Πράσινα κόκκινα κίτρινα μπλέ καραβάκια στο αιγαίο δεν με παίρνετε καλέ....

Ανεργία

Μας απασχολεί όλους μας.

Και σε ρωτάω:

Επιλογή μας ή δεδομένη κατάσταση?

Τους τελευταίους 5 μήνες είμαι και εγώ άνεργη.
Άνεργη όπως τους άνεργους των δημοσκοπήσεων.

Οι άνεργοι σήμερα είναι 2 ειδών.

α) Αυτοί που σπούδασαν κάτι και δεν εργάζονται πάνω στο αντικείμενό τους.
β) Αυτοί που δεν σπούδασαν κάτι και δεν δουλεύουν.


Και σε ρωτάω?
Επιλογή μας?

Σπούδασα. Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία.
Και είχα βλέψεις και όνειρα. Και ήθελα να κάνω καριέρα. Και εργάστηκα σκληρά για 3 χρόνια σερί, αδιάκοπα, ασταμάτητα. Με 1 μήνα διακοπές.
Και μετά τι? Μετά η κρίση. Και εγώ δεν έχω δουλειά.

Ναι εργάζομαι. Είμαι σερβιτόρα. Σε 2 μαγαζιά, για να μπορώ να καλύψω τα έξοδα του σπιτιού μου. Και αρκετές μέρες δουλεύω από τις 9 το πρωί μέρχρι τις 2-3-4 τη νύχτα.

Τα "προς το ζην" τα βγάζω έυκολα ή δύσκολα. Αλλά παρακάτω τι γίνεται?
Η καριέρα? Η κοινωνική καταξίωση? Η ανέλιξη στον εργασιακό μου χώρο?

Τι περιμένω?Μια μέρα να γίνω υπεύθυνη σε καφετέρια?
Και πόσο ακόμα θα μπορώ να κουβαλάω δίσκο ή να φτιάχνω καφέδες για 12-15 ώρες τη μέρα?

Κρίση. Σκατά

Δικαιολογία για τους εργοδότες να κάνουν περισσότερο κερδοφόρες τις επιχειρήσεις τους απολύοντας προσωπικό και ξεζουμίζοντας(χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες) τους υπόλοιπους.

Δικαιολογία για τους εργαζόμενους να κάτσουν σπίτι και να δουν ταινιούλα, να φάνε σπιτικό φαγητό και να περπατήσουν λίγο περισσότερο, αλλά το τριήμερο να πάνε να αράξουν τα κορμιά τους σε υπερλουξ ξενοδοχείο σε κάποιο νησί.

"Δεν ζούμε σε μια κοινωνία υπαρκτού σοσιαλισμού" έλεγε εχθές η κα. Γιαννάκου στον Ευαγγελάτο, "Και γιαυτό το λόγο δεν μπορούμε να σας πούμε : Χρειαζόμαστε 5 γιατρούς - 5 θα περάσουν στις σχολές. Σπουδάζετε ότι θέλετε. Αν θα βρείτε δουλειά μετά δεν είναι δικό μας θέμα."

Αυτά τα κουλά ακούω και βλέπω ακατάλληλα όνειρα τη νύχτα.

Τις τελευταίες εβδομάδες μου έχει καρφωθεί να ανοίξω κάτι δικό μου.
Κάνω λοιπόν μίνι γκάλοπ. Όπου βρώ άνθρωπο μεταξύ 22-27 ρωτάω αν σπούδασε, τι δουλειά κάνει και τι βλέψεις έχει για το μέλλον.

Κάποιοι θέλουν να ανοίξουν περίπτερο, άλλοι καφετέρια, άλλοι εταιρεία προμηθειών βασικών ειδών διατροφής. Άλλοι παραιτούνται από το δημόσιο και προσπαθούν να κάνουν κάτι δικό τους.

Όλοι σπουδαγμένοι και μή, θέλουμε να ανοίξουμε κάτι δικό μας. Κανείς να γίνει υπάλληλος.

Αν τις περασμένες 10ετίες το τροχοπέδι του κράτους ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι, τις επόμενες θα είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες.

