Sailing Weekend (a long one...)

Όλα ξεκίνησαν από την Παρασκευή, με συνοπτικές διαδικασίες και ύστερα από 8 ώρες ταξίδι βρεθήκαμε στο χώρο όπου θα ξεκινούσε σε λιγότερο από 20 ώρες ο πρώτος αγώνας της χρονιάς.

Αφού αγκυροβολήσαμε και εξασφαλίσαμε ότι το σκάφος θα ήταν ok να διανυκτερεύσει εκεί αποβιβαστήκαμε και βουρ για το σπίτι! Ξεκούραση για λίγες ώρες...

Το πρωί του Σαββάτου είχαμε ραντεβού στις 8.30 στο λιμάνι να προετοιμαστούμε γιατί στις 10 θα δινόταν το σήμα εκκίνησης.

Η διαδρομή γνωστή. Λιμενίσκος Αρτέμιδας - Μαρμάρι. Τελευταία ματιά στις οδηγίες πλου, γραμμή εκκίνησης :

γραμμη τερματισμού :

και ξεκινάμε!

Η διαδρομή τα είχε όλα. Ήλιο, Αέρα, βροχή, κρύο, ζέστη.. Και τερματισμούς!χαχα!

Το απόγευμα γραφικό, όπως συμβαίνει στο Μαρμάρι πάντα.

Καφές - φαγητό - φαγητό -ποτο και ύυυυυυπνος!

Ανάμεσα από τα δυο φαγητά αντί να ξεκουραστώ αποφάσισα να ανέβω στο άλμπουρο, για να διορθώσω κάποιες ζημιές που πάθαμε εν πλω. Αγκαλιά με δράπανα κατσαβίδια κλπ με "σκαρφάλωσαν" στα 10 μέτρα ύψος...

Αφού έμεινα εκεί καμιά δυο ώρες είπα να βγάλω φωτό το θεσπέσιο ηλιοβασίλεμα!

Ορίστε λοιπόν!

Πως θα μπορούσα να παραλείψω μια "πανοραμική" του σκάφους από ψηλα...

Η νύχτα όπως καταλαβατε είχε απλά πολύ πολύ ύπνο για όλους!

Μαζέψαμε δυνάμεις και την επόμενη το πρωί κατευθυνθήκαμε πάλι στο σημείο εκκίνησης του δεύτερου αγώνα!

Ο καιρός ήταν μαζί μας αυτή τη φορά - ή τουλάχιστον έτσι έδειξε στην αρχή...

Μετά το καθιερωμένο meeting του πληρώματος με τον κυβερνήτη πήραμε εκκίνηση και κατευθυνθήκαμε προς Λούτσα όπου και τερματίσαμε... :P

Δεν έχει σημασία η θέση η η διάκριση...Στην δική μας περίπτωση συμασία είχε η συμμετοχή.

Ευχαριστώ το πλήρωμα που με βοήθησε και έκανα ένα από τα όνειρα μου αληθινά...

Α! Να σας ενημερώσω ότι πλέον το έχω επιβεβαιώσει!

Κάθε μέρα πάνω στο σκάφος είναι μια καινούρια εμπειρία!

Και όπως λέει και ο αγαπημένος μου ποιητής το νόημα στο ταξίδι είναι η επιστροφή...

Σας φιλώ γλυκά!

Καληνύχτα...Θα 'ρθουν μέρες καλές(?)

Το κλίμα σαφώς έχει αλλάξει. Η μαυρίλα των προηγούμενων ημερών έχει αρχίσει να εξαφανίζεται. Όλοι σιγά σιγά βολευόμαστε ξανά στους τεράστιους καναπέδες μας.

Έτσι είμαστε οι Έλληνες, Βολεψάκηδες. Που και που να φωνάξουμε γιατί κάποιος πρόλαβε να κλέψει πιο πολλά απ' όσα εμείς και πάλι πίσω στη ζεστασιά του καναπέ μας...

Ουφ!
Δεν μας αντέχω άλλο. Ξεκινώντας από τον εαυτό μου και μιλάω για όλους τους εαυτούς εκεί έξω.

Μας σιχαίνομαι!

