Γιατί δεν πήγα στο Σύνταγμα

Και γιατί δεν θα πάω...

Αγανακτήσατε πολύ/οί εε?
Πόσο περίπου ? Ένα κιλό? δύο? 30? Τόσο.
Πόσοι περίπου? 80, 90, 100,110 χιλιάδες? Πόσοι? Τόσοι.

Από τι ακριβώς αγανακτήσατε?

Από τους πολιτικούς που εσείς - εμείς ψηφίσατε? Από τα ρουσφέτια που εσείς ζητήσατε?
Από τα φακελάκια που εσείς δώσατε?
Από τον μπάτσο που εσείς λαδώσατε για να μην σας κάνει έλεγχο στην επιχείρησή σας?

Από χίλιες άλλες τακτικές που εσείς κάνατε και μπορώ να σας αναρτήσω εδώ και μην τελειώσω ποτε?

Δεν καταλαβαίνω τον Έλληνα.
Ο Έλληνας λέει αγανάκτησε! Αγανάκτησε Μάϊο μήνα (γιατί το χειμώνα είχε κρύο και δεν μπορούσε να αγανακτήσει) και θα σταματήσει την αγανάκτηση σε λίγο καιρό γιατί πρέπει να πάει και διακοπές.

Αγανάκτησε από τις τακτικές και τις λογικές που ο ίδιος έσπειρε και διατήρησε τόσα χρόνια τώρα.

Αφού αγανακτησε λοιπόν ειπε, "Αντί να αλλάξω τις λάθος τακτικές και να αρνηθώ να διαιωνήσω αυτήν την κατάσταση, δεν πάω στο Σύνταγμα να αράξω, να πιω και την μπυρίτσα μου, να χαρώ την Άνοιξη?Αγανάκτησα!"

Αγανάκτησε ο Ελληνάρας και κατεβηκε στις πλατείες.
Ήπιε το καφεδάκι του, την μπυρίτσα του, διαδήλωσε ειρηνικά, και πήγε σπίτι του να κοιμηθεί.
Μόνο που πίσω του άφησε ό,τι σκουπίδι μπορείς να φανταστείς, κουτάκια, πλαστικά ποτήρια, χαρτιά κλπ.

Ο Αγανακτισμένος Ελληνάρας λοιπόν κοιμήθηκε ήσυχος εκείνο το βράδυ. Την επόμενη μέρα, ξαναπήγε να αγανακτήσει στις πλατείες, αλλά αυτή τη φορά πήρε και το παιδί του μαζί. Να το μυήσει και αυτό στα μυστικά της Αγανάκτισης.

Μάλιστα όπως αναφέρει και ο Σταύρος Θεοδωράκης εδώ νιώθει πανευτυχής ο γονιός που μυεί το παιδί του σε όλη αυτή τη διαδικασία της αγανάκτησης.

Αγανάκτησε και ο ελληνάρας χρήστης του facebook σήμερα! Και νιώθει περήφανος που πάτησε like στη σελίδα του MEGA και του ANT1 για να αφήσει κάποιο αισχρό και υβριστικό σχόλιο, και στη συνέχεια να την κάνει report ώστε να την κατεβάσει. Επειδή δεν τους αφιέρωσαν όλο το δελτίο ειδήσεων - οπως θα ήθελαν.

Αν αυτοί είναι οι αγανακτισμένοι ελληνάρες, τότε είμαι πολύ περήφανη που δεν ανήκω σε αυτούς!

Και δεν θέλω να ανήκω ποτέ!

Άκου να δείς αγαπημένε μου αγανακτισμένε, αν πράγματι νιώθεις αγανάκτηση για ότι εσύ και το σόι σου έχει προκαλέσει τότε μην κατεβαίνεις στις πλατείες, ή αν κατεβαίνεις μάζευε τα σκουπίδια σου!

Αν νιώθεις αγανακτισμένος, τότε βρές ακριβώς με τι αγανακτείς και μην το ξανακάνεις! Μην γίνεσαι περιθώριο, βρίζοντας. Περιθωριοποίησε όσους δεν σου κάνουν και άσε χώρο να αναπτυχθούν σωστές τακτικές.

Αλλά μην βιάζεις την ελευθερία μου, μη λερώνεις την πλατεία μου, μη μολύνεις τη θάλασσα μου, μην καταστρέφεις το δρόμο μου, μην μου επιβάλλεις την άποψή σου όπως έκανε το σόι σου σε σένα. 

Γιατί εγώ σκέφτομαι μόνη μου.

Αν θες να αλλάξει κάτι αγανακτισμένε, ξεκίνα από τον εαυτό σου.

Αρνήσου να πληρώσεις το φακελάκι, να λαδώσεις για να βγάλεις άδεια οικοδομής για να χτίσεις, να κλέψεις την εφορία, κοκ.

