Δημιουργικότητα

Εκεί, κάπου ανάμεσα σε συζητήσεις περί διαζυγίων, προστασίας του πλανήτη και "how youtube thinks", βρέθηκα να αναρωτιέμαι για την ψυχολογία των ανθρώπων.

Νιώθω ότι θέλω να γράψω. Έχω πολλά να πω. Μα όταν βρίσκομαι μπροστά από την άσπρη σελίδα, απλά κοιτάω τον κέρσορα να αναβοσβήνει.

Νιώθω ότι με κοροιδεύει κιόλας...Ξέρεις όπως έκανε η γατούλα ή το σκυλάκι στο word, που αν δεν του έδινες σημασία γι αρκετή ώρα, ροχάλιζε ή γουργούριζε κλπ...

Ζω μια περίεργη εβδομάδα. Αποφάσισα να "απολυθώ", μέσα στον καύσονα. Αποτέλεσμα :
α)Δεν έχω πληρωθεί ακόμα και τα νεύρα μου έχουν γίνει κρόσια.
β)Δεν είμαι μέσα στην εταιρία για να μπορώ να τους πρήζω σχετικά με το πότε θα πληρωθούμε, και ότι είναι απαράδεκτο γιατί έχουμε υποχρεώσεις κλπκλπ. και
γ)Δεν έχω φράγκο να κυκλοφορήσω, έτσι βρίσκομαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι αγκαλιά με το aircondition και το laptop (που ευτυχώς μου άφησε ο αγαπημένος μου, για να έχω κάτι να σχολούμαι και να μην κοπροσκυλιάζω στην τηλεόραση όλημερίς).

Τριγυρνώντας λοιπόν στο ανέξοδο εντελώς internet, καθότι ναι θα το παραδεχτώ κλέβω internet (από κάποιον κακομοίρη στην πολυκατοικία που δεν του έχει κόψει να το κλειδώσει ακόμα!), έπεσε το μάτι μου σε ένα φοβερό site!

Λέγεται Ideas Worth Spreading και περιέχει διάφορα video και όχι μόνο (αρκετά από τα οποία έχουν ελληνικούς υπότιτλους, για τα υπόλοιπα κάντε υπομονή η απλά ακονίστε λίγο τα αγγλικά σας),από τα οποία μπορείς να μάθεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, η να μπείς λίγο σε σκέψεις, να νιώσεις λίγο το μυαλό σου να κινείται!!

Παρακολούθησα αρκετά, σε ένα λοιπόν από αυτα άκουσα τον κύριο Κεν Ρομπινσον να μιλάει για το πως το εκπαιδευτικό σύστημα σκοτώνει τη δημιουργικότητα!Μπήκα και εγώ σε σκέψεις...

Στο σχολείο είχα ένα παρατσούκλι, nickname οπως το λέγαμε, νομίζω οι περισσότεροι είχαν.
Εμένα με έλεγαν mpou². Ναι καλά βλέπετε. Μπου στο τετράγωνο. Θα σας πω και πως βγήκε αυτό το παρατσούκλι : Επειδή είχα πολύ καλή σχέση με τα μαθηματικά(δεν θέλω να το παινευτώ αλλά μαθήτρια του 19) και επειδή παράλληλα ήμουν πολύ αντιδραστικό πνεύμα.

Όταν ήμουν στο γυμνάσιο (εκεί ξεπρόβαλε και το παρατσούκλι) αποφάσισα μια ωραία πρωία, ότι το νέο εκπαιδευτικό σύστημα (αυτό του Αρσένη) είναι λάθος και άδικο και θα έπρεπε να συμπαρασταθούμε στα Λύκεια όλης της Ελλάδας που έκαναν κατάληψη και συμμετείχαν στις διάφορες πορείες. Έτσι έψαξα και βρήκα το νομοσχέδιο, το διάβασα όλο, σημείωσα ακριβώς τα θέματα στα οποία διαφωνούσα και συγκάλεσα έκτακτη συνέλευση του 15μελούς (στο οποίο αν και είχα εκλεγεί δεν συμμετείχα από ψώνιο). Ενημέρωσα λοιπόν τα παιδια και αποφασίσαμε ότι θα κάναμε , αρχικά αποχή και στη συνέχεια κατάληψη. Πράγματι κατεβήκαμε όλοι κάτω στο προαύλιο και κάναμε μια καθιστική διαμαρτυρία κλπκλπ.

