news news news...

Εδώ και λίγες μέρες έχει ξεκινήσει ένα καινούριο κεφάλαιο στο βιβλίο που λέγεται δουλειά.Αυτό συνεπάγεται λιγότερες ώρες ύπνου, περισσότερο τρέξιμο(μη φανταστείς χιλιόμετρα, γύρω γύρω γυρίσω σαν τη σβούρα...), περισσότερο και άστατο φαγητό (γουρουνάκι θα βγω εγώ από εκεί μέσα το ξέρω...).

Επίσης μέσω αυτού του κεφαλαίου έκανα και την πρώτη μου επαφή με το χώρο της μόδας!
Καταλαβαίνετε...

(Σκορπίνα)-Γεια εγώ είμαι η Σκορπίνα.
(Μόδα)-Γεια εγώ είμαι η μόδα.
(Σκορπίνα)- Χάρηκα.
(Μόδα)- Εγώ πάλι καθόλου....

Προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ...
Δεν ξέρω αν θα την παλέψω αλλά για ένα είμαι σίγουρη

Η προσπάθεια μετράει...:PPP

Είναι πρωτόγνωρο για μένα και όπως καταλαβαίνετε αγχώθηκα λίγο...

Θα χαθώ για λίγο καιρό, παρόλα αυτά προσπαθώ να αποκτήσω μια επαφή με το νετ (εκτός του κινητού μου) γιατι χωρίς ίντερνετ μπορώ να κόψω τη φλέβα μου!!!!


ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!Επίσης πρέπει να σας ενημερώσω ότι το αστρικό σύμπαν μπρέπει να έχει αρχίσει να μπαίνει σε τάξη γιατί μυρίζομαι ησυχία...

Ήδη ξεκίνησα με την πρώτη μου έξοδο για καφέ το πρωί με το έτρον ήμισυ, συνέχισα με ένα φανταστικό νέο που έμαθα από τον the brother, και ελπίζω η συνέχεια να είναι παρόμοια...


Πόσο γουστάρω όταν όλα παίρνουν το δρόμο τους!


Μουτς μουτς μουτς!

Αδελφική αγάπη, ίσως η μόνη που κρατάει για πάντα.

Με αφορμή ένα πόστ που διάβασα στο Blog της αγαπημένης Άσπας , θέλω να σας πω μια ιστορία...

Πριν από 24 περίπου χρόνια γεννήθηκε ένα μικρό κοριτσάκι κάπου στα ΒΑ προάστεια της Αθήνας. Για 3 χρόνια(περίπου) μεγάλωσε ώς μοναχοπαίδι και καθότι ήταν το πρώτο παιδί, λάμβανε απίστευτη αγάπη και προσοχή απ'όλους.

Κάπου εκεί όμως η οικογένεια απέκτησε ένα καινούριο μέλος. Ένα γλυκύτατο αγοράκι. Όπως ήταν φυσιολογικό η προσοχή όλως είχε στραφεί το καινούριο μέλος, κάνοντας έτσι το κοριτσάκι να ζηλέυει και να αποζητά την προσοχή που είχε παλιά.Έτσι λοιπόν έκανε διάφορες προσπάθεις να το εξοντώσει μέχρι που προσπάθησε να το πνίξει, παρόλα αυτά δεν τα κατάφερε.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, το αγοράκι μεγάλωνε, και κάθε μέρα αγαπούσε την αδερφή του όλο και πιο πολύ. Από την άλλη το κοριτσάκι δεν έδειχνε κάποιο παρόμοιο σημάδι, και ενώ αγαπούσε τον αδερφό της, από φόβο μήπως και της "κλέψει" τη "δόξα", δεν του έδινε σημασία.

Μεγαλώνοντας οι γονείς αποφάσισαν ότι τα αδέρφια θα έπρεπε να μοιράζονται τα πάντα. Είχαν κοινό υπνοδωμάτιο, στις διακοπές έμεναν στην ίδια σκηνή , και έκαναν τα πάντα μαζί. Μπάνιο μαζί, ψώνια μαζί, φαγητό μαζί, κατασκήνωση μαζί κλπ. Μέχρι που όταν μεγάλωσαν λίγο ανάγκαζαν το κοριτσάκι όπου πηγαίνει να παίρνει και τον μικρό της αδερφό μαζί. Αυτό όμως δεν της άρεσε καθόλου, και έτσι δυσανασχετούσε και γκρίνιαζε συνεχώς.