Και ζήτα απόδειξη από την καντίνα στο Σύνταγμα, που θα πας να φάς σαντουιτσάκι ρε αγανακτισμένε!  Αυτός θησαυρίζει μαύρα επειδή εσύ αγανακτείς ! Και αύριο πάλι εσύ θα πληρώνεις τον φόρο που αυτός σου κλέβει! 

φωτό : www.epikairo.gr

Φτού μας!

Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι σε μια περίεργη θέση.

Έχω γενικά πολλές αναζητήσεις.Εσωτερικές, τις οποίες τις εκφράζω κιόλας μερικές φορές.

Αρχικά θέλω να ευχαριστήσω την αγαπημένη Raven για το βραβείο που μου έδωσε. Αν και δεν είχε πολυκαταλάβει γιατί είναι αλλά χαίρομαι που με σκέφτηκε.


Θα ήθελα πολύ με τη σειρά μου να το δώσω κι εγώ αλλά μου τη δίνει όλη αυτή η blogoπαιχνιδο ιστορία. Γιαυτό θα αναφέρω ενδεικτικά Τη Raven και τον Brother αλλά όσοι θέλετε πάρτε το και κολλήστε το στον τοίχο σας!Έτσι και αλλιώς σε όλους ταιριάζει. :)


Το δεύτερο θέμα που θέλω να σας πω περιέχει πολλά μέσα, και έτσι θα τα αναφέρω επιγραμματικά :


- Οι εκλογές ήρθαν όσοι ψηφίσαμε - ψηφίσαμε, όσοι προβληματίστηκαν -προβληματίστηκαν. Οι υπόλοιποι πήγανε για μπανάκι(και καλά έκαναν). Τελείωσαν όμως οι εκλογές και κάποιοι δεν λένε να το καταλάβουν! Γιαυτό θα κάνω μια έκληση :










Σας παρακαλώ εκπρόσωποι των κομμάτων όλων των χρωμάτων, Κατεβάστε τις αφίσες που υπάρχουν παντού λες και ο προεκλογικός αγώνας βρίσκεται στην κορύφωσή του και στείλτε τις για ανακύκλωση!Μη δω πεσμένη αφίσα στο δρόμο γιατι θα περάσω από τα κεντρικά σας και θα πετάξω γκαζάκι να σας κάνω πυροτέχνημα!

Έλεος πια όλοι οι περιβαλλοντόφιλοι που κουρέψατε τον μισό αμαζόνιο για μια προεκλογική εκστρατεία!

- Πόσο πολύ συμπαθώ αυτούς τους κυρίους εργάτες που όταν κάνουν έργα σε ένα δρόμο, συνενοούνται μεταξύ τους και μες στο λιοπύρι κάθονται όρθιοι σαν τροχονόμοι με μεγάλες κόκκινες σημαίες και ρυθμίζουν την κυκλοφορία φροντίζοντας για τη δική μας ασφάλεια!
Κατά τα άλλα εμείς πληρώνουμε τους βρωμόμπατσους για να πίνουν καφέ στην καρέκλα δίπλα από την ξαπλώστρα μου και να αγναντεύουν τη θάλασσα..

Φτού σας!

- Μ'αρέσουν τα ηλικιωμένα ζευγάρια που βλέπω να περπατούν χέρι χέρι στο δρόμο προσέχοντας ο ένας τον άλλο. Και συγκινούμαι απίστευτα όταν βλέπω μαυροντυμένες ηλικιωμένες γυναίκες που έχασαν το έτερον ήμισυ και η μοίρα τις έκανε να είναι άντρες και γυναίκες μαζί.

- Συγκινούμαι πολύ όταν βλέπω ανρθώπους που δεν το βάζουν κάτω παλεύοντας με τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής και που όποτε τους συζητήσεις είναι με ένα χαμόγελο και αν τους ρωτήσεις τι κάνουν να θα σου πουν "Καλά!Μια χαρά!"

- Συγχίζομαι με την οικονομική κρίση που μας πουλάνε και την αβεβαιότητα στην οποία ζώ και μεγαλώνω. Και θα ήθελα πάρα πολύ να φτύσω στη μούρη όλους τους πολιτικάντηδες που ζητιανεύουν την ψήφο μας, στήνοντας τραγικές πλεκτάνες για να καταχραστούν το χρήμα. Και τους άλλους, εκείνους που για την καρέκλα και την ηδονή της εξουσίας πουλάνε την ψυχή τους στο εξαποδώ...

Φτού μας που παραλάβαμε μια Ελλάδα φουλ στον πολιτισμό και την καταχραζόμαστε μέρα με τη μέρα.. Και την καταστρέφουμε ώρα με την ώρα. Άλλοι προσπαθώντας για το καλό τους, και άλλοι αδιαφορόντας για το καλό ή το κακό όλων...

