9/11 Άνθρωποι

Ήταν Τρίτη, μεσημεράκι θυμάμαι. Είχαμε σχολάσει (μάλλον), και ήμασταν με τον αδερφό μου στο σπίτι μας. Κλασσικά εγώ στον υπολογιστή να προσπαθώ να κατεβάσω τραγούδια από τον Napster και κλασσικά ο αδερφός μου ξαπλωμένος στο κρεββάτι να βλέπει τηλεόραση. Ξαφνικά μου φωνάζει εκστασιασμένος : "Έλα, να δεις! Βομβαρδίσανε την Αμερική!!". Ακούστηκε το μαγικό keyword "Αμερική" (Σ'αυτό το σημείο να κάνω μια παρένθεση για να σας αναφέρω απλά ότι είμαι φιλοαμερικάνα μέχρι το μεδούλι. Χωρίς να σημαίνει ότι συμφώνησα ποτέ με την πολιτική της Αμερικής. Ούτε ότι στήριξα ποτέ πολέμους κλπ.). Παράτησα και εγώ το Napster και τρέχοντας μπήκα στο δωμάτιο με την τηλεόραση. Αντίκρισα αυτή την εικόνα του φλεγόμενου πύργου 

και μη γνωρίζοντας τι έχει γίνει, είπα στον αδερφό μου  "Άντε ρε, πλάκα μας κάνουν.Την Αμερική δεν τη βομβαρδίζει κανείς.Να δεις που είναι promo για καμιά καινούρια ταινία καταστροφής". Παρόλα αυτά είχα κάτσει αποσβολωμένη να κοιτάω προσπαθώντας να πείσω και τον εαυτό μου ότι αυτό που έβλεπα ήταν promo ταινίας καταστροφής. Και όλο σκεφτόμουν "Δε μπορεί, τώρα θα το πεί, τώρα θα το πεί, ότι είναι σκηνές από ταινία." Αλλά αυτό το τώρα δεν ερχόταν ποτέ. 

Σηκώθηκα να φύγω από το δωμάτιο και εκείνη την ώρα βλέπω ένα αεροπλάνο να μπαίνει στο πλάνο του σκηνοθέτη και να προσκρούει στον δεύτερο πύργο. 

Είχε παγώσει το αίμα στις φλέβες μου. Όχι δεν ήταν promo ταινίας. Ήταν η φρικιαστική πραγματικότητα και το ζούσα σε real time. Και δεν ήταν βομβαρδισμός απλά. Ήταν βομβαρδισμός με ανθρώπινες ζωές. Κοιταχτήκαμε στα μάτια παγωμένοι. Ένιωθα ότι η καρδιά μου είχε σταματήσει. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Μόνο το "γιατί". 

Η ώρα περνούσε και οι εκφωνητές μιλούσαν για τα χτυπήματα, για τις αεροπειρατείες, για τους πυροσβέστες. Μουδιασμένοι παρακολουθούσαμε την εικόνα του μαύρου καπνού που έβγαινε από τους πύργους. Τους ανθρώπους που έπεφταν από τον 80ό όροφο στο κενό. Το ζευγάρι που έπεσε χέρι-χέρι. Την απελπισία να μεγαλώνει και την ελπίδα να εξαφανίζεται.

Ξαφνικά το πλάνο γέμισε καπνό σκόνη και χώμα. Ο ένας πύργος έγειρε, έγινε φοίνικας καπνού και μεγαλειωδώς κατέρρευσε. 

Νομίζω ότι έτρωγα τα δάχτυλά μου εκείνη την ώρα. Ο κόμπος στο στομάχι μου ανέβηκε στο λαιμό. Το μυαλό μου γέμισε σκέψεις. Μία σκέψη. Οι χιλιάδες ζωές που βρίσκονταν μέσα σ'αυτό το κτήριο. Οι γονείς, οι σύζυγοι, οι παππούδες. 

Οι άνθρωποι. 

Αυτοί οι άνθρωποι. Οι παράπλευρες απώλειες, στο παιχνίδι της τρομοκρατίας, των πολέμων, του πετρελαίου και του χρήματος.

Λίγη ώρα μετά κατέρρευσε και ο δεύτερος πύργος. Το ίδιο θεαματικά με τον πρώτο. 

Και απέμεινε μόνο σκόνη και καπνός να σιγοκαίει στο Manhattan.

Δε θυμάμαι για πόσο καιρό το συζητούσαμε. Δε θυμάμαι απόψεις που άκουσα. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. 

Ένα χρόνο μετά επισκέφθηκα τη Νέα Υόρκη. Και πέρασα από το Ground Zero.

Ξέρεις τι είδα? Ένα τεράστιο νεκροταφείο. 

Ένα οικοδομικό τετράγωνο νεκρική σιγή. Ένα οικοδομικό τετράγωνο γεμάτο πόνο, ορφάνια, και απώλεια.

Δεν είδα ούτε τρομοκρατία, ούτε πετρέλαια, ούτε πολέμους. Είδα μόνο ένα τεράστιο κενό και χιλιάδες παράπλευρες απώλειες.

Απ'έξω από το σημείο είχαν αναρτήσει πίνακες με τα ονόματα όσων χάθηκαν εκείνη τη μέρα.   Και ακριβώς απέναντι οι οικογένειες και οι φίλοι αυτών που χάθηκαν είχαν αναρτήσει μηνύματα προς στους αγαπημένους τους. Είδα παιδικές ζωγραφιές να λένε "Αντίο μπαμπά", " Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά". Είδα μηνύματα σε αγαπημένους "Μου λείπεις", "Σ'αγαπώ"...

Είδα χιλιάδες λουλούδια, μπλούζες και φωτογραφίες. 

Είδα ανθρώπους - παράπλευρες απώλειες.

Και έκλαψα πολύ. Έκλαψα για το μίσος που μας γεμίζει. 

Για την ημιμάθεια που μας χωρίζει σε εβραίους  χριστιανούς, μουσουλμάνους και βουδιστές. Σε μαύρους, άσπρους και κίτρινους. 

Γιατί τελικά πέρα απ'όλες τις ταμπέλες που προσπαθούν τα συμφέροντα και οι θρησκείες να μας επιβάλλουν, είμαστε άνθρωποι. Και είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο πράγμα. Σάρκα κόκκαλα και αίμα. Έλληνες, Αμερικάνοι Ιρακινοί και Σύριοι. Όλοι ίδιοι. Κανείς διαφορετικός. 

Γιαυτό από εκείνη τη μέρα , κάθε τέτοια μέρα -και όχι μόνο -  θυμάμαι τους ανθρώπους. Αυτούς που χάθηκαν, και αυτούς που έμειναν πίσω. Ειδικά αυτούς τους τελευταίους, που σηκώνουν στους ώμους τους το βάρος της απώλειας. 

Γιατί τελικά αυτό μένει στους αιώνες. 

Η απώλεια.