Δωράκι!

Χρωστάω εδώ και πολύ καιρό μια ανάρτηση, και αποφάσισα να την κάνω σήμερα!

Να ευχαριστήσω τον Skroutzako που με τίμησε με το βραβειάκι αυτό :

Το οποίο πρέπει με τη σειρά μου να δώσω σε 15 bloggers με την προϋπόθεση να γράψουν 7 πράγματα για τον εαυτό τους!

Τώρα, όσοι με διαβάζετε, ξέρετε τα περισσότερα για μένα, αλλά αφού πρέπει θα τα ξαναπώ :

 

1) Είμαι ΠΟΛΥ αντιδραστικός άνθρωπος. ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ ΠΟΛΥ. Σε αυτοκαταστροφικό σημείο.
Όταν δεν είμαι καλά, είμαι ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ αντιδραστικός άνθρωπος.


2) Μπορώ να κάνω τα πάντα για τους ανθρώπους που αγαπάω. Χαλί να με πατήσουν. Αν όμως προσπαθήσουν να μου το παίξουν δασκάλα/λος την έκατσαν! Θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα μόνο και μόνο για να τους αποδείξω ότι το σωστό είναι να περπατάμε στο ταβάνι! 


3) Είμαι πεισματάρα : Με ρωτάς την άποψή μου σε ένα θέμα και στη λέω. Και δεν σ'αρέσει. Και προσπαθείς απελπισμένα να μου την αλλάξεις! Θα πεθάνεις προσπαθώντας. Αν δεν έχεις αποδείξεις απτές για ό,τι θέλεις να με μεταπίσεις, απλά μην το προσπαθήσεις. ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ.


4) Δεν δέχομαι να με θεωρεί κάποιος δεδομένη. Σε κανένα επίπεδο. Ούτε λίγο. Μόλις το νιώσω φεύγω. Όσο και να αγαπάω.


5) Είμαι ολοκληρωτικός άνθρωπος. Ζω τα πάντα στο full. Όταν είμαι καλά πετάω και όταν δεν είμαι καλά είμαι στα τάρταρα. Μέση λύση δεν υπάρχει.


6)Μισώ απελπιστικά τη μετριότητα και το κουτσομπολιό.Το μέσο Έλληνα, το μέσο πολίτη, και ότι έχει να κάνει με μέση. Α, και τον Ελληνάρα επίσης.



7) Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που με γνώρισαν, θα πρέπει να ξυπνάνε κάθε πρωί και να ευχαριστούν το σύμπαν. Για 2 λόγους :
α) Αυτοί που με αγαπούν, γιατί δεν θα υπάρξει ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΙΣ άλλος που θα τους αγαπήσει  τόσο πολύ και με τόσο πάθος όσο εγώ.
β) Αυτοί που με πρόδωσαν γιατί δεν τους έχω εκδικηθεί ακόμη.


Τώρα θα δώσω το βραβειάκι στους εξής :


Lockheart
Menia & Efialtis
Summertime Blues
Manolog3
Hfaistiwnas
Αυτή ή Αυτός; Vo2
Όναρ
Serenata
Λία
Πριγκιπέσσα
sunnefoula
Marsy
katerinanina
Rosy!
bear


Φιλιάαααααααααααααα!;)

Sailing Sunday

Τη χρωστάω αυτήν την ανάρτηση!Στην Αυτή που μου έκανε παράπονα ότι της μαυρίζω τη ψυχή. Επειδή σε νιώθω και ξέρω πως είναι να ζεις μακριά από Αυτόν που αγαπάς, γιαυτό το λόγο θα σου διηγηθώ πως πέρασα την Κυριακή μου, και ελπίζω απλά να ζηλέψεις :p.


Την Κυριακή το πρωί πετάχτηκα από το κρεβάτι στις 10! (Ναι έχω επιστρέψει στις παλιές κακές συνήθειες 3-4 ώρες ύπνου ημερησίως). Άνοιξα το ένα μάτι και κοίταξα το κινητό δίπλα μου,μόλις είδα την ώρα με έβρισα (που ξύπνησα) και αν είχαν ανοίξει και τα 2 μάτια θα σταυροκοπιόμουν κιόλας, αλλά ήταν φύση αδύνατο. 