Με τις υγείες μας!

Πράσινα κόκκινα κίτρινα μπλέ καραβάκια στο αιγαίο δεν με παίρνετε καλέ....

Ανεργία

Μας απασχολεί όλους μας.

Και σε ρωτάω:

Επιλογή μας ή δεδομένη κατάσταση?

Τους τελευταίους 5 μήνες είμαι και εγώ άνεργη.
Άνεργη όπως τους άνεργους των δημοσκοπήσεων.

Οι άνεργοι σήμερα είναι 2 ειδών.

α) Αυτοί που σπούδασαν κάτι και δεν εργάζονται πάνω στο αντικείμενό τους.
β) Αυτοί που δεν σπούδασαν κάτι και δεν δουλεύουν.


Και σε ρωτάω?
Επιλογή μας?

Σπούδασα. Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία.
Και είχα βλέψεις και όνειρα. Και ήθελα να κάνω καριέρα. Και εργάστηκα σκληρά για 3 χρόνια σερί, αδιάκοπα, ασταμάτητα. Με 1 μήνα διακοπές.
Και μετά τι? Μετά η κρίση. Και εγώ δεν έχω δουλειά.

Ναι εργάζομαι. Είμαι σερβιτόρα. Σε 2 μαγαζιά, για να μπορώ να καλύψω τα έξοδα του σπιτιού μου. Και αρκετές μέρες δουλεύω από τις 9 το πρωί μέρχρι τις 2-3-4 τη νύχτα.

Τα "προς το ζην" τα βγάζω έυκολα ή δύσκολα. Αλλά παρακάτω τι γίνεται?
Η καριέρα? Η κοινωνική καταξίωση? Η ανέλιξη στον εργασιακό μου χώρο?

Τι περιμένω?Μια μέρα να γίνω υπεύθυνη σε καφετέρια?
Και πόσο ακόμα θα μπορώ να κουβαλάω δίσκο ή να φτιάχνω καφέδες για 12-15 ώρες τη μέρα?

Κρίση. Σκατά

Δικαιολογία για τους εργοδότες να κάνουν περισσότερο κερδοφόρες τις επιχειρήσεις τους απολύοντας προσωπικό και ξεζουμίζοντας(χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες) τους υπόλοιπους.

Δικαιολογία για τους εργαζόμενους να κάτσουν σπίτι και να δουν ταινιούλα, να φάνε σπιτικό φαγητό και να περπατήσουν λίγο περισσότερο, αλλά το τριήμερο να πάνε να αράξουν τα κορμιά τους σε υπερλουξ ξενοδοχείο σε κάποιο νησί.

"Δεν ζούμε σε μια κοινωνία υπαρκτού σοσιαλισμού" έλεγε εχθές η κα. Γιαννάκου στον Ευαγγελάτο, "Και γιαυτό το λόγο δεν μπορούμε να σας πούμε : Χρειαζόμαστε 5 γιατρούς - 5 θα περάσουν στις σχολές. Σπουδάζετε ότι θέλετε. Αν θα βρείτε δουλειά μετά δεν είναι δικό μας θέμα."

Αυτά τα κουλά ακούω και βλέπω ακατάλληλα όνειρα τη νύχτα.

Τις τελευταίες εβδομάδες μου έχει καρφωθεί να ανοίξω κάτι δικό μου.
Κάνω λοιπόν μίνι γκάλοπ. Όπου βρώ άνθρωπο μεταξύ 22-27 ρωτάω αν σπούδασε, τι δουλειά κάνει και τι βλέψεις έχει για το μέλλον.

Κάποιοι θέλουν να ανοίξουν περίπτερο, άλλοι καφετέρια, άλλοι εταιρεία προμηθειών βασικών ειδών διατροφής. Άλλοι παραιτούνται από το δημόσιο και προσπαθούν να κάνουν κάτι δικό τους.

Όλοι σπουδαγμένοι και μή, θέλουμε να ανοίξουμε κάτι δικό μας. Κανείς να γίνει υπάλληλος.

Αν τις περασμένες 10ετίες το τροχοπέδι του κράτους ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι, τις επόμενες θα είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες.

Και σε ρωτάω αγαπημένε 40-45+, εσύ που έζησες κάτι παραπάνω και ξέρεις: Εγώ πως θα γίνω μάνα? Εμένα το παιδί μου σε τι κόσμο θα ζήσει?
Πως θα κρατήσω σπίτι, και πως θα κάνω οικογένεια?

Σαν σερβιτόρα?Ή μήπως όταν θα μου γίνει ξανά πρόταση στην τηλεόραση να δεχτώ και να δουλεύω πάλι 20 ώρες καθημερινά?

Και καλά κάπως έτσι θα το πιάσω το παιδί. Εκεί στις 4 ώρες της ξεκούρασης. Μετά τι? Θα το πιω? Θα το καταπιώ?

