Καληνύχτα...Θα 'ρθουν μέρες καλές(?)

Το κλίμα σαφώς έχει αλλάξει. Η μαυρίλα των προηγούμενων ημερών έχει αρχίσει να εξαφανίζεται. Όλοι σιγά σιγά βολευόμαστε ξανά στους τεράστιους καναπέδες μας.

Έτσι είμαστε οι Έλληνες, Βολεψάκηδες. Που και που να φωνάξουμε γιατί κάποιος πρόλαβε να κλέψει πιο πολλά απ' όσα εμείς και πάλι πίσω στη ζεστασιά του καναπέ μας...

Ουφ!
Δεν μας αντέχω άλλο. Ξεκινώντας από τον εαυτό μου και μιλάω για όλους τους εαυτούς εκεί έξω.

Μας σιχαίνομαι!

Μ' εχει πιάσει εδώ και και καιρό ένας στ@@@@μός. Καταλαβαίνεις...
Και μου το' πε και ο ανήσυχος...
Δίκιο έχεις. Και εσύ και όλοι όσοι το συνειδητοποιούν και δεν τολμούν να ρωτήσουν.
Ναι δεν με νοιάζει τίποτα

Ας κάψουν την Ελλάδα. Ας την πουλήσουν κομμάτι κομμάτι. Και ας ξενιτευτούμε, ξανά.
Να χωριστεί η μάνα από το παιδί (επιτέλους! που τόσα χρόνια οι μανάδες μεγαλώνουν γενιές μαμακηδων!), να αναγκαστεί ο Έλληνας να ξενιτευτεί, να δουλέψει και να στείλει συνάλλαγμα στη μαμά - πατρίδα. Να ξαναμάθουμε τι θα πεί δουλειά. Και όχι να δουλεύουν 100 για να τρώνε 10.000! Να πλύνουμε πιάτα και να διαδώσουμε το συρτάκι και το μουζάκα.

Έτσι και αλλιώς τι είναι αυτή η Ελλάδα? Μια χώρα γερόντων....
Και έτσι θα μείνει.

Και επειδή από το σόι μου φρόντισα να πάρω μόνο τα κακά, πήρα και αυτό :

Είμαι σκατοευαίσθητη σου λέω!

Και ναι!Επειδή όλα γύρω μου καταρρέουν, κι όταν λέω όλα εννοώ ΟΛΑ! εγώ δεν την παλεύω άλλο! Και μου γύρισε!Μου έστριψε βρε αδερφέ!
Την έχω δει αδιάφορη.

Να και αν μας κλέβουνε, να και αν δεν μας κλέβουν!
Να και αν πεινάσουμε , να και αν δεν πεινάσουμε!
Να και αν βρω σπίτια, και αν δεν βρω!

Να και να!

(προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όπου να = μούτζα, πενταδάχτυλη καμαρωτή!)

Η Dr Psycho λέει ότι είναι μια μορφή άμυνας.

Εγώ σου λέω τούτο : Είναι. Απλά είναι.
Δεν εξετάζω τι πως που και γιατί.
Απλά είναι και δεν με νοιάζει περαιτέρω .

Και δεν ξέρω και πόσο θα κρατήσει.

Θα ήθελα να είμαι παιδάκι, να μπορώ να κρυφτώ κάτω από το τραπεζομάντηλο και να φωνάξω "Κοίτα!Ετσαφανίστικα!"
Μου το πε μια μπουμπου προχθές και τη ζήλεψα!

Μια άλλη μπουμπού σήμερα 5,5 χρονών μου λέει: "Και να σας πώ και κάτι?Έκοψα την πάνα όταν μπήκα στο νοσοκομείο!Μου τρύπησαν το χέρι και δεν μπορούσα να κατουρήσω!Και έτσι κρατήθηκα!"

Θα ήθελα πολύ να ζω σ'αυτόν τον ανέμελο κόσμο των παιδιών. Που ό,τι και αν συμβαίνει δεν περνάει μέσα τους. Δεν καταλαβαίνουν. Μόνο αγάπη χρειάζονται και είναι καλά...

Βαρέθηκα να είμαι μεγάλη.

Μπορώ να ξαναμικρύνω τώρα?

Φτάνει πια.


Θέλω να ξανατρέξω γυμνή με τον αδερφό μου ξημερώματα από τη σκηνή στη θάλασσα και να κάνουμε διαγωνισμό ποιος θα πλυθεί πρώτος!

Θέλω να φάω καρπούζι με τη φέτα και τρέχουν πάνω μου τα ζουμιά και να μη με νοιάζει.

Θέλω να κοιμάμαι και να μην αγχώνομαι αν θα ακούσω το ξυπνητήρι το πρωί, αν θα προλάβω να κάνω μπάνιο, αν θα φτάσω εγκαίρως στο γραφείο, αν θα μου φτάσουν τα λεφτά μέχρι τις 15, αν, αν, αν , αν , αν , αν,....

Σέλω να τσαπλώσω τώλα...Και να τσιπνήσω πριν 20 χρόνια...

καληνύχτα σας!