Τα χρόνια περάσαν, με καλές και ακκές στιγμές, και κάποια στιγμή το κοριτσάκι μεγάλωσε και έπρεπε να φύγει από το σπίτι για να ζήσει μόνη της σε μια άλλη πόλη μακριά από τους δικούς της.

Χαρούμενη λοιπόν που τίποτα δεν θα τη βάραινε πια εγκαταστάθηκε στο καινούριο της σπίτι... Αφού τακτοποίησε τα πράγματά της έπεσε το βράδυ πτώμα να κοιμηθεί. Μα δεν μπροούσε να κλείσε μάτι όλη νύχτα.Ούτε εκείνη ούτε τις επόμενες.

Σκεφτόταν τον αδερφό της.Της έλειπε η παρουσία του στο δωμάτιο, της έλειπαν τα παιχνίδια τους, οι κουβέντες τους, οι σκανδαλιές τους...Όσο περνούσε ο καιρός που έμενε μόνη της συνειδητοποίησε ότι τις μέρες που ήταν στεναχωρημένη ο πόνος της ήταν αβάσταχτος, αλλά και τις μέρες που ήταν χαρούμενη η χαρά της ήταν μισή..

Κάποια στιγμή γύρισε πίσω να δει τους δικούς της. Και αντικρύζοντας τον αδερφό της ένα πράγμα κατάλαβε : Δεν ήθελε να μένει μόνη της.Δεν ήθελε να έχει την αυτονομία της. Ήθελε να είναι μαζί με τον αδερφό της και να μοιράζεται τα πάντα μαζί του.

Γιατί μαζί του ο πόνος της ήταν μισός και η χαρά της ήταν διπλή....

Τελικά οι γονείς τους αυτό που είχαν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια με την επιμονή τους να μοιράζονται τα πάντα, ήταν να δέθούν τα αδέρφια τόσο πολύ ώστε καμία απόσταση να μην μπορεί να τα χωρίσει και τίποτα να μην μπορεί να μπεί αναμεσά τους.

Και σήμερα που σας μιλάω 24 χρόνια μετά αναγνωρίζω ότι το μοναδικό πολύτμο πράγμα που μου έδωσαν οι γονείς μου, είναι αυτόν τον υπέροχο αδερφό για να μοιράζομαι μαζί του λύπες και χαρές.

Και ξέρω ότι όσο μακριά μου και αν είναι, όσο δύσκολα και αν περνάει, πάντα βρίσκει και θα βρίσκει τρόπους να ξεπερνάει τα εμπόδια και να βγαίνει νικητής.

Για αυτό σου λέω. Η προσπάθεια μετράει. Ακόμα και αν δεν πετυχαίνουμε κάτι όσο και αν έχουμε προσπαθήσει δεν πειράζει. Μέσα από το ταξίδι μας μαθαίνουμε. Και αυτή η γνώση είναι η σημαντικότερη και η μεγαλύτερη.

Είμαι πάντα εδώ για σένα και σε σκέφτομαι πάντα.

Γλυκό φιλί στη μούρη!

φωτό
http://www.cartoonstock.com/directory/l/little_brother.asp
www.inmagine.com
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Smooches_%28baby_and_child_kiss%29.jpg

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται...:)))

Καλημέρες!Καλημέρες!

Αγαπημένοι μου αναγνώστες (όσοι μείνατε...)

Είναι μερικές μέρες που όλα φαίνονται λίγο κάπως...

Που η καθημερινότητα μας πνίγει, οι υποχρεώσεις μας καταβάλλουν σωματικά και ψυχολογικά.
Έχω περάσει πολλές από αυτές τον τελευταίο καιρό, όμως σήμερα ξημέρωσε μια μέρα αλλιώτικη απ' τις άλλες.
Είναι μια από εκείνες που χωρίς να συμβεί κάτι όλα φαίνονται να είναι πιο ηλιόλουστα, πιο χαρούμενα, πιο καλοκαιρινά.
Και καθότι για μένα καλοκαίρι = χαρά , καταλαβαίνετε ότι η διάθεση μου είναι σε πολύ υψηλά, για την εποχή, επίπεδα



Σας φιλώ γλυκά
Σκορπίνα

φωτό :
http://milwntasgiatoxioni.wordpress.com/
http://mintaka.sdsu.edu
http://www.dreamstime.com/
http://www.aperfectworld.org/seasons.html

Καλή αρχή βρε!@!@!@!%$#^

Η σαιζόν ξεκίνησε και επίσημα με ένα τριήμερο γύρισμα...


