20 + 20 και ενα γεννέθλιο παρτυ

Η νύχτα ξεκίνησε όπως σχεδόν κάθε νύχτα στα 20 μου. Ισιώνω τα μαλλιά μου στο μπάνιο. Κοιτάω τον καθρέφτη, το είδωλο, με εξαίρεση τις ροζ τούφες στα μαλλιά, δεν μου φαίνεται πολύ διαφορετικό από τα 20. Δεν ξέρω τι σκέφτομαι. Η προσγείωση στην πραγματικότητα όμως, έρχεται ηχητικά. Από το ηχείο παίζει το horsie horsie. Δεν είμαι 20. 

Τα παιδιά τρεχουν πάνω κάτω μέσα στο σπίτι, άλλες φορές τσακώνονται άλλες φορές γελάνε. Και εγώ?

Εγώ, ίσιωνω τα μαλλιά μου, για να βγώ, όπως και στα 20. 

Στη συνέχεια ξεκινάω να βάφω τα μάτια μου. Έχω αργήσει. Έχω να βαφτώ πάνω από 6 μήνες, όμως οι κινησεις είναι σταθερές κ σίγουρες αν κ βιαστικές.

Οι σκιές, καινούριες, τις έχω αγοράσει πριν απο 6-7 μήνες για "όταν χρειαστει να βαφτώ, για "να πεταξω πια αυτες τις παλιατζουρίες που εχω απο το π.Χ.".  Ε, να που ήρθε αυτή η ώρα να βαφτώ. Ανοίγω το κουτάκι, βγάζω τις σκιές, παίρνω πινέλο και απλώνω τη μαύρη, κανω τη γωνία, και αμέσως το μετανιώνω. Δεν στρώνει η σκιά όπως ήθελα. Φτου!

Τώρα από το ηχείο παιζει τα παπάκια στη σειρά. Θυμάμαι κάτι  πάρτυ στο δημοτικό.  Με μπέργκερακια που έμοιαζαν με τέρατα και καράβια φτιαγμένα από γκοφρέτες και σοκολάτα, κατασκευές που οι γονείς μου έφτιαχναν προκειμένου να υπογραμμίσουν ότι πρόκειται για ένα παιδικό πάρτυ. Τα παπάκια στη σειρά παίζουν από τα ηχεία του πικάπ.  Πόσα πάρτυ έχω ζήσει? Είναι 5, είναι 10, είναι αμέτρητα? Οι αναμνήσεις έχουν γίνει πουρές.  Όλα τα πάρτυ είναι μια συνεχόμενη ταινία αναμνήσεων στο μυαλό μου. Πως ημουν? Τι φορούσα? Δεν θυμάμαι κανένα πάρτυ. Μόνο τα παιδικά μας γέλια, καθώς τρέχουμε στο διάδρομο.  Ένα μπουλουκι παιδιά που γελάμε. 

Τα παιδιά, ανοίγουν την πόρτα του μπάνιου και μπαίνουν μέσα.  Ξεκαρδιζονται με την τρομαγμενη φάτσα μου και φεύγουν γελώντας. Δεν είμαι 30.

Περναω την γκρί σκιά πάνω απο το μαύρο. Η σκιά ΔΕΝ στρώνει με τίποτα. Σκατά, σκέφτομαι. Ψάχνω τις σκιές μου, βρίσκω τις αγαπημένες μου 'παλιατζουριες' που εννοείται ΔΕΝ έχω πετάξει. Περνάω από πάνω πράσινο σκούρο μετά λίγο ανοιχτό, μετά το κίτρινο. Το χέρι δουλεύει αέρα.  

Σε 3 λεπτά είμαι έτοιμη. Λίγο μάσκαρα λίγο blusher και έτοιμη. 

Με κοιτάω στον καθρέφτη. "φτου φτου μη σε ματιασω" λέω από μέσα μου, unapologetically,  αυτάρεσκη, "Η νύχτα σου ανήκει."

Φεύγω βιαστικά να προλάβω τους καλεσμένους, που έχω στήσει. Λεω στον ταξιτζή, " Γρηγορα, εχω αργησει". Ο ταξιτζής: "Φαίνεσαι σα να πηγαίνεις σε πάρτυ." - Ναι σε πάρτυ πάω. 

Το δικό μου πάρτυ.  Unapologetically καθυστερημένη. 

Η νύχτα μεγαλώνει,  ο κόσμος έρχεται,  φιλιά, και άλλα φιλιά, αγκαλιές, ποτά,  και άλλα ποτά και άλλα ποτά,  και άλλα φιλιά και αγκαλιές και αγάπη παντού. Γελάω και μιλάω, και πίνω και γελάω και μιλάω και περνάω καλά.  Δεν σκέφτομαι τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα έξω από αυτές τις πόρτες απόψε.  Είμαι εκεί 100%. Ζώ το κάθε λεπτό,  ΑΠΟΛΑΜΒΆΝΩ το κάθε λεπτό. Απολαμβάνω τις αγκαλιές,  τα φιλιά,  τις κουβέντες. Τους φίλους μου. Τους ανθρώπους μου.

Η μουσική δυναμώνει, οι κουβέντες λιγοστεύουν και χορεύω. Ο DJ παίζει early 90s. Κοιτάω γύρω μου. Η σκηνή γνωστή Οι άνθρωποί μου με περιτριγυριζουν. Βρίσκονται γύρω μου, χορεύουν μαζί μου, χορεύουν μεταξύ τους, με κοιτάνε τους κοιτάω και χορεύουμε.  Είναι οι δικοί ΜΟΥ άνθρωποι. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω μας,  δεν υπάρχει κανείς ξένος ανάμεσά μας. Οι κόσμος γύρω, εξαφανίζεται,  οι καναπέδες πετάνε στο διάστημα. Ο DJ εξυψωνεται και η μουσική καταλαμβάνει τα πάντα.

Με πλησιάζει ένας τύπος από τη διπλανή παρέα.  Φωνάζει στο αυτί μου "Εσύ έχεις γενέθλια?" - Ναι, απαντάω. "Α και εγώ!" Λέει. "Χρόνια πολλα! Πόσα γίνεσαι? Εγώ 25" Σταματάω. Τον κοιτάω,  περιμένει να του απαντήσω. - Εγώ... εγώ είμαι 40. Ο τύπος γουρλώνει.  " Αποκλείεται. Εσύ, εσυ είσαι 26!" Λέει. 

Σκάω στα γέλια,  26? Όχι, μικρέ μου. Είμαι 40. ΟΛΟΚΛΗΡΑ. Και δεν θα γύρναγα στα 26 που να με πληρωνανε! 

Γυρνάω στην παρέα μου και συνεχίζω να χορεύω και χορεύουν και αυτοί μαζί μου. Μέχρι να κλείσει το μαγαζί.  Μέχρι να μας πουν "Παιδιά, κλείσαμε, ώρα να πάμε σπίτια μας". Επειδή ειμαι 40. Επειδή ξέρω τι θέλω και επειδή μπορω να το έχω. Επειδή κάθε χρόνος που έχω ζήσει,  είχε κάτι να με μάθει. Είχε κάτι να μου δώσει. Αυτό, δεν το αλλάζω με τίποτα. 

Είμαι εδώ που θελω να είμαι,  ΟΠΩΣ ακριβώς θελω να είμαι. 

Unapologetically σαρανταρα.