Όπου σταθείς και όπου βρεθείς εν όψη εκλογών παντού μηνύματα. Μηνύματα αισιοδοξίας. Καλοπληρωμένα, Κακοφτιαγμένα.
Μηνύματα που τα έχω ακούσει, ξανακούσει, χιλιοακούσει.
Μηνύματα που τα έχω σπουδάσει.
Εικόνες που τις έχω αναλύσει στη σχολή.

Επικοινωνιακοί προγραμαμτισμοί που τους αντιλαμβάνομαι από την αρχ'η ως το τέλος.

Ουσία όμως ?

Καμιά

Μεγάλωσα σε έντονα πολιτικοποιημένο περιβάλλον, και πολιτικοποιήθηκα μικρή, συνειδητοποιημένα. Και αγωνίστηκα και εγώ για το μέλλον. Και βοήθησα και πίστεψα και προσπάθησα. Και είχα ελπίδες. Μέχρι που κουράστηκα.

Δεν έχω ελπίδα καμιά ούτε πράσινη ούτε κόκκινη - για μπλέ δεν το συζητάω κάν.

Έχω όμως μια παράκληση να κάνω:

Θα ήθελα όλοι αυτοί οι Πράσινοι Κόκκινοι Μπλέ και Κίτρινοι που θέλουν να με πείσουν να μη δουλέψω και να πάω να ψηφίσω την Κυριακή στις 7/6, να μου δώσουν μια απάντηση.

Μια σιγουριά

Ένα βήμα να πατήσω για να μπορέσω να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω.

Μόνο αυτό και για μένα φτάνει. Βαρέθηκα τς κουβέντες.Βαρέθηκα τις ψεύτικες υποσχέσεις.

Βαρέθηκα γενικώς.

You may Say I am a dreamer.But I'm not the only one....

Όσο και αν προσπαθώ να κρατήσω τον ροζ κόσμο μου μακριά από τις σκέψεις μου αυτές τις μέρες είναι αδύνατον. Η εβδομάδα που πέρασε ήταν πολύ σημαντική για εμένα με αποκορύφωμα τη χθεσινή νύχτα, όμως θα αφήσω τα γεγονότα της εβδομάδας και θα εστιάσω στα φλεγόμενα γεγονότα της χθεσινής νύχτας στο κέντρο της Αθήνας.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ, εδώ μέρες, δεν μπορώ να ησυχάσω. Είμαι πολύ ταραγμένη. Θεωρώ αυτές τις αναταραχές που ζούμε, το πιο σημαντικό συμβάν των τελευταίων χρόνων. Αποδεικνύεται εμπράκτως αυτό που ψυχανεμίζομαι χρόνια τώρα , ότι δηλαδή τα ήθη έχουν διαβρωθεί εντελώς. Δεν υπάρχουν πια αρχές και ηθικές αξίες που να μπορούν να στηρίξουν την κοινωνία. Έχουν διαβρωθεί οι κυριότεροι θεσμοί, η πολιτική, η δικαιοσύνη, η οικογένεια, η εκκλησία. Χτίσαμε μια κοινωνία, πάνω σε θεμέλια, τα οποία ουδεποτε ελέγξαμε αν λειτουργούν σωστά, αν αντέχουν τις πιέσεις οι οποίες τους ασκούμε. Και εντέλει μετά από τόσα χρόνια αποδεικύεται ότι τα θεμέλια αυτά σάπισαν. Και η κοινωνία καταρρέι μπροστά στα αποχαυνωμένα βλεμματά μας.
Εμείς όπως όλα αυτά τα χρόνια θεατές.Θεατες σε ένα έργο όπου οι πρωταγωνιστές καταστρέφουν την πόλη μας, τα σπίτια μας, την οικονομία μας, τη ζωή μας. Και εμείς το παρακολουθούμε από την τηλεόραση ανεβάζοντας τα νούμερα της τηλεθέασης και κάνοντας ακόμη πιο ακριβό τον τηλεοπτικό χρόνο. Αυτό ξέρουμε να κάνουμε καλά. Ενισχύουμε όλους αυτούς τους κακομοίρηδες - πεινασμένους - εξοργισμένους και ασυνείδητους βρήκαν αφορμή να βγούν στο δρόνο και να καταστρέψουν ότι έχει απομείνει από αυτήν την κοινωνία.
Αλλά έτσι είναι ο έλληνας. Σαν το ανέκδοτο : "Δεν θέλω να αποκτήσω και εγώ έναν γάϊδαρο για να διευκολυνθώ, αλλά θέλω να ψοφήσει ο γάϊδαρος του διπλανού..."