Απολογισμός τριήμερου γυρίσματος...


1) 10 μέρες εξοντωτικής προετοιμασίας και δουλειάς 12-14 ώρες ημερησίως

2) 3 μέρες ατελείωτων γυρισμάτων

3) 5 ώρες συνολικού ύπνου (σε 72 ώρες)

4) 400 χλμ (σε 72 ώρες)

5) απίστευτη πίεση (μέχρι που έσκασα επιτέλους)

6) αποτέλεσμα κανένα δεν βγάλαμε....

7) 24 ώρες συνεχόμενου ύπνου μόλις τελειώσαμε....



Απόφθεγμα πρώτου γυρίσματος της σαιζόν:

1) Το Grand Resort Lagonissi ----> SUCKS (Δεν ξαναπερνάω ούτε απ'έξω....)

2) Ζηλεύω τους Δημόσιους Υπάλληλους...

οι φωτό είναι από το inmagine.com

Άντε στο καλό

Όταν τριγύρω μου γίνεται της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα,

Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι

απλά να σκύψω μη με πάρουν τα σκάγια...

Γουστάρω να ζω στο Ροζ συννεφάκι μου,

κάπου εκεί ουρανού και θάλασσας γωνία,

και όσοι δεν θέλετε να έρθετε μαζί μου,

να πάτε από εκεί που ήρθατε..

Life quotes και 1 διακοπή (όχι για διαφημίσεις, αλλά για εργασίες)

Θέλω να σου πω, να ζεις κάθε στιγμή της ζωής σου σαν να είναι η τελευταία.

- Κλισέ ατάκα, θα μου πεις.

- Αναγκαίο, θα σου πω εγώ.

Έφυγα.Πάλι.

Αυτή τη φορά δεν ξεκίνησα για να πάω διακοπές, αλλά για να διεκπεραιώσω ό,τι εκρεμεί από τη σχολή μου μήπως και ορκιστώ κάποια στιγμή και εγώ...

Τελικά κατέληξα να κάνω διακοπές....

Σε μια πόλη, στην οποία ξόδεψα 4 χρόνια από τη ζωή μου δυστυχισμένη, για να ανακαλύψω χρόνια μετά, μέσα λίγες μέρες ότι είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχει η Ελλάδα...

Στην Καστοριά η μέρα έχει 48 ώρες...

Μπορείς να ξεκινήσεις κατά τις 10 το πρωί, να επισκευθείς Νομαρχία, Δημαρχείο, και όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις, να κάνεις όλες σου τις δουλειές και το μεσημεράκι να πίνεις καφέ δίπλα στη λίμνη...

Πάντα με εξέπλητε αυτό....Η διαστολή του χρόνου...

Πέρα από αυτά, τα τοπία, ο ήλιος, το κρύο αεράκι είναι λίγα από τα άπειρα πράγματα που έχει αυτή η πόλη και σε κάνουν να ξεχνιέσαι...

Πέρασα πολύ όμορφα, όμως, όπως άλλωστε όλα τα ωραία, τελείωσε και αυτό.
Πήρα λοιπόν το δρόμο του γυρισμού.

Τα σύννεφα μαζεύτηκαν από το πρωί, και μέχρι να ξεκινήσω η μπόρα είχε πάρει το δρόμο της... Η ψυχολογία ακολούθησε τον καιρό και τη διαδρομή.

Με καθοδικές τάσεις που κατά τόπους έπιασαν πάτο....

Καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής - και πιστέψτε με ήταν πολλλλλύ μεγάααααλη - η βροχή πάντα μαζί μου...Σαν να είχα ένα συννεφάκι δεμένο με κλωστή και το έσερνα μαζί μου.

Τελικά ύστερα από 2 και 6 (σύνολο 8 ώρες) ταξίδι πλύθηκα τόσο πολύ που ένιωθα ότι έγινα παπάκι, και εγώ και το τουτού μου...

Η νύχτα δραματική με εφιάλτες και στριφογυρίσματα.

Και το πρωί το σοκ....

Γαμώ την διαίσθησή μου γαμώ...

Να ζεις κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου λέω...

Και ας είναι κλισέ...