Να μάθεις όταν πέφτεις, να σηκώνεσαι.

Όνειρο...


Βρίσκομαι σε ένα δρομάκι στενό λιθόστρωτο και περπατάω.

Στην αρχή δειλά δειλά, ένα βήμα τη φορά, όμως μετά ξεθαρρεύω και περπατάω πιο γρήγορα και όλο πιο γρήγορα...

Είναι πια απόγευμα και εγώ τρέχω στο στενάκι, είμαι πολύ ενθουσιασμένη, έχει πολύ κόσμο γύρω μου. Και όλο χαμογελάω και συνεχώς αυξάνω ταχύτητα. Κάπου εκεί είσαι και εσύ. Με κοιτάς και εγώ παίρνω δύναμη - νόμιζα - και χαμογελάω ακόμα πιο πολύ. Για σένα...

Έχει πια νυχτώσει, όταν σκοντάφτω σε μια πέτρα και σωριάζομαι! Χέρια πόδια ανοιχτά και μπουφ! Κάτω...

Δεν πρόλαβες να έρθεις δίπλα μου, δεν ξέρω αν θα έκανες καν την κίνηση. Σηκώνομαι με γρήγορες κινήσεις, ξεσκονίζω τα ρούχα μου και συνεχίζω το δρόμο μου. Πιο πολύ από ντροπή που με κοιτούσε ο κόσμος παρά επειδή καταλάβαινα τι είχε συμβεί. 

Το γόνατο πονούσε αλλά δεν κοιτούσα τι είχα πάθει, από ντροπή. Μη με πουν κλαψιάρα....Μη δεις οτι πονάω...

Συνεχίζω να περπατάω γρήγορα, κοιτώντας κάτω πια..Το χαμόγελο είχε αντικατασταθεί από ένα βλέμμα ανησυχίας. Δάγκωνα τα χείλια μου από μέσα καθώς προσπαθούσα να αποφύγω τις λακούβες και τις πέτρες που εξείχαν.

Είχε πέσει η νύχτα και για αρκετή ώρα συνέχιζα στους ίδιους ρυθμούς, Ο κόσμος είχε λιγοστέψει γύρω μου, και πια μπορούσα να κοιτάξω το γόνατό μου που ακόμα πονούσε. 

Είχε σκιστεί το καλσόν μου, και είχα ματώσει. Το αίμα έφτανε μέχρι το παπούτσι, αλλά είχε ξεραθεί εκεί. Δεν με ένοιαζε για το καλσόν, ούτε για το γόνατο που πονούσε. Μόνο που φαινόταν το αίμα και με έκανε να φαίνομαι ευάλωτη...Στα μάτια σου...

Βρέθηκα να τρέχω στο στενάκι. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά και πια ήμουν μόνη μου στο στενάκι..Μόνη μου μαζί σου...

Ξαφνικά σκοντάφτω σε μια τεράστια λακκούβα με λασπόνερα και πέφτω πάλι... 

Είμαι ήδη πολύ ζαλισμένη από την πτώση και τα αντανακλαστικά μου δεν είναι όπως πριν. Δεν μπορώ να σηκωθώ. Εσύ δεν το καταλαβαίνεις και με κοιτάς περιμένοντας να σηκωθώ. 

Τότε με πλησιάζει ένας θεόρατος τύπος με μαύρα. Σαν σκιά... τρομαγμένη καθώς είμαι από την πτώση τον κοιτάω. Αρχίζει να με χτυπάει με βία μπουνιές κλωτσιές, το γόνατο που πονούσε... Εσύ συνεχίζεις να κοιτάς και φωνάζεις " Σήκω!", "ΣΕ ΧΤΥΠΆΕΙ! ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΖΗΜΙΑ!" , "ΣΗΚΩ! ΜΗΝ ΤΙΣ ΤΡΩΣ! ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!" ... 

Εγώ δεν ακούω...Δεν θέλω να ακούσω... Πονάει το γόνατο, και τα πλευρά, και το καλάμι...

Εσύ δίπλα να με κοιτάς, και αν φωνάζεις όλο και πιο δυνατά "ΣΗΚΩ!ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ!ΒΡΕΣ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑ ΤΟΝ!" "ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ!"....

Ο τύπος συνεχίζει το ξύλο, δεν έχω πια δυνάμεις, το αίμα τρέχει από παντού χωρίς να ξεραίνεται πουθενά, τα ρούχα μου είναι σκισμένα ...

Ντρέπομαι, γιατί έγινα ευάλωτη στα μάτια σου... Και θυμώνω γιατί δεν βοηθάς.

Η ανάσα βγαίνει με δυσκολία πια , ο τύπος εξαφανίζεται στο σκοτάδι όπως ακριβώς εμφανίστηκε. ύπουλα, σαν σκιά...

Και εγώ έχω μείνει εκεί ξαπλωμένη, ματωμένη, σκισμένη, γυμνή και ταπεινωμένη...

Εσύ εκεί πάντα. Δίπλα ...να με κοιτάς. Μόνο που το βλέμμα σου έχει αλλάξει. Δεν μου χαμογελάς πια, είσαι απογοητευμένος. 

Πλησιάζεις και μου λες "Φεύγω. Εσύ φταις. Εγώ προσπάθησα να σε κάνω να αντεπιτεθείς. Μα δεν ήθελες. Δεν με άκουγες...Πρέπει να μάθεις όταν πέφτεις να ξανασηκώνεσαι."

Ψιθύρισα, "Συγνώμη που δεν σηκώθηκα.... Μα ο τύπος ήταν θεόρατος, και εγώ μικρή, τόσο μικρή και μόνη και ευάλωτη...Σε είχα ανάγκη γιατί δεν ήσουν εδώ? " και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι...Άδικα προσπάθησα τόσα χρόνια στο στενό να σε πείσω ότι είμαι δυνατή...Δεν ήμουν. 

Φεύγοντας παίρνεις και την τελευταία μου ανάσα.

Και έμεινα εκεί...Στο σκοτεινό στενό, μες στη νύχτα, στη λασπολακκούβα. Ματωμένη, εγκαταλελειμμένη....Ντροπιασμένη... 

Μα πάνω απ'όλα, έμεινα πεσμένη και μόνη...

Και ξέρεις κάτι?Δεν με νοιάζει να σηκωθώ πια...

Δεν με ενδιαφέρει να σταθώ στα πόδια μου, γιατί τα πόδια μου πονάνε...

Μόνο μια αγκαλιά ήθελα....Επειδή κρυώνω...

Παρέα ήθελα γιατί η σιωπή με ξεκουφαίνει...