Και σε ρωτάω αγαπημένε 40-45+, εσύ που έζησες κάτι παραπάνω και ξέρεις: Εγώ πως θα γίνω μάνα? Εμένα το παιδί μου σε τι κόσμο θα ζήσει?
Πως θα κρατήσω σπίτι, και πως θα κάνω οικογένεια?

Σαν σερβιτόρα?Ή μήπως όταν θα μου γίνει ξανά πρόταση στην τηλεόραση να δεχτώ και να δουλεύω πάλι 20 ώρες καθημερινά?

Και καλά κάπως έτσι θα το πιάσω το παιδί. Εκεί στις 4 ώρες της ξεκούρασης. Μετά τι? Θα το πιω? Θα το καταπιώ?

Όπου σταθείς και όπου βρεθείς εν όψη εκλογών παντού μηνύματα. Μηνύματα αισιοδοξίας. Καλοπληρωμένα, Κακοφτιαγμένα.
Μηνύματα που τα έχω ακούσει, ξανακούσει, χιλιοακούσει.
Μηνύματα που τα έχω σπουδάσει.
Εικόνες που τις έχω αναλύσει στη σχολή.

Επικοινωνιακοί προγραμαμτισμοί που τους αντιλαμβάνομαι από την αρχ'η ως το τέλος.

Ουσία όμως ?

Καμιά

Μεγάλωσα σε έντονα πολιτικοποιημένο περιβάλλον, και πολιτικοποιήθηκα μικρή, συνειδητοποιημένα. Και αγωνίστηκα και εγώ για το μέλλον. Και βοήθησα και πίστεψα και προσπάθησα. Και είχα ελπίδες. Μέχρι που κουράστηκα.

Δεν έχω ελπίδα καμιά ούτε πράσινη ούτε κόκκινη - για μπλέ δεν το συζητάω κάν.

Έχω όμως μια παράκληση να κάνω:

Θα ήθελα όλοι αυτοί οι Πράσινοι Κόκκινοι Μπλέ και Κίτρινοι που θέλουν να με πείσουν να μη δουλέψω και να πάω να ψηφίσω την Κυριακή στις 7/6, να μου δώσουν μια απάντηση.

Μια σιγουριά

Ένα βήμα να πατήσω για να μπορέσω να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω.

Μόνο αυτό και για μένα φτάνει. Βαρέθηκα τς κουβέντες.Βαρέθηκα τις ψεύτικες υποσχέσεις.

Βαρέθηκα γενικώς.

Χάνομαιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι@!@!@!@!

Αγαπημένοι μου αναγνώστες (if there is anyone left...)

θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι τον τελευταίο καιρό τα πάντα σταμάτησαν να γ#$%^νται. Έμεινε μόνο η σύνδεση στο internet, που συνεχίζει, αλλά που θα πάει θα τους φτιάξω εγώ εκεί στη forthnet....

Παρόλα αυτά έπεσε πολύ δουλειά. Έπεσε τόσο που χτύπησε κιόλας. Χτύπησε στα νεύρα στα πόδια(ξέρεις από την ορθοστασία) στα χέρια στη μέση...Παντού!

Μόνο γραμμάριο δεν έπεσε ακόμα και έχω αρχίσει να αναρρωτιέμαι :
Αν δεν μπορώ να χάσω κιλά, ακόμα και με 20 ώρες δουλειά την ημέρα και τόσο περπάτημα, μήπως έχω υπεραγαπήσει το σώμα μου όπως είναι και δεν θέλω να αποχωριστώ ούτε ένα κομμάτι του?

Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να αποχωριστώ όλα μου τα καλοκαιρινά (και τα μαγιώ μαζί) αφού δεν μπαίνει τίποτα!!!

Μέχρι να αποφασίσω τι συμβαίνει αφήνω τα καλοκαιρινά στη βαλίτσα και επιμένω να δουλεύω με μακρυμάνικα!(δεν μπορεί λίγη σάουνα κάτι θα κάνει...)