Να σημειώσω ότι το σχολείο μας ήταν ένα νεόκτιστο σχολείο λειτουργούσε 3 χρόνια μόνο και ήταν καθαρά Γυμνάσιο για να μην έχουμε επαφή με τα μεγαλύτερα παιδιά. Πρόκειται για ένα αποστειρωμένο κτίριο, με αποστηρωμένους διευθυντές ένας εκ των δυο δεν μας επέτρεπε να παίζουμε μπάλα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλλευ) αν και είχαμε χώρο και εγκαταστάσεις για αυτά, επειδή είχε φυτέψει ντομάτες αγγούρια κλπ στα παρτέρια του σχολείου και όταν έπεφτε η μπάλα εκεί του χάλαγε τα φυτά! Είχαν μάλιστα περάσει τα προηγούμενα δυο χρόνια πολύ μεγάλες αλητομορφές της περιοχής μας από αυτό το σχολείο,(πιστεύω όλες οι περιοχές έχουν και τις μούρες, τις μορφές, όπως λέγαμε τότε), κανείς εκ των οποίων δεν κατάφερε ποτέ να "κλείσει" το σχολείο, για οποιονδήποτε λόγο. Έτσι αυτό το κτίριο θεωρούνταν ένα φρούριο. Ένα απόρθητο φρούριο, με θυροτηλέφωνο στην είσοδο κλπκλπ.

Την επόμενη κιόλας μέρα πήγα στο σχολείο με την φίλη μου τη Μαύρα και εφοδιασμένες με πολύ χαλάουα (ναι αυτο το σιχαμένο πράγμα που μοιάζει με πηχτό σιρόπι και με το οποίο αποτριχωνόμαστε) κλείσαμε το σχολείο. Καταστρέψαμε όλα τα λουκέτα και όλες τις κλειδαριές τοποθετήσαμε δικά μας και όταν ήρθε ο πολύς ο κόσμος, μαζί με καθηγητές κλπ βρήκε το σχολείο κλειστό.

Να μην σας τα πολυλογώ, η κατάληψη κράτησε 1 μήνα με διάφορα σκηνικά που συνέβησαν εκεί. Εγώ φυσικά ήμουν ο ηθικός αυτουργός και επειδή είχα εμπνεύσει το δυναμικό τους σχολείου να προχωρήσει και να κρατήσει αυτήν την κατάληψη με φώναζαν ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ. Έτσι αφού τελείωσε το πανηγύρι και μπήκαμε στι θέσεις μας, συνεχίστηκε αυτό το παρατσούκλι και από στόμα σε στόμα έγινε mpou².

Περνώντας τα χρόνια ξεχάστηκε, όπως ξεχνιούνται όλα, χάθηκε κάπου ανάμεσα στην άλγευρα τη γεωμετρία και τα αρχαία. Το αίσθημα της αντίδρασης ομως δεν ξεχάστηκε ποτέ.

Έτσι ενώ χρόνια προετοιμαζόμουν για μπώ στη σχολή προγραμματισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών και δικτύων, στην 3η Λυκείου έκανα μια κίνηση ματ. Απείχα από τα σχολικά μαθήματα σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά (με άδεια από τη διευθύντρια φυσικά) και διοργάνωσα (με άλλες 4 φίλες μου) 2 συναυλίες για να βοηθήσουμε οικονομικά ένα φίλο μας που είχε μια σπάνια ασθένια και χρειαζοταν μεταμόσχευση πνευμόνων. Αυτό ξεκίνησε μέσα Οκτώβρη και τελείωσε μέσα Μάρτη. Φτάνοντας 2 εβδομάδες πριν τις πανελλήνιες ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι αποφάσισα να ασχοληθώ με τις Δημόσιες Σχέσεις.

Φυσικά και το έκανα. Φυσικά και δεν δήλωσα ποτέ καμιά σχολή Η/Υ, καμιά μαθηματική σχολή παρά μόνο δυο τρεις χαζοσχολές, τη σχολή ΜΜΕ του Παντείου και τέλος τη Σχολή Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας όπου και πέρασα, και την οποία ως υπόδειγμα φοιτήτριας (παράλληλα με όλες τις κραιπάλες που έκανα, και έκανα πολλές) τελείωσα στα 3,5 χρόνια. Βέβαια πτυχίο δεν έχω πάρει γιατί εδώ και χρόνια εκρεμεί η κατάθεση της πτυχιακής μου την οποία βαριέμαι αφάνταστα να κάνω, και όταν δεν βαριέμαι έχω τρελλή δουλειά και δεν προλαβαίνω να κάνω....


Στην ουσία ποτέ μέχρι τώρα, δεν εργάστηκα πάνω σ'αυτο που σπούδασα,γιατί η μοίρα έφερε στο δρόμο μου την τηλεόραση. Εργάζομαι από την πρώτη μέρα της πρακτικής μου στον ίδιο χώρο (με εξαίρεση ένα 6μηνο πέρισυ, που δεν είχα δουλειά). Ένας χώρος που έχω συνειδητά απορρίψει από τα 13 μου, και που συνεχίζω να απορρίπτω καθημερινά, μάλλιστα πολλές φορές μέσα στη μέρα. Όμως εκεί εργάζομαι, αυτό μου εξασφαλίζει τα προς το ζήν και μερικές φορές χαίρομαι γιαυτό.

Θεωρούμαι από τους προνομιούχους της γενιάς μου γιατί πληρώνομαι καλά(όχι σε σχέση με το πόσο και το πως δουλεύω, αλλά σε σύγκριση με άλλους).

