ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ -STRESS -ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ξαπλώνω εχθές το βράδυ (στις 5 το πρωί που τελείωσε το ντιριντάχτα), να ξεκουραστώ,γιατί στις 9 έπρεπε το μάτι να ανοίξει.

Χώνομαι στο κρεβατάκι μου, κλείνω και το πατζούρι, βάζω ξυπνητήρι 8.55, παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι, μια βαθιά ανάσα και αρχίζω τη διαδικασία ύπνου.

Αλλά που!

Που να μου ΄ρθει ο ύπνος ο ρημαδιασμένος!Ήταν αλλού, σε άλλες παραλίες.Ένιωθα μια ένταση μέσα μου απίστευτη! Μια ταχυπαλμία, να μην μπορώ να ηρεμήσω. Λαχάνιαζα ξαπλωμένη!

Όχι αγαπημένε μου αναγνώστη δεν έχω πρόβλημα υγείας -όχι ακόμα.

Στρές το λένε αυτό.Και άγχος.

Στο μυαλό μου γυρνούσαν λέξεις -φράσεις - εντολές ...Και όλα κατέληγαν σε ένα συναίσθημα:

ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ!

Και δώστου η καρδιά μου ταμπούρλο σε γρήγορο ρυθμό!

Προσπαθούσα να σκεφτώ τα Χριστούγεννα που έρχονται, το ταξίδι μου που πλησιάζει, το σπίτι μου που θα το φτιάξω μόλις βγω και θα είναι το πιο όμορφο μέρος για να ζω...

Τίποτα δεν έπιανε σου λέω!

ΤΙΠΟΤΑ!

Μόλις έκλεινα τα μάτια μου και αφηνόμουν , τσοοοοουυυυπ !Νά τη η ταχυπαλμία πάλι...

Αφού καταβρόχθησα ότι μπορούσα, και ύστερα από 1 λίτρο γαλα - το οποίο ήπια σε δόσεις - με μέλι για να ηρεμήσω, ήρθε επιτέλους η ώρα
(7.30 - 8 παρά) που άδειασε το μυαλό μου από τα πάντα και έκλεισα τα ματάκια μου.

Ξύπνησα το πρωί, πήρα δυο βαθιές ανάσες και ήρθε στο μυαλό μου ένα δέντρο στολισμένο σε μια πλατεία του Βερολίνου, με πυροτενχήματα να σκάνε, πολύ κρυο και πολλές ζεστές αγκαλιές. Με ανθρώπους δικούς μου και ξένους....

Και ξαφνικά μύρισε Χριστούγεννα γύρω μου... Και σηκώθηκα χαμογελαστή, και χαμογελαστή έφτιαχνα καφέ, και χαμογελαστή έκανα το πρώτο τσιγάρο στο μπαλκόνι. Με ανθρώπους που μιλούσαν μιλούσαν μιλούσαν ασταμάτητα και τι έλεγαν δεν ξέρω...Μιζέριαζαν...Τους άφησα στην μιζέρια τους και ταξίδεψα στο Βερολίνο 32 μέρες νωρίτερα...Κάτι είναι και αυτό...


Ο κάθε άνθρωπος έχει τα όριά του.Είναι τελείως υποκειμενικό τι μπορεί να ανεχτεί και τι όχι ο καθενας μας.

Ζητώ συγνώμη απ'όλους όσους έχω πρήξει, κρεμάσει, εκνευρίσει, χαλάσει κλπ όλο αυτόν τον καιρό.

Δεν αποποιούμαι της ευθύνης μου.

Αλλά ζητώ ταπεινά συγνώμη...


φωτό:
http://www.palmettobug.com/michaelcarnell/index.php?s=yup
http://www.whiteline.com.au/suspension_parts_resources.php?category=Funnies
http://www.polyu.edu.hk/sao/pdp/html/MStress_E.htm
http://fantashak.wordpress.com/2009/02/27/stress-reduction-tips/

ΘΕΛΩ ...

