HAPPY NEW YEAR!!!

Παραμονές Χριστουγέννων. Οι πόλεις στολίζονται, τα σπίτια στολίζονται. Μυρωδιές από κουραμπιέδες και μελομακάρονα πλημμυρίζουν τους δρόμους και τα στενά. Ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους. Με γιορτινή διάθεση γεμίζουν δρόμους και μαγαζιά, και αδειάζουν τα πορτοφόλια τους, στην προσπάθειά τους να γεμίσουν το συναισθηματικό τους κενό…

Χριστούγεννα. Όλοι μαζεμένοι γύρω από το γιορτινό τραπέζι, τρώνε τρώνε τρώνε…Μέχρι να σκάσουν! Φορούν τα καλά τους, και συζητούν, για τα πολιτικά, για τις εξελίξεις… Παραδίπλα τα παιδιά παίζουν. Περιμένουν με ανυπομονησία το βράδυ (Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς), για να έρθει ο Άγιος Βασίλης, να τους φέρει το δώρο που του ζήτησαν…

Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη...Δεν θυμάμαι αν ποτέ μου είπαν ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης…Θυμάμαι όμως ότι πολλά Χριστούγεννα τον περίμενα δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο…Αλλά πάντα με έπαιρνε ο ύπνος και το πρωί είχε έρθει χωρίς να τον δω...Το καταλάβαινα ότι είχε έρθει, γιατί είχε φάει κουραμπιέ, είχε πιει και το γάλα του…Φυσικά είχε αφήσει και το δώρο του για μένα...Ό,τι ακριβώς του είχα ζητήσει με γράμμα καιρό πριν…

Έτσι πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσα ρομαντικά… Σε έναν κόσμο σκληρό, που δεν με χωράει…Αφού λοιπόν δεν με χωράει αυτός ο κόσμος, (κάτι που μάλλον άρχισα να το συνειδητοποιώ πολύ μικρή…) εγώ έπλασα τον δικό μου κόσμο, μέσα τον οποίο ζω…Έχω ακόμη μέσα μου τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσα…όπως αυτό του Άγιου Βασίλη… Οι γονείς μου, όπως και πολλών άλλων παιδιών, φρόντισαν να μου γεμίσουν τη ζωή μου με παραμύθια… Με όμορφους πρίγκιπες και κούκλες πριγκίπισσες, με αληθινή αγάπη, με θαλπωρή και ζεστασιά…

Και τα κατάφεραν…

Πολλές φορές όμως, η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή, που δεν την αντέχω…
Πόσο πολύ θα ήθελα, να γράψω ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη…
Ήθελα να του ζητήσω….

Αγάπη, Κατανόηση, Σιγουριά, Ασφάλεια…

Δεν θέλω ούτε κούκλες, ούτε ποδήλατα…

Άγιε Βασίλη, αφού δεν ήρθες να σε γνωρίσω τόσα χρόνια, μπορείς να καταδεχτείς να μπεις στο Blog μου??

Αν μπεις, Άγιε μου Βασίλη, φέρε μου ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ για φέτος…

Μόνο αυτά θέλω…Να νιώσω ξανά ζεστασιά, να νιώσω ότι επιτέλους μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να σκέφτομαι τι θα πω και πώς να το πω…

Λένε ότι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή για τα παιδιά...Και ίσως να είναι έτσι, αφού όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να εκτιμήσουν τη μαγεία των ημερών... Εγώ που ζω ακόμη αυτό το παραμύθι, που νιώθω ακόμα παιδί, μπορώ να ζήσω λίγο Χριστούγεννα? Πρωτοχρονιά??

I AM BACK!

Χάθηκα...Είναι Αλήθεια...

Δεν ξεχάστηκα...Απλά δεν είχα όρεξη...Ούτε για Blog, ούτε για ζωή...Είχα ανάγκη από ένα ταξίδι...Και αφού δεν μπορύσα να φύγω στην κυριολεξία, έφυγα με το μυαλό.....

Χρειάστηκα ένα break... Θα χρειαστώ κιάλλο, κι άλλα πολλά...

Θα χρειαστώ και εσένα δίπλα μου....

Σε πολλές πτήσεις.... Σε πολλά μέρη....

Όχι για ένα κομμάτι της ζωής...

Όχι για λίγο...

Για πολλά.....

Για πολύ....

Στο ταξίδι μου αυτό....Το ταξίδι της ψυχής μου, με σένα οδηγό, και συνοδηγό, αναρρωτήθηκα πολλά πράγματα...

Τι είναι αγάπη?

Αγάπη είναι οι λέξεις στο βιβλίο σου....στο βιβλίο μου...στο βιβλίο μας...
Αυτό το βιβλίο που ανοίξαμε , και είναι γεμάτο κενές σελίδες...

Σελίδες που γεμίζουμε σιγά σιγά, με τα δικά μας βήματα...

Βήματα χέρι -χέρι...Βήματα μοναξιάς...Βήματα...

Αναρωτήθηκα για πολλά...Όμως για ακόμα μια φορά, ΕΣΥ μου έδειξες το δρόμο...ΕΣΥ με έμαθες ότι....