Βοήθεια παιδιά!@

Αφού παρακρουσιάστηκα δημοσίως και πολύ με άρεσε, οφείλω, επίσης δημοσίως, να ζητήσω ένα τεράααααστιοο συγνώμη σε όλους τους

φίλους και γνωστούς που έχω γράψει - φτύσει κλπκλπ τον τελευταίο μήνα,
αλλά παιδιά, ένεκα η ανάγκις! (για τη φουκαριάρα τη μάνα μου,

να μη με δει στη στενή από χρέη)


Σας φιλώ γλυκά και σας ενημερώνω ότι όταν γίνω πλούσια (αν τα καταφέρω ποτέ) θα κεράσω ποτό!:PPPPPPPP
Ακόμα και αν δεν τα καταφέρω όμως ξέρετε τι λένε εε?

Η προσπάθεια μετράει!

Και πιστέψτε με, εγώ από αυτήν κάνω πολλήηηηη!

Πολλά πολλά γλυκά φιλιά
Σκορπίνα!

Depeche Mode Στην Ελλάδα... Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε?

Reach out and touch faith..

Όταν 25 Οκτωβρίου αγόρασα τα εισιτήρια για τη συναυλία των Depeche Mode , δεν πέρασε καθόλου από το μυαλό μου ότι 7 μήνες μετά θα ζούσα αυτό που έζησα εχθές το βράδυ στο Terra Vibe.

Φτάσαμε γύρω στις 7. Αφού περπατήσαμε 2-3 km φτάσαμε στην είσοδο του Συναυλιακού χώρου.

Βρήκαμε το μέρος μας (ήθελα και vip εισιτήρια η ψωνάρα....) και κάτσαμε...


8.00 Ακούσαμε λίγο puressence...

8.30 Περιμένουμε, ακούγοντας περίεργα deep house περιμένοντας να αρχίσει η συναυλία. αλλά μας αρέσει.Χαζεύουμε τον κόσμο και μιλάμε με τους διπλανούς -μπροστινούς - πισινούς μας...

9.00 Ακόμα περιμένουμε, αλλά έχουμε αρχίσει και ανυπομονούμε κιόλας. Αναρρωτιόμαστε με ποιό τραγούδι θα αρχίσει η συναυλία και άλλα τέτοια χαζά...

9.20 Σταματάει η μουσική, αρχίζουν παλαμάκια σφυρίγματα κλπ.

9.20 Βγαίνει στη σκηνή ένα ζευγάρι, μια γυναίκα και ένας άντρας.

Οι οποίοι μας ανακοινώνουν σε δυο γλώσσες ότι ο τραγουδιστής "αρρώστησε" αιφνιδίως λίγο πριν (αλλά από το πρωί δεν ένιωθε καλά) και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο.

Δεν μπορεί, σκέφτηκα Πλακα μου κάνουν!
Όμως δεν μου έκαναν πλάκα.
Η συναυλία δεν έγινε ποτέ.

"Ίσως γίνει η συναυλία αύριο", είπαν...

"Θα φύγουν νύχτα", σκέφτηκα.

Μετά από άλλα 3 km περπάτημα - στρίμωγμα - κλπ καταφέραμε να μπούμε στο αυτοκίνητο (το οποίο είχαμε παρκάρει σε στρατηγικό σημείο) και να γυρίσουμε πίσω Αθήνα.

Ύστερα από 3 ώρες ακόμα ακούγαμε στο ραδιόφωνο για αποκλεισμένους οδηγούς στα parking του Terra Vibe που δεν μπορούσαν να φύγουν αφού τους είχαν κλείσει και τα φώτα...

Σήμερα για κάποιον περίεργο λόγο δε μπορείς να μπεις στο Site της didi music που διοργάνωσε αυτό το χθεσινό (γιατί και συναυλία δεν το λες).

Το τηλέφωνο του Ticket House μιλάει όλη μέρα και δεν μπορείς να πιάσεις γραμμή.


Στην τελική μέσα σε όλη αυτήν την ΞΕΝΕΡΑ που νιώθω από εχθές,


θα μου πεί κάποιος πως θα πάρω τα χρήματά μου πίσω?


Μέχρι να πάρω μια απάντηση απολαύστε μαζί μου την απόλυτη σιωπή...

ΣΚΥΛΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

Σε όσες ώρες του εξωτερικού έχω ταξιδέψει πουθενά δεν βρήκα το χάλι της Ελλάδας. Που όπου γυρίσεις το μάτι σου θα δεις ένα αδέσποτο, και αν κάνεις και μια βόλτα ξημερώματα σε κεντρικούς δρόμους θα τα δεις ξεκοιλιασμένα από ανόητους (το λιγότερο) οδηγούς.

Το κείμενο που ακολουθεί το βρήκα στο Blog της XePeTsA, και αν και δεν γνωρίζω ποιος είναι ο κειμενογράφος το αναδημοσιεύω...

Δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια... Αγάπη και ανθρωπιά χρειάζεται.
Γιατί και αυτά τα ζωντανά έχουν ψυχή...



1η εβδομάδα: Σήμερα είμαι ηλικίας μιας εβδομάδας. Τι χαρά να είμαι μέρος αυτού του Κόσμου!

1 μηνός: Η μαμά μου με φροντίζει πάρα πολύ καλά.Είναι μια εξαιρετική μητέρα.

2 μηνών: Σήμερα με χώρισαν από τη μητέρα μας. Ήταν πολύ ανήσυχη και με τα μάτια της με χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά μου να με φροντίζει το ίδιο καλά με τη μαμά μου.

4 μηνών: Έχω μεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραβάνε την προσοχή μου. Υπάρχουν μερικά παιδιά στο σπίτι, που μου είναι σαν «μικρά αδερφάκια». Παίζουμε πολύ, τραβάνε την ουρά μου κι εγώ τους δίνω μικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.

5 μηνών: Σήμερα μου φωνάξανε. Η κυρία μου ήταν πολύ αναστατωμένη επειδή ούρησα μέσα στο σπίτι. Όμως δεν μου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό. Επίσης, κοιμάμαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!

8 μηνών: Είμαι ένα πολύ χαρούμενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνομαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευμένος... Νομίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά μου με αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική μου και,συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό μου, σκάβοντας στο χώμα σαν τους προγόνους μου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιμάζουν να μου μάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγματα που κάνω να είναι εντάξει!

12 μηνών: Σήμερα έγινα ενός έτους. Είμαι ένας ενήλικος σκύλος. Όμως, τα αφεντικά μου λένε ότι μεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίμεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για μένα!

13 μηνών: Σήμερα με έδεσαν. Σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ, να βρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να βρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα με επιτηρούν και ότι είμαι αχάριστος. Δεν καταλαβαίνω τίποτε απ' όσα μου συμβαίνουν.

15 μηνών: Όλα έχουν αλλάξει τώρα. .. Με κρατάνε συνέχεια κλειδωμένο στη βεράντα. Αισθάνομαι πολύ μόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά μου δεν με θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν βρέχει, δεν έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου.

16 μηνών: Σήμερα με έβγαλαν από τη βεράντα. Ήμουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά μου με είχε συγχωρέσει. Ήμουν τόσο χαρούμενος που χοροπήδαγα από ενθουσιασμό. Η ουρά μου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα με πήγαιναν βόλτα! Κατευθυνθήκαμε προς τον αυτοκινητόδρομο, και άξαφνα, σταμάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ βγήκα έξω, χαρούμενος, γιατί σκεπτόμουν ότι θα περνάγαμε τη μέρα μας στην εξοχή. Δεν καταλαβαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιμένετε!» - γάβγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο με όλη τη δύναμή μου. Η αγωνία μου μεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαβαίνω, ενώ δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασμα και αυτοί δεν σταματούσαν, ότι με είχαν εγκαταλείψει!

17 μηνών: Έψαχνα μάταια να βρω το δρόμο για να γυρίσω σπίτι. Είμαι μόνος και αισθάνομαι χαμένος. Στις περιπλανήσεις μου, συναντάω μερικούς ανθρώπους με καλή καρδιά που με κοιτάνε με θλίψη και μου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ με τα μάτια μου, από τα βάθη της ψυχής μου. Εύχομαι να με υιοθετούσαν. Θα ήμουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όμως, αυτοί απλά λένε: «καημένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».

