Christmas....

Μέρες τώρα προσπαθώ να γράψω ένα Χριστουγεννιάτικο πόστ.

Μα δε μου βγαίνει.

Τελικά απόψε, που κάθομαι μοναχή μου παρέα με τον Δέντρο, κατέληξα.

Αν δεν δουλεύω, Χριστούγεννα δεν νιώθω. 

Γενικά νομίζω ότι όταν δεν δουλεύω, δεν νιώθω τίποτα.

Είμαι εδώ και μήνες σαν το φυτό μέσα στο σπίτι. 

Ατελείωτες ώρες μοναξιάς και περισυλλογής.

Τόση περισυλλογή που μου τρέχει από τα μπατζάκια πια...

Βαρέθηκα. 

Άλλες χρονιές γκρίνιαζα που είχα πολύ δουλειά και δεν προλάβαινα να στολίσω, να φτιάξω γλυκά κλπ. Τώρα που τα έκανα όλα αυτά νιώθω μόνη μου και μαύρη...

Τέλος παντων δεν είναι μέρες αυτές για να σας μαυρίζω έτσι (αν και οι περισσότεροι την έχετε κοπανήσει)..

Μόνο ήθελα να ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα να έχουμε όλοι.

Είτε μαζί, είτε χώρια. Είτε παρέα, είτε μόνοι.

Όπως και αν τα περάσετε , εύχομαι να σας γεμίσουν αγάπη και χαμόγελο. Αυτό λείπει σε όλους μας πιστεύω...

Σας φιλώ γλυκά

Αγάπη...

Αγάπη.

Πόσο πρέπει να την ξεχειλώσουμε για να χωράει όλα αυτά που θέλουμε?


Τελικά τι είμαστε? Ένα μάτσο ανασφαλείς που προσπαθούμε να κρεμαστούμε από τις λέξεις...

Αγάπη. Φιλία. Μίσος. Εκδίκηση.

Τελικά μέχρι που φτάνουμε?

 Τι σημαίνει αγάπη? 

Πώς μετατρέπεται σε μίσος?

Τι σημαίνει φιλία? 

Πώς μετατρέπεται σε δίψα για εκδίκηση?

Τελικά τι είναι χειρότερο?

Η προδοσία ή η απουσία?

Ή και τα δύο?

Φιλία

Δεν μου αρέσει να παρακαλάω. Νομίζω σε κανέναν δεν άρεσει. Θα μου πεις "πως σου'ρθε αυτό?"

Να, έχω τώρα τελευταία ένα μικρό θεματάκι με φιλίες και γνωριμίες κλπ.

Είναι όλες το μικροσκόπιο...

Δεν μου έχει συμβεί ποτέ ξανά να εξετάζω μια φιλία τόσο πολύ, πριν τη διαλυσω. Πάντα ήμουν λίγο απόλυτη. Αποφάσιζα και ενεργούσα. Δεν έχω μετανιώσει ποτέ για κάποια σχέση που τελείωσα με αυτόν τον τρόπο. Απλά τώρα λίγο δυσκολεύομαι...

Και όχι δεν έχει συμβεί κάτι συνταρακτικό για να πείς "ok σε διαγράφω". Είναι απλά ότι αλλάζουμε τόόόόσο που πιά, δεν μπορούμε να ταιριάξουμε... Σαν τα κλαδιά μια τριανταφυλιάς που τα είχαν πιάσει με σύρμα μαζί και όσο μεγαλώνουν και δυναμώνουν θέλουν να ακολουθήσουν διαφορετικές πορείες και απλά το σύρμα που τα ενώνει, τα πληγώνει παράλληλα...

Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις αν βγάλεις το σύρμα τι θα γίνει. Μπορεί κάποιο από τα κλαδιά να πέσει κάτω και σέρνεται γιατί δεν μπορεί να σταθεί, μπορεί και να μην συμβεί τίποτα, και απλά να συνεχίσουν να μεγαλώνουν σε χωριστούς δρόμους...

Μπορώ να κάνω υπομονή μήπως είναι μια φάση και απλά τελειώσει ένα πρωί, όμως τόσο καιρό αυτό κάνω, και το μόνο που καταφέρων είναι να δίνω και να μην παίρνω (που σας έλεγα...) ή τέλος πάντων να αισθάνομαι ένα κενό. 

Αυτό είναι. Ένα κενό νιώθω. Γιαυτό δεν ησυχάζω.... 

Προσπάθησα να το συζητήσω αλλά δεν βρήκα ανταπόκριση...Μόνο κάτι συγνώμες χαζές...

Δεν ξέρω πραγματικά...Δεν έχω συνηθίσει να είμαι συμπλήρωματικό για όποιον έχει κάποιο κενό να το βουλώσω...

Και τώρα τελευταία έτσι νιώθω....

Όπως άκουσα σήμερα από τον Θ.Ασκητή (για ερωτικές σχέσεις, αλλά μου ταίριαξε εδώ) :

"Στις σχέσεις δεν πρέπει να μετράμε τα λάθη μας, αλλά να διεκδικούμε τα σωστά μας..."

Έτσι και εγώ λέω να μην αρχίσω να χρεώνω κανένα για λάθη...Απλά διεκδικώ τη φιλία, τη στήριξη, τη συντροφικότητα που έχω ανάγκη να νιώσω και να δώσω...

Anyway... Οψόμεθα...