Life Goes On and On and On....

Ένιωσα την οργή μου να μεγαλώνει αυτές τις μέρες, καθώς έβλεπα ότι εγώ πονούσα αλλά ο κόσμος συνέχιζε να γυρίζει, και τίποτα γύρω μου δεν έδειχνε να συμμερίζεται τον πόνο μου...

Θα ήθελα πολύ η ζωή
να σταματούσε ,
όταν συμβαίνουν
σημαντικά γεγονότα.

Δυστυχώς ή Ευτυχώς όμως,

Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Για εμάς που ακόμα μπορούμε, ΠΡΕΠΕΙ να μάθουμε να εκτιμάμε το πολύτιμο δώρο που λέγεται ζωή.

Γιαυτό μας δίνονται μαθήματα που πρέπει να τα θυμόμαστε σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι μας.

Πονάει, το ξέρω και το ξέρεις,
αλλά αυτή είναι η κληρονομιά μας.

Είναι το χτύπημα που όταν αλλάζει ο καιρός
θα πονάει
για να μας θυμίζει το λάθος μου - το λάθος σου -
το λάθος του φίλου....

Πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, λένε.
Εγώ σου λέω ότι και από τα λάθη των άλλων μπορούμε να μάθουμε.

Δεν το πίστευα, έλεγα "οι εμπειρίες είναι προσωπικές και δεν μεταβιβάζονται"....
Όμως το αναιρώ και σαν σκέψη τώρα αμέσως.

Όσο περνάει ο καιρός η πληγή θα κλείνει.
Όπως σου είπα και εχθές , δεν ξεχνώ...
Απλά μέρα με τη μέρα θα πονάει λίγο λιγότερο...
Μέχρι να κλείσει η πληγή εντελώς, και τότε θα μείνει μόνο το σημάδι της,
να μας θυμίζει, να μην ξεχνάμε...
Για να μην επαναλάβουμε το λάθος...

Οι παρακάτω στίχοι μου θυμίζουν...

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ
με νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω
μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω
πως πάω να συνηθίσω...