Παρένθεση ( 
Γενικά τον τελευταίο καιρό αποφεύγω να πάω στο σκάφος. Δεν θα σου πω πως και γιατί, το κρατάω σε χαρούμενο επίπεδο το πόστ. Όμως από την μέρα που άρχισε να βρέχει εγώ είχα μια και μόνο επιθυμία. Να πάω βόλτα με το σκάφος! Έτσι όπως ήταν καιρός με χάλασε πολύ και το άφησα. 
) Κλείνει η παρένθεση


Κλείνω τα μάτια και επιστρέφω τη μούρη στο μαξιλάρι προσπαθώντας να επανέλθω στο όνειρο που έβλεπα πριν. Αδύνατο! Μετά από 5 λεπτά ξανακοιτάω το κινητό. Είχα 2 κλήσεις. Ήταν στο αθόρυβο φυσικά όπως είναι πάντα! Την ώρα που το κρατάω ξαναχτυπάει. Το σηκώνω : 
- "ΜΜΜΜΜ" 
- "Έλα κοιμάσαι?"
-"ΜΜΜΜΜ"
- " Θα πάμε για προπόνηση?"
-" Έλα να με πάρεις σε 15 λεπτά!Θα είμαι έτοιμη!"


Για πότε σηκώθηκα, ντύθηκα και έφτιαξα και καφέ ούτε που το κατάλαβα! Καβάλησα το κόκκινο τουτου μου, το οποίο είχε να κινηθεί σχεδόν 1 μήνα, και κατευθύνθηκα προς το λιμάνι. 


Μόλις έφτασα και αντίκρισα το σκάφος, αλήθεια σου λέω δάκρυσα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήδηξα πάνω. Μου έστειλαν ένα καινούριο παιχνίδι (δυναμόμετρο) από Αμερική και μιας και είχαμε αλλάξει ξάρτια, είπα να τα ρυθμίσω. Έπιασα τη σκύλα(φωτό),  τα κλειδιά και τα κατσαβίδια μου, και χάθηκα στον κόσμο της ξανθιάς. 


Είχε περάσει αρκετή ώρα που παιδευόμουν με αυτά (και το καταδιασκέδασα θέλω να σου πω). Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά και η ζέστη ήταν ανυπόφορη! Πήρα την απόφαση ότι τα υπόλοιπα ξάρτια θα τα ρυθμίσω μια άλλη ώρα και έδωσα το σήμα να ξεκινήσουμε. 


Μόλις βγήκαμε έξω από το λιμάνι, και το αλμυρό αεράκι άρχισε να με χτυπάει στο πρόσωπο ένιωθα ότι ήμουν εκεί ακριβώς που έπρεπε. Σηκώσαμε πανιά, σβήσαμε μηχανή και ξεκινήσαμε...


Για ώρες το ένα τακ διαδέχονταν το άλλο, στην προσπάθειά μας να μειώσουμε τους χρόνους μας. Ύστερα από 3 ώρες, και πλησιάζοντας την ακτή λέω : "Αντί να γυρίσουμε τώρα, δεν ρίχνουμε άγκυρα να κάνω και μια βουτιά?". Έτσι και έγινε! Η πρώτη βουτιά από το σκάφος γι αυτή τη σαιζόν είναι γεγονός! Το νερό απλά ΤΕΛΕΙΟ! Όμως μόλις έπεσα άρχισα να σκέφτομαι...Κακό πράγμα οι σκέψεις... Κολύμπησα θυμωμένη μέχρι την ακτή. Βγήκα, πήγα σε ένα παραλιακό καφέ, πήρα καφέ σε πλαστικό και ξαναβούτηξα για να γυρίσω πίσω.


Όταν πια άρχισε να πέφτει ο ήλιος τότε πήραμε το δρόμο του γυρισμού...

Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά έχω μια φοβία (πολλές έχω, αλλά μια θα σου αναφέρω τώρα). 
Φοβάμαι ότι θα μπω στο λιμάνι και δεν θα μπορέσω να δέσω, ότι θα μου έχουν πάρει τη θέση, ότι, ότι, ότι... Απλά φοβάμαι. Σε σημείο που μου κόβονται τα γόνατα κάθε φορά που πλησιάζω σε λιμάνι.


Έτσι έγινε και αυτή τη φορά. Πλησιάζοντας στο λιμάνι όμως, οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν! Ένα άλλο σκάφος μας είχε πιάσει τη θέση...Ευτυχώς το λιμάνι μας είναι μεγάλο και μπορούμε να κάνουμε βόλτα μέσα, γιατί στο παλιό λιμάνι δεν είχες και πολλά περιθώρια. Έτσι μπήκαμε και αρχίσαμε τη σβούρα. Κάποια στιγμή βγαίνει ένας τύπος από το σκάφος που μας είχε πιάσει τη θέση για να μας βοηθήσει να δέσουμε (είναι άγραφος κανόνας μεταξύ των ιστιοπλόων, όταν μπει ιστιοπλοϊκό στο λιμάνι να πάνε να βοηθήσουν - των ιστιοπλόων είπα, όχι των ζώων που νοικιάζουν για 5-10 μέρες). Επίσης άγραφος κανόνας είναι να εισέρχεστε στο λιμάνι ευπρεπώς ενδεδυμένοι, και να μην βρίζετε. Εγώ πάλι, από το άγχος μου να μπούμε και να δέσουμε είναι με φόρμα από κάτω και μαγιό από πάνω. 


Συνειδητοποιώ ότι το πλήρωμα του άλλου σκάφους δεν μιλάει ελληνικά και έτσι αρχίζω αγγλιστί να τους εξηγώ (κάνοντας παράλληλα σβούρα γύρω - γύρω) ότι έχουν δέσει στη θέση μου και πρέπει κάπως να γίνει να μπω και να δέσω! Πράγματι λοιπόν τα καταφέρνουμε! Καταφέρνουμε και πλαγιοδετούμε και οι δυο πλώρη με πλώρη. 


<--- Αφού ασφαλίσαμε το σκάφος, τσέκαρα τους κάβους, έκατσα στην πλώρη και έφτιαχνα τους κάβους μου σε φιδάκια (λόξα είναι αυτή, ο καθένας έχει τη δική του!). 
Τότε πλησιάζει ένας τύπος από το άλλο σκάφος και μου πιάνει την κουβέντα. Μαθαίνω λοιπόν, ότι είναι Δανοί, ταξιδεύουν συνεχόμενα 6 χρόνια, και ότι είναι μια μεγάλη παρέα που το κάνουν αυτό με βάρδιες, ανά 4-5 άτομα!!


Λατρεύω τις γνωριμίες του μώλου. Έχουν πάντα κάτι να σε μάθουν! Επίσης θαυμάζω αυτούς τους ιστιοπλόους που ταξιδεύουν χρόοοοοονια. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή στη ζωή μου να το καταφέρω να το κάνω και εγώ.  


Όσο μιλούσαμε λοιπόν, κάτι έγινε , κάπως, και χρειάστηκε να τους κρατήσω λίγο τους κάβους τους με τα χέρια για να τους φτιάξουν. Είχα σκύψει μπροστά και το 1 μέτρο ξανθό μου μαλλί λύθηκε και απλώθηκε στο πλάι, τότε ο τύπος με κοιτάει, κοιτάει και τα τα νύχια μου (ήταν βαμμένα φούξια γαλλικό)  και λέει χαμογελόντας " Oh!! That's a real woman - captain!"


