Flash Bank! και Full Extra Καταθλιπτικες σκεψεις

Η αναδρομή σε καταστάσεις του παρελθόντος, άμεσου ή έμμεσου, είναι χαρακτηριστικό των τελευταίων ημερών κάθε χρόνου.

Όπως γνωρίζετε όσοι με περιτριγυρίζετε τους τελευταίους μήνες (και χρόνια μη σου πω), πρέπει να έχετε καταλάβει ότι το 2009 ήταν η πιο μπερδεμένη, αγχωτική, πιεστική, και να μην πω τιποτα άλλο, χρονιά για μένα. Επειδή το τελευταίο εξάμηνο του 2009 έτρεξε πιο γρήγορα απ' ότι μπορούσε να συλλάβει ο εγκέφαλός μου, τώρα που άρχισα να ξεμπλοκάρω (σιγά σιγά και έχω μέλλον ακόμα), άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι έζησα.

Φυσικά κάπου εδώ είναι που αντιλαμβάνομαι και τις συνέπειες.

Έχεις νιώσει ποτέ την αίσθηση του φυλακισμένου?

Έχεις νιώσει ποτέ, πως είναι όλος ο κόσμος γύρω σου να ζει τη ζωή του, όποια και αν είναι αυτή, ενώ η δική σου έχει μπεί στην κατάψυξη?

Κάπως έτσι ζούσα το τελευταίο εξάμηνο του 2009.

Από τη φύση μου έχω πειραγμένα νεύρα, φαντάσου πως έγιναν μετά από αυτό!

Και εκεί που έλεγα ότι άντε να δούμε τη νέα χρονιά με άλλο μάτι!

Τσουπ!Πριν από λίγες ημέρες ένα βράδυ μου έκλεψαν(μπορεί και απλά να το έχασα) το κινητό(το οποίο δεν έχει κλείσει μήνα ακόμη...)!

Κλάααααααμααααααα!Κλαάααααααμαααααα!Τόσο κλάμα και νεύρα είχα πολύ καιρό να έχω...

Και φυσικά δεν άλλαξε κάτι όσο και αν έκλαψα, όσο και αν στεναχωρήθηκα...

Μόνο που ξύπνησα με τα μάτια πρισμένα σαν να έχω φάει μπουνιά...

Και τη διάθεση στο πάτωμα...Και ακόμα παρακάτω...

Α!Ήπια και έναν καφέ με την κουμπάρα μου.Είχα να τη δω κάτι μήνες. Με άρχισε στα "Άντε κοριτσάκι μου,να παντρευτείς και εσύ.", και κάτι άλλα του τύπου "Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και τι θα κάνεις στη ζωή σου" κλπκλπ.

Όχι ότι ίδρωσε το αυτί μου, δεν παίρνω χαμπάρι από κάτι τέτοια, αλλά είναι που εδώ και πολύ καιρό αναρρωτιέμαι τι θα κάνω τελικά με τη ζωή μου.

Η αλήθεια είναι ότι όντως και υπό προϋποθέσεις, τα περιθώρια στενεύουν. Και όχι ότι δεν είμαι καλά στη ζωή μου, μια χαρά είμαι. Αλλά να, είναι που όλες οι γυναίκες γύρω μου γεννοβολάνε σαν κουνέλες ρε γαμώτο!Και εγώ συνεχώς σκέφτομαι "Άραγε εγώ θα γίνω ποτέ μάνα?" Δεν είναι ότι θέλω ντε και καλά να γίνω μάνα τώρα!Αλλά αυτό που με αγχώνει είναι αν θα γίνω ποτέ...Να ξέρω βρε αδερφέ...Να μου φύγει το άγχος....!


Μετά σκέφτομαι και τις επιλογές που κάνω/έχω κάνει/θα κάνω... Είναι που υποσυνείδητα με εμποδίζω να κάνω κάποια πράγματα...Πιστεύω στους ανθρώπους. Και εμπιστεύομαι, και ελπίζω.Αν και δεν πρέπει.

