Μπορεί να περάσουν ατελείωτοι μήνες, ίσως και χρόνια, πνιγμένα στη μούχλα, την ακινησία και τη στασιμότητα.
Όμως σίγουρα έρχεται κάποια στιγμή που νιώθεις ότι θέλεις να αποτινάξεις τη μούχλα από πάνω σου. Και ενώ πριν σου φαινόταν βουνό, ξαφνικά νιώθεις ότι τα πόδια σου σταματούν να τρέμουν και στηρίζεσαι δειλά δειλά ξανά όρθιος.
Αν κάταφέρεις να κάνεις ένα βήμα, ένα μόνο μικρό βήμα, αυτό φτάνει για να ξεκουνηθείς και η μούχλα διαλύεται!
Έτσι μπορείς να ξεκινήσεις με μικρά δειλά βηματάκια να κατακτήσεις όλο τον κόσμο.
Και ξέρεις κάτι?
Θα έρθει αυτή η στιγμή που θα ξανανιώσεις ότι τώρα μπορείς να κάνεις τα πάντα!
Ευτυχώς για μένα υπάρχουν πράγματα που με υποκινούν, έστω και αργά. Έστω και πολύ αργά..
Ένα από αυτά είναι το αυτοκαταστροφικό πείσμα μου....
Ε , κρίμα να χαραμίζονται σε άλλους ευκαιρίες που μου δώθηκαν πιο πρίν και απέρριψα "ελαφρά τη καρδία" ...
Έτσι δεν είναι?
Ποτέ δεν είναι αργά! Και μπορεί να μην έχει την απήχηση που θελω, αλλά πρέπει να μάθω όταν πέφτω να ξανασηκώνομαι...
Μόνη μου...
Μη μασάς!
ΑπάντησηΔιαγραφήτο να σηκωθείς δεν είναι εύκολο. Η στιγμή όμως που συνειδητοποιείς τις δυνατότητές σου και η δύναμη που νιώθεις παίρνοντας την απόφαση, είναι φανταστική!
(παθούσα κι εγώ!)
@ sunnefoula
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς αυτό νιώθω! Αυτή τη μαγική στιγμή που φτάνει να σε γεμίσει χαμόγελο! ;)
Έτσι μπράβο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Hfaistiwnas
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνιωσα σαν να μου το είπες κοιτώντας με στα μάτια! Χαχαχα! Ευχαριστώ αστέρι!;)
το να πέφτεις κανει τους εχθρούς σου να χαίρονται. όμως όταν σηκώνεσαι τους κανεις να ανησυχούν!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ria
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πρώτη φάση πρέπει να αντιμετωπίω τον εαυτό μου που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μου, στη συνέχεια θα σκεφτώ και τους υπόλοιπους!;)