Αλήθεια σου λέω χάρηκα τόσο πολύ!Μα τόσο πολύ! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ! Συνήθως η εικόνα μου στο σκάφος δεν ξεχειλίζει από θηλυκότητα (η εικόνα μου γενικά δεν ξεχειλίζει από θηλυκότητα, εκτός αν είναι φωτογραφία, αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα), δεν το επιδιώκω κιόλας. Πραγματικά δεν δίνω δεκάρα για τον αν σου μοιάζω περισσότερο με μηχανικό με ξανθιά περούκα, κρατώντας τα εργαλεία μου την ώρα που πάω να επισκευάσω μια ζημιά, ή αν σε απωθεί η εικόνα μου χωμένη στη μηχανή να αλλάζω λάδια. Όταν πρέπει κάτι να γίνει, απλά πρέπει να γίνει! Δεν με νοιάζει αν σου χαλάω την εικόνα. Όπως εκείνη τη στιγμή που κρατούσα το σκάφος τους στα χέρια μου, το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν πως φαίνομαι!! Και αυτή η κουβέντα του Δανού ήρθε σαν βάλσαμο σε ότι μου έχουν σούρει κατά καιρούς για το πόσο νταλικέρης είμαι. 


Και ξέρεις κάτι? Όταν πια γύρισα σπίτι και με κοίταξα στον καθρέφτη νομίζω ότι σαν να μου ψιλοάρεσα λίγο...;)


ΑΑΑ!Και πού΄σαι! Όπου τη δεις αυτή τη σημαία σε τέτοιο μέγεθος σηκωμένη σε ιστιοπλοϊκό, προσπάθησε να εντοπίσεις μια ξανθιά και μίλα μου! Εγώ θα είμαι ;)

ΟΛΑ ΜΙΣΑ

Ξέρεις μερικές φορές...

Εκεί που νομίζεις ότι "όλα καλά"...

Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι τα ΟΛΑ σου,

 μοιάζουν περισσότερο με λειψά παρά με καλά...

Και ότι δεν είναι καθόλου ΌΛΑ πια...

Είναι ΜΙΣΑ...

Φτηνό...

Ό,τι αξίζει μένει στο χρόνο.

"Μηδένα προ του τέλους μακάριζε", 

είχε πει ο Σόλωνας στον Βασιλιά Κροίσο το 500κάτι πρό Χριστού που έζησε....

Σήμερα 2.500 χρόνια μετά ισχύει ακόμη...

Το ίδιο ισχύει και για τις καταστάσεις που ζούμε. 

Αυτό μόνο να θυμάσαι.

Κάτι που φαίνεται ονειρικό μπορεί να αποδειχθεί εφιαλτικό στο τέλος.

Όπως και ο ιδανικός άνθρωπος μπορεί να αποδειχθεί φτηνός.

Πολύ φτηνός και είναι κρίμα...

Εκλογές & Ελληνάρες 2012

Ποτέ δεν υπήρξα φαν του Ελληνάρα. Το έχω δηλώσει πολλές φορές. Επίσης ποτέ δεν έφτασα τις δημόσιες σχέσεις μου σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορώ να ανεχτώ στον ίδιο χώρο με εμένα να υπάρχουν ακροδεξιοί, φασίστες, ναζί, ή άλλοι διανοητικά καθυστερημένοι τύποι. 
Το ίδιο νιώθω και τώρα. 


Ο κατ' άλλους "σοφός" λαός εχθές μίλησε. Και τι είπε? Μλκιες ώς συνήθως. Πότε σκέφτηκε ο Ελληνάρας πριν πράξει για να το κάνει και τώρα? Πότε πραγματικά έπραξε ο Ελληνάρας με λογική και όχι παρορμητικά για να το κάνει και τώρα? 

