Μ'ακούς?

Είμαι στο γραφείο.
Από τις 9 το πρωί χωμένη στο μοντάζ (απ'όπου έφυγα εχθές γύρω στις 12).Κάτι δεν κάθεται εδώ, κάτι δεν κολλάει εκεί...Ξάνα και ξανά...Όταν όλα "έκατσαν" σωστά, τότε... κόλλησε το πρόγραμμα...Και χάσαμε τα πάντα!

"Ένα "save" βρε κορίτσι μου, δεν έκανες?"
"Έκανα αλλά ποιος το είδε?" Άντε να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας...
Κάπου εκεί, λοιπόν, ανάμεσα από τα "save" και τη προσπάθεια ανάκτησης του υλικου...
Άρχισα να μονολογώ....

"Που μ’αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ακούς??
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς????
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς???"

Αναλαμπή!Ξέρεις, σαν το λαμπάκι που ανάβει τώρα που γράφω στον συνδετήρα του word...Έχει ιδέα...Είχα και εγώ.

"Ψιτ!Κύριος!Εσύ ο τεχνικός! Να σου πώ . Θα αργήσει αυτό να ξαναπάρει μπρός?"
"Σε ένα 10 λεπτο.Μπορείς να πας να κάνεις τσιγάρο αν θες.Προλαβαίνεις."
"Οκ!Ευχαριστώ για την άδεια.Κοίτα για τσιγάρο δεν το βλέπω, αλλά ίσα με μια ανάρτηση το κόβω εφικτό... Έφυγα!!!"

Εδώ είμαι λοιπόν, μαζί με τον Ελύτη...Έτσι...σαν ένα πεταχτό φιλί....

Ι.
Θά πενθώ πάντα - μ’ακούς; - γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
...
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
.....
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς
...
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς
....
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει - ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ : "ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ" - ΟΔΥΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