10 Νοεμβρίου 1984

Αυτή η μέρα...

Για τους περισσότερους είναι μια απλή συνηθισμένη μέρα, όπως όλες οι άλλες...

Για τη μαμά μου, για μένα, για τον αδερφό μου και για τον μπαμπά μου αυτή η μέρα είναι μια ξεχωριστή....

Αυτό το κομμάτι....

Οι περισσότεροι ίσως δεν το ξέρετε.

Οι λίγο μεγαλύτεροι μπορεί και να το θυμάστε από μια ταινία του '80....

Για τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, και εμένα αυτό το κομμάτι...Είναι μαγεία...

26 χρόνια και καμιά 10 ώρες πριν από την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μια γυναίκα έγκυος μπήκε στο μαιευτήριο ΗΡΑ, συνοδευόμενη από τον άντρα της, με πολύ άγχος, πόνους και φόβο, για να γεννήσει το πρώτο της παιδί.

Μπαίνοντας στην αίθουσα αναμονής , στο δρόμο της για την αίθουσα τοκετού, έπαιζε αυτό το κομμάτι. Άρεσε πολύ και στους δυο και έτσι η γυναίκα ζήτησε από τον άντρα της να μείνουν εκεί και να ακούσουν αυτό το κομμάτι και να μπεί μετά στη διαδικασία του τοκετού...

Αφού τελείωσε το τραγούδι, σηκώθηκε και προχώρησε για να ξεκινήσει η διαδικασία...

Λίγες ώρες μετά κρατούσαν στα χέρια τους ένα κοριτσάκι...

Μεγαλώνοντας αυτό το κοριτσάκι, και μη έχοντας ιδέα για την πιο πάνω ιστορία, ένα απόγευμα άκουσε αυτό το κομμάτι τυχαία, καθώς περιπλανιόταν στις γωνιές του internet.

Αμέσως ένιωσε ένα ρίγος να τη διαπερνά. Ο ήχος ήταν τόσο οικείος και τόσο ζεστός...Σαν να το ήξερε χρόνια... Άρχισε να δακρύζει χωρίς να ξέρει το λόγο.

Κάπου εκεί η μητέρα της ακούγοντας το τραγούδι που είχε να το ακούσει πολλά χρόνια, μπήκε στο δωμάτιο της κοπέλας και τη βρήκε δακρυσμένη. Τι ρώτησε γιατί κλαίει και η μικρή της απάντησε ότι το κομμάτι αυτό είναι πολύ συγκινητικό, και νιώθει ότι το ξέρει από παλιά, ακόμα και αν το άκουγε πρώτη φορά.

Τότε η μητέρα της, της είπε αυτή την ιστορία φανερά συγκινημένη... Από τότε αυτό το κομμάτι είναι βαθιά μες τις καρδιές τους. Και όταν ξημερώνει 10 του Νοέμβρη και οι δύο θυμούνται αυτές τις στιγμές....

Πέρασαν 26 χρόνια από έκείνη τη νύχτα...26 χρόνια που τα νιώθω στο πετσί μου ένα προς ένα.

Σήμερα, δεν στεναχωριέμαι που μεγαλώνω, δεν λυπάμαι που ωριμάζω...

Χαίρομαι γιατί κάθε χρόνος που περνάει, εκτός από τα σημάδια του, μου αφήνει γνώσεις και αγάπη...

Δεν θέλω κανένα άλλο δώρο σήμερα.

Θέλω την αγάπη των δικών μου και των φίλων μου, να γεμίσει το σπίτι μου και την καρδιά μου.

Θέλω να είναι μια νύχτα αφιερωμένη στο γέλιο και τη διασκέδαση.

Και ακούω πάντα αυτό το κομμάτι και ας με κάνει να κλαίω. Πιο πολύ κλαίω για το μεγαλείο της ζωής και της γέννησης, για τους πόνους της μάνας, για την αγάπη των , που ακόμα και αν όλα τα πράγματα αλλάξουν, ακόμα και αν έρθουν τα πάνω κάτω και μαύρα γίνουν άσπρα, η αγάπη αυτή προς το παιδί δεν αλλάζει...

Και τους αγαπώ εξίσου πολύ.

Τους ευχαριστώ που με μεγάλωσαν με αγάπη και ζεστασιά. Και ευχαριστώ πολύ και τον αδερφό μου, που αν και είναι μακριά μου τα τελευταία χρόνια, μου έχει χαρίσει καμιά 20 χρόνια γεμάτα αγάπη, τόση αγάπη που ξέρω, ότι δεν θα πάρω ποτέ από κανέναν άλλο.

Γιαυτό είναι πάντα μεσα στην καρδιά μου και περιμένω πως και πως να επιστρέψει σπίτι μας...