18 μηνών: Πριν από μερικές ημέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά μικρά και μεγαλύτερα σαν τα «μικρά μου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και μια ομάδα από τα μικρότερα παιδιά, γελώντας, μου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σημαδεύει καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες με χτύπησε στο μάτι και, έκτοτε, δεν μπορώ να δω καθόλου με αυτό το μάτι.

19 μηνών: Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι με λυπόντουσαν. Τώρα είμαι πολύ αδύνατος και αδύναμος και η όψη μου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα μου μάτι και οι άνθρωποι με διώχνουν με τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.


20 μηνών: Κινούμαι με εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία. Σήμερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόμο, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόμουν στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόμο, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικανοποίηση βλέμμα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που με πάτησε. Εύχομαι να με είχε σκοτώσει! Όμως, απλά μου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω μου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια μου δεν με υπακούν και μόλις με τεράστια δυσκολία μπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόμου. Επί δέκα μέρες έχω μείνει εκτεθειμένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή βροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν μπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκομαι σε ένα πολύ υγρό μέρος, και φαίνεται ότι ακόμη και το τρίχωμά μου μαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν με προσέχουν, άλλοι λένε: «μην πλησιάζεις». Είμαι σχεδόν αναίσθητος, όμως, μια ελάχιστη δύναμη από τα βάθη του σώματός μου με αναγκάζει να ανοίξω τα μάτια μου. Η γλυκύτητα στη φωνή της με έκανε να αντιδράσω. «Καημένο μου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί με την γυναίκα ήταν ένας άντρας με λευκή ποδιά που με ακούμπησε και είπε: «Λυπάμαι, κυρία μου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον βοηθήσουμε να βγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, με δάκρυα να τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά της, συμφώνησε. Όσο καλύτερα μπορούσα, κούνησα την ουρά μου και την ευχαρίστησα, με τα μάτια μου, για τη βοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεμα. Ενώ αισθανόμουν το ελαφρύ τσίμπημα της βελόνας, πριν από αυτόν τον μακρύ ύπνο, η τελευταία μου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν με ήθελε κανείς;».





Η λύση δεν είναι να εγκαταλείπεις ή να πετάς έναν σκύλο, αλλά να τον εκπαιδεύσεις. Μην κάνεις ένα ακόμη πρόβλημα για την κοινωνία έναν τόσο αξιολάτρευτο, τρυφερό και ευγνώμονα φίλο.

Βοήθησε να κάνεις τον αδαή να καταλάβει την άγνοιά του και έτσι, δώσε τέλος στην κακή μεταχείριση όλων των ζώων, ιδιαίτερα των αδέσποτων.

«Στην πορεία της εξέλιξής του προς τον πολιτισμό ο άνθρωπος απέκτησε μια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσματα που ζουν γύρω του στο ζωϊκό βασίλειο. Χωρίς να είναι ικανοποιημένος από την κυριαρχία του αυτή, ωστόσο, άρχισε να βάζει ένα κενό μεταξύ της φύσης του και τη φύση των ζώων. Αρνήθηκε την κτήση μιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως σύμβολο μια αθάνατη ψυχή, και αξίωσε μια θεϊκή πτώση η οποία του επέτρεψε να καταστρέψει το δεσμό της κοινωνίας μεταξύ αυτού και του ζωικού βασιλείου» - Sigmund Freud

«Δεν μπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσμο όμως, για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσμος».

We ran out of gin(ies)...Tequila 's ok for you?

Πολλές φορές κλείνω τα μάτια μου και λέω
"Αχ!μακάρι όταν ξυπνήσω να είμαι πάλι 5-10-15 χρονών.."
"Αχ!μακάρι όταν ανοίξω τα μάτια μου να έχουν φύγει όλα αυτά"
"Αχ! Μακάρι να..."

