Back to life...

Συνηθίζω να γράφω πίνοντας κάτι,

Απολαμβάνω να γράφω με κρασί, ανοίγει το μυαλό μου, κάνει τις σκέψεις πιο απαλές, χωρίς ιδιαίτερες γωνίες, για να ταιριάζουν μεταξύ τους.

Παει καιρός από την τελευταία φορά...

Όχι που ήπια κρασάκι, αλλά που με τράβηξε τούτο δω το Blog να γράψω...

Σήμερα, είναι η πρώτη μέρα μετά από αρκετές που έβγαλε ήλιο, και νιώθω ότι αυτές οι μικρές ηλιαχτίδες που τρύπωσαν από το παράθυρό μου μου έχουν ζεστάνει το μέσα μου.

Ξύπνησα αργά, γλύστρησα από τα σκεπάσματά μου, και φόρεσα τις χειμωνιάτικες κάλτσες μου. Ναι είμαι η μεγαλύτερη κρυουλιάρα του κόσμου...

Ζέστανα νερό στο βραστήρα και έφτιαξα ένα πράσινο τσάι με μελι, στην αγαπημένη μου κούπα..

Μετά την πρώτη γουλιά, επέστρεψα γρήγορα στο κρεβάτι μου αγκαλιά με το laptop και να 'μαι!

Εδώ και καιρό σκέφτομαι τι θα γίνει με αυτό εδω το blog. Δεν έβρισκα λόγο, αλλά ούτε και θέμα να γράψω.Πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου να το κλείσω. 

Νιώθω ότι το κοριτσάκι που το άνοιξε, δεν υπάρχει πια. Μέσα μου δεν βρίσκω πολλά να με συνδέουν με εκείνη την εποχή που έγραφα ιστορίες, αλήθειες, ψέμματα... Σήμερα, είμαι αλλιώς. Θα ήθελα να είμαι όπως τότε.

Θα ήθελα να πηγάζει από μέσα μου κάθε τρεις και λίγο μια καινούρια ιστορία. Να μην μπορώ να ησυχάσω αν δεν γράψω.. όμως δεν νιώθω έτσι πια...

Μέσα μου κυριαρχεί μια ατελείωτη ηρεμία. (φαινομενική το νιώθω, αλλά αρκεί για να μην γράφω). Μια ατελείωτη ησυχία, που με κοιμίζει...

Όμως κάποιες μέρες σαν και αυτές, που ο ήλιος καταφέρνει και τρυπάει τα σύννεφα που μας σκεπάζουν και μας κοιμίζουν μέρες, κάτι μέσα μου ξυπνάει. Τεντώνεται και αρχίζει πάλι να θέλει.

Να θέλει να βγεί στον κόσμο, να θέλει να ζήσει, να γνωρίσει...

Και να 'μαι λοιπόν, εδώ είμαι και σας γράφω. Μου γράφω... Πάντα κάπως έτσι είναι. Γράφω για μένα ότι θέλω να θυμάμαι, να βλέπω, να μοιράζομαι...

Είμαι πάλι εδώ, με χειμωνιάτικο και πιο ενήλικο Look γιατί έτσι νιώθω...:)