Και όπως ήταν αναμενόμενο η αντιπολίτευση ζητάει εκλογές!
ΧΑΧΑΧΑΧΑ!Ας γελάσω!!!
Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα χρειάζεται αλλαγή. όχι μόνο η κυβέρνηση.
Γιατί όλοι είναι συνυπεύθυνοι.!!!Γιαυτό ας μην ακούσω άλλα ανέκδοτα...


Ξέρετε, σήμερα το πρωί άκουσα στο ραδιόφωνο έναν πολίτη ο οποίο κατήγγειλε το εξής :

Εχθές το βράδυ γύρω στις 9 έφευγε από το γραφείο του στην οδό Σίνα και κατυθυνόταν προς το Μετρό. Στη γωνία του δρόμου βρίσκονταν μια διμοιρία ΜΑΤ και λίγο πιο κάτω μια ομάδα 20 κουκουλοφόρων με δοκάρια και χτυπούσαν κάτι κάδους.
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν ο αρχηγός της διμοιρίας γύρισε και φώναξε σε έναν κουκουλοφόρο - " Φάνη, τράβηξέ τους στη γωνία!"

Αυτό είναι το κράτος μας λοιπόν. Αυτές είναι οι αρχές που μας προστατεύουν...
Οι γνωστοί άγνωστοι λοιπόν.

Εγώ θα συνεχίσω να φαντάζομαι μαζί με τον ονειροπόλο που ακούμε...

Imagine

ΦΤΟΥ ΜΑΣ.

Τώρα τι να πω?
Πείτε μου εσείς

Μου είναι πολύ εύκολο να ασχοληθώ με τον δικό μου ροζ κόσμο, άλλωστε έχω και νέα να σας πω. Αλλά όταν συμβαίνουν γύρω μου τέτοιες αδικίες, πως να μπορέσω?

Πως να παραβλέψω ότι μια ψυχούλα 15 χρονών, ένα παιδάκι που δεν πρόλαβε να ζήσει τίποτα από τη ζωή του, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από ένα "όργανο της τάξης"??
Όργανο της αταξίας καλύτερα...Και πως να μην ενώσω τη φωνή μου με όλους αυτούς που εναντιώνονται σ' αυτού του είδους την εξουσία, που κρατάει περίστροφο και απειλεί τη ζωή μας καθημερινά? Δεν θέλω να μιλήσω πολιτικά, καθότι οι πολιτικές μου θέσεις είναι πασίγνωστες και, αν και είμαι θυμωμένη και απογοητευμένη με το κόμμα μου εδώ και καιρό, παρόλα αυτά δεν είμαι καθόλου αντικειμενική απέναντι στην κυβέρνηση. Έτσι λοιπόν την πολιτική θα την αφήσω απ' έξω. Αλλά παρακαλώ πείτε μου εσείς.

Όλες αυτές οι καταστροφές που γίνονται σε ολόκληρη την χώρα εδώ και 2 νύχτες, θέλετε να μου πείτε ότι γίνονται γιατί δολοφονήθηκε το παιδάκι?

Πρόσφατα ένιωσα στο πετσί μου τις έννοιες "αίτια" - "αφορμές".

Σας λέω λοιπόν τι πιστεύω
Πιστεύω ότι ο Έλληνας πείνασε, εξαθλιώθηκε, βασανίστηκε, έμεινε άνεργος, ψωμολύσσαξε, καταπιέστηκε - και όλα αυτά στο όνομα ενός "νοικοκυρέματος", και μιας "τάξης" "που έπρεπε να μπει". Αυτά είναι τα αίτια που οδήγησαν σε όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ και 2 νύχτες στη χώρα μας. Οι πολίτες είχαν γίνει καζάνι που σιγόβραζε, και σιγοβράζει εδώ και καιρό. Κουράστηκαν από σκάνδαλα, κουμπάρους, ξαδέρφια και θειούς. Κουράστηκαν να τους κοροϊδεύουν .Ο Έλληνας μπορεί να είναι πολλά πράγματα, μ@λ@κ@ς όμως δεν είναι. Και κάποια στιγμή ήταν αναμενόμενο ότι θα σηκωνόταν από τον καναπέ, την καρέκλα, το πουφ , και θα έπαιρνε τη ζωή του στα χέρια του.