Θέλω να σου πω, για τη διαφορετικότητα των ανθρώπων.



Θέλω να δεις

Το άσπρο πλάι στο μαύρο



Το κόκκινο πλάι στο κίτρινο.



Θέλω να δεις

Πόσο ίδιοι μα και πόσο διαφορετικοί είμαστε ταυτόχρονα...


Θέλω να μάθω

Την αλήθεια που διαφέρει από το ψέμα

Θέλω να μου δείξεις

Την αγάπη που διαφέρει από το μίσος

Θέλω να ξέρω

Ότι νιώθεις και ότι βλέπεις...

Θέλω να μου δείξεις, να με μάθεις,

Θέλω να δω
Την ομορφιά που είναι κρυμμένη....

φωτό:
http://david-plus-1.deviantart.com/art/White-And-Black-45555364
http://www.photholic.com/pBlog/index.php?showimage=75
http://justingunter.wordpress.com/2009/02/03/remnant/
http://www.photopumpkin.com/photo-blog/cute-kids/
http://www1.cbcsarasota.com/site/?page_id=3

Ζωή = Χρώματα

Αγαπημένε μου αναγνώστη,

Οι τελευταίοι μήνες για μένα ήταν ένα μεγάλο σχολείο.
Θα σου μιλήσω άλλη φορά για αυτά που πέρασα (προς το παρόν δεσμεύομαι με συμβόλαιο εμπιστευτικότητας καταλαβαίνεις...).
Θέλω όμως να σου μιλήσω για ένα από τα συμπεράσματα στο οποίο έχω καταλήξει μετά τα εντατικά μαθήματα που κάνω :P

Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρομοιαστεί με έναν ζωγράφο.
Η ζωή μας είναι ένας καμβάς. Και ο τρόπος που ζούμε είναι η ζωγραφική μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που διαλέγουν τα παλ χρώματα, γιατί φοβούται τα έντονα. Χρησιμοποιούν πολύ λευκό χρώμα για να αραιώνουν τα έντονα και πάντα λειτουργούν ήρεμα και εκ του ασφαλούς. Διαλέγουν συνδυασμούς χρωμάτων κλασσικούς, διαχρονικούς και με μια συνέχεια (π.χ. σχολείο - σπουδές - δουλειά - γάμος - οικογένεια κλπ).

Υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι. Αυτοί που βουτάνε το πινέλο στη μπογιά χωρίς να την αραιώσουν. Και τραβάνε γραμμές και σχηματίζουν σχέδια με περισσή μπογιά πάνω στον καμβά τους. Και εκεί που βάψανε μπλέ σκούρο και ακόμα δεν έχει στεγνώσει πάνε και πατάνε πράσινο λαχανί από πάνω. Τα χρώματά τους δεν έχουν καμία συνοχή. Άποτελούν όμως τον καμβά τους. Τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ καμβά.

Εγώ, καλώς η κακώς, ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Πολλές φορές στη ζωή μου γνώρισα ανθρώπους της πρώτης κατηγορίας. Και δεν το κρύβω, ζήλεψα με την ηρεμία που σου μεταδίδει ο καμβάς τους. Κοιτώντας τον δικό μου καμβά - ο οποίος έχει πολυυυυυυυυυυυύ λευκό ακόμα να καλύψω - αναρρωτήθηκα "Άραγε μπορεί ποτέ ο δικός μου με τόσα πολλά και έντονα χρώματα που έχει, με τις τρύπες που του έχω ανοίξει από τα ξεσπάσματά μου, να συγκριθεί ποτέ με το μεγαλείο αυτής της ηρεμίας των διπλανών μου?"

Όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι να σου πω κάτι αγαπημένε αναγνώστη?