Και ναι τώρα που τα παραδέχομαι αυτά τα πράγματα έχω βγεί από τον εαυτό μου και σου μιλάει ή άλλη, αυτή που έμεινε μέσα στο σώμα μου και βλέπει τα πράγματα πιο λογικά...

Και μετά τσούυυυπ!Να ο λιγμός στο λαιμό.Και με πνίγει...Άραγε μετά από αρκετά χρόνια θα έχω κάνει κάτι για το οποίο να είμαι περήφανη?
Η μονάχα θα έχω να λέω "Υπέμεινα, Περίμενα, Πίστευα" και δεν ξέρω εγώ τι άλλο...

Συζήτησα και με τα παντρεμένα αρσενικά του γραφείου (γιατί δεν ξέρω αν σας έχω ενημερώσει αλλά μόνο τα αρσενικά είναι πατρεμένα στο γραφείο μου. Τα θηλυκά είναι λεύτερα πουλιά).

Τι άλλαξε ρε παιδιά μετά το γάμο σας στη σχέση σας?

-Άλλαξε η ζωή μου όλη.Κυρίως με τη συγκατοίκηση και μετά με το παιδί.
-Δεν άλλαξε τίποτα. Όπως είμαστε ήμασταν. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει αν έρθει παιδί.

Ωραία, σκέφτομαι. Άρα τι παραπονιούνται όλοι οι παντρεμένοι?

Κάνω rephrase στην ερώτηση :

"Ρε παιδιά, ειλικρινά τώρα, πείτε μου χύμα. Τι άλλαξε στη ζωή σας με το γάμο?"

- Ε..να...Δεν βγαίνω με τους φίλους μου πια. Επειδή δεν είναι κανείς παντρεμένος. Αυτοί κανονίζουν ταξιδάκια κλπ.Εγώ ποτέ δεν είμαι μέσα.Κυρίως επειδή υπάρχουν τα παιδιά.

- Ε...Κοίτα να σου πω. Η γυναίκα αλλάζει μετά το γάμο. Θεωρεί τα πάντα δεδομένα και σκυλιάζει.

ΑΑΑΑ, εδώ είμαστε, λέω από μέσα μου. Ξαναδιατυπώνω μια ερώτηση :

"Και γιατί μετά το γάμο γίνεστε γουρούνια?"

-Ε, ρε συ, γιατί οι γυναίκες γίνονται σκύλες.Γιατί πατάνε πάνω στο γάμο και λένε "τώρα θα δεις", και αν κάνουν και κανένα παιδί εκεί να δεις. Σε κρατάνε στο χέρι.Γιατί ακόμα και αν χωρίσεις με 800€ διατροφή πως να ζήσει μετά ο άντρας?


χμμμ...Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι...Είμαστε τόσο σκύλες τελικα?Εγώ δηλαδή που απλά θα ήθελα μια ευτυχισμένη οικογένεια όπου θα επικρατεί το εμείς και το εγώ θα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, είμαι από άλλο επισόδειο?

Δεν καταλαβαίνω...
Μήπως να ξεχάσω την προοπτική γάμος-οικογένεια?Να αφοσιωθώ στην καριέρα μου και να γίνω σαν τα υπόλοιπα θηλυκά του γραφείου?Και τι θα πω στο βιολογικό μου ρολόϊ που θα αρχίσει να χτυπάει ωσονούπο? "Σουτ εσυ, δεν ξέρεις τι λες!?"

Θές να με πεις τρελλή?Θές να με πείς παλαβή?

Πές με αγαπημένε μου αναγνώστη. Πές με ότι θες. Δεν με πολυαγγίζει πια τι θα με πείς.Πιο πολύ γιατί δεν ξέρω τι πιστεύω εγώ για τον εαυτό μου. Και πολύ φοβάμαι ότι πιστεύω τα χειρότερα...

Αυτά τα νέα από την χώρα του ΠΟΤΕ και του ΟΤΑΝ που ζω....

φωτό
inmagine.com