Επέτειος

Είναι αυτός ο μήνας ο δύσκολος. Ποτέ δεν είχα συμπαθήσει το Φεβρουάριο φουλ. 

Σαν σήμερα, ένα χρονο πριν, ξεκίνησε ένας πολύ βαρύς μήνας για μένα. 

Ήταν το αποκορύφωμα της παράνοιας. 

Ξέρεις τι λένε?Όταν πέφτεις, πρέπει να πιάσεις πάτο για να μπορέσεις να ξανανέβεις. 

Ε,λοιπόν εγώ τον έπιασα τον πάτο τότε. Κάθησα, τον έζησα, τον φχαριστήθηκα και εντέλει άρχισα να ανεβαίνω πάλι, αργά αλλά σταθερά. 

Σήμερα λοιπόν, γράφω αυτές τις λέξεις εδώ, έχοντας στο μυαλό μου την εικόνα μου να γράφω εκείνες τις λέξεις τότε, δίπλα από ένα παράθυρο με θέα το χιόνι και μια καρδιά πιο παγωμένη από ποτέ.

Σήμερα γράφω αυτές τις λέξεις εδώ, με έναν διαφορετικό εαυτό. Με ένα μέσα μου πιο ώριμο, πιο γεμάτο. Σήμερα, νιώθω λίγο πιο κοντά στο αληθινό εγώ μου. Αυτό το πιο κοντά, ξεκίνησε τότε, την πρώτη παγωμένη μέρα του προηγούμενου Φεβρουαρίου. 

Σήμερα γράφω αυτές τις λέξεις εδώ, έχοντας μέσα μου την πολύτιμη γνώση της εμπειρίας. 

Για να μου δείξω ότι ξέρω πολύ καλά όταν πέφτω να ξανασηκώνομαι.

Για να μου θυμίσω την επόμενη φορά που θα πέσω ότι με ένα πέσιμο δεν έφτασε το τέλος. 

Ότι ακόμα και αν μείνω κάτω για μήνες, θα βρώ μέσα μου τη δύναμη να σηκωθώ και να προχωρήσω. 

Γράφω αυτές τις λέξεις σήμερα, για να δείξω στον εαυτό μου ότι δεν υπάρχουν μόνο μάυρες και γκρι μέρες. Υπάρχουν και πολύχρωμες.

Τέλος, γράφω αυτές τις λέξεις σήμερα εδώ, γιατι θέλω να πω ότι 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. 

Ούτε τα καλά, ούτε τα άσχημα. Γιαυτό μην απελπίζεσαι. Ζήσε φουλ τα όμορφα στη ζωής σου και συγκρατήσου όταν έρχονται τα άσχημα. ;) Όλα είναι περαστικά!

Α!και που 'σαι! Καλή χρονιά βρε! ;)