Όσο μ'αρέσουν οι ήρεμοι καμβάδες, τόσο τους βαριέμαι κιόλας...
Εγώ στον δικό μου τον καμβά γουστάρω να βλέπω χρώματα, έντονα και άσχετα μεταξύ τους. Γουστάρω που βλέπω τις τρύπες που έχω κάνει γιατί ακόμακαι αυτές μου θυμίζουν εμένα.
Γουστάρω που είναι πολύχρωμος και που τα περισσότερα χρώματα έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους και ακόμα δεν έχουν στεγνώσει...

Και δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου - ίσως μετανιώνω για πράγματα που έκανα και είπα πάνω στα νεύρα μου χωρίς να τα εννοώ - αλλά σε καμία περίπτωση δεν μετανιώσω για το σύνολο. Αυτός ο καμβάς είναι ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ και κανείς άλλος δεν θα λογοδοτήσει στο τέλος, εκτός από μένα.

Έτσι συνεχίζω ακάθεκτη η γνωστή σας έντονα ροζ σκορπίνα.
Φροντίζοντας πάντα να χαμηλώσω τους τόνους μου, όταν απευθύνομαι σε παλ καμβάδες, αλλά τον ΔΙΚΟ ΜΟΥ, δεν τον αλλάζω...

Δουλειά μπορεί να αλλάξω, γιατί με βλέπω στο Δαφνί να με κηνυγάνε οι τράπεζες για χρέη, αλλά ως εκεί.


Σας τσιμπώ γλυκά :)))))))

υγ.Το κομμάτι που παίζει μου το έστειλε ο αγαπημένος αδερφός και μου θύμισε μια κουβέντα που άκουσα την προηγούμενη εβδομάδα για μια γκόμενα που τραγουδάει τζαζ στο ημίφως ξαπλωμένη πάνω σε ένα πιάνο...

Είναι ωραία η Θάλασσα γιατί κινείται πάντα...

Άσε με άνθρωπε να κάνω ότι αισθάνομαι.

Βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε.

Έχω βαρεθεί να ακούω τι πρέπει και τι δεν πρέπει.

Μα καλά κανείς δενμπορεί να καταλάβει ότι μάλλον δεν είμαι τόσο ηλίθια ώστε να μην καταλαβαίνω τι μου λένε.

Απλά αδιαφορώ...

Και έχω πολύ καιρό να αδιαφορήσω για κάτι...

Μου έχει λείψει πολύ αυτή η αίσθηση του να γκρεμίζονται τα πάντα γύρω σου και εσύ να γυρνάς το κεφάλι, να ανάβεις τσιγάρο και να λές "Που λες φιλενάδα, εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο.....".

Κατά κάποιον περίεργο τρόπο όμως πατήθηκε το κουμπί που γράφει πάνω "ignore" και αδιαφορώ για τα πάντα.

Όπως λέει και η φιλενάδα μου "Κυκλοφορώ και αδιαφορώ"

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ,

γιατί ποτέ να σ' αποκτήσω δεν μπορώ

Δεν είχα φταίξει πουθενά

κι άσε με δω στα σκοτεινά να προχωρώ

Κυκλοφορώ κι αδιαφορώ

κι αν υποφέρω κι αν ανοίγω σα φτερό

Για κείνο που 'χει πια χαθεί

κάνω το τραύμα πιο βαθύ κι αποχωρώ

Και απορώ που μια ζωή

κυκλοφορώ και σε λατρεύω

αλλά δεν είμαι και Θεός να σε παιδεύω

Και απορώ που μια ζωή από παιδί παρακαλάω

Μα ούτε σ' ένα παραμύθι δε χωράω

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ

γιατί ποτέ να σ' αποκτήσω δεν μπορώ

Δεν είχα φταίξει πουθενά

κι άσε με δω στα σκοτεινά να προχωρώ

Κυκλοφορώ κι αδιαφορώ

κι ούτε που θέλω της αλήθειας το νερό

Κι αν ήταν ψέμα το φιλί,

εγώ που το 'θελα πολύ, το συγχωρώ

Αν αδιαφορείς και εσύ sms me!

Μουτς