Αφορμές θα μπορούσαν να είναι πολλά πράγματα. Όμως η ασυδοσία της εξουσίας που μας κυβερνά, έβαλε το περίστροφο στο χέρι του αψυχολόγητου ειδικού φρουρού - που παρόλα τα ψυχολογικά τεστ που πρέπει να "πετύχει" για να αποκτήσει τη θεσούλα του, αυτός τους ξέφυγε,(μάλλον τα είχε πάει καλύτερα στη συνέντευξη, απ' ότι στο ψυχοτεστ και έτσι θα πέρασε....)- και έδωσε την αφορμή. Έδωσε την άνεση στον αστυνομικό να έχει "νευράκια" και να πυροβολεί εν ψυχρώ. Για κακή του τύχη όμως δεν πυροβόλησε κάποιον άστεγο κακομοίρη των Εξαρχείων, που θα τους βόλευε να αναδείξουν ως εγκληματία - τέρας, και να την γλυτώσει εύκολα η Ελληνική Αστυνομία. Για κακή του τύχη πυροβόλησε ένα αθώο παιδάκι 15 χρονών. Και για χειρότερη τύχη του το σκότωσε κιόλας.
Έτσι αυτός ο ειδικός φρουρός , με τη σειρά του φεύγοντας, έβαλε στο χέρι του Έλληνα πολίτη τη μολότοφ, την πέτρα και τον έστειλε στον δρόμο. Να κάψει, να καταστρέψει, να "εξουσιάσει" και εκείνος λίγο τους δρόμους, τις σχολές και τους κάδους . Αυτά που του ανήκουν πιο πολύ απ' όλα.
Επειδή ο Έλληνας πεινάει χρόοοονια τώρα για "καλύτερους δρόμους", για μια "καλύτερη εκπαίδευση", για "καθαρές πόλεις"...Ο Έλληνας πεινάει.

Δυστυχώς πριν από χρόνια που ήμουν στο γυμνάσιο και δήλωνα "αναρχικό στοιχείο" φορώντας τα "πρέποντα" και μιλώντας αναλόγως, βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας για ψώνια μια μέρα που είχε πορεία. Που να ξέρω εγώ από πορείες - αναρχικό στοιχείο του καναπέ ήμουν πανάθεμα με...15 χρονών καλή ώρα. Και αφού είχα τελειώσει τα ψώνια μου -είχα και τις σακούλες στο χέρι - με την φιλενάδα μου προχωρούσαμε την Ακαδημίας και πηγαίναμε για τα λεωφορεία. Εκεί λοιπόν στο δρόμο αποφάσισα, σαν σωστό μαγκάκι που ήμουν, να ανάψω ένα τσιγάρο. Για κακή μου τύχη όμως το άναψα δίπλα από μια διμοιρία των ΜΑΤ που είχα "αράξει" εκεί για λίγο. Μόλις το άναψα λοιπόν ένας θερμοκέφαλος - δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω αλλιώς - άρχισε να μου φωνάζει, να με βρίζει και να με προκαλεί. Ήμουν έτοιμη να του ορμήξω - καθότι δεν με χαρακτηρίζει η εγκράτεια όταν εκνευρίζομαι, πόσο μάλλον στην εφηβεία μου - και ένας θεός ξέρει τι θα επακολουθούσε αν το έκανα, αλλά εκείνη τη στιγμή τους φώναξαν να ανασυνταχθούν και έφυγαν τρέχοντας. Εγώ φυσικά και δεν ακολούθησα, αρκέστηκα στο να του φωνάξω κάτι υβριστικό και συνέχισα να καπνίζω το μάγκικο τσιγάρο μου...

Ο μικρός Αλέξης είχε απλά λάθος timing, που χωρίς να φταίει του κόστισε τη ζωή του.

Θυμώνω ακόμα περισσότερο από τότε που ήμουν 15 χρονών, όμως τι σημασία έχει που θυμώνω και θυμώνεις?

Θα καταδικαστεί αυτός ο ειδικός φρουρός, αφού οι ισχυρισμοί για εξοστρακισμό της σφαίρας θα απορριφθούν μετά από τη νεκροψία και τη βαλλιστική εξέταση, και μετά τι?

Αν αυτός ο άνθρωπος - λέμε τώρα - καταδικαστεί σε ισόβια 100 φορές και ζήσει τη ζωούλα του στη φυλακή που εμείς θα τον ταΐζουμε θα τον ποτίζουμε και θα τον προσέχουμε όταν κάνει απεργία πείνας να μη μας ψοφήσει όπως και τους υπόλοιπους που έχουν εκεί μέσα τι θα αλλάξει?
Θα σταματήσει τον επόμενο αστυνομικό με περίστροφο να εκνευριστεί και να πυροβολήσει?
Θα σταματήσει τον αστυνομικό που θα "μαζέψει" τα ναρκωτικά από τους εμπόρους και θα ύστερα θα τα πουλήσει ο ίδιος?
Θα σταματήσει τους αστυνομικούς την επόμενη φορά που θα συλλάβουν κάποιον και θα τον κρατήσουν όλη νύχτα στο κρατητήριο,να τον μελανιάσουν στο ξύλο για να "περάσει η ώρα τους"?

Τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει για να σταματήσει αυτό το "σώμα ασφαλείας" να ντροπιάζει τους Έλληνες παγκοσμίως?