Πολλές φορές εύχομαι να τρίψω ένα λιχνάρι και να εμφανιστεί ένα τζίνι..
Να του ζητήσω...
όχι λεφτά
όχι επιτυχία
όχι ακίνητα και αυτοκίνητα

Ήθελα απλά να του ζητήσω να γίνουν όλα όπως παλιά...

Αλλά.

Εγώ μεγαλώνω και όλα γύρω μου μεγαλώνουν μαζί με μένα.
Και όσο απομακρύνομαι από την παιδική ηλικία συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι δεν υπάρχουν παραμύθια.

Δεν υπάρχει ροζ σύννεφο, ούτε χρυσό κλουβί.

Δεν υπάρχουν χαρούμενοι κλειδοκράτορες να σου φτιάχνουν τηγανίτες για πρωινό.

Δεν υπάρχουν τζίνι.

Δεν υπάρχει μηχανή του χρόνου.

Και ότι ζούμε δεν ξαναγυρνάει...


Μακάρι να μπορούσα να γίνω εγώ το τζίνι σου.

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω

Αλλά.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω

Ότι εγώ θα είμαι εδώ για όσο ζω
Και ότι θα σε στηρίζω σε ό,τι ζούμε
Και θα μοιράζομαι μαζί σου τα ΠΑΝΤΑ...
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Και ότι όσο ζω θα ευγνωμονώ τους κλειδοκράτορες που μου χάρισαν εσένα για παρέα στη ζωή μου.

Και ότι δεν υπάρχει πιο ακριβό και πιο μεγάλο δώρο από εσένα.


Ας μείνεις όσων χρονών θες.

Για μένα θα είσαι πάντα ο αδερφός μου.

Και θέλω να είσαι ΠΑΝΤΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ

(αφού μας τελείωσε το gin(i) θες μια τεκίλα να πάνε κάτω τα φαρμάκια?)
:PPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPP


Κερνάω απόψε εγω....

Ψυχανάλυση - Ταμπελομανία - Εσω -Εξω - τερική αναζήτηση

Μέχρι την ηλικία των 5 ετών - λένε οι ψυχολόγοι - ότι το άτομο έχει αυτοπροσδιοριστεί πλήρως. Έχει δηλαδή ξεκαθαρα απαντήσει στις εξής ερωτήσεις που καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή του :
"Ποιός είμαι εγώ?"
"Ποιοί είναι οι άλλοι?"
"Ποια είναι η σχέση μου με τους άλλους?"

Τι συμβαίνει όμως, όταν ακόμα και 20 χρόνια μετά από εκείνη την περίοδο, το άτομο δεν έχει απαντήσει αυτά τα ερωτήματα?

Ε, τότε φίλε μου έχω πρόβλημα.


Είμαι λίγο κομουνίστρια -

Μόλις δώ ή μυριστώ αδικία (ή υποψία αδικίας) σε εργασιακό χώρο αμέσως ετοιμάζω εξέγερση. Αργώ 10 λεπτά να πάω στη δουλειά και μου λέει ο εργοδότης "Θα σου κόψω από το μισθό σου." "Θα μου κ...."σκέφτομαι, αλλά απαντάω "Όταν κάθομαι μισή ώρα περισσότερο μου, δίνεις περισσότερα?"

Είμαι λίγο φασιστόμουτρο -

Για να λειτουργήσει μια κοινωνία επιβάλλεται να τηρούνται αυστηρά ορισμένοι νόμοι. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ασύδοτο ον και χρειάζεται μερικούς βασικούς αυστηρότατους κανόνες.


Είμαι λίγο φαν του καπιταλιστικού συστήματος -

Γουστάρω που υπάρχει μια ομάδα που το φυσάει το παραδάκι. Γουστάρω που μπορείς να ξεσκιστείς στη δουλεια και να αγοράσεις μια πόρσε να βγάζεις βόλτα το μωρό, και ένα σαλέ στην Αράχωβα να ξεκουράζεσαι τα ΣΚ (ή απλά να στα αγοράσει ο μπαμπάς), και που αυτό σε κάνει να ξεχωρίζεις. Μ'αρέσει η κοινωνική - οικονομική διαστρωμάτωση αρκεί να μην φτάνουμε στα όρια.(Χωρίς να σημαίνει ότι ανήκω στην παραπάνω ομάδα.) Με χαλάει που υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε, και άλλοι που δεν μπορούν ούτε να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.


