Υπάρχουν πόνοι που έχουν ξεχάσει που οφείλουν την ύπαρξή τους, αλλά είναι εκεί και πονάνε….Σχεδόν γραφικά πια….
Υπάρχουν συναισθήματα που έχουν ξεχάσει να βγουν, και μένουν μέσα μας κρυμμένα και περιμένουν να τα αφυπνήσουμε….
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ξεχάσει να ζήσουν…
Υπάρχεις εσύ…
Υπάρχω εγώ….
Και όσο παράλογο και αν φαίνεται, υπάρχουμε μαζί…
Απλά κάτι ξεχάσαμε…
Δεν είμαστε γραφικοί πόνοι…
Δεν είμαστε συναισθήματα να περιμένουμε κάποιος να μας αφυπνήσει…
Είμαστε άνθρωποι, που απλά βιαστήκαμε …Και ξεχασαμε να ζήσουμε…
Αυτό που φτιάχνουμε μέρα με τη μέρα…
Χρόνια πριν…Μέρες μετά…
Ερασιτέχνης είμαι...Και το νιώθεις...
Ψάξε με...Το χρειάζομαι...
Για σένα και οι στίχοι και το τραγούδι….
Να μου φύγεις ξανά – Ζακ Στεφάνου
Άθροισα όλα τ'αστέρια
και προσπάθησα να σταθώ ψηλά
άγγιξα τον ήλιο με τα χέρια
και σε άφησα να μου φύγεις ξανά
Κοίτα, ένας στρατός πειρατές κολυμπάνε
μα είναι οι θάλασσες τόσο μικρές που χωράνε
μες στο πιάτο της σούπας μου
δες αιωρείται στο δωμάτιο
{καλέ τι υπερβολές !}
Διαίρεσα το άτομο στα δύο
και αφαίρεσα το μπλε απ' το εννιά
έγραψα στον ουρανό αντίο
και σε άφησα να μου φύγεις ξανά
Κοίτα, ένα δωμάτιο οβάλ
ζωγραφίζω, σε γαλάζιο τετράδιο σπιράλ
το μολύβι, μια κολόνα στραβή της ΔΕΗ
δίνει ρεύμα, και ξεχνά την τροχιά της η Γη
Σκούπισα όλη τη σαχάρα
και κολύμπησα μες στον Πειραιά
έφτιαξα με ρύζι καρμπονάρα
και σε άφησα να μου φύγεις ξανά...
Κοίτα, ένας στρατός πειρατές κολυμπάνε
μα είναι οι θάλασσες τόσο μικρές που χωράνε
μες στο πιάτο της σούπας μου
δες αιωρείται στο δωμάτιο
{μμμ τι υπερβολές !}
Κοίτα, ένα δωμάτιο οβάλ
ζωγραφίζω, σε γαλάζιο τετράδιο σπιράλ
το μολύβι, μια κολόνα στραβή της ΔΕΗ
δίνει ρεύμα, και ξεχνά την τροχιά της η Γη
Να ξαπλώσουμε σε τέτοιες παραλίες....
Και αν δεν είναι ακριβώς έτσι οι παραλίες δεν με ενοχλεί....
Σε φιλώ Πειρατή....