Δεν ξέρω αν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι. Ίσως υπάρχουν οικογενειάρχες άνθρωποι που νιώθουν σαν εμάς, απλοί εργαζόμενοι που βγάζουν το ψωμί τους. Εγώ όμως δεν τους έχω γνωρίσει ακόμα. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν αστυνομικό, σε όποιο πόστο και να είναι, που να μην έχει εκμεταλλευτεί τη θέση του, το περίστροφό του ή τις γνωριμίες τους -
"Για να μην κάνουν τίποτα στο γιόκα μου που οδηγεί το αυτοκίνητο 15 χρονών", που δεν φτάνουν καλά καλά τα πόδια του να πατήσει τα πετάλια, αλλά
"Είναι άντρας το αγόρι μου!" Έτσι έλεγε ο γείτονας του 2ου ορόφου που μάθαινε στο γιο του μωρό παιδί να οδηγεί και να πηγαίνει βόλτα τους φίλους του!!!!(που δεν έκανε το αντίστοιχο στις 3 κόρες του οι οποίες οδήγησαν μετά τα 20 και οι τρεις...)

Για να επιστρέψω στο θέμα μου, πραγματικά δεν ξέρω αν θα έφτανε απλά να πέσει η κυβέρνηση για να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Ίσως πρέπει να πέσουν όλα τα κεφάλια, ίσως να πέσουν και παντελόνια. Δεν ξέρω ποιο το μέγεθος της τιμωρίας και ποιοι πρέπει να τιμωρηθούν.
Νιώθω ότι είναι το μεγλαύτερο θέμα που έχει συμβεί στην Ελληνική πραγματικότητα μετά τη Χούντα και το Πολυτεχνείο. Όμως σίγουρα κάτι πρέπει να γίνει. Και πάνω απ' όλα πρεπει εμείς να συνειδητοποιήσουμε που ζούμε!Πως ζούμε!Και να αφήσουμε για λίγο το ροζ απ'έξω...Ας συνέλθουμε λίγο από την πολιτική απραξία και την απραξία που μας χαρακτηρίζει γενικώς!Και ας σηκωθούμε!Δεν χρειάζεται να σπάσουμε η να κάψουμε άλλο. Φτάνει αυτή η καταστροφή. Ας λειτουργήσουμε προς όφελος μας. Επιτέλους!Ας συντονιστούμε να απαιτήσουμε αλλαγές. Και ας μην αφήσουμε το περιθώριο να μην υλοιποιηθούν!

Εντωμεταξύ μαθαίνω από μια φίλη ότι Κυριακή πρωί η είδηση που έκανε το γύρω του κόσμου ήταν ότι μια ομαδα από 30 αναρχικά στοιχεία με μολότοφ και δοκάρια επιτέθηκαν σε δυο αστυνομικούς το βράδυ του Σαββάτου...

Αυτά λοιπόν τα χάλια μας....

Φτού σας και Φτού μας.

Καλό ταξίδι στην ψυχούλα αυτή που πλήρωσε το τίμημα της ασυδοσίας της εξουσίας

Νύχτα Αναμνήσεων

17 Νοέμβρη

Στο ακουσμά της αυτή η ημερομηνία θυμίζει εκείνη την ανατριχιαστική νύχτα...

Τη νύχτα που τα νέα παιδιά πήραν στα χέρια τους το μέλλον αυτής της χώρας.

Τη νύχτα που τα παιδιά βρήκαν το ανάστημα τους και το ύψωσαν στη Χούντα των Συνταγματαρχών , χωρίς να δειλιάσουν.

Δεν δείλιασαν ούτε μπροστά στις κάνες των όπλων των "ντοπαρισμένων" με εθνικισμό φαντάρων, ούτε μπροστά στα απειλητικά τανκς.

Τα παιδιά που πλήρωσαν με τη ζωή τους τη θέληση για ελευθερία.

Που άφησαν το αίμα τους να τρέξει άφθονο και να "λαδώσει" - να καθαρίσει και να ξεσκουριάσει τα γρανάζια του μηχανισμού που οδήγησε στην ελευθερία μετά από χρόνια ακινησίας.

Μετά από χρόνια Χούντας και φασισμού.

Κάθε χρόνο διαβάζοντας αυτό το άρθρο με ανατριχιάζω. Δεν ξέρω γιατί αλλά απ'όλες τις εθνικές εορτές αυτή με αγγίζει περισσότερο απ'όλες.
Ίσως γιατί νιώθω ότι οφείλω την ελευθερία μου σε εκείνα τα παιδιά που θυσιάστηκαν στα πλαίσια της "παιδικής τρέλλας", της απερισκεψίας της ηλικίας τους, για να είμαι εγώ ελεύθερη σήμερα να απολαμβάνω τη βόλτα μου με φίλους ξημερώματα στους δρόμους της Αθήνας, για να μη φοβάμαι να κυκλοφορώ, για να μη φοβάμαι τον αστυνομικό που θα με σταματήσει στο δρόμο.