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ...

Για άλλη μια φορά Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....

Δεν ξέρω άλλες λέξεις να σου εκφράσω αυτό που νιώθω...

Δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω αυτό που ζω...

ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ

Πήλιο…
Ένα βουνό, πάνω στη θάλασσα…!

9:20
Ανοίγεις το παράθυρο στο δωμάτιο, και το κρύο πλημμυρίζει το χώρο… Η ομίχλη δεν σου επιτρέπει να δεις πάνω από 10 μέτρα μακριά…Ο κόσμος από κάτω πηγαινοέρχεται στα στενά σοκάκια του χωριού…

10:30
Πλησιάζεις το παράθυρο του δωματίου.. Η εικόνα απ’ έξω έχει αλλάξει.
Το τοπίο έχει καθαρίσει και πια το βλέμμα σου φτάνει στη θάλασσα…Βλέπεις τη Σκιάθο… Παρατηρείς τα καραβάκια που πηγαινοέρχονται…
11:00
Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και ξεκινάς να κατεβαίνεις…
Περνάς από χωριά μικρά και μεγάλα…Κυριαρχεί το γκρι της πέτρας και το πράσινο της φύσης…Ακούς τα νερά που κυλούν στις πλαγιές και στη στροφή βλέπεις τις ηλιαχτίδες που παιχνιδίζουν με τη θάλασσα …
11:20
Μετά από μια διαδρομή 20’ , μέσα στη μαγευτική φύση του βουνού, νιώθεις το αλμυρό αεράκι να σου χτυπάει το πρόσωπο…

Ο Βόλος τα συνδυάζει όλα…Ικανοποιεί όλα τα γούστα… Έχει μέρη ήρεμα έχει και μέρη με κόσμο… Έχει χιόνια, έχει και θάλασσα…

Κάθε διαδρομή κάτι σου μαθαίνει…
Κάθε προορισμός έχει κάτι να σε διδάξει..
Μπορείς να μάθεις…ή μπορείς να αδιαφορήσεις…
Μπορείς να κάνεις μια στάση... Μπορείς και να συνεχίσεις να τρέχεις…

Αν επιλέξεις να σταματήσεις, να αφοσιωθείς σε ό,τι ακούς και βλέπεις, να ενδιαφερθείς και να διδαχθείς, μπορεί να πονάει…
Μπορεί να σου αλλάξει πορεία…
Μπορεί να σε ταρακουνήσει…

Αν όμως αδιαφορήσεις???
Μπορείς να συνεχίσεις την πορεία σου και να μη μάθεις ποτέ…
Άραγε δεν θα μάθεις ποτέ?
Ή μήπως κάποια στιγμή αναγκαστείς να παραδεχτείς αυτά που τότε ειπώθηκαν και απλά εσύ αδιαφόρησες να ακούσεις??
Μήπως είναι πιο επώδυνο τότε??

Το νινί...

Υποθέτω όλοι γνωρίζεται το γνωστό άσμα "Το νινί σέρνει καράβι", το οποίο παραπέμπει στη λαϊκή ρήση "Το ...σέρνει καράβι", ή όπως έλεγαν με τη μορφή παροιμίας οι παλιότεροι : " Αν δεις καράβι στο βουνό, νινί θα το 'χει σύρει!"...

Γιαυτή την παροιμία θα σας μιλήσω και εγώ σήμερα...

Εγώ, όπως γνωρίζουν ΟΛΟΙ οι φίλοι και οι γνωστοί, δεν έχω καθόλου καλές σχέσεις ούτε με το βουνό, ούτε με τα σώματα ασφαλείας...

Μάλιστα, αν μου έλεγες, πριν από 3 μήνες, ότι θα ξυπνάω 4 το πρωί κάθε εβδομάδα, και θα ξεκινούσα να παίρνω σβάρνα τα βουνά, μέσα στο κρύο, και μέσα στην ομίχλη,

και ότι θα στηνόμουν και 1 ώρα να περιμένω μέσα στο ψοφόκρυο,

ΘΑ ΓΕΛΟΥΣΑ!!

Αν μου έλεγες κιόλας ότι θα ανυπομονούσα γιαυτό, και ότι θα μετρούσα αντίστροφα τις μέρες και τις ώρες για να έρθει εκείνη η στιγμή που θα έφτανα να αντικρύσω έναν άνδρα με στολή...

ΘΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΛΟΣ!!!!

Και όμως...Να που ξυπνάω και τρέχω και μ'αρέσει, και ανυπομονώ...Και το απολαμβάνω...Και είμαι και ευτυχισμένη....

Η γνωστή παροιμία λοιπόν εξηγεί πως το καράβι βρέθηκε στο βουνό...

Δεν μας λέει όμως...

ΤΟ ΝΙΝΙ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΗΣΕ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΕΕΕΕΕΕ???

Άμα σου πώ ότι μετά από τόσα ταξίδια ,συνήθισα το βουνό και το κρύο και θέλω να πάμε εκδρομή στο βουνό, τι θα μου πεις? Ότι το νινί σέρνει καράβι????