ΠΟΤΕ

Ξέρεις γιατί? Γιατί φταίει αυτή η Ελληνίδα μάνα, που αντί για άντρες ανέθρεψε μαμόθρευτα που δεν μπορούν να παλέψουν για το αύριο και που εγκαταλείπουν στην πρώτη δυσκολία. Φταίει αυτός ο Έλληνας πατέρας που είναι μονίμως απών και σταρχιδιστής και ανέθρεψε παρτόλες που το μόνο που τους νοιάζει είναι να ξυστούν στο γραφειάκι τους για 8ωρίτσες και μετά να πάνε να βγάλουν τα μάτια τους με τις ώρες, ή να φτιάξουν τα νύχια τους και να αράξουν στις παραλίες.  Φταίει η ελληνική οικογένεια, γιατί μεγάλωσαν ένα μάτσο μουλάρια που το 40% αποφάσισε να πάει για μπάνιο εχθές αντί να ψηφίσει. Έτσι άφησαν στο υπόλοιπο 60% (μουλάρια και αυτοί) να ψηφίσουν και να βάλουν τους ναζί στη βουλή. 


Φταίει η ελληνική οικογένεια που δεν τους έμαθε τι πραγματικά θα πει Ναζί. Που δεν τους μίλησε ποτέ για φούρνους και σαπούνια. Που δεν τους έδειξε την καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους.


Εγώ εχθές ψήφισα αυτό που πραγματικά ένιωθα. Απαγκιστρωμένη από ψεύτικες υποσχέσεις, και από ψηφοθηρικές βλακείες. Εχθές ήταν η πρώτη νύχτα εκλογών που κοιμήθηκα με τη συνείδησή μου ήσυχη. Και κάθε νύχτα από εδώ και πέρα θα συνεχίσω να το κάνω. Γιατί ψήφισα αυτό ακριβώς που ένιωθα. Και ας είμαι 1 στους 6 Έλληνες που η φωνή μου δεν θα εισακουστεί στη βουλή. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που συμφωνούν μαζί μου. Έτσι και αλλιώς, στο έχω πεί πολλές φορές. Είμαι πιο διαφορετική απ'όσο νομίζεις. Δεν ταιριάζω πουθενά.


Λυπάμαι για όλους αυτούς που ψηφίζοντας συντήρησαν το πολιτικό κατεστημένο που υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Και ας νομίζουν ότι επειδή δεν ψήφισαν άμεσα μπλέ η πράσινο έκαναν την αλλαγή. Σκ@τ@ αλλαγή ψηφίσατε. Μέσες άκρες τα ίδια πρόσωπα είναι πάλι μπροστά. Ά, μην ξεχνιόμαστε. Και οι ναζί πάνω απ'ολα. Κερασάκι στην τούρτα σας.


Στην τελική χαίρομαι που το κόμμα που ψήφισα βρίσκεται έξω από μια Ναζιστική βουλή. Έτσι και αλλιώς δεν είχε χώρο για μένα εκεί μέσα...

Η μοναξιά στήνει παγίδες

Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές μέσα στην εβδομάδα αυτή η πανσέληνος με έχει ξεκάνει. 

Αν έχω ταυτιστεί ποτέ με τραγούδι σίγουρα είναι απόψε με αυτό.

Κάθε στίχος, κάθε νότα, απ'την αρχή μέχρι το τέλος.


Η σιωπή είναι πάντα αλλιώτικη όταν είσαι μόνη. Είναι τόσο δυνατή που σε ξεκουφαίνει.
Όμως αν δώσεις λίγο προσοχή, μες στη σιωπή, θα ακούσεις τη μοναξιά να σου μιλά. 
Και αυτά που έχει να σου πεί είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που θα ακούσεις ποτέ.
Γιατί απλά είναι αυτά που έχεις να πεις ο ίδιος στον εαυτό σου. 
Για τα λάθη, τα πάθη, τα λάθη, ΤΑ ΛΑΘΗ....




Όλα είναι αλλιώτικα χωρίς παρέα. Είναι σκληρό, ναι. 


Δεν νιώθω θλίψη σήμερα. Όχι.


Θλίψη ένιωθα εχθές και προχθές και θλίψη θα νιώθω αύριο και μεθαύριο. 
Απόψε η νύχτα είναι μόνο για μένα.
 Καμιά θλίψη δεν χωράει εδώ απόψε.