Για να νιώθω ελεύθερη.

Κάθε χρόνο τέτοια μερα συγκινούμαι, αλλά παράλληλα αναρρωτιέμαι. Αναρρωτιέμαι αν εμείς οι νέοι σήμερα, αξίζουμε τις ζωές που χάθηκαν τότε.
Αν αξίζουμε την ελευθερία που αγωνίστηκαν και πάλεψαν για να μας την εξασφαλίσουν.
Αναρρωτιέμαι τι κάνουμε εμείς σήμερα, για να αξίζουμε τέτοιο ακριβό δώρο.
Τι κάνουμε για τη μνήμη αυτών των ανθρώπων που χάθηκαν νωρίς εκείνο το βράδυ. Τι κάνουμε για να διατηρήσουμε την ελευθερία μας?

Κάνουμε πορείες και σπάμε τις περιουσίες των ανθρώπων. Αυτό κάνουμε....

Δεν θέλω να απαντήσω αυτά που σκέφτομαι.
Θέλω ο καθένας μας να σκεφτεί και να απαντήσει από μόνος του.

Το μόνο που θέλω να πω είναι ευχαριστώ.

Ευχαριστώ στις ψυχές που πότισαν με αίμα
το ακριβό λουλούδι της ελευθερίας.

Να βλέπω ενδιαφέρον ΛΕΜΕ!!!!!

Όλα ξεκίνησαν από το blog του αγαπητού samael.
Σήμερα διάβασα το Post "ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ : ΟΙ ΚΛΟΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ " το οποίο για ακόμα μια φορά με έβαλε σε σκέψεις...
Σκέψεις που έχουν να κάνουν με το χιλιοσυζητημένο θέμα της κατάντιας του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα.

Δεν είμαι από αυτούς που απέχουν, δεν είμαι από αυτούς που αδιαφορούν. Δεν μπορώ όμως , να με βάλω στην κατηγορία των ιδιαίτερα πολιτικά ενεργών ανθρώπων... Όχι γιατί δεν θέλω (ίσα - ίσα), αλλά γιατί η πολιτική, όπως λειτουγεί στις μέρες μας, δεν με εκφράζει.

Σαν χρώμα ξέρω ότι με εκφράζει το Πράσινο.

Έχω αγωνιστεί με το πράσινο, έχω πιστέψει στο πράσινο, έχω προσπαθήσει για το Πράσινο...

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όμως των τελευταίων χρόνων, το οποίο στήριξα με πάθος, και για το οποίο αγωνίστηκα (όσο αγωνίστηκα...), δεν με εκφράζει...
Ο Γιώργος Παπανδρέου όμως, με έκανε να πιστέψω.
Να πιστέψω ξανά, ότι ίσως υπάρχει τρόπος να ταιριάξω την πολιτική στις ανάγκες μου και στα θέλω τα δικά μου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, με έκανε να πιστέψω. όχι γιατί μου το έδειξε (αφού 3,5 χρόνια απείχε και αυτός μαζί με όλους εμάς από το πολιτικό σκηνικό) , αλλά γιατί πίσταψα ότι υπήρχαν λόγοι γιαυτή του την απουσία.
Επειδή πίστεψα στον Γιώργο, τον στήριξα...Και ο Γιώργος βγήκε.

Επόμενη μέρα

Περίμενα να δώ τι θα κάνει ο Γιώργος για να μου αποδείξει ότι άξιζε την ψήφο μου.
Σήμερα λοιπόν ανακάλυψα, ότι υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, οι οποίοι δεν συζητούν απλά...Πράττουν κιόλας!

Πάντα στις πολιτικές συζητήσεις με αδιαφορούντες για τα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα η ατάκα μου ήταν η εξής " Δεν βοηθάμε τον τόπο μας να πάει μπροστά με το να αδιαφορούμε για την πολιτική. Πρέπει να συμμετέχουμε, αν θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα να μας εκφράζουν". Η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν "Απέχουμε, για να τους τιμωρήσουμε..."
Απέχετε για να τιμωρήσετε ποιούς?τους πολιτικούς?Μπααα... Δεν νομίζω.Οι πολιτικοί εκεί είναι. Και όσο απέχετε τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα... Αυτό που χρειάζεται είναι η ενεργή συμμετοχή.

Και αν δεν ξέρετε πως, αλλά θέλετε πατήστε "ΕΔΩ " ...

Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που εκτός από το να συζητάνε ( ή μέσα από τη συζήτηση ), δημιουργούν κιόλας!! Ο "tzonakos " και η "παρέα" του, άνοιξαν το δρόμο σε όλους όσους θέλουμε να συμμετέχουμε στο να διορθωθεί η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα...

Εμπρός λοιπόν να δώ συμμετοχές...