Μ' εχει πιάσει εδώ και και καιρό ένας στ@@@@μός. Καταλαβαίνεις...
Και μου το' πε και ο ανήσυχος...
Δίκιο έχεις. Και εσύ και όλοι όσοι το συνειδητοποιούν και δεν τολμούν να ρωτήσουν.
Ναι δεν με νοιάζει τίποτα

Ας κάψουν την Ελλάδα. Ας την πουλήσουν κομμάτι κομμάτι. Και ας ξενιτευτούμε, ξανά.
Να χωριστεί η μάνα από το παιδί (επιτέλους! που τόσα χρόνια οι μανάδες μεγαλώνουν γενιές μαμακηδων!), να αναγκαστεί ο Έλληνας να ξενιτευτεί, να δουλέψει και να στείλει συνάλλαγμα στη μαμά - πατρίδα. Να ξαναμάθουμε τι θα πεί δουλειά. Και όχι να δουλεύουν 100 για να τρώνε 10.000! Να πλύνουμε πιάτα και να διαδώσουμε το συρτάκι και το μουζάκα.

Έτσι και αλλιώς τι είναι αυτή η Ελλάδα? Μια χώρα γερόντων....
Και έτσι θα μείνει.

Και επειδή από το σόι μου φρόντισα να πάρω μόνο τα κακά, πήρα και αυτό :

Είμαι σκατοευαίσθητη σου λέω!

Και ναι!Επειδή όλα γύρω μου καταρρέουν, κι όταν λέω όλα εννοώ ΟΛΑ! εγώ δεν την παλεύω άλλο! Και μου γύρισε!Μου έστριψε βρε αδερφέ!
Την έχω δει αδιάφορη.

Να και αν μας κλέβουνε, να και αν δεν μας κλέβουν!
Να και αν πεινάσουμε , να και αν δεν πεινάσουμε!
Να και αν βρω σπίτια, και αν δεν βρω!

Να και να!

(προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όπου να = μούτζα, πενταδάχτυλη καμαρωτή!)

Η Dr Psycho λέει ότι είναι μια μορφή άμυνας.

Εγώ σου λέω τούτο : Είναι. Απλά είναι.
Δεν εξετάζω τι πως που και γιατί.
Απλά είναι και δεν με νοιάζει περαιτέρω .

Και δεν ξέρω και πόσο θα κρατήσει.

Θα ήθελα να είμαι παιδάκι, να μπορώ να κρυφτώ κάτω από το τραπεζομάντηλο και να φωνάξω "Κοίτα!Ετσαφανίστικα!"
Μου το πε μια μπουμπου προχθές και τη ζήλεψα!

Μια άλλη μπουμπού σήμερα 5,5 χρονών μου λέει: "Και να σας πώ και κάτι?Έκοψα την πάνα όταν μπήκα στο νοσοκομείο!Μου τρύπησαν το χέρι και δεν μπορούσα να κατουρήσω!Και έτσι κρατήθηκα!"

Θα ήθελα πολύ να ζω σ'αυτόν τον ανέμελο κόσμο των παιδιών. Που ό,τι και αν συμβαίνει δεν περνάει μέσα τους. Δεν καταλαβαίνουν. Μόνο αγάπη χρειάζονται και είναι καλά...

Βαρέθηκα να είμαι μεγάλη.

Μπορώ να ξαναμικρύνω τώρα?

Φτάνει πια.


Θέλω να ξανατρέξω γυμνή με τον αδερφό μου ξημερώματα από τη σκηνή στη θάλασσα και να κάνουμε διαγωνισμό ποιος θα πλυθεί πρώτος!

Θέλω να φάω καρπούζι με τη φέτα και τρέχουν πάνω μου τα ζουμιά και να μη με νοιάζει.

Θέλω να κοιμάμαι και να μην αγχώνομαι αν θα ακούσω το ξυπνητήρι το πρωί, αν θα προλάβω να κάνω μπάνιο, αν θα φτάσω εγκαίρως στο γραφείο, αν θα μου φτάσουν τα λεφτά μέχρι τις 15, αν, αν, αν , αν , αν , αν,....

Σέλω να τσαπλώσω τώλα...Και να τσιπνήσω πριν 20 χρόνια...

καληνύχτα σας!

Γαϊδούρια.

Το ότι είμαστε λουφαδόροι ως λαός αυτό το ξέραμε πάντα.
Το ότι είμαστε βολεψάκηδες, και αυτό το ξέρουμε.

Ό,τι ανάμεσά μας μεγαλώνουμε κωλόπαιδα με μολότωφ έτοιμα να πυρπολήσουν την ψυχή μας και την αξιοπρέπειά μας και αυτό το ξέραμε.

Αλλά ρε γαϊδούρια, ότι θα φώναζαν αυτοί οι άνθρωποι που

καιγόντουσαν "Βοηθεια!",

και εσείς απο κάτω θα απαντούσατε "Να καείτε ζωντανοί"

δεν το περίμενα ποτέ!