Είμαι λίγο σκυλού -

Θα τον κουνήσω τον πωπό μου όταν ακούσω τη χαρτορίχτρα , αλλά θα ξενερώσω στα 40 δευτερόλεπτα τόσο που θα αλλάξω σταθμό ακαριαία.


Είμαι λίγο ροκού -

Όταν ακούσω παλιά και καινούρια ροκάκια γουστάρ πολύ! Ναι σε λέω την καταβρίσκω. Όταν όμως βλέπω ροκάδες με μαλλιά και κολλητά μαύρα ρούχα συγχίζομαι σε λέω!!!!


Είμαι λίγο του σκληρού beat -

Θα κουνηθώ όταν ακούσω πριόνια, αλλά θα ξενερώσω στα 10 λεπτά συνεχόμενου μονότονου beat.

Είμαι λίγο θρησκευόμενο ον -

Πιστεύω σε έναν Θεό. Με πιάνει δέος όταν συλλογίζομαι γεγονότα όπως η Ανάσταση του Χριστού. Νιώθω τύψεις όταν κάνω κάτι που θεωρώ αμαρτία. Δεν ξέρω που πάει η ψυχή μετά το θάνατο, αλλά ελπίζω να πηγαίνει στον παράδεισο. Παρόλα αυτά τρελαίνομαι και εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν βλέπω παπάδες ντυμένους με πανάκριβα άμφια και φορόντας κορώνες χρυσές να σου ζητούν να δώσεις τον οβολό σου για το φιλόπτωχο.


Είμαι λίγο κιουρία -

Κυκλοφορώ καθημερινά με φόρμες και αθλητικά, αλλά θα τη φορέσω τη 12ποντη γόβα - στιλέτο και το φορεματάκι μου να πάω για ποτό.


Είμαι λίγο bitch -

Και θα σε κοιτάξω αφ'υψηλού και με ύφος μπλαζέ στο club όταν χαζέψεις τις γόβες μου, πίνοντας το ποτό σου με τις ροζ σου μπαλαρίνες (γιατί δεν το μπορείς το τακούνι σε πεθαίνει...)


Είμαι πιστή -

Θεωρώ ότι η αφοσίωση σου στον άνθρωπό σου, και μόνο σ'αυτόν, είναι το μεγαλύτερο δείγμα αγάπης και ότι ομορφότερο υπάρχει. Εκνευρίζομαι με οποιαδήποτε θεωρία "ελεύθερης σχέσης", πολυγαμικού συστήματος κτλ.


Είμαι πρήχτρα -

Άμα Κάτι μου κάτσει στραβά, μου έκατσε. Πάει και τελείωσε. Θα γκρινιάζω και θα πρήζω τους γύρω μου μέχρι να αλλάξει αυτό το κάτι.


Είμαι λίγο δίκαιη -

Μόνο με όσους αγαπώ ή εκτιμώ. Με τους υπόλοιπους δίκιο έχω μόνο εγώ.-


Είμαι ροζ -

Είμαι, ήμουν, και ελπίζω να συνεχίσω να είμαι.


Είμαι μια μη αντιμετωπίσημη κατάσταση, σύμφωνα με την επιστήμη -

Ο τελευταίος ψυχολόγος που πήγα με έδιωξε ευγενικά λέγοντάς μου "Κυρία μου, είστε μια περίπτωση που απαιτεί χρόνια ψυχανάλυση, την οποία όμως δεν είστε έτοιμη να την κάνετε."


Είμαι λίγο άσπρο και λίγο μαύρο. Αλλά γκρί καθόλου...

Τελικά τί είμαι?
Μ'αρέσουν οι ταμπέλες ή τις απαιχθάνομαι?
Θέλω να βρώ δουλειά ή δεν θέλω?
Θέλω να κάνω καριέρα ή οικογένεια?
Θέλω να πάω μπροστά ή πίσω?
Τι θέλω?
Ποιά είμαι?
Εσύ ποιός είσαι?