Το τελος. (όχι της ακίνητης περιουσίας, αλλά το δικό μου)

Λοιπόν, άκου να σου πω. 

Μάλλον δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη. Όχι μάλλον, σίγουρα.

Η κατάσταση είναι εκνευριστικά χάλια.

Νιώθω ότι κάθομαι σε έναν καναπέ και βλέπω το ταινία 4D, με τίτλο "Βλέπω το τέλος να πλησιάζει". 

Το σενάριο έχει ως εξής :

Βρίσκομαι στο 2007,  οδηγώ ένα αυτοκίνητο και τρέχω, και εκεί που έχω πιάσει τα 220, παίρνω μια στροφή, (σαν το πέταλο του Μαλλιακού ένα πράγμα), και στο δρόμο έχει λάδια. Εκτός από λάδια ομως έχει και μια φλούδα από μπανάνα που πέταξε κάποιος από την υπερπολυτελή λιμουζίνα που είναι μπροστά μου.(Την οποία μπανάνα ΔΕΝ φαγαμε μαζί, αλλά μόνος του αυτός που είναι εκεί μεσα)

Βρίσκομαι ήδη στο 2008, και πατάω την μπανάνα με τα λάδια και νιώθω το αυτοκίνητο ανεξέλεγκτο. Αρχίζω να στροφάρω (κεντρομόλος δύναμη στο φουλ).

1η στροφή : 2009.  Βλέπω τα πάντα γύρω μου να γυρίζουν, ακόμα μπορώ και καταλαβαίνω, σκέφτομαι "Αν είμαι τυχερή θα κάνω μια ακόμη στροφή και θα σταματήσω, άλλωστε φοράω ζώνη". Ο κόσμος γύρω μου είναι ακόμα ανέμελος.

2η στροφή : 2010. Το κεφάλι μου έχει χτυπήσει στο παράθυρο, στο τιμόνι (άνοιξε ο αερόσακος και με πέταξε πίσω στο μαξιλαράκι του καθίσματος), φοράω όμως ζώνη και συνεχίζω να ελπίζω ότι θα τα καταφέρω. Ζαλίζομαι λίγο...Ο κόσμος γύρω μου φωνάζει γιατί ξεβολεύεται...

3η στροφή : τέλος του 2010. Έχω χάσει τον προσανατολισμό μου εντελώς. Δεν ξέρω τι βρίσκεται μπροστά μου ή πίσω μου. Νιώθω ότι το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα και σκεφτομαι " Ω ναι! είμαι τυχερή και θα ζήσω τελικά! Μόλις σταματήσει να γυρίζει θα βγώ τρέχοντας έξω να σωθώ"..

Τουμπάρισμα: 2011

Και εκεί που νομίζω ότι θα σταματήσω έρχονται τα πάνω κάτω...

Νιώθω στην πράξη αυτό που λένε "Σηκωθήκανε τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι", ε ναι λοιπόν! Τα πόδια μου στον ουρανό και το κεφάλι μου τρώει χώμα (οροφή αυτοκινήτου δηλαδή). Με την άκρη του ματιού μου βλέπω το δρόμο, στον οποίο σερνεται το αυτοκίνητό μου, να τελειώνει... 

Βλέπω το βρακί της γκομενίτσας που χορεύει τσιφτετέλι πάνω στο τραπέζι - στα μπουζούκια - παρέα με γαρύφαλα...

 

Και  είμαι θεατής στο ίδιο μου το τέλος...

Βέβαια είμαι πολύ περήφανη να σας ενημερώσω ότι, ακόμα δεν έχω χάσει τις αισθήσεις μου!

Αυτό μπορεί να σημαίνει 2 πράγματα:

α) Ή είμαι πολύ τυχερή και θα επιβιώσω τελικά ή

β) Αυτός που έχει στήσει όλη αυτήν την ταινία είναι σαδιστής αισχίστου βαθμού και θέλει να με αποτελειώσει  αργά και βασανιστικά.

Δεν ξέρω πως θα τελειώσει αυτή η ταινία. Αλλά κουράστηκα ήδη και δεν μπορώ να βγω...

Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να πω ότι πλέον  δεν έχω αντοχές. Βαρέθηκα τον μετριο κοσμάκη γύρω μου που μυξοκλαίει. Βαρέθηκα τους κλέφτες φοροφυγάδες όλων των ειδών, από τον περιπτερά, και τον φούρναρη, μέχρι τον γιατρό και τον δικηγόρο που δεν κόβουν αποδείξεις ακόμα και σήμερα, να ζητούν δικαιώματα "συνταγματικά κατοχυρωμένα" μάλιστα...

Νιώθω οργή για όλους τους γνωστούς μου, αλλά και τους άγνωστους που δουλεύουν βολεμένοι από κάποιο κόμμα, εκμεταλλευόμενοι τον ιδρώτα μας, μέχρι τελευταίας σταγόνας.

Νιώθω οργή για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Ακόμα και για όσους ασχολούνται με τον διμοιρίτη που μούτζωσε κατά τη διάρκεια της παρέλασης. Τι να κάνει το παιδί? Τόσα του έμαθαν οι καθηγητές του με τις χρόοοονιες απεργίες τους, τόσα κάνει...(Στα είχα πεί εγώ αυτά τότε...)

Εκπαιδεύουμε τέρατα, και όταν αύριο μεγαλώσουν και μας φάνε ας μην γκρινιάζουμε...

Anyway, να γκρινιάξω ήθελα...Έχω και άλλα, να πω. Δεν τα λέω όμως γιατί και εσύ θα με βαρεθείς και θα φύγεις...

Εγώ μπορώ να κατηγορώ επ' άπειρον. Εσύ μπορείς να αλλάξεις? Έστω και λίγο.

Παραιτήσου από τον σταρχιδισμό που σε διακρίνει. Ξεκουνήσου και πλήρωσε! Γιατί βαρέθηκα να πληρώνω μόνο εγώ σ'αυτό το έργο...