Είμαστε ανήθικοι, και ρεζίλιδες ως λαός. Δεν έχει να κάνει πια με το ποιος πέταξε τη μολότωφ και πού την πέταξε. Αφού εν μέσω διαδήλωσης ακούστηκε "Βοήθεια" και όχι μόνο δεν βρέθηκε ένας χριστιανός από τους 150.000 που βρίσκονταν εκεί να πάει να βοηθήσει αλλά τους είπαν κιόλας να κανούνε ζωντανοί, τότε τι να πω.

Λυπάμαι ειλικρινά για το αίμα που έχω στις φλέβες μου.

Λυπάμαι και ντρέπομαι για την καταγωγή μου.

Φτου!

ΔΝΤ = ΔεΝ Την παλεύω άλλοοοοοοο!

Δεν ξέρω γιατί έχω την αίσθηση ότι κάθε μέρα είναι Σαββατοκύριακο!!!

Περιττώ να σας πώ ότι το προηγούμενο ΣΚ ήταν Φ Α Ν Τ Α Σ Τ Ι Κ Ο!!!
Με καλή παρέα πήγαμε προς Αίγινα μεριά, και κάναμε και το πρώτο μας μπάνιο!
Ωραία η θάλασσα!Κρύα και καθαρή, ακριβώς όπως μ'αρέσει!
Πήραμε και χρωματάκι για να ζηλέψουν οι συνάδελφοι που έλιωσαν στην πόλη δουλεύοντας για να ξεχρεώσουν τα χρωστούμενα των πολιτικών!

Έχω μια τρομερή άρνηση για δουλειά!

Θέλω επειγόντως διακοπές, όπως τραγούδαγε παλαιότερα ο Μαρτάκης!
Επειδή λοιπόν οι διακοπές είναι μακριαάαάαάάά, αποφάσισα να ενσωματώσω μικρά διαλλειματάκια στη δουλειά!
Έτσι έρχομαι στο γραφείο, ό,τι ώρα φτάσω, και κολωβαράω!

Συγνώμη για την έκφραση αλλά έτσι είναι!
Ναι ναι ναι!Το παραδέχομαι!

Βέβαια έχω κάτι κουλά τύπου 9-10 το βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο και πρέπει να πάω επειγόντως για ένα meeting στην Άνω Γλυφάδα, ή στο Καματερό...
Σπάζομαι, αλλά άν το καλοσκεφτώ δεν έχω δουλέψει και πολύ για να γκρινιάξω!
Επειδή λοιπόν, κάτι τέτοιο συνέβη εχθές, και αναγκάστηκα να κόψω τον καφέ μου στη μέσα, σήμερα τους εκδικήθηκα όλους!
Ήρθα στο γραφείο στη 1 και ελπίζω να φύγω σε κανένα 3ωρο 4ώρο...

Ναι θα κουραστώ πάλι...

Ονειρεύομαι από τώρα το ΣΚ που έρχεται! χιχιχι!

Πιστεύω ότι ένα κομμάτι της βαρεμάρας μου προέρχεται απόλη αυτή τη μαυρίλα που λαμβάνουμε καθημερινά από τηλεόραση και ραδιόφωνο!
Δεν θέλω να μάθω τι νέα μέτρα βγήκαν!
Δεν με ενδιαφέρει ρε παιδί μου!Εγώ το μόνο που θέλω είναι να μου αφήσετε από το μισθό μου ένα μικρό κομμάτι για να ζω, και να μην βγώ στη ζητιανιά. Δεν με ενδιαφέρει πια, ποιος έκλεψε, πόσα έκλεψε και τι έγινε!Δεν θέλω να ακούσω άλλες δικαιολογίες. Απλά δεν με νοιάζει!

Θέλω την ησυχία μου!Βαρέθηκα όλους αυτόύς!
Πραγματικά πιστεύω ότι η μεγαλύτερη εκδίκηση θά ήταν να πάρουμε τα εργατικά μας χέρια και πόδια και να την κοπανήσουμε για αλλού!
Αφού στηρίζονται στη δική μας τη δουλειά για να ξεχρεώσουν τις πισίνες και τη dolce vita που έζησαν τόσα χρόνια, ας πάρουμε και εμείς τα χέρια μας και ας πάμε να δουλέψουμε αλλού που θα πληρωνόμαστε κιόλας!

Ουφ! Πολύ ασχολήθηκα!

Σας φιλώ γλυκά και μην το βάζετε κάτω!