Τα Μέσα μου...

Καινούριος μήνας, καινούρια εβδομάδα, καινούρια μέρα!

Όπως σας έχω αναφέρει ξανά, οι Δευτέρες δεν είναι οι αγαπημένες μου μέρες. Έρχονται όμως!Πιστές πάντα στο ραντεβού τους!Κάθε αρχή εργασιακής εβδομάδας τσούπ!Να μια Δευτέρα!

Έτσι ήρθε και αυτή!

Μου τη δίνει όταν ξυπνάω με καλή διάθεση και μου χαλάνε τη μέρα με ένα απλό μικρό τηλεφωνηματάκι. Είναι τόσο εύκολο! Μερικές φορές δεν χρειάζεται καν να το σηκώσω,απλά από το νούμερο και μόνο η καλή μου διάθεση εξανεμίζεται εν ριπή οφθαλμού!

Έτσι ξεκίνησε και αυτή η Δευτέρα. Σήμερα μάλιστα το σήκωσα! Καταλαβαίνετε...

Τα νέα είναι ευχάριστα και δυσάρεστα μαζί. Ευχάριστα γιατί μου πρότειναν δουλειά, που στις μέρες μας θεωρείται τρομερή επιτυχία, δυσάρεστα γιατί δεν θέλω να πάω αλλά πρέπει.

Και εκεί που η πρώτη απάντηση που σου έρχεται στο μυαλό είναι "Αχ! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, με τιμά η πρότασή σας, αλλά εργάζομαι ήδη", σκάει στο μυαλό μου σαν τίτλος από ταινίες τρόμου : "Το νοίκι", "Η ΔΕΗ", "ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ"...
Αυτομάτως η απάντηση αλλάζει "Ευχαριστώ πάρα πολύ, με τιμά η πρότασή σας, πότε να έρθω για ραντεβού?"

Απαπαπαπαπα!

Το μικρό κοριτσάκι με τα ξανθά κοτσιδάκια και το ροζ κουφετί φορεματάκι, μέσα μου με κοιτάζει δακρυσμένο με προδομένο ύφος.
"Είπες ότι δεν θα το ξανακάνεις!Γιατί είπες ναι?"
"Τώρα τι να σου πω", σκέφτομαι. "Καταλαβαίνεις εσύ τι θα πει νοίκι?Καταλαβαίνεις τι θα πει service αυτοκινήτου ή βενζίνη που έχει φτάσει στο Θεό η τιμή της?" ... "Πρέπει βρε κουκλάκι μου, πρέπει να βγάλουμε τα έξοδα μας..."
"Σε μισώ!ΣΕ ΜΙΣΩ ΣΕ ΜΙΣΩ!" και σπαράζει στα κλάματα..

Πραγματικά μου τη δίνει όταν πληγώνω τον ροζ εαυτό μου, πιο πολύ μου τι δίνει όταν νιώθω ακριβώς όπως και αυτός, αλλά βάζω μπροστά τη λογική και τα "Πρέπει". Αυτά τα πρέπει ρε γαμώτο...

Ξέρω ότι όσες σοκολάτες και γλειφιτζούρια να μου πάρω δεν πρόκειται να με συμπαθήσω ποτέ.

Μα πως άλλωστε να καλοπιάσεις με υλικά αγαθά έναν εαυτό που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για αυτά... Το μόνο που θέλει είναι ψυχική ηρεμία, και το μόνο που κάνω είναι να τη χαλάω διαρκώς, στην προσπάθειά μου να αποκτήσω περισσότερα και ακριβότερα υλικά αγαθά...

Νομίζω δεν θα συμφιλιωθώ ποτέ με το μέσα μου...