προτιμότερο να κάνετε λάθος και να είστε έτοιμες για όλα παρά να σας επιτεθεί κάποιος πραγματικά και να μην το καταλάβετε.

9) Σε οποιαδήποτε περίπτωση κινδύνου, στην περίπτωση που θα πρέπει να φωνάξετε, να φωνάζετε «ΦΩΤΙΑ – ΦΩΤΙΑ» και θα ανταποκριθούν πολύ περισσότεροι άνθρωποι (από περιέργεια). Σε περίπτωση που φωνάξετε «ΒΟΗΘΕΙΑ!» ο περισσότερος κόσμος δεν ανταποκρίνεται, από φόβο.


Πηγή : Cuerpo Nacional de Policia

Χρόνια Πολλααααααααά!

Καλή χρονιά!

Πως περάσατε?

Ήπιατε πολύ?
Χορέψατε πολύ?
Πώς σας βρήκε η νέα χρονιά?

Όπως και αν περάσατε εγώ θα σας ευχηθώ ο νέος χρόνος να φέρει σε όλους, υγεία !
Στους λυπημένους, να φέρει χαρά.
Στους χαρούμενους, να φέρει ευτυχία,
Και σε αυτούς που νομίζουν ότι τα έχουν όλα…Περισσότερη αγάπη!

Απολογιστικά, το 2007 ήταν μια χρονιά που τα είχε όλα, και γέλιο, και δάκρυ, και χαρές και λύπες…Είχε καλά είχε και άσχημα…
Όμως πάνω απ’ όλα, το 2007 μου έφερε ένα τεραααάστιο δώρο, πολύ πριν τις γιορτές…

Ένα δώρο που έκανε όλες μου τις μέρες να είναι γιορτινές…

Που με έκανε να χαμογελάω όταν έκλαιγα,

Που με έκανε ευτυχισμένη όταν νόμιζα ότι όλα πάνε στραβά,
Που μου έδωσε ελπίδα…
Αυτό το δώρο με ακολουθεί και το 2008. (Χα! Το πήρα μαζί μου, τι νομίζατε, θα άφηνα το 2007 να μου το πάρει??)

Αυτή η νύχτα παραμονής και το ξημέρωμα της πρώτης μέρας του χρόνου είχε πολλά διαφορετικά πράγματα για μένα. Πράγματα που έγιναν ή δεν έγιναν για πρώτη φορά…Έτσι ελπίζω ότι αυτή η χρονιά θα έχει κάτι το διαφορετικό από τις προηγούμενες…
Είναι η πρώτη χρονιά, μετά από πολλά χρόνια, που με βρίσκει τόσο καλά συναισθηματικά…
Θα ευχηθώ λοιπόν, σε όλους σας, να ζήσετε κάτι τόσο όμορφο…Να νιώσετε τόσο γεμάτοι από ευτυχία…

Και μια συμβουλή :

Να δώσετε στις μικρές στιγμές αξία, και θα δείτε ότι δεν χρειάζονται περίπλοκα πράγματα για να ευτυχίσουμε…Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσουμε αξία στις στιγμές…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!