Όπως προείπα, μερικές φορές είμαι χαρούμενη για τη δουλειά μου, και δεν έχει να κάνει με το ότι μαθαίνω κουτσομπολιά της showbizz (στην κυριολεξία με αφήνουν παγερά αδιάφορη όλα όσα συμβαίνουν σ'αυτόν το χώρο). Αλλά γιατί πολλές φορές νιώθω περήφανη για τη δουλειά που έκανα. Νιώθω σαν χτίστης που χτίζει τουβλο τούβλο για πολυ καιρό και μετά κάθεται απέναντι από το κτίσμα του και ακούει τους περαστικούς να λένε "ΠΩΠΩ!Τι όμορφο ή τι μεγάλο που είναι αυτό το κτίριο". Πολλές φορές διαφωνώ κάθετα με την τροπή που παίρνει το project που έχουμε σαν ομάδα αναλάβει να χτίσουμε, και άλλες βλέπω project συναδέλφων και πραγματικά λυπάμαι και ντρέπομαι γιαυτούς, αλλά μετά σκέφτομαι ότι εκείνους ίσως να μην τους πειράζει.

Αν και μερικές φορές σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να είχα μείνει στο λούκι που με είχαν βάλει καθηγητές και γονείς, και να είχα ασχοληθεί με τους υπολογιστές, και να μην συναναστρέφομαι με ανεγκέφαλους ανθρώπους, όπως κάνω σήμερα, ακόμα δεν νιώθω ότι έχω μετανιώσει που επέτρεψα στη ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ που είχα μέσα μου να με καθοδηγήσει.

Δεν με νοιάζει αν έκανα λάθη, που εκανα και μάλιστα πολύ μεγάλα.
Δεν με πειράζει που οι γονείς μου πεθαίνουν από το άγχος τους που δεν έχω μια σταθερή δουλειά και γυρίζω από εταιρεία σε εταιρεία, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν την ελευθερία που νιώθω.
Δεν με πειράζει που πληρώνω το τίμημα αυτής της ελευθερίας, μένοντας κάποιους μήνες χωρίς δουλειά (με ζορίζει όταν συμβαίνει αλλά οκ)

Είμαι ευτυχισμένη που δεν έπνιξα την mpou2 όπως θα ήθελαν.

Ακόμα τη νιώθω. Τσακώνομαι γιαυτήν σχεδόν καθημερινά, σε παρέες, στο γραφείο, στη σχέση μου...Τσακώνομαι γιατί ξέρω ότι όσο παράλογη και αν είναι, μου χαρίζει μια αίσθηση ελευθερίας ανεκτίμητη.

Ήμουν είμαι και θα είμαι (ελπίζω) αντιδραστικός άνθρωπος. Θα σου πώ όχι, ενώ θέλω να πω ναι, απλά και μόνο γιατί κάτι μου πείραξες μέσα μου και με έκανες να σου πω όχι. You Pulled a string , όπως λέει και ο ανήσυχος.

Δεν δέχομαι να μπώ σε οποιαδήποτε μορφή κατεστημένου, με τη θέλησή μου. Είτε αυτό λέγεται παρέα, είτε λέγεται συγκατοίκηση είτε λέγεται γάμος, είτε δουλειά γραφείο κλπκλπ. Γενικά δεν μ'αρέσουν τα "Έτσι πρέπει" των άλλων. Αν είναι δικό μου έτσι πρέπει το θέλω και θέλω να το σέβονται. Ναι είμαι και εγωίστρια.

Αλλά εγώ δεν πάω να δώ τη μαμά μου, κάθε δεύτερη μέρα, γιατί "έτσι πρέπει". Μπορεί να πηγαίνω κάθε μέρα γιατί έτσι νιώθω, μπορεί να πάω μια φορά την εβδομάδα ή μια φορά το μήνα και ας μένουμε 15 λεπτά απόσταση.

Γιαυτό μην περιμένεις από εμένα προβλέψιμα πράγματα, τύπου "γιατί έτσι πρέπει". Αν όμως, καταλάβεις πως νιώθω τότε είμαι απόλυτα προβλέψιμη.

Γιαυτό αγαπημένες μαμάδες πανελληνίως, αφήστε τα παιδάκια σας να κάνουν ό,τι νιώθουν!Ακόμα και αυτά θέλουν να χορεύουν , ενώ ο δάσκαλος σας λέει ότι έχουν έφεση στην ιατρική! Ακόμα και αν ο γιος ελκύεται από τον γιο της γειτόνισσας, ενώ εσείς τον φαντάζεστε γαμπρό στην εκκλησία με την κόρη της κολλητής του μπατζανάκη σας που έχει εργοστάσιο ή πτυχίο εξελιγμένης βιολογίας και 853 γλώσσες...

Το πιο σημαντικό για έναν άνθρωπο είναι να είναι καλά με τον εαυτό του και όχι με τη μαμά του ή τον μπαμπά του, γιατί (ακούγεται σκληρό αλλά) αυτούς θα τους χάσει σχεδόν στη μέση της ζωής του. Την υπόλοιπη μισή θα πρέπει να τη βγάλει με τον εαυτό του! Ας είναι λοιπόν καλά με αυτόν.


Φιλιά mpou²